บทที่ 382 เปิดฉาก 3
เหล่าขุนนางบุ๋นต่างหันขวับ ใช้สายตาพินิจพิเคราะห์และเป็นปรปักษ์จ้องมองเฉากั๋วกง
ท่ามกลางการต่อสู้เพื่อความยุติธรรมแก่ ‘ดวงวิญญาณพยาบาทสามหมื่นแปดพันดวง’ นี้ โครงสร้างสมาชิกของฝ่ายต่อต้านขุนนางบุ๋นนั้นค่อนข้างซับซ้อน บางคนอยู่เพื่อชอบธรรม บางคนอยู่เพื่อดำเนินชีวิตตามวิถีแห่งปราชญ์ บางคนอยู่เพื่อชื่อเสียงและโชคลาภหรือในขณะที่บางคนอยู่เพราะตามสมควร
ซึ่งฝ่ายต่อต้านนำโดยเว่ยเยวียนและหวางเจินเหวิน
ทั้งนี้โครงสร้างสมาชิกของฝ่ายค้านก็ซับซ้อนพอๆ กัน อย่างแรกคือสมาชิกราชวงศ์ แน่นอนว่าในหมู่พวกเขาย่อมมีคนดีอยู่บ้าง แต่บางครั้งสถานะก็เป็นตัวกำหนดตำแหน่ง
เมื่อไหวอ๋องถูกตัดสินว่ามีความผิด มันจึงกลายเป็นระเบิดเวลาต่อชื่อเสียงของทั่วราชวงศ์ หากจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ ต่อจากนี้คงไม่กล้าสู้หน้าใครได้อีก
คนธรรมดายังต้องการรักษาใบหน้านับประสาอะไรกับราชวงศ์?
อ๋องสยบแดนเหนือสามารถตายได้ แต่ไม่สามารถถูกตัดสินลงโทษได้
อันดับแรกคือกลุ่มขุนนางผู้ทรงอำนาจมั่งคั่ง พวกเขาย่อมมีความใกล้ชิดกับราชวงศ์ หากเข้าใจลำดับของฐานันดรเป็นอย่างดี ก็จะทราบได้โดยปริยายว่าขุนนางและราชวงศ์นั้นอยู่ฝ่ายเดียวกัน
สรุปได้เพียงสองคำคือ ชนชั้นสูง!
ขุนนางบุ๋นก็เปรียบเหมือนกุยช่าย เวียนสับเปลี่ยนกันไปมา มีหน้าใหม่ๆ หลั่งไหลเข้ามาในท้องพระโรงอยู่เสมอ เมื่อรุ่งเรืองอำนาจราชสำนักถือเป็นใหญ่ เมื่อตกอับผู้สืบสกุลก็ไม่ต่างอะไรจากสามัญชน
โดยเฉพาะขุนนางผู้สืบทอดมรดกถาวร ชาติกำเนิดเป็นขุนนางชั้นสูง อยู่ในชนชั้นที่แตกต่างจากสามัญชน ซึ่งมรดกถาวรนี้ อำนาจการสืบทอดเป็นสิ่งที่ราชวงศ์พระราชทานให้
ดังนั้นแม้ว่าจะมีขุนนางชั้นสูงที่ไม่เห็นด้วยกับไหวอ๋องและจักรพรรดิหยวนจิ่ง พวกเขาส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะนิ่งเงียบ
ท้ายที่สุดขุนนางบุ๋นเป็นกลุ่มคนที่ต้องการก้าวสู่จุดสูงสุดหรือยามตกที่นั่งลำบาก พวกเขาก็จะแอบแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับจักรพรรดิหยวนจิ่ง ทำหน้าที่เป็นนกต่อและอาวุธชั้นดีของอีกฝ่าย
ด้วยเหตุนี้สมาชิกราชวงศ์ เหล่าขุนนางชั้นสูงและขุนนางบุ๋นบางส่วน ทั้งสามกลุ่มจึงผนวกกลายเป็นฝ่ายค้าน
ขณะนั้นเองเฉากั๋วกงได้ออกมาเป็นตัวแทนกลุ่มขุนนางชั้นสูงเพื่อแสดงเจตจำนงของพวกเขา
“ฝ่าบาท ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ราชสำนักประสบปัญหาทั้งภายในและภายนอก ความแห้งแล้งอย่างรุนแรงในฤดูร้อน น้ำท่วมในฤดูฝน การดำรงชีวิตของประชาชนนั้นยากลำบาก ทั้งภาษีก็คั่งค้างปีแล้วปีเล่า”
เฉากั๋วกงเจ็บแปลบใจพลางเอ่ยเสียงแข็ง “ในเวลานี้หากมีการรายงานการสังหารหมู่ของอ๋องสยบแดนเหนือแพร่งพรายออกมาอีก ใต้หล้าจะมองราชสำนักอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? เสนาบดีเล็กและผู้ใต้บังคับบัญชาจะมองราชสำนักอย่างไร?
