ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 634
ขณะที่ลีออนคุกเข่า เสาหลักที่แข็งแรงที่สุดของตระกูลซิลวาก็พังทลายลง
ความภาคภูมิใจ ศักดิ์ศรี และภาระหน้าที่ของตระกูลซิลวาหายไปในทันที
ตุบ!
ตุบ!
ตุบ!
เบรนท์และคนอื่น ๆ คุกเข่าลงทีละคน ๆ
พวกเขาไม่สามารถใต่อต้านได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เหงื่อเย็นเยียบอาบทั่วกายราวกับว่าพวกเขาพบกับค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็น
ต่อหน้าชายผู้นี้ พวกเขาไม่มีสิทธิแม้แต่จะหายใจ
ฮาร์ย์มองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยเมย
พวกซิลวาคุกเข่าลงต่อหน้าเขา ดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อเขาเลย
สายตาที่เย็นชาของเขาหันไปทางมาร์กี้
“มันตลกที่พี่ชายของฉันมักจะคิดว่าเธอเป็นสุดที่รักของเขา เขาคิดว่าเธอเป็นทุกอย่างของเขา!”
“มันตลกที่เธอกลับทรยศเขา และอยู่ฝั่งพวกตระกูลซิลวา เพื่อชื่อเสียงและเกียรติยศ เธอไปไกลถึงขั้นเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นของเล่นของพวกซิลวา!”
“ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินอยู่ เธอเคยคิดบ้างไหมว่าพี่ชายของฉันกำลังคร่ำครวญร่ำไห้อยู่ในขุมนรกโดยไม่มีความสงบสุข!”
“ฉันบอกเธอแล้ว ถ้าเธอไม่มาที่หลุมศพของวิลเลียมเพื่อกลับใจ เธอจะต้องรับผลที่ตามมา…”
“เธอคิดว่าคำพูดของฉันแค่เรื่องตลกเหรอ?”
“ฉัน…”
มาร์กี้ก็คุกเข่าลงกับพื้น
โจนาธานและเท็ดฉี่ราดกางเกงของพวกเขาไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งกายของพวกเขาเหม็นกลิ่นปัสสาวะอบอวลไปทั่ว
ทางด้านพวกตระกูลซิลวา เบรนท์เป็นคนแรกที่พลิกตัวกลับใจอย่างน่าหลาดใจ
“ฉันผิดไปแล้ว! ฉันคิดผิดไปแล้วจริง ๆ ! ฉันมาที่นี่เพื่อรับกรรมบาปของฉัน!”
“พวกเราก็ผิดเหมือนกัน! ได้โปรดยกโทษให้เราด้วย มิสเตอร์เบลล์!”
ผู้คนต่างคุกเข่าลงต่อหน้าหลุมศพของวิลเลียม จากนั้นก็คลานเข่าเข้ามาทีละคน
มาร์กี้ไม่สนใจว่าพวกเขากระแทกหัวกับพื้นดังแค่ไหน
ตุบ ตุบ ตุบ!
เสียงหัวของพวกเขากระแทกพื้นจนหัวแตกจนเลือดพุ่งออกมา แต่ไม่มีใครกล้าหยุด
เบรนท์ยังคงคร่ำครวญอ้อนวอนขณะที่เขาปิดหน้า
“เจ้าชาย เราผิดไปแล้ว! เราผิดไปแล้วจริง ๆ !”
“ได้โปรดทำเป็นว่าเราไม่ได้ทำอะไรเลย ได้โปรด ปล่อยพวกเราไป!”
พวกซิลวาที่เหลือเริ่มอ้าปากพร่ำพูดอ้อนวอนทีละคน
“เจ้าชายยอร์ก พวกเราทั้งหมดเทิดทูนคุณ!”
“ถ้าเรารู้ว่าคุณคือเจ้าชายยอร์ก พวกเราคงอยู่ใต้เท้าคุณแล้ว!”
“เราตาบอด! เราหวังว่าคุณจะให้โอกาสเราเริ่มต้นใหม่กับเราอีกครั้ง โอกาสที่พวกเราตอบรับใช้คุณ!”
“ใช่ ใช่ ใช่! หากคุณยอมรับพวกเรา ตระกูลซิลวาจะเป็นผู้รับใช้ที่ต่ำต้อยของคุณตลอดไป! ถ้าคุณสั่งให้เราทำอะไร เราจะทำทุกอย่าง!”
ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างขี้เล่นขณะที่เขาจ้องไปที่พวกซิลวาแล้วหัวเราะ
สายตาของเขาหันมองไปทางลีออน ซึ่งยังคงหลังตรงแม้ในขณะที่เขาคุกเข่า
“เจ้าชายซิลวา นายจะไม่วิงวอนเหมือนคนอื่น ๆ เหรอ?”
ลีออนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหลับตาแน่น
“ตั้งแต่สมัยโบราณ ผู้ชนะจะได้ทุกสิ่ง ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว”
“แพ้ก็คือแพ้ ชนะก็คือชนะ…”
“ฉันไม่ได้แพ้เพราะฉันสั่งให้ใครซักคนฆ่าเขา แต่เพราะฉันประมาทที่ทิ้งหลักฐานเอาไว้!”
“ฉันคือเจ้าชายลีออน ซิลวา! ฉันยอมรับความพ่ายแพ้ได้ แต่ฉันจะไม่ยอมรับความผิดพลาดของฉัน!”
“ฉันรู้ว่าฉันไม่ผิด!”
ลีออนแสร้งทำเป็นว่าเคร่งขรึม แต่ในความเป็นจริง เขากลัวเกินกว่าจะลืมตาและมองตรงไปที่ฮาร์วีย์
การไม่อ้อนวอนขอความเมตตาคือจุดยืนสุดท้ายของเขา
แม้ว่าเขาจะบังคับตัวเองให้คุกเข่าลง แต่เขาไม่สามารถลดคุณค่าตัวเองลงเพื่อขอความเมตตา
