USB:บทที่ 56 ชัยชนะในนัดแรก
“เป็นไปได้ยังไง…ทำไมฉันเป็นคนล้มไปเอง” มันเป็นไปไม่ได้? “ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะสามารถผลักฮวงเฟิงออกไปได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันเป็นความคิดของเขาเพียงคนเดียว เพราะฮวงเฟิงไม่เพียง แต่ไม่ได้ล้มลงไป ร่างกายของเขาก็ไม่เคลื่อนที่ด้วยซ้ำ ร่างกายที่แข็งแกร่งอะไรเช่นนี้
อย่างไรก็ตามนี่คือสิ่งที่ คู่แข่งคิด ฮวงเฟิงไม่ได้สูงไปกว่าเขา และร่างกายของเขาก็ดูไม่แข็งแรงเท่ากับเขา นี่เป็นการเผชิญหน้าโดยตรงระหว่างทั้งสองคน และคนอื่น ๆ ไม่ได้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์นี้ ดังนั้นในแง่ของความแข็งแกร่งทางด้านร่างกาย เขาพ่ายแพ้ให้กับฮวงเฟิง
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะยอมรับได้หรือไม่ก็ตาม มันเป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ตัวเขานั้นถูกกระแทกล้มลงไปเอง และในเวลานี้ ฮวงเฟิงได้กระโดดขึ้นสูงมาก เพราะเขาพบว่าลูกบอลกำลังบินไปในทิศทางของเขา
แต่เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะกำลังส่งบอลนั้นมากเกินไป ทำให้ส่งบอลที่ส่งให้มานั้นเลยฮวงเฟิงไป และทิศทางของบอลนั้น ลอยไปที่คนที่อยู่ข้างหลังเขาแทน
อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่า ฮวงเฟิงไม่ใช่คนธรรมดา อย่างน้อยในแง่ของพลังกระโดดของฮวงเฟิงนั้นไม่ธรรมดา เมื่อทุกคนคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ที่ฮวงเฟิงจะสัมผัสถูกลูกบอล แต่เกิดเสียงดัง “ปัง” หัวของฮวงเฟิงโหม่งลูกบอล เนื่องจากลูกบอลสัมผัสศีรษะของเขา ลูกบอลจึงเปลี่ยนวิถีการลอย และตรงไปที่มุมขวาบนของประตู
ในเวลานี้ ความสูงที่ ฮวงเฟิงได้กระโดดขึ้นไปนั้น สูงกว่าหนึ่งเมตรแล้ว และสูงกว่าคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบตัวเขาครึ่งหนึ่ง ความสูงนี้เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆตัวเขา ตกใจ และในเวลานี้จุดสนใจของทุกคนอยู่ที่ฮวงเฟิง ไม่ใช่ฟุตบอลที่กำลังบินไปตาข่าย
อย่างไรก็ตาม มีคนหนึ่งที่ไม่ได้ให้ความสนใจ และนั่นคือผู้รักษาประตูของฝ่ายตรงข้าม เขารู้สึกประหลาดใจมากที่ฮวงเฟิงสามารถโหม่งบอลลูกนี้ได้ แต่เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว และตระหนักว่า ฮวงเฟิงนั้นอยู่ไม่ไกลจากประตู
วิถีการลอยของลูกฟุตบอล ที่พุ่งไปที่ประตู มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับ เขาที่จะสกัดบอลไว้ได้
อย่างไรก็ตาม ฮวงเฟิงนั้นก็อยู่ใกล้กับประตูด้วยเช่นกัน ด้วยความเร็วของลูกฟุตบอล ผู้รักษาประตูฝ่ายตรงข้าม ไม่มีเวลาตอบสนองใด และเมื่อเขากระโดดขึ้นไปสกัดบอล มันก็พุ่งเข้าไปในตาข่ายแล้ว!
ฮวงเฟิงได้คะแนนอีกครั้ง!
หลังจากลงกระโดลงมาบนพื้น ฮวงเฟิงมองไปที่ลูกฟุตบอลที่กำลังกระเด้งอยู่บนพื้น แล้วก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาไม่มีความมั่นใจ ที่จะทำประตูนี้ ในความคิดของเขา โอกาสที่เขาจะโหม่งถูกลูกบอลนั้นน้อยมากๆ
อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น และเขาโหม่งลูกบอลได้จริง ๆ นอกจากนี้มันเป็นมุมที่ไม่สามารถสกัดบอลเอาไว้ได้ แม้แต่ฮวงเฟิงยังตกใจ นับประสาอะไรกับคนอื่น ๆ ที่ยังคงตกตะลึง
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมทีมของฮวงเฟิง หรือคนอีกทีมหนึ่ง พวกเขาต่างก็จ้องไปที่ฮวงเฟิงด้วยความงุนงง และไม่ได้ให้ความสนใจกับลูกบอล
“นายกระโดดสูงได้อย่างไร?” อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากที่เขาเริ่มกระโดด มีคนอื่นเริ่มสังเกตว่า ฮวงเฟิงนั้นกระโดดสูงกว่าตนเองเลยไปครึ่งช่วง และตอนที่เขาลงมาที่พื้น ฮวงเฟิงนั้นกระโดดขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง!