“คงคิดว่าราชสำนักเสื่อมถอยแล้ว จึงเร่งขูดรีดราษฎรอย่างเข้มข้นขึ้น ไร้ยางอายมากขึ้น เช่นนั้นใช่หรือไม่?”
“ต่ำช้า!”
จักรพรรดิหยวนจิ่งโกรธจัด ชี้ไปที่จมูกของเฉากั๋วกงอย่างอาฆาต “เจ้ากำลังเยาะเย้ยว่าข้าเป็นทรราช เยาะเย้ยว่าทุกคนทั้งหมดในท้องพระโรงเป็นคนโง่เขลาใช่หรือไม่?”
“กระหม่อมมิกล้า!” เฉากั๋วกงเอ่ยเสียงกังวาน
“ก่อนอื่นใดสิ่งที่พวกเขาทุกคนกระทำอยู่ไม่ใช่เรื่องโง่เขลาหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ โหวกเหวกเพื่อล้างแค้นแทนประชาชน หวังลงโทษไหวอ๋อง มีใครเคยพิจารณาสถานการณ์โดยรวมบ้างหรือไม่? คำนึงถึงภาพลักษณ์ของราชสำนักแล้วหรือยัง? ทุกคนล้วนเป็นขุนนางในราชสำนัก ไม่รู้หรือว่าหน้าตาของราชสำนักถือเป็นหน้าตาของพระองค์ด้วย?”
ทั้งสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ต่างเล่นลูกล่อลูกชน
ทุกคนในราชสำนักเริ่มกระซิบกระซาบ ซุบซิบนินทา
สมุหเทศาภิบาลเจิ้งพลันตกตะลึง ทั้งตกใจและกรุ่นโกรธ เขาต้องยอมรับว่าคำพูดของเฉากั๋วกงไม่ใช่การโต้แย้งข้างๆ คูๆ เพียงเท่านั้น แต่กลับมีเหตุผลมาก
ในเมื่อหน้าตาของราชวงศ์ไม่เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนเปลี่ยนทรรศนะได้
แต่หากเป็นหน้าตาของราชสำนักล่ะ?
ในหัวใจขุนนางนับร้อย ความยิ่งใหญ่ของราชสำนักอยู่เหนือสิ่งอื่นใด เพราะความยิ่งใหญ่ของราชสำนักคือความยิ่งใหญ่ของพวกเขา ทั้งสองถือเป็นหนึ่งเดียวกันและไม่อาจแยกจากกันได้
แม้แต่เจิ้งซิ่งไหวเจิ้งเองก็อดคิดไม่ได้ว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปราชสำนักจะรักษาหน้าตาและฟื้นฟูภาพลักษณ์ในหัวใจของผู้คนได้อย่างไร
จักรพรรดิหยวนจิ่งโศกเศร้าเหลือทน ก่อนถอนหายใจ “แต่ แต่ไหวอ๋องเขา…ผิดจริงๆ”
เฉากั๋วกงเอ่ยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ไหวอ๋อง…สิ้นพระชนม์แล้วนะพ่ะย่ะค่ะ!”
