บทที่ 378 คำสาป!
ใบหน้ามีที่อายุของเจ้ากรมซุนแสดงให้เห็นความหมดหวัง เขามองที่สมุหราชเลขาธิการหวางอย่างลึกซึ้งและกล่าวอย่างเศร้าสร้อย “เมืองฉู่โจว ล่มสลายแล้ว…”
‘เปรี้ยง!’
เหมือนเสียงฟ้าผ่ากระทบเข้าที่ศีรษะของสมุหราชเลขาธิการหวาง
หัวหน้าผู้พิพากษาศาลต้าหลี่กล่าวเสริมอย่างเศร้า “อ๋องสยบแดนเหนือสิ้นพระชนม์แล้ว…”
‘เปรี้ยง เปรี้ยง!’
สายฟ้าสองเส้นกระทบเข้ากับศีรษะของสมุหราชเลขาธิการหวางอีกครั้ง เขาตะลึงงัน
ขุนนางขั้นสี่อีกคนพูดอย่างขุ่นเคือง “อ๋องสยบแดนเหนือถูกสังหาร…”
‘เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!’
สมุหราชเลขาธิการหวางรู้สึกว่าหน้าผากถูกฟ้าผ่า ความคิดของเขาก็ว่างเปล่า สูญเสียความคิดทั้งหมดและสูญเสียความสามารถในการจัดการกับความรู้สึก
ในสายตาของเจ้ากรมซุนและคนอื่นๆ สมุหราชเลขาธิการหวางที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ดวงตาของเขาหย่อนยานและการแสดงออกของเขาดูหม่นหมอง ราวกับหุ่นกระดาษที่ไร้ชีวิตชีวา
เมืองฉู่โจวล่มสลายแล้วจริงหรือ?
อ๋องสยบแดนเหนือตายแล้ว?
เมืองฉู่โจวเป็นที่ที่อ๋องสยบแดนเหนือถูกสังหาร?
ทำไมข้าถึงเป็นคนสุดท้ายที่เพิ่งทราบข่าวสำคัญเช่นนี้?
เวลาผ่านไปนานพอสมควร สมุหราชเลขาธิการหวางกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เกิดความสงสัยขึ้นทีละน้อยในใจทันที
สมุหราชเลขาธิการหวางที่อยู่ในอาชีพทางราชการที่มีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดสูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขาเจ็บปวดและเฉียบแหลม “บอกรายละเอียดแก่ข้า ใต้เท้าซุน เริ่มจากเจ้า”
เจ้ากรมซุนพยักหน้า แต่ไม่พูดอะไร แต่มองไปนอกห้องหนังสือและตะโกน “หัวหน้ามือปราบเฉิน!”
หัวหน้ามือปราบเฉินก้าวข้ามธรณีประตูและเข้าสู่ห้องหนังสือ
เจ้ากรมซุนถอนหายใจและกล่าวว่า “ให้ผู้ที่เกี่ยวข้องโดยตรงพูดเถอะ”
เมื่อหัวหน้าผู้พิพากษาศาลต้าหลี่ได้ยินคำพูดนั้น เขาก็ส่ายหัวและหัวเราะ “เจ้ากับข้าคิดเหมือนกัน”
เขาออกจากห้องหนังสือทันทีและขอให้คนใช้ของตำหนักเรียกเลขาธิการศาลต้าหลี่ซึ่งรออยู่นอกให้เข้ามา
เมื่อเลขาธิการศาลต้าหลี่เข้ามาในห้องหนังสือ หัวหน้ามือปราบเฉินเห็นว่าสมุหราชเลขาธิการหวางจ้องมองมาที่เขา พยักหน้าเล็กน้อย และทำความเคารพต่อเขา โดยกล่าวว่า
“ท่านสมุหราชเลขาธิการ ใต้เท้าทุกท่าน ระหว่างขึ้นไปทางเหนือนี้ ระหว่างทางพวกข้ารู้สึกไม่ปลอดภัย เมื่ออยู่ในเขตชายแดนของเจียงโจว ข้าพบการสกัดกั้นการโจมตีจากยอดฝีมือของเผ่าอนารยชนขั้นสี่สามคน ในเวลานั้น มีเพียงหยางจินหลัวเท่านั้นที่เป็นสมาชิกขั้นสี่ในคณะทูต”
