ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 585

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 585

“ไอ้สารเลว! แกกล้าดียังไงมาทำร้ายน้องชายของฉัน!”

ลีรอยมองฮาร์วีย์ตั้งแต่หัวจรดเท้า “ดูเหมือนว่าแกจะเป็นคนตระกูลชอว์นสินะ”

“ชอว์น เบลล์ แกคิดว่าแกที่จะเรียกคนมาทำร้ายคนของฉันได้งั้นเหรอ!”

“ฉันจะทำให้แกเสียใจที่ได้เกิดมา!”

“มาดูกันได้เลยว่าฉันจะทรมานพวกแกสองยังไง!”

ลีรอยข่มขู่คู่สามีภรรยาต่อหน้าฮาร์วีย์

เขาทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวจนชอว์นและภรรยาของเขาตกใจ พวกเขาร้องขอวิงวอนทันที “บราเทอร์ลีรอย! หลานชายของฉันไม่รู้กฎของที่นี่!”

“คุณต้องการเงินไม่ใช่เหรอ? ฉันยังเงินอยู่บ้างเล็กน้อย ฉันจะให้คุณทั้งหมดเลย ได้โปรดยกโทษให้เขาด้วย!”

“จากนี้ไปฉันจะกินใบไม้ทุกวันเพื่อเก็บรวบรวมเงินให้คุณ!”

“ยกโทษให้เขางั้นเหรอ?” ลีรอยเย้ยหยัน “ฉันทำได้”

“เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ฉันอยากให้ผู้หญิงคนนี้ไปกับฉัน และแกต้องจ่ายเงินให้เราหนึ่งแสนห้าหมื่นดอลลาร์เป็นค่ารักษาตัว และฉันอยากจะหักแขนเขา และเมื่อนั้นฉันจะทำลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้น!”

“อะไรนะ?!”

คู่สามีภรรยาสูงวัยนิ่งค้างราวกับถูกฟ้าฟาดเข้าใส

“บราเทอร์ลีรอย ฉันขอร้อง! บุรุษผู้ยิ่งใหญ่อย่างคุณคงจะให้อภัยเขาได้อย่างแน่นอน!”

“พวกเขายังเด็กทั้งคู่!”

“ถ้าคุณต้องการแขน เราให้แขนของเราได้!”

“บราเทอร์ลีรอย ได้โปรดปล่อยหญิงสาวคนนี้ไป! เธอยังเด็ก คุณคงไม่ถทำร้ายเธอ ไม่อน่างนั้นชีวิตของเธอจะย่่อยยับ!”

ลีรอยเม้มกัดฝีปากของเขาช่างดูชั่วร้าย “แกไม่รู้หรือว่าไงว่าฉัน หัวหน้าลีรอย ชอบทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่บริสุทธิ์เป็นที่สุด?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…!”

“จะยอมแพ้หรือว่าจะรอให้ฉันทำอะไรสักอย่าง?”

ลีรอยแสดงท่าทีวางอำนาจ ราวกับว่าคนทั้งหมู่บ้านเป็นของเขา ต่อให้จักรพรรดิมาที่นี่ มันก็ไร้ประโยชน์

ฮาร์วีย์มองเขาอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาของเขาเย็นชา เขาหันไปหาอีวอนน์และพูดว่า “มีคนบอกว่าใครก็ตามที่สักมังกรบนร่างกายของพวกเขาจะจบไม่สวย คุณคิดว่ามังกรที่อยู่บนตัวเขาจะช่วยให้เขาหลีกพ้นชะตากรรมที่เลวร้ายได้ไหม?”

อีวอนน์ยิ้ม “ถึงจะเป็นแบบนั้น ทุกอย่างที่นี่ก็จะหายไปพร้อมกับคุณ”

ลีรอยรู้สึกกรุ่นโกรธเมื่อเห็นว่าฮาร์วีย์และอีวอนน์ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

เขาพร้อมที่จะระบายความโกรธออกมาอย่างเต็มที่ แต่จู่ ๆ…

บรื้น!

ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ดังสนั่นใกล้เข้ามา รถเริ่มหยุดใกล้กับกระท่อมทีละคัน

มันดึงดูดความสนใจของลีรอยและลูกน้องของเขา

พวกมันอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองข้างหลัง

รถตู้จอดอยู่ทุกตรอกซอยที่เชื่อมต่อกับตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา คนด้านในรถเปิดประตูลงมาด้วยท่าทางอาฆาตมาดร้าย ดูเกรี้ยวกราด

ทันใดนั้น ฝูงชนจำนวนมากก็พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ที่น่ากลัวกว่านั้นคือพวกเขามีอาวุธครบมือ แต่ละคนแสดงสีหน้าดุร้าย

ไม่กี่วินาทีต่อมา ลีรอยและลูกน้องของเขาถูกล้อมไว้ทั้งหมด พวกมันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการแรงอาฆาตที่เล็ดลอดออกมาจากคนที่ยืนรายล้อมเหล่านี้

“บรา-บราเทอร์ลีรอย… ฉันนับจำนวนดูแล้วคิดว่ามีอย่างน้อยห้าร้อยคน…”

พวกอันธพาลคนหนึ่งละล่ำละลักพูดออกมา ขณะที่เขาพูดตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัว “อะ อะไรนะ? ทำไมคนเยอะแยะขนาดนั้น?”

ลีรอยและลูกน้องต่างตกตะลึง

พวกเขามองไปรอบ ๆ และเหมือนจะเกิดปัญหา

ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ พวกเขามีร่างกายที่แข็งแรงและทรงพลัง แต่ละคนเต็มไปด้วยความกระหายเลือด ดูเหมือนนักสู้ชั้นยอด

พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของด้านมืดของสังคมเฉกเช่นเดียวกับลีรอย แต่แตกต่างในด้านความแข็งแกร่งและความกล้าหาญนั้นพวกเขามีมากกว่า

สำหรับผู้ชายพวกนี้ การลงมือฆ่าลีรอยและลูกน้องของเขานั้นง่ายเหมือนการดื่มน้ำลงคอ

ลีรอยตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้น?”