การสนทนาดังเซ็งแซ่ขึ้นในทันใด บางคนยังคงกระซิบเสียงเบา แต่บางคนเริ่มโต้เถียงอย่างดุเดือด
ขณะที่ขันทีชรากำลังคว้าแส้ออกแรงเหวี่ยงกระทบพื้นกระเบื้องเพื่อตำหนิขุนนางอยู่นั้น
แต่เมื่อถูกจักรพรรดิหยวนจิ่งเหล่มอง ขันทีชราจึงเข้าใจความหมายของจักรพรรดิและนิ่งเงียบโดยทันที ปล่อยให้การโต้เถียงเดือดดาลและดำเนินต่อไป
จริงสิ ไหวอ๋องสิ้นแล้ว ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของ ‘ขุนนางชั้นสูง’ ได้สิ้นลงแล้ว จากนี้ไปจะไม่มีแม่ทัพคนไหนที่สามารถกดขี่พวกเขาได้อีก…เมื่อเป็นเช่นนี้สมควรแล้วหรือที่จะทำลายความยิ่งใหญ่ของราชสำนักเพื่อคนที่ตายไปเพียงคนเดียว?
ขุนนางบุ๋นหลายคนมีความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว
จักรพรรดิหยวนจิ่งกล่าวอย่างโกรธเคือง “สิ้นแล้วสามารถลบเลือนเรื่องราวได้หรืออย่างไร?”
เฉากั๋วกงโค้งคำนับกล่าวว่า “ได้สิพ่ะย่ะค่ะ!”
เว่ยเยวียนเหล่ตากวาดมองเฉากั๋วกงด้วยดวงตาที่เชือดเฉือนราวกับคมมีด
เว่ยเยวียนสูดหายใจเข้าลึกๆ หัวเราะเย้ยหยันโดยไร้เสียง
ดูเหมือนทั้งสองจะรู้ว่าเฉากั๋วกงต้องการจะพูดอะไรต่อไป
จักรพรรดิหยวนจิ่งกล่าวด้วยความประหลาดใจ “เจ้าว่าอย่างไรนะ?”
เฉากั๋วกงแสดงท่าทีจริงจัง ใบหน้าเคร่งขรึม “ฝ่าบาททรงลืมไปแล้วหรือว่าใครเป็นผู้ทำลายเมืองฉู่โจวที่แท้จริง? เป็นเผ่าอนารยชน เผ่าอนารยชนที่เปลี่ยนเมืองฉู่โจวให้กลายเป็นซากปรักหักพัง เรื่องนี้เป็นไปได้หรือไม่หากจะลองมองในมุมที่ต่างกันดู? เมื่อสองกองทัพปีศาจและเผ่าอนารยชนรวมตัวกันเข้ายึดครองเมือง อ๋องสยบแดนเหนือที่ต่อสู้อย่างหมดท่าเพื่อปกป้องประตูชายแดนต้าฟ่ง ในที่สุดเมืองก็ถูกทำลาย ผู้คนเสียสละชีวิตอย่างกล้าหาญ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสียงของเฉากั๋วกงพลันเปลี่ยนเป็นเสียงดังกระหึ่ม “อย่างไรก็ตาม การเสียสละของอ๋องสยบแดนเหนือล้วนมีคุณค่า เขาต่อสู้เพียงลำพังกับสองผู้นำปีศาจและเผ่าอนารยชน บั่นคอจี๋ลี่จือกู่ สร้างความบาดเจ็บสาหัสให้แก่จู๋จิ่ว ผลพวงจากการทำให้สองผู้แข็งแกร่งทางตอนเหนือถูกฆ่าและได้รับบาดเจ็บนั้น หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ความสงบสุขคงได้บังเกิดแก่ชายแดนเหนือไปอีกนานนับสิบปีหรือหลายสิบปี กล่าวได้ว่าอ๋องสยบแดนเหนือนั้นตายอย่างมีเกียรติเป็นวีรบุรุษแห่งต้าฟ่ง”
เมื่อเอ่ยถึงประโยคสุดท้าย อารมณ์ของเฉากั๋วกงทะยานขึ้นสูง เลือดลมสูบฉีดรุนแรง เปล่งเสียงดังก้องทั่วทั้งท้องพระโรง