สมุหราชเลขาธิการหวางตกตะลึงและมองไปที่เขา”พวกเจ้าหนีจากการสกัดกั้นการโจมตีได้อย่างไร”
หัวหน้ามือปราบเฉินตอบกลับ
“อันที่จริง บนเรือราชการ คณะทูตเกือบถูกทำลาย ในขณะนั้นสวี่อวิ๋นหลัวเรียกทุกคนเพื่อหารือและบอกว่าจะเปลี่ยนไปใช้เส้นทางบก เขาอ้างว่าถ้าไม่เปลี่ยนเส้นทางมาเป็นทางบก เราจะถูกซุ่มโจมตีโดยผ่านหาดหลิวซื่อในวันพรุ่งนี้ หลังจากโต้เถียงกัน เราก็เลือกความคิดของสวี่อวิ๋นหลัว เมื่อถึงเวลาต้องข้ามฝั่ง วันรุ่งขึ้น หยางจินหลัวไปทดสอบการเดินทางทางเรือคนเดียวและถูกซุ่มโจมตี คนที่ซุ่มโจมตีคือถังซานจวินจากเผ่าพันธุ์ปีศาจทางเหนือ”
สมุหราชเลขาธิการหวางพยักหน้าเล็กน้อย “คนผู้นี้ช่างมีความคิดเฉียบแหลม ราวกับกระต่ายเจ้าเล่ห์ ตอนแรกเมื่อเขาได้รับเลือกให้เป็นเจ้าหน้าที่หลัก ขุนนางในท้องพระโรงมากกว่าครึ่งต่างยอมรับความสามารถของเขา”
“น่าเสียดายที่เรายังไม่สามารถหลีกเลี่ยงการสกัดกั้นได้ และในที่สุดเราก็ถูกพวกเขาหาเจอ ในเวลานั้น ขั้นสี่ทั้งสามคนปิดล้อมคณะทูต และหยางจินหลัวไม่สามารถต้านทานคนพวกนั้นได้” เมื่อหัวหน้ามือปราบเฉินกล่าวถึงตรงนี้ เขาก็แสดงความเสียใจออกมา
“ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของวิกฤต สวี่อวิ๋นหลัวที่ก้าวออกไปข้างหน้าและสกัดขั้นสี่สองคน เขาต่อสู้ด้วยความแข็งแกร่งตัวคนเดียว เพื่อให้เราหลบหนีไปได้ หลังจากเวลานั้นเราแยกทางกับสวี่อวิ๋นหลัว และเราไม่ได้พบกันอีกจนถึงตอนที่เมืองฉู่โจวถูกทำลาย…”
สมุหราชเลขาธิการหวางยกมือขึ้นขัดจังหวะเขาแล้วถามว่า “อะไรเป็นเหตุให้พวกเผ่าอนารยชนซุ่มโจมตีคณะทูตนี้? สวี่ชีอันหายไปไหน?”
หัวหน้ามือปราบเฉินขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจนัก “ดูเหมือนว่าเป็นเพราะพระมเหสี สวี่อวิ๋นหลัว เขาออกจากคณะทูต ไปทางเหนือตัวคนเดียว แยกทางกับพวกเรา”
“ดูเหมือนว่า?” สมุหราชเลขาธิการหรี่ตาลงด้วยน้ำเสียงสงสัยเล็กน้อย
“นี่คือการคาดเดาของสวี่อวิ๋นหลัว เขาไม่ใช่เจ้าหน้าที่ที่ต่ำต้อยแล้ว” หัวหน้ามือปราบเฉินทำความเคารพ แล้วตอบรับเสียงต่ำ
สมุหราชเลขาธิการหวางพยักหน้าช้าๆ ความสงสัยในสายตาหายไป และเขาคิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับเหตุผลว่าทำไมเผ่าอนารยชนถึงอยากลักพาตัวพระมเหสี
เมื่อเห็นท่าทางนี้ หัวหน้ามือปราบเฉินกล่าวต่อ “จากนั้นเราก็มาถึงเมืองฉู่โจว เนื่องจากเชวียหย่งซิวขวางทาง เราจึงไม่ได้อะไรทำอะไรเลยเป็นเวลาหลายวัน จนถึงวันนั้น…”
