ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 809

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 809

ทุกคนสุขใจ มองดูเฟลิกซ์ด้วยความชื่นชม

ผู้จัดการฮาวเวิร์ดรู้วิธีเล่นเกมจริง ๆ อนาคตของเขาต้องไปได้ไกลอีกแน่นอน!

หลังจากนั้นพวกเขาก็กอดคอกันเดินากไป

เหลือเพียงเฟลิกซ์เท่านั้นที่ยังอยู่ในห้อง เขามองที่ฮาร์วีย์อย่างถือตัว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

ฮาร์วีย์มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นเหลือบมองเฟลิกซ์ สีหน้าของเขายังนิ่งเฉย

“จุดประสงค์ของคุณคืนนี้เพียงเพื่อพาคนกลุ่มหนึ่งมาดูถูกผมงั้นเหรอ?”

เฟลิกซ์จุดบุหรี่แล้วตอบด้วยรอยยิ้มเยาะว่า “ไม่หรอก ดูถูกแกแล้วจะมีประโยชน์อะไร?”

“ฉันแค่อยากจะบอกว่าคนอย่างแกขยะแขยง ซึ่งแกไม่คู่ควรกับแมนดี้เลย”

“ไม่ใช่แค่การมีตัวตนของแกไม่มีประโยชน์สำหรับเธอแล้ว แต่มันอาจจะฆ่าเธอได้เหมือนกัน”

“ฮาร์วีย์ ฉันให้โอกาสแกอีกครั้ง”

“พรุ่งนี้หย่ากับแมนดี้ซะ แล้วออกจากบัควู้ด เริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก”

ขณะที่เขาพูด เฟลิกซ์หยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วปาใส่หน้าฮาร์วีย์

“มีเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นดอลลาร์ในบัตร ถือว่าเป็นความเมตตาครั้งสุดท้ายของฉันที่มีให้แกในฐานะญาติคนหนึ่ง”

“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ?”

ฮาร์วีย์ตอบอย่างไม่สนใจ

“ปฏิเสธงั้นเหรอ?” เฟลิกซ์หัวเราะ “เมื่อกี้แกก็เห็นคนพวกนั้นนี่!”

“อันที่จริง ตอนนี้พวกเขาไม่ใช่ผู้บริหารของสกายคอร์ปอเรชั่น แต่ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ในอีกสามวันข้างหน้านี้พวกเขาจะได้รับตำแหน่งนั้นกลับคืนมาอย่างแน่นอน!”

“หลังจากที่สกายคอร์ปอเรชั่นเสร็จสิ้นการเข้ารวบรวมกิจการและทรัพย์สินของตระกูลแล้ว มันจะกลายเป็นบริษัทที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเซาท์ไลท์”

“มีแค่ตระกูลระดับเฟิร์สคลาสไม่กี่ตระกูลที่สามารถสู้พวกเขาได้ ทุกคนล้วนแต่ก้มหัวให้สกายคอร์ปอเรชั่นทั้งนั้น!”

“ดังนั้นแกคงจะจินตนาการสถานะของพวกเขาได้ในอนาคตแล้วสินะ พวกเขาจะอยู่เหนือฉันมากกว่านี้แน่นอน!”

“อย่างน้อยแกก็จะได้เป็นของเล่นและสุนัขรับใช้ของพวกเขา…”

“ถ้าแกทำให้พวกเขาขุ่นเคืองใจล่ะก็ แกอาจจะจบลงไม่สวยก็ได้”

“ไม่ใช่แค่แกหรอกนะ แต่รวมถึงแมนดี้ด้วย”

“ถึงแกจะไม่แคร์ แต่แกก็ควรคิดถึงแมนดี้บ้าง จริงไหม?”

ฮาร์วีย์พูดกลับมาอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่ต้องกังวลเกับเรื่องพวกนี้หรอก”

“ผมจะทำให้ชีวิตของพวกเขากลายเป็นนรก!”

ฮาร์วีย์หันหลังเดินจากไปทันที สีหน้าของเขาบ่งบอกได้ดีว่าไม่แยแสใด ๆ

ในคลับส่วนตัวเหลือเพียงเฟลิกซ์เท่านั้น เขาคร่ำครวญคนเดียว “ไอ้ขี้แพ้…ก็แค่ยอมจำนนไม่ได้เลยหรือไง?”

“ฉันให้โอกาสแกแล้ว ในเมื่อแกไม่รู้ว่าจักรับมันไว้ นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของฉันแล้วล่ะ!”

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฟลิกซ์ทันทีที่เขาพูดจบ

เขาเปิดโทรศัพท์ คลิกปุ่มกดส่ง และอัปโหลดวิดีโอที่เขาเพิ่งบันทึกไปยังกลุ่มครอบครัว

ในเวลาเดียวกันเขาโทรหาออทัมน์และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณแม่ครับ จัดการเรียบร้อยแล้ว ถ้าฮาร์วีย์ไม่หน้าด้านหน้าทนเกินไป เขาคงจะเก็บสัมภาระแล้วออกไปในวันพรุ่งนี้แน่นอน!”

“โอเค! ทำได้ดีมาก!”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ออทัมน์รู้สึกตื่นเต้นมาก

“ฉันดูวิดีโอนั้นแล้ว ขยะอย่างฮาร์วีย์ควรได้รับการปฏิบัติแบบนั้นมันถูกต้องแล้ว แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ยอมคุกเข่าเห่าหอนออกมา น่าเสียดายที่ฉันไม่เห็นฉากที่สุดยอดแบบนั้น!”

เฟลิกซ์ยิ้มและพูดว่า “คุณแม่ ถ้าคุณแม่อยากเห็นก็ยังมีโอกาสอยู่ครับ ผมจะพาคุณแม่ไปดูเมื่อถึงเวลานั้น”

“มาดูให้เห็นกับตา ยังดีกว่าการดูผ่านวิดีโอ มันสนุกมากกว่านี้อีก!”

“เป็นความคิดที่ดีเลย! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทั้งสองหัวเราะอย่างมีความสุข

นอกคลับส่วนตัว ชายร่างสูงโผล่ออกมาจากเงามืด