เฉากั๋วกงให้ทางเลือกแก่คนทั้งสองฝ่าย ประการที่หนึ่งคือยึดมั่นในความคิดเห็นของเขา ตัดสินลงโทษไหวอ๋องผู้ล่วงลับไปแล้ว ทว่าหน้าตาของราชวงศ์ก็จะได้รับความเสียหายอย่างใหญ่หลวง สะเทือนความเชื่อมั่นในราชสำนักของประชาชนจนอาจเกิดวิกฤต
ประการที่สอง คือลักขื่นเปลี่ยนเสา เปลี่ยนแปลงเรื่องราวให้สองกลุ่มปีศาจและเผ่าอนารยชนเป็นผู้ที่ทำลายเมืองฉู่โจว ส่วนอ๋องสยบแดนเหนือเป็นผู้ปกป้องเมืองและสละชีวิตอย่างกล้าหาญ
พวกเขาทุกคนต้องทำ เพื่อเรียกชื่อเสียงของชินอ๋องที่ตายแล้วให้คืนกลับมา สิ่งนี้ไม่เพียงแต่จะช่วยรักษาหน้าตาของราชสำนักเท่านั้น แต่ยังก้าวไปอีกขั้น โดยการสร้างความเชื่อมั่นและความแข็งแกร่งอีกด้วย
ขณะนั้นเสียงหัวเราะอันน่าสังเวชหนึ่งก็ดังขึ้นกังวานอยู่เหนือท้องพระโรง
เจิ้งซิ่งไหวมองไปรอบๆ ทุกคนที่นิ่งเงียบ ก่อนเหลือบมองไปที่ใบหน้าของจักรพรรดิหยวนจิ่งและเฉากั๋วกง ปัญญาชนผู้นี้พลันโศกเศร้าและกรุ่นโกรธ
“ฝ่าบาท เฉากั๋วกง พวกท่านลืมไปแล้วหรือว่าข้าไม่ใช่คนเดียวที่ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ยังมีคนของคณะทูตทั้งหมด ทหารฉู่โจวสองหมื่นนาย รวมถึงคนหลายพันคนในเมืองหลวง และบัณฑิตของราชวิทยาลัยหลวงที่รู้เรื่องนี้เช่นเดียวกัน” เจิ้งซิ่งไหวหัวเราะเย้ยในทันที
“พวกท่านสามารถห้ามเสียงนกเสียงกาเหล่านี้ได้หรือไม่เล่า?”
จักรพรรดิหยวนจิ่งมองลงมาที่เขา ลึกเข้าไปในดวงตาปรากฏการเย้าแหย่อันลึกล้ำ แล้วเอ่ยเสียงเบา “เลิกประชุม วันพรุ่งนี้ค่อยหารือกันใหม่!”
ณ จวนฮว๋ายชิ่ง
ในศาลาสวนด้านหลัง ข้างโต๊ะหิน ฮว๋ายชิ่งกำลังแข่งหมากล้อมกับสวี่ชีอัน
“เมื่อวันก่อน ข้าได้ยินมาว่าหลินอันไปหาเสด็จพ่อของนางเพื่อซักถามความจริง แต่กลับถูกห้ามไม่ให้เข้าห้องทรงพระอักษร นางที่ดื้อรั้นและไม่ยอมไปจึงถูกลงโทษโดยการหักเงินเป็นเวลาสองเดือน เดิมทีข้าคิดว่านางคงจะต้องไปอีกแน่ ผลลัพธ์ในวันถัดไปกลับกลายเป็นว่าองค์รัชทายาทถูกลอบสังหารเสียแล้ว”
นิ้วหยกเรียวยาวของฮว๋ายชิ่งกำลังบิดตัวหมากรุกสีขาว สนทนาด้วยท่าทางเย็นชา
“องค์รัชทายาทยังไม่สิ้นพระชนม์ไม่ใช่หรือ” สวี่ชีอันจ้องไปที่กระดานหมากรุก จับวางหมากรุกอยู่นาน ก่อนเอ่ยถามด้วยท่าทีสบายๆ
“แค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย” ฮว๋ายชิ่งกล่าวเสียงเบา
ทั้งสองเล่นหมากรุกอยู่พักหนึ่ง ดูเหมือนว่านางจะรู้สึกว่าการเล่นหมากรุกกับสวี่อวิ๋นหลัวนั้นน่าเบื่อมาก จึงหาหัวข้ออื่นมาสนทนา “วันนี้ได้ยินเหตุการณ์ในท้องพระโรงหรือเปล่า?”