ระหว่างที่หัวหน้ามือปราบเฉินกำลังพูดอยู่นั้น สมุหราชเลขาธิการได้รับทราบเกี่ยวกับการต่อสู้ที่น่าตกใจที่เกิดขึ้นในเมืองฉู่โจวในวันนั้น
ในความเงียบที่ยาวนาน สมุหราชเลขาธิการหวางกล่าวว่า “ในการต่อสู้นี้ สวี่อวิ๋นหลัวไปอยู่ที่ไหน”
เมื่อเขาถามประโยคนี้ สายตาของเขามองไปที่เลขาธิการศาลต้าหลี่
เลขาธิการศาลต้าหลี่ล่วงรู้ความคิดของเขาได้ โค้งคำนับ พูดว่า “สวี่อวิ๋นหลัวแอบเข้าไปในชายแดนทางเหนือเพียงลำพัง และร่วมมือกับหลี่เมี่ยวเจิน เทพธิดาแห่งนิกายสวรรค์ เพื่อค้นหาผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ หรือนั่นก็คือสมุหเทศาภิบาลเจิ้ง เมื่อเกิดสงครามขึ้นในเมือง เขาคงจะแยกตัวจากสมุหเทศาภิบาลเจิ้งได้ไม่นาน”
สมุหราชเลขาธิการหวาง พูด “อืม” ออกมา เขาเบนความสนใจไปที่หัวหน้ามือปราบเฉิน “สิ่งที่สวี่อวิ๋นหลัวคิดเกี่ยวกับตัวตนของยอดฝีมือลึกลับคนนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นการคาดเดา?”
‘สมุหราชเลขาธิการเจิ้ง ท่านใต้เท้า ให้ความสำคัญกับการคาดเดาของสวี่ชีอันมาก ตอนที่ข้าพูดถึงเรื่องของพระมเหสีเมื่อครู่นี้ ข้ากล่าวว่าเป็นการคาดเดาของสวี่อวิ๋นหลัว ท่านไม่ได้ตั้งคำถามอย่างอื่นอีก…’ มือปราบเฉินตอบกลับ
“เมื่อพูดถึงยอดฝีมือลึกลับ ในตอนนั้นสวี่อวิ๋นหลัวพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยมาหนึ่งประโยค”
ทั้งสมุหราชเลขาธิการหวาง ขุนนางในท้องพระโรงต่างมองไปที่หัวหน้ามือปราบเฉินทันที
หัวหน้ามือปราบเฉินหายใจเข้าลึกๆ พูดเสียงเบา “สวี่อวิ๋นหลัวกล่าวว่า ในวังมีข้าราชการที่ไม่ทำอะไรเลย คนพวกนั้นคือสัตว์ประหลาดที่ชั่วร้าย”
ประโยคนี้เป็นการดูหมิ่นพวกใต้เท้าทั้งหลายอย่างไม่ต้องสงสัย หัวหน้ามือปราบเฉินจึงก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก และไม่มองการแสดงออกของสมุหราชเลขาธิการหวางและใต้เท้าทั้งหลายในห้อง
‘ความหมายของคำพูดของสวี่ชีอัน คือเขาสงสัยว่ายอดฝีมือลึกลับคนนั้นเป็นสมาชิกในท้องพระโรงหรือมีความเกี่ยวข้องกับบุคคลในท้องพระโรง…’ เจ้ากรมซุนตกใจมาก รู้สึกขนลุกเล็กน้อย
หน้าที่การงานของเขามีความซับซ้อนมาหลายปีแล้ว และเขาเชื่อว่าเขามีมุมมองที่ชัดเจนเกี่ยวกับสถานการณ์ในท้องพระโรงและผู้คนในท้องพระโรง
แต่ในความคิดเจ้ากรมซุนมีประโยคหนึ่งแวบเข้ามา ใครสามารถ “ผลักดัน” ตนเองเป็นยอดฝีมือระดับสูงขนาดนั้นได้? เขาหาคนที่เหมาะสมไม่เจอ
