ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 526
ในตอนนั้นเองพวกนักเลงตัวแข็งทื่อเพราะท่าทางของชายผู้นั้น
ลูกพี่ฮาร์ทเกิดอารมณ์โกรธทันทีและพูดว่า “ไป! ไปลากตัวผู้ชายคนนั้นออกมา!”
“กล้าทำตัวอวดดีต่อหน้าบราเทอร์แชด คิดว่าตัวเองเป็นใคร?!”
ตามคำสั่งของลูกพี่ฮาร์ท พวกนักเลงที่กำลังจะจับต้นขาของซีนเธียร์เดินไปหาฮาร์วีย์ ทำตัวกร่างเอียงหัวไปมาและเอื้อมมือเข้าไปหาฮาร์วีย์ด้วยความตั้งใจที่จะดึงเขาออกมา
ฮาร์วีย์ จ้องมองกลับมาด้วยแววตาเยือกเย็น เอื้อมมือออกไปเพื่อคว้าข้อมือของพวกนักเลงนั้นไว้
แคร็ก!
ฮาร์วีย์บิดข้อมือของนักเลงคนนั้นทันที
“อ๊าาาา…..”
เสียงร้องอันแสนเจ็บปวดดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
ภาพที่เห็นทำให้ทุกคนตกใจ
โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาเห็นฝ่ามือของนักเลงคนนั้นบิดเบี้ยว เหงื่อเย็นไหลหยดลงบนใบหน้าของทุกคน
‘ชายคนนี้มีพละกำลังแข็งแกร่งมากขนาดไหนกัน?’
ซีนเธียร์ก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็นนี้เหมือนกัน
เธอรู้ว่าฮาร์วีย์มีฉายาว่าคนบ้าของตระกูลซิมเมอร์ เขาชอบคว้าสิ่งของและเขวี้ยงมันใส่แซ็คโดยไม่มีเหตุผล จนถึงขั้นเลือดตกยางออกกันเลยทีเดียว
เธอไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะสู้คนได้ดีขนาดนี้เพียงแค่ยื่นมือออกไปคว้ามือนักเลงพวกนั้น
“แกกล้าแตะต้องลูกน้องของฉันงั้นเหรอ? ฉันจะสับร่างแกออกเป็นชิ้น ๆ!”
ลูกพี่ฮาร์ทส่งเสียงคำรามดังลั่น เตรียมที่จะเข้าต่อสู้
โควีย์เดินไปข้างหน้าและยกมือขึ้น
“ไม่ต้องรีบร้อน เรายังไม่ได้เห็นหน้ามันเลยว่ามันเป็นใคร ดูสิว่ามันเป็นใคร”
นับตั้งแต่โควีย์อยู่ภายใต้ไทสัน เขาก็มักจะระมัดระวังตัวมากขึ้นในระหว่างจัดการธุระต่าง ๆ ของเขา เขากลัวจริง ๆ ว่าจะไปล้ำเส้นคนใหญ่ใหญ่คนโดของบัควู้ดโดยไม่ได้ตั้งใจ
ในขณะนั้น พวกนักเลงก็เดินไปหาฮาร์วีย์ทีละก้าว ๆ
แต่ฮาร์วีย์ยังคงนั่งไขว่ห้างไม่ขยับไปไหน
“เปิดไฟ!” โควีย์สั่ง
ไม่นานไฟในห้องก็สว่างขึ้น มองเห็นทุกอย่างได้ขึ้นทันที
ฮาร์วีย์นั่งอยู่บนโซฟา เขาดูไม่สะทกสะท้าน สีหน้าหน้าของเขาดูปกติ
เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นยังเด็กและดูไม่คุ้นหน้า ลูกพี่ฮาร์ทก็เริ่มคำรามใส่ชายคนนั้นอย่างโกรธจัด
“แกคิดว่าแกเป็นใคร?! กล้านั่งประจันหน้าบราเทอร์แชดได้ยังไง?! อยากตายงั้นเหรอ?!”
‘เขาแย่แล้ว!’
ซีนเธียร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
‘แม้ว่าไอ้ขยะนี้จะสู้พวกนั้นได้ แต่เขาก็อาจจะตายได้เหมือนกัน เขาสู้กับผู้คนนับร้อยคนเดียวได้ยังไง?’
เพียะ!
วินาทีถัดมาเรื่องที่น่าตกใจก็เกิดขึ้น
ใบหน้าของโควีย์ซีดราวกับเห็นผีในพริบตา ไม่ต้องคิดเป็นรอบที่สอง เขาก็ฟาดหลังมือใส่ใบหน้าของลูกพี่ฮาร์ทนั้น
และหลังจากนั้นเขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าฮาร์วีย์ทันที
แค่โควีย์ฟาดหลังมือของเขาใส่ฮาร์ทก็น่าประหลาดพอแล้ว
แต่เมื่อเห็นเขาคุกเข่าลงต่อหน้าฮาร์วีย์ก็ยิ่งนั้นยิ่งทำให้ประหลาดมากกว่าเดิม!
การได้เห็นโควีย์คุกเข่าลงต่อหน้าใครสักคนทำให้ลูกพี่ฮาร์ทนั่นตกตะลึงในทันที
ซีนเธียร์ก็พลอยตกตะลึงไปเหมือนกัน เธอยังคงนิ่งงัน ไม่สามารถตอบสนองต่อเหตุการณ์เกิดขึ้นได้
พวกนักเลงและนักเรียนคนอื่น ๆ ต่างก็นิ่งงันจนไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรออกมา
***
ห้องทั้งห้องนั้นเงียบสนิท จนสามารถได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มหมุดหล่นลงกับพื้น
กึก กึก กึก…
ฮาร์วีย์เอื้อมมือไปเคาะโต๊ะตรงหน้าเขา จังหวะที่เขาเคาะ ร่างกายของโควีย์ก็สั่นตาม เมื่อฮาร์วีย์เคาะครั้งที่สาม โควีย์ก็เกือบจะคลานอยู่บนพื้นแล้ว
“นายดูค่อนข้างทะเยอทะยาน…” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น
โควีย์ได้เพียงแค่ยิ้มแหย ๆ หลังจากได้ยินสิ่งที่ฮาร์วีย์พูด
ควรจะรู้สึกดีไหมที่ได้ยิน “คำชม” จากชายคนนี้?
ถ้าโควีย์มีทางเลือก เขาภาวนาว่าจะไม่มีทางก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้แน่นอน
แม้ในช่วงเวลาที่ ไทสัน วูดส์ หัวหน้าของเขาเข้าพบกับชายคนนี้ เขาก็ทำได้เพียงแสดงความเคารพต่อชายคนนี้เท่านั้น
โควีย์จินตนาการได้เลยว่าชายคนนี้อยู่ในสถานะใด
เขาไม่ได้มีความหมายอะไรเลยสำหรับชายตรงหน้า!
เวลาชีวิตของเขาคงกำลังจะจบลงเพราะเขา!
ลูกพี่ฮาร์ทรู้สึกสับสนเมื่อเห็นโควีย์ทำตัวแปลก ๆ
“บราเทอร์แชด เกิดอะไรขึ้นกับขาของพี่? อยากให้ผมช่วยไหม…”
โควีย์จับที่หัวของลูกพี่ฮาร์ทนั่น แล้วกระแทกมันลงบนพื้นเย็นอย่างโกรธจัด
“คุกเข่า!”
“ทุกคนคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”