สวี่ชีอันพยักหน้าละห้อย “ขุนนางทุกคนถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ แต่ฝ่าบาทยังหาข้อดีไม่ได้ คาดว่าเป็นการต่อสู้อันสูสีที่ใช้ระยะเวลายาวนานมากทีเดียว”
ฮว๋ายชิ่งเงยใบหน้างดงามลึกล้ำ ดวงตาสีดำขลับเปล่งประกายราวกับห้วงเหวที่ใสสะอาดหลังฤดูใบไม้ร่วง จ้องมาที่เขาและหัวเราะเยาะพร้อมพูดว่า “เจ้าไม่เหมาะกับท้องพระโรงจริงๆ”
“?”
ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ เจ้าถึงต้องโจมตีข้าเช่นนี้…สวี่ชีอันขมวดคิ้ว
“เกมหมากรุกนี้ช่างน่าเบื่อ ข้าไม่อยากเล่นแล้ว สู้โต้เถียงเรื่องท้องพระโรงในวันนี้กับเจ้าดีกว่า” องค์ฮว๋ายชิ่งค่อยๆ โยนชิ้นส่วนลงในกล่องหมากรุกไม้ไผ่
สวี่ชีอันรู้สึกสดชื่น
“วันนี้ท้องพระโรงหารือถึงการตัดสินคดีฉู่โจ่ว ทุกคนขอให้เสด็จพ่อลดตำแหน่งของไหวอ๋องเป็นเพียงสามัญชน แล้วทำการแขวนคอทิ้งไว้ในเมืองเป็นเวลาสามวัน…เสด็จพ่อทุกข์ระทมมากจนเสียการควบคุม เริ่มทำให้คดีใหญ่โตและประณามขุนนาง”
ฮว๋ายชิ่งยกยิ้ม “หากจะให้ดี ก่อนอื่นให้ปิดวังสักสองสามวันเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะ ปล่อยให้เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารที่โกรธเคืองชกต่อยลมไป
“หลังจากที่พวกเขาสงบลงและอารมณ์คงที่แล้วก็จะสูญเสียจิตวิญญาณที่ไม่อาจต้านทานนั้นได้เอง เมื่อเปิดการประชุมท้องพระโรงค่อยหวนคืนอีกครั้ง ไม่เพียงแต่จะทำให้ความกล้าหาญที่เหลืออยู่ของพวกเขาสลายไปเท่านั้น แม้แต่แขกก็จะกลายเป็นเจ้าบ้าน ทำให้พวกเขาสงวนคำพูดและระมัดระวังมากขึ้น…”
นี่ก็เหมือนการต่อสู้กันระหว่างคนสองคน คนหนึ่งจู่ๆ ก็กลายเป็นบ้า คว้าก้อนอิฐมาตีหัว ส่วนอีกคนก็กลัวและระแวดระวังตามสัญชาตญาณโดยคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนบ้า อุบายอาจไม่ได้เหนือชั้น แต่ใช้การได้ดีมากทีเดียวแหละ…สวี่ชีอันนึกยอมรับว่าจักรพรรดิหยวนจิ่งเป็นผู้ที่มีกลอุบายเฉียบขาดโดยแท้
“จากนั้นเหยาหลินขุนนางใกล้ชิดแห่งกรมพิธีการก็จะออกมาร้องเต้นกล่าวโทษสมุหราชเลขาธิการหวาง ซึ่งนั่นทำให้สมุหราชเลขาธิการหวางเพียงถูกปลดเกษียณเท่านั้น นี่คือแผนของเสด็จพ่อที่จะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ขั้นแรกทุบสมุหราชเลขาธิการหวางให้จมลงกับพื้น คราวนี้เขาก็จะเหลือศัตรูตัวฉกาจลดลงไปหนึ่งตัวแล้ว ทั้งทำให้ขุนนางนับร้อยคนต่างหวาดหวั่นไปกับการเชือดไก่ให้ลิงดูอีก”
ฮว๋ายชิ่งจิบชาเอ่ยเสียงเบา
