ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 582

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 582

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ ผมจำได้ว่าพ่อแม่ของวิลเลียมทำงานบริษัทระหว่างประเทศและอยู่ที่บ้านพักสวัสดิการ พวกเขาจะอยู่ที่หมู่บ้านหรือที่อื่นได้ยังไง?”

อีวอนน์เกิดอาการลังเลที่จะพูด “มันอาจจะเป็นฝีมือของพวกซิลวา บริษัทเลยไม่กล้าที่คัดค้านพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงหาบ้านอื่น ดิฉันได้ยินมาว่าเงินบำนาญของพ่อแม่ของวิลเลียมก็ถูกยกเลิกด้วยเช่นกันค่ะ!”

“ผู้อาวุโสทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องย้ายไปที่หมู่บ้าน ได้ข่าวมาว่าพวกเขาเก็บขยะเพื่อประทังชีวิต”

สีหน้าของฮาร์วีย์ยิ่งเข้มขึ้น

พวกซิลวาทำเกินไป!

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผู้อาวุโสทั้งสองไม่มีกำลังพอที่จะกลับไปแก้แค้น พวกซิลวาก็คงจะฆ่าพวกเขาเช่นกัน

เพราะเรื่องนี้ทำให้พวกซิลวาน่ารังเกียจยิ่งกว่าควินตันเสียอีก!

พวกซิลวาต้องตาย!

“ไปดูกันว่าพวกเขาเป็นยังไงบ้าง พ่อแม่ของวิลเลียมก็คือพ่อแม่ของผมด้วย เราได้ดูว่าใครยังกล้าแตะต้องพวกเขาอีก”

ฮาร์วีย์พูดช้า ๆ แต่น้ำเสียงของเขาดูน่ากลัวมาก

อีวอนน์แปลกใจ เป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่เห็นฮาร์วีย์โกรธขนาดนี้

ไม่นานหลังจากนั้น โอลด์ ไนเนอร์ ก็พาคนของเขามาทำความสะอาดหลุมศพของวิลเลียม

ไทสัน วูดส์ก็มาด้วย ทั้งสองพาลูกน้องกว่าร้อยคนมาที่นี่

เมื่อเห็นว่าฮาร์วีย์โกรธแค่ไหน มันเป็นเรื่องปกติที่อีวอนน์จะต้องจัดการโดยเร็วที่สุด

…

หมู่บ้านที่มีกลิ่นเหม็นอันน่าขยะแขยงจากสิ่งปฏิกูล ที่นี่ไม่เห็นสิ่งเย้ายวนใจ

หลายคนที่ไม่รู้คงจะคิดว่าที่นี่เป็นสลัม

แต่แท้จริงแล้ว หมู่บ้านแห่งนี้ก็ไม่ได้ดีไปกว่าหมู่บ้านอื่น

ผู้คนและคนเกียจคร้านจากภูมิหลังที่ยุ่งเหยิงทุกประเภทมารวมตัวกันที่นี่ แม้แต่เจ้าหน้าที่ก็ไม่สามารถเข้ามายุ่งกับสถานที่แห่งนี้ได้

พูดง่าย ๆ ก็คือ หมู่บ้านนี้เป็นด้านมืดและน่าขยะแขยงของเมือง

ตรอกซอกซอยมืดและแคบ เต็มไปด้วยเงาที่ซุ่มซ่อนอยู่รอบ ๆ

ผู้หญิงในชุดสกปรก และแต่งหน้าที่ดูไม่มีรสนิยมยืนอยู่ตามตรอกซอกซอย

ขยะเกลื่อนพื้นผิวถนนทุกสาย กลิ่นฉุนรุนแรงจนใครผ่านไปมารู้สึกคลื่นไส้

ฮาร์วีย์รู้สึกเหมือนหัวใจของเขาเกือบจะแหลกสลาย

พ่อแม่ของวิลเลียมมาอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไง?

ถ้าเขารู้เรื่องนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาจะไม่ปล่อยให้พวกเขาอยู่ที่นี่!

หลังจากผ่านตรอกหลายตรอก ฮาร์วีย์และอีวอนน์ก็มาถึงกระท่อมที่ดูไม่มั่นคงซึ่งดูเหมือนจะมีขนาดเพียงสิบตารางเมตร

กล่องกระดาษแข็งและขวดแก้ววางซ้อนกันอยู่ด้านนอกกระท่อมหลังเล็ก ๆ

“แกสองคนต้องจ่ายเงินให้พวกเราเดี๋ยวนี้! แกเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้ให้เงิน!”

“ไม่จ่ายก็ตาย!”

ฮาร์วีย์และอีวอนน์ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากระยะไกล

พวกอันธพาลที่มีผมสีเหลืองกำลังรีดไถค่าคุ้มครองจากพ่อแม่ของวิลเลียม

เมื่อเทียบกับสามปีที่แล้ว ทั้งสองคนดูราวกับว่าพวกเขาอายุยี่สิบปีกว่า ๆ แก้มที่หย่อนคล้อยและหนังติดกระดูก และรอยย่นลึกแผ่ไปทั่วใบหน้า เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบากและทนทุกข์ทรมานอย่างน่าสังเวช

“ท่านครับ ผมขอร้อง ผมจะรวบรวมเงินให้เพียงพอสำหรับท่านหลังจากต้องเก็บขวดแก้วเพิ่มอีกสักหน่อยแล้วเอาไปขาย”

ชอว์น เบลล์ พ่อของวิลเลียมอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงและมีสติปัญญาที่ดี ไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขาจะต้องตกอยู่ในสภาพนี้ที่ที่พวกเขาอยู่ตอนนี้

“ไอ้เวรนี่! คราวที่แล้วก็พูดแบบนี้! คิดว่าฉันติดหนี้อะไรแกงั้นเหรอ?!”

หัวหน้าของพวกอันธพาลคำรามด้วยความโกรธ ยกมือขึ้นเพื่อตบชอว์น

ลูกน้องอันธพาลของเขาจับชอว์นจนมุมและเตรียมจะทุบตีเขา

พวกเขาเป็นคนประเภทที่ไม่มีความเมตตาแม้แต่น้อยหลงเหลือในตัวพวกเขา

พวกเขาไม่เคารพผู้อาวุโสและไม่สนใจเด็ก

ในสายตาของพวกเขา คนที่ไม่ยอมให้เงินสมควรถูกทุบตี

ก่อนที่หัวหน้าจะตบชอว์น แขนของเขาก็หยุดกลางอากาศและขยับไม่ได้