ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 672
ไม่นาน ฮาร์วีย์ ยอร์กได้ส่งไฟล์คลิปวิดีโอไปให้โจเอล ฟลินน์ด้วยโทรศัพท์ของไทเกอร์ เรย์
เมื่อโจเอล ฟลินน์ได้รับไฟล์คลิปวิดีโอ เขารีบส่งต่อไปให้เวย์น ยอร์กทันที
“ดูเหมือนนายจะร้องด้วยความกลัวเป็นสินะ ฉันคิดมาตลอดว่าถ้านายเป็นพระเจ้า นายคงจะไม่มีวันที่จะได้เจอความรู้สึกแบบนี้…”
บนใบหน้าของเวย์นแสดงสีหน้าแปลก ๆ ออกมา ในสายตาของเขา ฮาร์วีย์เปรียบดั่งพระเจ้าสำหรับเขา
แต่ในตอนนี้ เขารู้สึกว่าพระเจ้าของเขาได้ตกจากบัลลังก์เช่นเดียวกับภาพของบุคคลที่เป็นไอดอลของเขา
“โจเอล ส่งไฟล์นี้ไปให้ทุกคนที่อยู่ในตระกูลซิมเมอร์ รวมถึงแมนดี้ ซิมเมอร์ด้วย ฉันอยากจะรู้ว่าพวกเขาจะแสดงออกยังไง…”
เวย์นหัวเราะออกมาเสียงดัง นี่เป็นเพียงบททดสอบเท่านั้น
ไม่นานทุกคนในตระกูลซิมเมอร์ต่างก็ได้รับไฟล์คลิปวิดีโอ
ภาพที่เห็นคือมีคนที่อยู่ในคลิปวิดีโอถูกตัดนิ้วทิ้ง ไซม่อน ซิมเมอร์ได้แต่ยืนตัวสั่นไปทั้งตัวพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เริ่มซีดลง
“ให้ตายเถอะ! นี่มันมากเกินไป! ขอบคุณพระเจ้าที่ไอ้โสมมนั่นมันไปแทนที่ผม ถ้าเป็นผมล่ะก็ต้องเสร็จพวกมันแน่…”
“ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ไม่ได้พูดเล่นนะ!”
หลังจากที่ลิเลียน เยตส์ได้เห็นภาพเหตุการณ์เธอก็หวาดกลัวเช่นเดียวกัน ผู้หญิงที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีไม่เคยเห็นภาพอะไรแบบนี้มาก่อน
“คน…คนเหล่านี้มันโหดเหี้ยมเหลือเกิน!”
ผู้อาวุโสซิมเมอร์และคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองเช่นกัน พวกเขานึกว่าไทเกอร์ เรย์เพียงแค่ดูเล่นเท่านั้น พวกเขาไม่คิดว่าทุกอย่างจะจบลงแบบนี้
แมนดี้ที่ยังคงคิดหาทางออกเพื่อช่วยพ่อของเธอก็ได้รับไฟล์คลิปวิดีโอเช่นเดียวกัน
เธอแทบจะระเบิดน้ำตาออกมาหลังจากที่กดเล่นไฟล์คลิปวิดีโอ
หลังจากเวลาผ่านไปสักพักเธอสงบสติอารมณ์ของตัวเองและรีบโทรออกหาไซม่อน
“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ? พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“พ่อสบายดี!” ไซม่อนตอบ
“นิ้วของพ่อไม่ได้ถูกตัดเหรอ?” แมนดี้ถามด้วยความสับสน
“มัน…มันเป็นของฮาร์วีย์…” ไซม่อนลังเลก่อนที่จะตอบด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ ในน้ำเสียงของเขา
“อะไรนะคะ? ฮาร์วีย์? เป็นไปได้ยังไงคะ?”
แมนดี้ร้องไห้ออกมาเมื่อไซม่อนบอกความจริงกับเธอ
“พ่อคะ แม่คะ ทำอย่างนี้ได้ยังไง?”
“พ่อแม่ทำลายชีวิตของเขา!”
ลิเลียนคว้าโทรศัพท์มาและพูด “แมนดี้ พ่อของลูกถูกบังคับให้เจอกับปัญญานี้นะ!”
“และอีกอย่าง ฮาร์วีย์เป็นคนที่อาสาจะไปแทนที่พ่อของลูกด้วย!”
“ไม่มีใครบังคับเขา!”
“ยังไงแล้วเขาก็เป็นลูกเขยของเรา เป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอที่จะยอมเสียสละเพื่อครอบครัว?”
“ทำอย่างนี้ได้ยังไงคะ? พ่อกับแม่ไม่คิดที่จะบอกอะไรหนูเลย รออยู่ที่นั่นนะเดี๋ยวหนูจะกลับไป!”
แมนดี้ร้องออกมาด้วยความกังวล
ไม่นาน เธอก็ได้กลับมาถึงที่บ้านของไซม่อน
“ลูกสาวที่รัก มันเป็นความคิดของฮาร์วีย์จริง ๆ นะ” ไซม่อนร้องอุทานออกมา
“มันไม่ไปอะไรหรอกหรอกถึงแม้ว่าเขาจะเสียนิ้วของเขาไป!”
“เขามันก็แค่คนน่ารังเกียจคนหนึ่ง!”
“แต่ไม่ใช่พ่อ ยังไงพ่อก็ต้องใช้สองมือนี้เพื่อหาเงินมา!”
แมนดี้ไม่รู้ว่าควรแสดงออกอย่างไรหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่พ่อแท้ ๆ ของเธอพูดออกมา
“แมนดี้ เราไม่ต้องห่วงเรื่องเงินอีกแล้วนะ อย่างน้อยฮาร์วีย์ก็ยังเหลือนิ้วของเขาอีกเก้านิ้วนะ เขาจะสามารถยื้อเวลาไปได้อีกหลายวัน!” ลิเลียนพูดเพื่อสร้างความอุ่นใจ
แมนดี้ทรุดตัวลงทันที
“นิ้วของเขาจะต้องถูกตัดทิ้งทุกวันที่ถ่วงเวลาออกไป! พ่อกับแม่ไร้หัวใจขนาดนั้นเลยเหรอคะ?!”
“พูดอย่างนี้ออกมาได้ยังไง?!”
“โถ่แมนดี้ มันช่วยไม่ได้หนิ!” ลิเลียนพยายามที่จะโน้มน้าวใจเธอ
“หรือว่าอยากจะมองดูพ่อของลูกรับโทษแทนอย่างหมดหวัง? ฮาร์วีย์เป็นลูกเขยของเราและเขายังหนุ่มอยู่ เขารับไหวอยู่แล้ว!”
แมนดี้ตัวสั่นสักพักหนึ่ง จากนั้นเธอจึงเงยหน้าของเธอและจ้องมองไปที่พ่อแม่ของเธอ
“บอกความจริงหนูมา ทั้งคู่เป็นฝ่ายที่บังคับเขาให้ไปใช่ไหม?!”
“เขาเต็มใจไปเอง เราจะกระตุ้นให้เขาไปได้ยังไง? เราจะบังคับให้เขาไปได้ยังไง?”
ไซม่อนรีบปฏิเสธทันทีโดยไม่มีการลังเลใด ๆ
ลิเลียนคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูด “แมนดี้ ลูกควรหย่ากับฮาร์วีย์ทันทีที่เราจ่ายหนี้ทั้งหมด…”
