ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 30
“ทำไม” ดอนกำลังจะบ้าตาย คืนนี้เขาได้รับโทรศัพท์และเขาก็ล้มละลายอย่างหาคำอธิบายไม่ได้ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม
ฮาร์วี่ย์ยิ้มและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรซ้ำไปที่หมายเลขนั้น ตอนนี้อีวอนน์ส่งหมายเลขโทรศัพท์ของเธอให้เขาแล้ว
โทรศัพท์ได้รับการติดต่ออย่างรวดเร็วและเสียงของอีวอนน์ก็ดังออกมาจากปลายสายของโทรศัพท์ “ท่านประธานคะ ดิฉันดำเนินการไล่ ดอน แซนเดอร์ ตามคำสั่งของคุณแล้ว ในตอนนี้ดิฉันกำลังให้ทนายความติดตามเงินโครงการของบริษัทที่เขายักยอกไป”
“คุณ…คุณซาเวียร์…” ดอนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ในตอนนี้เขารู้สึกมึนงงและสายตาของเขาเริ่มพล่ามัว
มีดในมือของเขาร่วงหล่นลงบนพื้น เขาพึมพำออกมา “เป็นไปได้ยังไง? คนไร้ประโยชน์อย่างแกจะเป็นประธานบริษัทคนใหม่ได้อย่างไร? มันเป็นไปไม่ได้! มันเป็นไปไม่ได้!”
“เป็นไปไม่ได้! รุ่นปัจจุบันของตระกูลยอร์กต่างก็รู้จักกันดี แกไม่มีทางเป็น…” ดอนส่ายหัวไปมา ตอนนี้เขากำลังจะบ้าตายแล้ว เขาเดาถูกแล้ว แต่เขาปฏิเสธที่จะเชื่อ ไอ้ขยะที่เขาดูถูกอาจทำลายเขาได้อย่างง่ายดายเช่นเดียวกับการบดขยี้มดตัวเล็ก ๆ
“ขอเถอะ ช่วยบอกฉันทีว่าแกเป็นใคร? แม้ว่าแกต้องการให้ฉันตาย อย่าส่งฉันลงหลุมโดยที่ไม่รู้ว่าแกเป็นใคร ” ดอนรู้สึกท้อแท้และกำลังจะร้องไห้
“คุณไม่รู้หรือว่าตระกูลยอร์กเคยมีทายาทมาก่อน” ฮาร์วี่ย์พูดอย่างใจเย็น
“แกคือ…ท่าน…” ดอนล้มทั้งยืน เขาคุกเข่าและหมอบคลานเข้าไป “ท่านครับ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย เป็นความผิดของผมเองที่จำท่านไม่ได้ ปล่อยผมไปได้ไหมครับ แค่ปล่อยผมไปให้เหมือนกับผมไม่ได้ทำอะไร ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว ผมสัญญาว่าผมจะไม่ไปยุ่งกับภรรยาของท่านอีก ผมสัญญาว่าผมจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก โปรดไว้ชีวิตของผมด้วยครับ ได้โปรดให้ทางออกแกผมด้วย”
ฮาร์วี่ย์ยิ้มและพูดว่า “คุณไม่ได้พูดหรือว่าในวันพรุ่งนี้คุณจะไม่ให้โอกาสผมได้เห็นดวงอาทิตย์อีก?”
“ท่าน ท่านครับ ผมต้องตาบอดเหมือนค้างคาวไปแน่ ๆ ได้โปรดให้ผมได้มีชีวิตอยู่เถอะครับ! ผมไม่สามารถอยู่รอดได้หากทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ ผมทำงานหนักมาตลอดหลายปีใน ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ท่านจะสามารถให้โอกาสผมได้ไหมครับ” ดอนคลานเขาเข้าไปหาในขณะที่กำลังร้องไห้อยู่เช่นกัน
“ไสหัวไปซะ คุณอยากจะทำอะไรก็ทำ แค่ไม่มาเสนอหน้าให้ผมเห็นอีกตลอดชีวิต” ฮาร์วี่ย์ไม่ต้องการเสียเวลาและพลังงานไปกับชายคนนี้ มันคงจะดีมากถ้าเขาไม่รู้สึกหงุดหงิด
“ขอบคุณครับท่าน ขอบคุณครับท่าน!” ดอนเอาแต่ก้มหน้าและไม่สนใจสายตาแปลก ๆ ของคนอื่น เขามั่นใจว่าจะสามารถลุกขึ้นผงาดได้อีกครั้งตราบเท่าที่ฮาร์วี่ย์ปล่อยเขาไป
ฮาร์วี่ย์ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังกลับไปก็เจอกับจักรยานไฟฟ้าของเขา เขาขี่มันออกไป ดูเหมือนคืนนี้เขาจะกลับเข้าบ้านไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงไปที่บริษัท
คนที่สัญจรผ่านไปมาที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็ตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น? ทุกวันนี้แม้แต่คนที่ขี่จักรยานไฟฟ้าก็ยังมีคนคุกเข่าให้เขาได้งั้นเหรอ?
…
ในขณะเดียวกันในคฤหาสน์ซิมเมอร์ ผู้อาวุโสใหญ่แห่งตระกูลซิมเมอร์ยังคงจัดประชุมรวมตัวพูดคุยกัน
ไม่มีใครสนใจเรื่องที่ฮาร์วี่ย์ถูกจับไปเป็นตัวประกัน
ในตอนนี้ผู้อาวุโสใหญ่แห่งตระกูลซิมเมอร์รู้สึกมืดมัว “ในตอนแรกเราต้องการให้ดอนช่วยให้เราได้รับเงินลงทุนจาก ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าผู้ชายคนนี้ก็เป็นไอ้สวะที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี ตอนนี้เราต้องมาพูดคุยกัน เราจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้เงินลงทุน?”
“คุณพ่อครับ เราต้องการเงินทุนมากขนาดนั้นจริงหรือ” ฌอนขมวดคิ้วและถาม
“แน่นอน! ลืมไปหรือเปล่าว่าเราซื้อที่ดินที่ย่านการค้าเมื่อปีที่แล้ว เราใช้เงินจำนวนมากในที่ดินนั้น เงินทุนหมุนเวียนส่วนใหญ่ของตระกูลถูกลงทุนไปกับมัน ตอนนี้เรามีปัญหาเรื่องกระแสเงินสดและต้องใช้เงินอีกมากเพื่อลงทุนในที่ดินนั้น”
“ถ้าเราได้เงินลงทุนจาก ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ได้อย่างราบรื่นทุกอย่างก็จะดี เราจะสามารถพัฒนาศูนย์กลางการค้าแห่งนั้นและเราสามารถยืมมือพวกเขาเพื่อให้ถึงเป้าหมาย จากนั้นตระกูลซิมเมอร์จะสามารถก้าวเข้าสู่ตระกูลระดับเฟิร์สคลาสในนิอัมมี่…”
ใบหน้าของผู้อาวุโสใหญ่แห่งตระกูลซิมเมอร์ดูเคร่งขรึมเมื่อเขาพูดเรื่องนี้ “ในระหว่างนี้ เราต้องพึ่งพาตัวเองมากกว่าคนอื่น เราต้องหาทางกันต่อไปที่จะเข้าถึงประธานคนใหม่ เมื่อนั้นเราตระกูลซิมเมอร์ก็จะกลับมาสง่าขึ้นอีกครั้ง!”
