ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 902
ฮาร์วีย์ไม่ได้สบตามองสตีวี่เลย เขาไม่อยากจะเสียเวลาพูดกับเครือญาติของตระกูลเซอร์เรย์
จากนั้นเขาก็หันไปมองดอว์สันและพูดอย่างใจเย็นว่า “ท่านเซอร์เรย์ ทุกคนต่างบอกว่าคุณเก่งที่สุดในทายาทรุ่นที่สองของตระกูลเซอร์เรย์ และคุณอาจมีโอกาสได้ครองบัลลังก์ของเจ้าชายเซอร์เรย์”
“แต่คุณเคยคิดบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับบัลลังก์ของคุณถ้าผมกำจัดคุณตอนนี้?”
สีหน้าของดอว์สันเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์
ข้อมูลภายในของตระกูลเซอร์เรย์ คนทั่วไปไม่สามารถรู้ได้
แต่ลูกเขยที่อยู่ตรงหน้าพูดราวกับรู้ความลับของครอบครัว
มีบางอย่างผิดปกติ!
ผิดมหันต์!
และเห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่ได้โง่งี่เง่าหากลองเขาได้พูดเรื่องนี้ในเวลานี้
ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาควรจะรู้ว่าจะไม่สามารถอยู่เหนือพวกเซอร์เรย์ได้ด้วยอำนาจของทิมและยารอนเท่านั้น
แต่ทำไมเขาถึงยังสงบนิ่ง กล้าหาญอย่างนี้อยู่ได้?
เรนมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่!
ลูกเขยไร้ประโยชน์ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงที่คนใหญ่โตแบบนั้นอยู่ที่นี่ด้วย?
นั่นอาจหมายความว่าเขากล้าเผชิญหน้ากับทุกสิ่งอย่าง!
บางทีคนที่ดูธรรมดา ๆ อาจมีบางอย่างอซ่อนอยู่
ดอว์สันขมวดคิ้ว เขาคิดถึงความเป็นไปได้
แต่สตีวี่ไม่คิดอะไรแบบนั้น
ตอนนี้ที่ดอว์สันอยู่ที่นี่ เขาอยากแสดงผลงานที่ยอดเยี่ยมในฐานะเครือญาติ
จากนั้นเขาก็จ้องไปที่ฮาร์วีย์และพูดว่า “ฮาร์วีย์ คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะมาต่อกรกับตระกูลเซอร์เรย์? อย่ามาฝันกลางวันที่นี่เลย!
“คุณจะพึ่งพาใครได้บ้าง? ทิม เซเปดางั้นเหรอ?”
“ตั้งแต่วินาทีที่คุณเดินเข้ามาในโรงเรียนมัธยมบัควู้ด ชะตากรรมของคุณก็ขีดไว้แล้ว!”
“คุกเข่าลงซะ! พูดเรื่องไร้สาระอะไรพวกนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับคุณหรอก!”
ฮาร์วีย์เพียงแค่หัวเราะออกมา
“ผมมาที่นี่อย่างโปร่งใส พวกคุณยังโง่เขลาอยู่อีกงั้นเหรอ?
“คุณคิดว่าทิมเป็นคนที่คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังผมจริง ๆ เหรอ? ทิม คุณกล้าที่จะมาหนุนหลังผมไหม?”
สีหน้าของทิมและยารอนซีนเผือดหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ทั้งสองเกือบจะโค้งคำนับพร้อมกันและตอบว่า “มิสเตอร์ยอร์ก เราไม่กล้า!”
ทุกคนอ้าปากค้างหลังจากเห็นภาพนั้น
ทิมและยารอนทำตัวเหมือนคนขี้ขลาดต่อหน้าเขา
นั่นหมายความว่าเขามีบางอย่างซ่อนอยู่จริง ๆ !
สีหน้าของดอว์สันเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็ตระหนักได้ว่าสิ่งเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น
ฮาร์วีย์มองไปยังทิศทางของเยเลน่าผู้เย่อหยิ่งและยิ้มออกมา
“เลดี้เซอร์เรย์ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ในสายตาของผมเป็นเพียงการเรื่องเล่นสนุกกันระหว่างเด็กนักเรียน”
“แต่ถ้าคุณอยากจะให้เรื่องพวกนี้บานปลาย ผมยินดีที่จะเล่นกับคุณ”
“ตอนนี้ ผมจะให้โอกาสคุณ คุกเข่าต่อหน้าทุกคน ขอโทษ และสำนึกผิดต่อซีนเธียร์ แล้วผมจะปล่อยตระกูลเซอร์เรย์ไป ว่าไง?”
จริง ๆ แล้ว เยเลน่าก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
แต่การเป็นคนเอาแต่ใจทำให้เธอไม่สามารถยอมแพ้ได้
จากนั้นเธอก็เชิดอกเหมือนนกยูงที่หยิ่งผยอง
“ฮึ่ม! ขอโทษเธองั้นเหรอ?! คนอย่างหล่อนคู่ควรกับคำขอโทษของฉันไหม? เธอคิดว่าเธอสามารถขโมยผู้ชายของฉันได้เพียงเพราะเธอดูดีงั้นเหรอ?”
“บางคนบอกว่าเธอเป็นสาวสวยที่สุดในโรงเรียน! น่าขยะแขยงสิ้นดี!”
