ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 488
“คุณผู้ชาย ถ้าคุณไม่มีเงิน ตอนนี้ยังพอมีเวลารีบเดินออกไปเถอะค่ะ”
ผู้ช่วยร้านค้าหมดความอดทนกับการเสียเวลาไปกับฮาร์วีย์ และสั่งให้เขาออกไป
“ผมขอโทรหาใครบางคนก่อน” ฮาร์วีย์พูดขณะเดินออกจากร้าน
“ฮึฮึ โทรหาใครบางคนงั้นเหรอ? หยุดทำตัวโอ้อวดได้แล้ว ถ้าไม่มีเงินแล้วยังจะแกล้งทำเป็นโทรไปหาคนนุ้นคนนี้ทำไม? มาดูกันว่านายจะออกไปโทรนานแค่ไหน”
ผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนนั้นยืนกอดอกด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ
ในสายตาของเธอ ฮาร์วีย์แสร้งทำเป็นโทรเพื่อจะหนี
แมนดี้รู้สึกอับอาย เธอต้องการให้ฮาร์วีย์ยอมรับออกมาถ้าเขาไม่มีเงิน แทนที่จะทำโทรหาคนอื่นเป็นข้อแก้ตัว เธอยังไม่ได้ถอดชุดนั้นออกและไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร
ผ่านไปครึ่งนาที เสียงคนเดินด้วยรองเท้าส้นสูงก็ดังก้องมาจากภายในร้าน
ผู้จัดการร้านรีบออกมาจากร้านและมองไปรอบ ๆ ตัวเธอ
“ผู้จัดการ มีคนพยายามสร้างปัญหา…”
ผู้ช่วยร้านเดินไปหาผู้จัดการร้านและยิ้มให้เธอทันทีที่เธอออกมา
เพี้ยะ!
ผู้จัดการร้านไม่รอให้ผู้ช่วยร้านพูดจบและตบหน้าเธอทันที
ผู้จัดการร้านเดินไปหาแมนดี้และโค้งคำนับ
“คุณผู้หญิง ผู้ช่วยร้านคนนี้ปฏิบัติต่อคุณอย่างไม่มีมารยาท และทำให้คุณได้รับประสบการณ์การช็อปปิ้งที่ไม่น่าพอใจ ได้โปรดยกโทษให้เราด้วย!”
“เพื่อเป็นการตอบแทน เสื้อผ้าที่คุณสวมอยู่ตอนนี้เป็นของคุณ”
ขณะที่ผู้จัดการร้านพูดมีเหงื่อเย็นไหลลงมาที่หน้าผากของเธอ
โอลเด้น เทรดเป็นหนึ่งในทรัพย์สินที่ฮาร์วีย์เคยซื้อเอาไว้ก่อนหน้านี้และเพิ่งถูกรวบเข้ากับ สกาย คอร์ปอเรชั่น
ผู้จัดการทั่วไปของโอลเด้น เทรด ได้โทรหาผู้จัดการร้านและบอกว่าท่านประธานมาที่นี่เพื่อซื้อของและลืมบัตรเครดิต และสั่งให้ผู้จัดการร้านรีบจัดการกับสถานการณ์นั้นทันที
เธออยู่ที่ด้านหลังร้านตลอดเวลา เธอจะเตรียมพร้อมและมีไหวพริบที่ดีสำหรับแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเผื่อว่าเกิดอะไรขึ้น
‘ชายคนนั้นก็ดูไม่น่าจะใช่ท่านประธานของพวกเขา’
‘นอกเหนือชายคนนั้น มีผู้ชายอีกเพียงคนเดียวที่ปรากฎตัวอยู่ในร้าน…’
‘แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าชายคนนั้นบุคคลที่เป็นตำนานที่กำลังเป็นที่กล่าวถึง…’
ผู้จัดการร้านมีประสบการณ์ที่โอลเด้น เทรด มานาน เธอรู้กลยุทธ์การค้าขายเป็นอย่างดี นั่นทำให้เธอสามารถไต่ขึ้นสู่ตำแหน่งผู้จัดการร้านได้
ยิ่งพิจารณาก็ยิ่งเริ่มคิดว่าชายหนุ่มที่พาภรรยามาซื้อของคือชายคนนั้นในตำนานจริง ๆ
ในขณะนั้น ผู้จัดการร้านก็ตัวสั่นจนแทบจะทรุดคุกเข่าลงกับพื้น
แต่ชายผู้นั้นมักจะไม่เปิดเผยตัวตน เธอไม่กล้าถามคำถามใด ๆ เธอทำได้เพียงแสดงออกด้วยการกระทำเท่านั้น
ชายเย่อหยิ่งคนนั้นเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น สีหน้าของเขาซีดลง
เขาอยู่ที่บัควู้ดมาระยะหนึ่งแล้ว เขาเป็นคนที่นี่ เขาไม่ได้มีประสบการณ์มากนัก แต่สัญชาตญาณของเขาไม่ได้แย่
ผู้จัดการร้านมักจะมีมีสัญชาตญาณที่ดีมาก เธอคงจะเคยบริการเศรษฐีเจ้าถิ่นอย่างเขา
แต่เธอกลับมีท่าทีเปลี่ยนไปทันทีหลังจากที่ชายหนุ่มคนนั้นออกไปรับโทรศัพท์
หมายความว่าอย่างไร?
ไม่ว่าชายหนุ่มคนนั้นจะมาจากไหน ด้วยสถานะอย่างเขา เธอไม่ควรไปยั่วยุอารมณ์เขา!
ในยุคนี้ พวกคนรวยไม่ได้โง่ พวกเขารู้ดีว่าใครที่พวกเขาสามารถไปยั่วยุได้ หรือใครที่ไม่ควรยุ่งด้วย
ก่อนที่ฮาร์วีย์จะกลับเข้ามาที่ร้าน ชายคนนั้นคิดได้อย่างเดียวว่า ต้องหนีไป!
ต้องรีบหนีออกไปเดี๋ยวนี้!
ไม่ว่าชายหนุ่มคนนี้จะเป็นใครก็ตาม เขาก็ไม่สามารถทำให้เขาขุ่นเคืองได้อีกต่อไป!
“ออกไป!” ชายคนนั้นกระซิบกับหญิงสาวที่มีเสน่ห์
ผู้หญิงคนนั้นไม่พอใจ เธอไม่ต้องการพลาดการแสดงตรงหน้า ทำไมพวกเขาต้องไปตอนนี้?
ผู้หญิงที่มีเสน่ห์หัวเราะอย่างเย็นชา
“ทำไมเราถึงต้องรีบไป? การแสดงยังไม่จบ ตอนนี้ไอ้โง่นั่นออกไปโทรศัพท์อยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันอยากดูว่าเขาคิดจะทำอะไร!”
“แล้วผู้จัดการร้านพูดว่าอะไรนะ? ฉันใช้เงินหมดไปหลายพันดอลลาร์ทุกเดือนที่นี่ และตอนนี้เธอกลับยกชุด ๆ นั้นที่ฉันอยากได้ให้คนอื่น เธอดูถูกฉันงั้นเหรอ?”
“เธอถามความคิดเห็นของฉันงั้นเหรอ?”