‘สวี่ชีอันกล้าพูดแบบนี้ หมายความว่าเขามีความมั่นใจในระดับหนึ่ง แต่เขาสามารถยืนยันได้เพียงว่ายอดฝีมือลึกลับเกี่ยวข้องกับผู้คนในท้องพระโรงเท่านั้น เขาไม่สามารถระบุเจาะจงได้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร…’ สายตาของสมุหราชเลขาธิการหวางเป็นประกาย และทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสวี่เอ้อร์หลางกับซือมู่ เขามีความประทับใจซึ่งกันและกัน บางทีพวกเขาอาจลองถามเกี่ยวกับสวี่ชีอันผ่านทางสวี่เอ้อร์หลาง
“หรืออาจจะเป็นเว่ยเยวียน?” หัวหน้าผู้พิพากษาศาลต้าหลี่กล่าวด้วยเสียงต่ำ
ท่าทางของสมุหราชเลขาธิการสมุหราชเลขาธิการหวางและเจ้ากรมซุนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในขณะที่เจ้าหน้าที่คนอื่น หัวหน้ามือปราบเฉิน เลขาธิการศาลต้าหลี่ และคนอื่นๆ ต่างแสดงความสับสน
เว่ยเยวียนเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่รู้ว่าทำไมหัวหน้าผู้พิพากษาศาลต้าหลี่ถึงกล่าวเช่นนั้น
“เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้” หัวหน้าผู้พิพากษาศาลต้าหลี่ส่ายหัว
สิ่งที่เขาหมายถึงคือเว่ยเยวียนไม่เคยออกจากเมืองหลวง และยังคงเข้าร่วมการประชุมเช้าในห้องทรงพระอักษรของจักรพรรดิเมื่อไม่กี่วันก่อน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากบรรดาคนในท้องพระโรงและฝ่าบาทมีความคุ้นเคยกับเว่ยเยวียน จึงไม่มีใครสามารถมาแทนที่ได้ง่ายๆ
บางคนเลียนแบบหน้าตาเว่ยเยวียนได้บ้าง บางคนเลียนสีหน้าของเว่ยเยวียนได้ แต่ไม่สามารถเลียนแบบรสนิยมของเว่ยเยวียนได้
“ทำไมรัฐบาลกลางไม่ได้รับเอกสารจากคณะทูต?” สมุหราชเลขาธิการหวางมองไปที่เลขาธิการศาลต้าหลี่
“คณะทูตเชื่อว่าเรื่องนี้ไม่ควรส่งหนังสือด่วนไปแจ้ง เพราะจะทำให้ฝ่าบาททรงมีพระดำริที่จะคิดหาทางพ้นโทษให้อ๋องสยบแดนเหนือ”
‘คณะทูตเคยเข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้ว แต่ข้าเองก็ไม่ได้รับข่าวใดๆ นั่นหมายความว่า ฝ่าบาทได้ออกคำสั่งว่าห้ามพูด…’ สมุหราชเลขาธิการหวางหัวเราะเยาะเย้ยและพูดว่า
“เพราะเหตุนี้ จึงไม่มีอะไรที่ฝ่าบาทไม่สามารถทำได้?”
เขาหัวเราะกับวิธีการตอบโต้ที่ไม่ซับซ้อนของคณะทูตและถอนหายใจ “ในกรณีนี้ ไม่จำเป็นต้องไปจัดการกับตัวตนของยอดฝีมือลึกลับในตอนนี้ สิ่งที่ต้องพิจารณาคือเราต้องใช้เรื่องนี้เพื่อบรรลุเป้าหมายอะไร และจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร”
ขุนนางระดับหกคนหนึ่งกล่าวอย่างเคร่งขรึม “อ๋องสยบแดนเหนือสังหารหมู่คนในเมืองฉู่โจวไปถึงสามแสนแปดหมื่นคน หากเรื่องนี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม เราจะถูกบันทึกไว้ในพงศาวดารของประวัติศาสตร์อย่างแน่นอนและจะถูกจดจำเป็นเวลาหลายพันปี”