“การที่เว่ยกงลงมือได้ถูกเวลา ไม่ใช่เพราะต้องการรวบอำนาจสมุหราชเลขาธิการหรอกหรือ? หากเป็นอย่างนั้นก็ยังพอมีทางหนีทีไล่ แต่สิ่งนี้ขัดกับเจตนาเดิมของเสด็จพ่อ เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับสมุหราชเลขาธิการหวางจริงๆ ซึ่งจะทำให้ตระกูลของเว่ยกงมีอำนาจเหนือกว่า เหอะ สำหรับเว่ยกงแล้ว การใช้โอกาสนี้เพื่อกำจัดสมุหราชเลขาธิการหวางก็นับว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจเช่นกัน”
สวี่ชีอันลอบกลืนน้ำลาย นั่งตัวตรงอย่างไม่รู้ตัว
“หากกลวิธีเชือดไก่ให้ลิงดูล้มเหลว เสด็จพ่อก็คงจะขอให้หยวนสยงเจ้ากรมการตรวจตราฝ่ายซ้ายลงมือในทันที นำหน้าตาของราชวงศ์ออกไป…เจ้าก็รู้ว่าตั้งแต่สมัยโบราณจวบจนถึงบัดนี้ ศักดิ์ศรีของราชวงศ์เป็นรองเพียงศักดิ์ศรีของราชสำนักเท่านั้น สำหรับขุนนางทุกคนแล้ว ย่อมถูกแรงกดดันตามธรรมชาติ” องค์หญิงฮว๋ายชิ่งกล่าวอย่างเคร่งขรึม
หากเปรียบข้าเป็นขุนนางที่มีใจคิดอยากจะทำลายชื่อเสียงของราชวงศ์แล้ว สิ่งนี้จะต้องสร้างแรงกดดันทางจิตใจต่อทุกคนได้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย…สวี่ชีอันพยักหน้าช้าๆ
การต่อสู้ระหว่างผู้คนไม่มีอะไรมากไปกว่าการต่อสู้ด้วยอาวุธและเกมจิตวิทยา
ก็เหมือนคำที่เขาเคยได้ยินผ่านอยู่บ่อยๆ ว่า ‘ผู้มีวาทศิลป์’
“นี่เป็นการปูทางสำหรับการปรากฏตัวครั้งต่อไปของลี่หวาง ท้ายที่สุดหยวนสยงก็ไม่ได้เป็นสมาชิกของราชวงศ์และเสด็จพ่อก็ไม่เหมาะกับความเกรี้ยวกราดเช่นนี้ ลี่หวางผู้ทรงฤทธานุภาพถือเป็นบทบาทที่ดีที่สุด แม้ว่าอุบายนี้จะถูกเว่ยกงตีแตกก็ตาม”
ขณะที่ฮว๋ายชิ่งกำลังเก็บของก็ได้กล่าวอีกว่า “แต่ด้วยปัญหาของลี่หวาง ผลกระทบนับว่ายังคงมีมาก และสิ่งเหล่านี้จะเป็นการปูทางสำหรับการปรากฏตัวครั้งต่อไปของเฉากั๋วกง ใช้หน้าตาของราชสำนักและราชวงศ์สร้างความสะเทือนใจ ใช้จุดจบของการฆ่าเผ่าอนารยชนและเผ่าพันธุ์ปีศาจเพื่ออธิบายให้ทุกคนได้เข้าใจโดยทั่วกัน แม้ว่าเมืองฉู่โจวจะหายไป แต่ทั้งหมดนี้เป็นการกระทำโดยสองเผ่าอนารยชนและเผ่าพันธุ์ปีศาจ ผู้คนคุ้นเคยกับความดุร้ายของปีศาจและเผ่าอนารยชนมาเนิ่นนานแล้ว พวกเขาย่อมสามารถยอมรับตอนจบนี้ได้ง่ายดาย อย่างไรก็ตาม ปีศาจและเผ่าอนารยชนทั้งสองไม่ได้แสวงหาผลประโยชน์ เนื่องจากอ๋องสยบแดนเหนือได้สังหารผู้นำฝ่ายชิงเหยียนและเผ่าอนารยชน ทั้งยังต่อสู้กับจู๋จิ่วผู้นำเผ่าพันธุ์ปีศาจทางตอนเหนือจนได้รับบาดเจ็บสาหัสอีก ขอถามหน่อยจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนได้ยินข่าวนี้แล้วเต็มใจยอมรับ?”