“ฉันกระโดดเก่งมาตลอด ตอนที่ฉันเรียนมัธยมต้น ฉันยังชนะการแข่งขันกระโดดสูงของโรงเรียนด้วย” ฮวงเฟิงพูดสิ่งนี้โดยสีหน้าไม่เปลี่ยน ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้น เป็นความจริงหรือไม่
“นายไม่น่ากลัวเกินไปเหรอ?” เพื่อนในทีมบอกว่า “เขากระโดดสูงกว่าฉันมากจริง ๆ” ความสามารถในการกระโดดของเขา อยู่ในระดับเดียวกับคนอื่น ๆ แต่ ฮวงเฟิงแข็งแกร่งกว่าเขามาก
“ไม่เลวนะ ตอนที่ฉันอยู่มหาวิทยาลัย ฉันเล่นบาสเก็ตบอลบ่อยครั้ง และเพื่อนร่วมชั้นของฉันก็มักจะพูดแบบเดียวกัน” ฮวงเฟิงกล่าว
“ไม่เลว น่าเสียดายที่นายไม่ได้เล่นบาสเก็ตบอล” คนข้างๆก็เห็นด้วย
ในไม่ช้าทุกคนก็รู้สึกตัว พวกเขาตระหนักว่า ตอนนี้คะแนนทั้งสองทีมเท่ากันแล้ว
ฮวงเฟิงและคนอื่น ๆ ได้รับกำลังใจอย่างมาก ท้ายที่สุดพวกเขา ไล่ตามมาติดๆ ได้สองประตู ดังนั้นขวัญกำลังใจของพวกเขา จึงเพิ่มขึ้นอย่างมาก ในทางกลับกันอีกฝ่ายยังคงเป็นคนธรรมดา ดังนั้นพวกเขาจึงลังเลเล็กน้อย
ในด้านของทีมฮวงเฟิง พวกเขาไม่รีบร้อน พยายามเล่นอย่างต่อเนื่อง พวกเขาหลายคนก็สามารถแสดงความสามารถออกมาได้มากขึ้น ในขณะที่อีกด้านหนึ่งรู้สึกกลัวหวาดกลัว และลังเล หากต้องการทำคะแนนเพิ่ม ก็กลัว
ความเร็วของฮวงเฟิง
ถ้าพวกเขาได้ลูกเตะมุม ฮวงเฟิงก็จะมีโอกาสในการกระโดคว้าลูกไป และไม่มีใครขวางเขาได้
ดังนั้นด้วยความคิดเช่นนี้ภายในใจของทีมตรงข้าม จึงเล่นกันได้ไม่ดีนัก เกิดข้อผิดพลาด โดยไม่ตั้งใจมากมาย และไม่ว่าโค้ชของพวกเขา จะตะโกนอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์
เมื่อ ฮวงเฟิงบุกขึ้นไปพื้นที่ของ กองหลังของอีกฝ่าย ที่ขู่ฮวงเฟิงไว้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไร และแม้กระทั่ง ตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยงฮวงเฟิง เนื่องจากเขาสู้ฮวงเฟิง ในแง่ของความเร็วและความแข็งแกร่งไม่ได้ และถ้าทั้งสองคนต้องปะทะกัน คนที่ได้รับบาดเจ็บจะต้องเป็นเขาไม่ใช่ ฮวงเฟิง
หลังจากนั้น ฮวงเฟิง และคนอื่น ๆ ใช้ประโยชน์จากความผิดพลาดของฝ่ายตรงข้าม และสามารถทำประตูได้อีกลูก คราวนี้ไม่ใช่ฮวงเฟิงที่เป็นคนยิง แต่เขาเป็นคนที่ช่วย ในสกัดคู่ต่อสู้ และในที่สุด ฮวงเฟิงและคนอื่น ๆ ก็ชนะการแข่งขันด้วยคะแนนสามต่อสอง
“ฮ่าๆ ‘ฮวงเฟิง ฉันไม่รู้มาก่อนเลย จริง ๆว่านายเตะบอลเก่งขนาดนี้ ทำไมนายไม่ลงชื่อก่อนหน้านี้ล่ะ?” เมื่อพวกเขาแข่งขันเสร็จก็กลับไปเพื่อนร่วมทีมคนที่เหลือที่ด้านข้างเวลที ฮวงเฟิงก็ได้รับการโอบกอดโดยพี่หวัง ในขณะที่ตัวแทนคนอื่น ๆ ก็มาแสดงความยินดีกับ ฮวงเฟิง แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ลงสนาม แต่อารมณ์ของพวกเขาก็ดีไม่แพ้กัน ตราบใดที่พวกเขาชนะการแข่งขัน พวกเขาสามารถดำเนินต่อไปได้ และด้วยเหตุนี้ เมื่อได้รับรางวัลสูง พวกเขาก็จะมีความสุขไปโดยปริยาย
“ ฉันก็แค่เตะสุ่มสี่สุ่มห้า” ฮวงเฟิงกล่าว
“ การเตะแบบสุ่มสี่สุ่มห้าของนาย….. รุนแรงกว่าการเตะแบบจริงจังของอีกฝ่ายซะอีก ถ้านายแข่งอย่างจริงจัง ฝ่ายตรงข้ามจะเหลืออยู่อีกเหรอ?” พี่หวังกล่าวด้วยรอยยิ้ม