ขุนนางอีกคนเสริม “การบังคับให้ฝ่าบาททรงตัดสินลงโทษอ๋องสยบแดนเหนือนั้น ไม่เพียงแต่เหมือนหนังสือปราชญ์ที่ข้าเคยอ่านมาเท่านั้น แต่ยังใช้โอกาสนี้สร้างชื่อเสียงให้กับตนเอง ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”
ขุนนางคนสุดท้ายพูดด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า “พวกเราที่เป็นขุนนางไม่ได้ทำไปเพื่อสิ่งอื่นใด แต่เพื่อทัศนคติและใจที่รวมเป็นหนึ่งเท่านั้น”
‘ขุนนางเหล่านี้ควรเป็นพวกที่เจิ้งซิ่งไหวเข้าหาก่อนแล้ว แล้วค่อยเข้าหาข้า…’ สมุหราชเลขาธิการหวางถอนหายใจและพูดว่า
“รีบสืบหาข่าว พิสูจน์ความจริง เมื่อถึงเวลาปฏิบัติหน้าที่ก็ไปร่วมกับคนในวัง เพื่อเข้าไปในวังพร้อมกันเถอะ”
…
หลังรับประทานอาหารกลางวัน ภายใต้การนำของสมุหราชเลขาธิการหวาง บรรดาข้าราชการมารวมตัวกันที่ประตูทิศเหนือของห้องทรงพระอักษรห้องทรงพระอักษร กลับถูกหน่วยองครักษ์ราชวัลลภหยุดไว้
ดูเหมือนว่าทางออกดังกล่าวจะถูกคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว ด่านตรวจ ประตูวังถูกตั้งด่านไว้ล่วงหน้า ไม่อนุญาตให้ใครเข้าออก พวกข้าราชการถูกสกัดกั้นจากภายนอกโดยไม่คาดคิด
“ไสหัวไป พวกเราต้องการเข้าเฝ้า”
“อ๋องสยบแดนเหนือสติฟั่นเฟือน กระทำความผิดโทษมหันต์ ฟ้าดินไม่อาจอภัย แต่เหตุการณ์เบื้องหลังยังไม่แน่ชัด ข้ากำลังรอที่จะล้างแค้นให้กับผู้คนจำนวนสามแสนแปดหมื่นคนในเมืองฉู่โจว”
ขุนนางบางคนตะโกนเสียงดัง จิตใจเที่ยงธรรมช่างน่าเกรงขาม ราวกับว่าเป็นศูนย์รวมของความยุติธรรม
“ในฐานะขุนนาง การสังหารหมู่ประชาชน ต่อให้ตายไปก็ไม่สงสาร ไหวอ๋องควรถูกลดขั้นเป็นสามัญชน ไม่มีการฝังศพ โยนศพทิ้งในถิ่นทุรกันดาร และให้คำอธิบายแก่ใต้หล้า”
ฝูงชนมีความกระตือรือร้นและสัตว์ร้ายที่อยู่ในคราบของข้าราชการ เริ่มวิ่งผ่านด่าน
“กำเริบเสิบสานนัก!”
หน่วยองครักษ์ราชวัลลภจ้องมองไปที่กลุ่มข้าราชการดุเสียงดัง “หากเจ้ากล้าที่จะบุกรุกพระราชวัง เจ้าจะถูกฆ่า!”
“ถุย!”
สมุหเทศาภิบาลทางการเมืองที่ผมหงอกทั้งหลายต่างพากันถ่มน้ำลายใส่เขา ไม่เพียงแต่เขาจะไม่กลัว แต่เขากลับโกรธมาก “ชายชรายืนอยู่ที่นี่ในวันนี้ จะฆ่าก็ฆ่าเลย”
หน่วยองครักษ์ราชวัลลภหลีกหนีจากการถูกถ่มน้ำลาย และรู้สึกกลัวหรือตึงเครียดอย่างรุนแรง
เขาไม่กล้าฆ่าคนจริงๆ แม้ว่าการบุกรุกเข้าไปในวังจะเป็นความผิดใหญ่หลวง แต่กฎก็คือกฎ และความเป็นจริงก็คือความจริง ในอดีต มีตัวอย่างรัฐมนตรีที่โกรธจัดและบุกเข้าไปในวัง
วิธีที่ถูกต้องคือต้องหยุดพวกเขาตราบเท่าที่ตนยังมีลมหายใจ และยอมถูกทุบตี อย่าชักดาบใส่นักปราชญ์เก่าแก่เหล่านี้ ไม่เช่นนั้นจุดจบจะน่าสังเวช
คนพวกนี้เป็นคนแบบไหนกัน?
