ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก – บทที่ 944

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 944

“ออกไปซะ!”

“ถ้าไม่ฉันจะหักแขนขาของพวกนายทุกคนทิ้งให้หมด!”

“และคุณ…คุณสวยดีนิ อยากมาเล่นกับผมและเด็ก ๆ ของผมหน่อยไหม?”

นักเลงทุกคนมีใบหน้าที่ดุร้ายและโหดเหี้ยมอย่างมาก

ผู้อาวุโสระดับสูงที่มาจากสกาย คอร์ปอเรชั่นต่างแสดงสีหน้าที่หวาดกลัวออกมา

ปกติแล้วพวกเขาเคยแต่เข้าออกในสถานที่มีระดับไฮเอนด์และพบเจอผู้คนที่เหมาะสมเท่านั้น

ซึ่งทำให้นี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่มาอยู่ในสถานที่ยุ่งเหยิงขนาดนี้ มันจึงทำให้พวกเขารู้สึกได้รับผลกระทบเล็กน้อยจากมัน

แต่ฮาร์วีย์และเรย์กลับไม่รู้สึกอะไรกับสถานการณ์นี้เลย

ฮาร์วีย์พูดอย่างนิ่งเฉยออกมา “จิมมี่ จอห์น โอกาสสุดท้ายแล้วนะ เอาเงินคืนมา”

จิมมี่หัวเราะอย่างเย็นชา

“นี่ยังไม่ไปอีกเหรอ? ไอ้เวร นายอยากขาหักก่อนจริง ๆ ใช่ไหม?”

“ก็ได้ หักขาไอ้หนุ่มนี่ให้ฉันซะ!”

ตอนนั้นนักเลงหลายคนรีบพุ่งเข้าหาฮาร์วีย์และเรย์ผู้ที่ยืนอยู่ข้างเขา ก้าวออกมาพร้อมกับถีบเข้าไปที่กลางอกของจิมมี่

ในเวลาต่อมา เรย์คว้าผมของจิมมี่และฟาดเขาลงไปบนโต๊ะ จากนั้นเรย์หยิบปากกาที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาและแทงจิมมี่อย่างเกรี้ยวกราด

ปัก!

ปากกาแท่งนั้นปักลงกับโต๊ะต่อหน้าสายตาของจิมมี่

จิมมี่แทบจะควบตัวตัวเองไม่ได้

“บอกพวกเขาให้หยุด” เรย์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หยุด!”

จิมมี่เปล่งเสียงออกมา แต่ร่างกายของเขากำลังสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว หลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

เขารู้ว่าเรย์สามารถเจาะกะโหลกของเขาได้อย่างง่ายดาย ในเมื่อเรย์สามารถทิ่มปากกาปักลงที่โต๊ะได้อย่างง่ายดาย

นักเลงทั้งหมดจ้องมองมาที่เรย์ด้วยความสับสน ไม่แน่ใจว่าทำไมพวกเขาถึงถูกหยุดไว้

“บอกพวกเขาให้ทิ้งอาวุธและคุกเข่าซะ” เรย์ออกคำสั่งอีกครั้ง

“ไม่ได้ยินหรือไง?! คุกเข่าสิ!”

เหงื่อไหลลงผ่านใบหน้าของจิมมี่ เขาไม่สนใจความโกรธที่เขามีและออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว

นักเลงทั้งหมดหันมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

“ให้ตายเถอะ! อยากให้ฉันตายหรือไง?! คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”

ร่างกายของจิมมี่สั่นมากกว่าเดิมเมื่อเขามองไปยังปากกาที่ถูกปักอยู่ข้าง ๆ หัวของเบา เขารู้ว่าถ้าเรย์ “พลาด” เขาคงได้ตายหรือไม่ก็ตาบอดแน่

ได้ยินเสียงของจิมมี่ที่เปล่งออกมาทำให้ชายสามสิบคนหันมองหน้ากัน จากนั้นพวกเขาก็โยนอาวุธของพวกเขาทิ้งและยอมคุกเข่าลงกับพื้น

พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว หัวหน้าของพวกเขาถูกศัตรูจับเป็นตัวประกัน

ฮาร์วีย์ไม่ได้สนใจมองนักเลงเหล่านั้นและเดินตรงไปอย่างไม่สนโลก พร้อมกับส่งสัญญาณให้เรย์เดินมาด้วย

หลังจากที่เรย์เดินห่างออกไป สายตาของจิมมี่ก็เป็นประกายขึ้นและรีบพูดขึ้น “เอาเลย จัดการพวกมัน…!”

ปัง!

ก่อนที่เขาจะพูดจบ มือของฮาร์วีย์ก็ได้เอื้อมไปจับที่หัวของเขาและฟาดลงกับโต๊ะอีกครั้ง ตอนนี้หน้าของเขาถูกแนบลงกับโต๊ะและกลืนคำพูดที่เหลือกลับลงไป

ผู้ที่อ่อนแอย่อมกลัวผู้ที่แข็งแกร่งและผู้ที่แข็งแกร่งย่อมเกรงกลัวผู้ที่ไม่เกรงกลัว

ฮาร์วีย์กับเรย์กำลังแสดงพลังอำนาจทั้งหมดของพวกเขา

แต่รัศมีของเขาไม่ใช่สิ่งที่จะถูกเลียนแบบง่าย ๆ โดยคนที่ไม่มีความสำคัญอย่างจิมมี่

นักเลงที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นต่างกำลังตัวสั่น

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่บนท้องถนนมาทั้งชีวิต แต่ผู้ชายที่น่าสะพรึงกลัวอย่างนี้ค่อนข้างหายาก

“เมื่อกี้พูดไม่ใช่เหรอว่าอยากหักขาฉัน?”

ฮาร์วีย์ปล่อยจิมมี่พร้อมกับหัวเราะ

“ไม่ ผมไม่อยาก…”

จิมมี่พยายามจะยืนตัวตรง ตาของเขาเป็นประกาย หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เขาไม่กล้าแสดงมันออกมาให้เห็น

ฮาร์วีย์ไม่สามารถเมินเฉยกับสถานการณ์ในตอนนี้ได้ เขานั่งลงบนโต๊ะทำงานพร้อมกับหมุนปากกาเล่น “ทีนี้ นายจะคืนเงินร้อยห้าสิบล้านให้พวกเราหรือเปล่า?”

“ผม…”

จิมมี่ จอห์นลังเล

ทันใดนั้นฮาร์วีย์ทิ่มปากกาลงไปที่ฝ่ามือของจิมมี่ ทำให้มือของเขาถูกยึดไว้บนโต๊ะ

“โอ้ย…!”

จิมมี่ร้องออกมาอย่างน่าเกลียดน่ากลัว

“ผมจะคืนให้! ผมจะคืนให้!”