สมุหราชเลขาธิการคนก่อน เจ้ากรมหกชั้นศาล รองเจ้ากรม สำนักบัณฑิตฮั่นหลินระดับสูง และขุนนางใกล้ชิดหกระดับ…บรรดาข้าราชการ
โชคดีที่ทหารเหล่านี้แข็งแกร่ง และแข็งแกร่งพอที่จะขวางกั้นสิ่งเก่าๆ เหล่านี้ได้ พวกเขาถูกถ่มน้ำลาย เตะ และตบ แต่พวกเขาไม่ถอยกลับ
เฉพาะเรื่องที่ทำให้คนลำบากใจมากที่สุดคือ หน่วยองครักษ์ราชวัลลภปฏิเสธที่จะไม่ตอบโต้มากเท่าไร ขุนนางบุ๋นก็ยิ่งใช้ความรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น ในตอนแรกมีเพียงลูกพี่ในท้องพระโรงมากกว่าสิบคนเท่านั้น แต่สักพักพวกข้าราชการชั้นผู้น้อยในที่ทำการปกครองในเขตพระราชฐานคนอื่นๆ ต่างก็เข้ามาร่วมสนุกด้วยเช่นกัน
มีเสียงดังมากที่ประตูเมือง และทั้งสองฝ่ายถูกหยุดชะงัก
ในเวลานี้ รถม้าหรูหราหยุดอยู่บนถนนในระยะไกล ม่านถูกยกขึ้น ทันใดนั้นชายหนุ่มรูปงามที่มีริมฝีปากสีแดงและฟันขาวก็เผยหน้าออกมา
“เอ้อร์หลาง…”
เสียงอ่อนโยนของหญิงสาวดังมาจากรถ หวางซือมู่เผยใบหน้าที่สวยงามของนางและกระซิบ “แม้ว่าการเคลื่อนไหวนี้จะทำให้ฝ่าบาทขุ่นเคือง แต่ก็เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเจ้าที่จะสร้างชื่อให้กับตัวเอง นอกจากนี้ พวกใต้เท้าที่มาชุมนุมกันที่ประตูวัง คงมีความคิดเช่นนี้เหมือนกัน
“แม้ว่าเจ้าสามารถพูดได้อย่างอิสระ แต่ถ้าเจ้าสามารถทำให้รัฐบาลและสาธารณชนสรรเสริญเจ้าได้ ให้พ่อข้าเปลี่ยนมุมมองของเจ้า เจ้าจะได้ไม่ต้องกังวลว่าตำแหน่งของเจ้าว่าจะไม่ได้รับการเลื่อนให้สูงขึ้น”
หลังจากเผยแพร่ข่าวเพราะเจตนาในหลายๆ ด้านในที่ทำการปกครองเขตพระราชฐาน ทุกคนรู้เรื่องการสังหารหมู่ของอ๋องสยบแดนเหนือ
หลังจากที่หวางซือมู่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางได้ให้คำแนะนำสวี่เอ้อร์หลางและแนะนำให้เขาเข้าร่วมด้วย
‘พ่อของเจ้าจะไม่หรือไม่เปลี่ยนมุมมองของข้า เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย…’ สวี่เอ้อร์หลางบ่นในใจและพูดอย่างเข้มงวด “ข้ามาในครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อชื่อเสียง แต่เพื่อความเชื่อและเพื่อประชาชน”
หวางซือมู่ยิ้มและกำลังจะพูด นางกลับได้ยินที่สวี่เอ้อร์หลางพูดตะกุกตะกัก “พี่ พี่ใหญ่?!”
แม่หญิงตระกูลหวางตกตะลึง เปิดม่านเล็กน้อย มองตามสายตาของสวี่เอ้อร์หลาง ไม่ไกลออกไป สวี่ชีอันซึ่งสวมชุดฆ้องเงินเดินเข้ามาช้าๆ
“พี่ใหญ่ เหตุใดท่านถึงอยู่ที่นี่?” สวี่เอ้อร์หลางตกตะลึง
“ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่?” สวี่ชีอันถามกลับ หันศีรษะและเหลือบมองหวางซือมู่
อีกฝ่ายยิ้มด้วยความสุภาพอย่างไม่เต็มใจและลดม่านลงอย่างรวดเร็ว
สวี่ชีอันถอดดาบของเขาออก ตบก้นของสวี่เอ้อร์หลาง และพูดอย่างโกรธเคือง “สวี่ฉือจิ้ว เจ้านี่น่าทึ่งมาก พี่ใหญ่อย่างข้ายังโดดเดี่ยว ไม่มีคู่ครอง หนำซ้ำกังวลว่าจะไม่ได้แต่งงาน แต่เจ้านี่เก่งนะ คบหากับแม่หญิงตระกูลหวางได้”
“พี่ใหญ่ ท่านพูดเรื่องไร้สาระอะไร” สวี่เอ้อร์หลางกังวลเขินอายเล็กน้อยจนหน้าแดงและพูดว่า
“ข้ากับแม่นางหวางเป็นแค่สหายกัน พูดคุยและแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องราวอดีตและปัจจุบัน เราเป็นเพื่อนกันแบบสุภาพชน”
มิตรภาพของสุภาพชนใช่แบบนี้หรือ เพื่อนที่มีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งล่ะสิไม่ว่า…สวี่ชีอันบ่นในใจ “กลับบ้านไปค่อยคุยเรื่องนาง เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของสวี่เอ้อร์หลางพลันจริงจังขึ้น “ข้าเพิ่งได้ยินมาว่าคณะทูตกลับมายังเมืองหลวง และนำกระดูกของอ๋องสยบแดนเหนือกลับมา เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นขั้นสอง ทำการสังหารหมู่ประชาชนเพราะเห็นแก่ตัวเอง พี่ใหญ่ สิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไป มันเป็นเรื่องจริงหรือ?”
สวี่ชีอันยับยั้งทัศนคติของเอ้อร์หลางและพยักหน้าอย่างเงียบๆ
สวี่เอ้อร์หลางรู้สึกเจ็บปวดในใจ เดินเซถอยหลังไปสองก้าว ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
ตอนแรกเขาไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย แต่ภาพตรงหน้า คำพูดจากปากของข้าราชการบุ๋น และคำพูดของพี่ชาย ล้วนบอกเขาว่าทุกอย่างเป็นความจริงที่นองเลือด
สวี่ชีอันตบไหล่น้องชายคนเล็กและมองไปที่กลุ่มข้าราชการ “เมื่อดูความหมายของคนในวังแล้ว ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการที่จะลงโทษอ๋องสยบแดนเหนือ ปากกาของขุนนางบุ๋นนั้นทรงพลัง แต่ปากของเขานั้นแทบจะไร้ความหมาย”
“พี่ใหญ่ รอสักครู่ เดี๋ยวข้ากลับมา”
‘สามแสนแปดหมื่นชีวิต สังหารหมู่ประชาชนของตัวเอง ในประวัติศาสตร์มีคนน้อยคนนักที่โหดร้ายและโหดเหี้ยมเช่นนี้ ถ้าวันนี้ข้าแสดงความในใจไม่ได้ ข้า สวี่ซินเหนียน เสียเวลาเปล่าที่เรียนหนังสือมาเป็นเวลาสิบเก้าปี…’
ในที่สุด เมื่อมาถึงฝูงชนที่อยู่ภายนอก สวี่ซินเหนียนจมอยู่ในความคิด ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมเล็กน้อย และเขาก็ตะโกนอย่างโกรธเคือง “ออกไปให้พ้นทาง!”
ทันใดนั้นเสียงโวยวายก็หายไป และที่เกิดเหตุก็เงียบลง
ขุนนางบุ๋นขมวดคิ้วและหันกลับมา ปรากฏว่าเป็นสวี่ฉือจิ้ว ซู่จี๋ซื่อ แห่งสำนักบัณฑิตฮั่นหลิน
ในความคิดของหลายๆ คน พิธีต้าวฮวดสำนักพุทธ พวกเขาจำภาพคำพูดที่เฉียบคมของสวี่ฉือจิ้วได้โดยไม่รู้ตัว ภาพจำที่ทำให้จิ้งเฉินแห่งสำนักพุทธนั้นโกรธจัด
ฝูงชนต่างถอยห่างออกไปอย่างเงียบๆ
สมุหราชเลขาธิการหวางหันศีรษะเล็กน้อยและมองไปที่สวี่ซินเหนียนอย่างไร้ความรู้สึก แม้ว่าท่าทางของเขาจะเย็นชา เขากลับไม่ได้มองไปทางอื่น ราวกับว่าเขากำลังตั้งตารอเขาอยู่
สวี่ซินเหนียนกวาดสายตาไปที่ฝูงชนที่จ้องมองรอบตัวเขา หายใจเข้าลึกๆ และพูดเสียงดัง “บัดนี้ข้าได้ยินเกี่ยวกับไหวอ๋องมาว่า เพราะความเห็นแก่ตัวเอง จึงได้มีการสังหารหมู่เกิดขึ้น ข้าขอประณาม ไอ้คนระยำ ขอให้ดวงวิญญาณตกนรก…”
เวลาผ่านไปทีละนาที ดวงอาทิตย์ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตก และที่ทางเข้าพระราชวัง มีเพียงเสียงของสวี่เอ้อร์หลางเท่านั้น
เสียงประณามนี้ ดังไปทั่วเต็มหนึ่งชั่วยาม
ยิ่งไปกว่านั้นการประณามที่มีระดับ ประณามแบบสุภาพ ใช้คำพูดจากบทกวี มองผิวเผินเหมือนพูดอย่างหนึ่ง แต่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยและดูหมิ่น
คำศัพท์มีมากมายจนน่าตกใจ แต่ก็หลีกเลี่ยงจุดอ่อนไหวของราชวงศ์ได้เป็นอย่างดีและไม่ทิ้งคำพูดที่ผู้อื่นจะเอามาล่าวหาต่อได้
ขุนนางบุ๋นรวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ขุนนางเก่าไปจนถึงขุนนางใหม่และมองดูสวี่เอ้อร์หลางด้วยความเคารพในสายตาของเขา
ตาสว่างเสียที!
หากในราชสำนักมีแบ่งระดับให้คนที่ออกมาประณามละก็ ก็ยินดีให้สวี่ซินเหนียนเป็นผู้ชนะ
แม้แต่สมุหราชเลขาธิการหวาง ผู้ซึ่งถูกศาลวิพากษ์วิจารณ์มานานหลายทศวรรษ ณ เวลานี้ในใจพองโต มีความคิดว่า “ต้องให้ชายคนนี้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาให้ได้ การทะเลาะวิวาทในท้องพระโรงจะไม่มีใครต่อกรด้วยได้อย่างแน่นอน”
หน่วยองครักษ์ราชวัลลภถูกประณาม ก้มศีรษะของเขาทีละคน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ในใจกราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ หวังว่าคนพวกนี้จะหยุดเสียที
“ใต้เท้าสวี่ ดับกระหายเสียหน่อย…”
ขุนนางบุ๋นเสนอน้ำชา ในเวลาหนึ่งชั่วยามนี้ สวี่ซินเหนียนได้ชาเพื่อดับกระหายหลายครั้ง
ข้าราชการเสนอชาและน้ำให้เขาด้วยความเต็มใจ ขอร้องเขา ถ้าใต้เท้าสวี่กระหายน้ำโปรดบอก มิฉะนั้นคงเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับพวกเขา
สวี่ซินเหนียนจิบน้ำชา ยื่นถ้วยน้ำชาคืนให้ และกำลังจะพูดต่อ
“หุบปาก หยุดด่าได้แล้ว ไม่ต้องด่าแล้ว…”
ในเวลานี้ ขันทีเฒ่าและกลุ่มขันทีรีบออกมา
“เจ้า เจ้า เจ้า… เจ้า ไอ้คนอวดดี ใต้เท้าผู้ยิ่งใหญ่ได้ก่อตั้งประเทศมากว่าหกร้อยปี ไม่เป็นเหมือนเจ้า นอกประตูวังที่วุ่นวาย อยากจะด่าก็ด่าถึงหนึ่งชั่วยามเลยหรือ?” ขันทีเฒ่ากระทืบเท้าอย่างโกรธเคือง
สวี่ซินเหนียนกล่าวเบาๆ “ขันทีไม่อยากให้ข้าพูด สำหรับตัวข้า สิ่งที่เกลียดที่สุดคือคุยเรื่องไร้สาระ”
ขุนนางบุ๋นที่ฉลาดหลักแหลมแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะของเขาไว้ไม่ได้ มุมปากของสมุหราชเลขาธิการหวางกระตุกราวกับไม่ต้องการเห็นสวี่ซินเหนียนรุกรานจักรพรรดิหยวนจิ่งอีกต่อไป เขาก็ก้าวออกมาทันทีและกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ฝ่าบาทต้องการพบพวกเราหรือไม่?”
ขันทีเฒ่าพยักหน้าและพูดว่า “ฝ่าบาทตรัสว่า อยากพบท่านใต้เท้าสมุหราชเลขาธิการหวางคนเดียวเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ ให้กลับไปโดยเร็ว ห้ามอยู่ที่ประตูวังเสี่ยวจวี้”
ขุนนางบุ๋นต่างตื่นเต้นมาก ด้วยสีหน้าที่มีความสุข สายตาที่มองไปที่สวี่ซินเหนียนต่างก็ได้รับการยอมรับและชื่นชมมากกว่าเดิม
……………………………………………………..