สวี่ชีอันกล่าวสวนขึ้น “การทำลายเมืองฉู่โจวนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับไม่ได้ขนาดนั้น เพราะบาปทั้งหมดเกิดจากการต่อสู้ระหว่างเผ่าพันธุ์ปีศาจและเผ่าอนารยชน จนนำมาสู่สงคราม อ๋องสยบแดนเหนือที่ถูกเปลี่ยนจากผู้สังหารเมืองกลายมาเป็นวีรบุรุษผู้ปกป้องประเทศต้าฟ่ง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังได้ฆ่าผู้แข็งแกร่งลำดับสามของเผ่าอนารยชน นั่นจึงมีส่วนดีมาก”
องค์หญิงฮว๋ายชิ่งพยักหน้า น้ำเสียงยังคงแจ่มชัดไพเราะ แม้หัวข้อที่เอ่ยถามจะโหดร้ายเพียงใดก็ตาม “หากเจ้าเป็นพวกเขา เจ้าจะเลือกทำสิ่งไหน?”
สวี่ชีอันไม่ตอบ
อ๋องสยบแดนเหนือเป็นเพียงคนตาย ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ทุกคนย่อมทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อโค่นเขาลง
แต่ตอนนี้เขาได้ตายไปแล้ว คนตายเพียงหนึ่งคนจะไปมีอันตรายอะไร? ด้วยวิธีนี้แรงจูงใจหลักของทุกคนจึงลดลงครึ่งหนึ่ง
หากเป็นอย่างที่เฉากั๋วกงกล่าวจริงๆ การที่สามารถพลิกผันความจริงของคดีสังหารหมู่ที่ฉู่โจว เปลี่ยนเหตุการณ์นี้จากเรื่องอื้อฉาวให้เป็นชัยชนะที่น่ายกย่องได้
แล้วเหตุใดจะไม่เห็นด้วยล่ะ?
ฮว๋ายชิ่งกล่าว “วิธีต่อไปของเสด็จพ่อ คือการให้คำมั่นสัญญาในผลประโยชน์ภายในท้องพระโรง ซึ่งผลประโยชน์นั้นจะต้องคงอยู่ชั่วนิรันดร์ หากเสด็จพ่อต้องการเปลี่ยนผลลัพธ์ นอกจากกลยุทธ์ข้างต้นแล้ว เขาต้องยอมให้สัมปทานที่เพียงพอกับทุกคนด้วย ทุกคนก็จะคิดว่าถ้าเรื่องอื้อฉาวกลายเป็นเรื่องดีได้และมีประโยชน์ที่จะได้รับ แล้วพวกเขาจะยังยืนกรานในเรื่องนี้อยู่อีกด้วยเหตุใด?”
ใบหน้าของสวี่ชีอันเริ่มมืดมนลงเรื่อยๆ
“และเมื่อจิตใจของผู้คนส่วนใหญ่เปลี่ยนไป เว่ยกงและสมุหราชเลขาธิการหวางก็จะกลายเป็นคนที่เผชิญกับความเป็นไปของสถานการณ์แทน แต่พวกเขาจะไม่สามารถปิดประตูวังและไม่สามารถหยุดกระแสที่พุ่งสูงขึ้นได้” ในรอยยิ้มที่เย็นชาของฮว๋ายชิ่งมีการเย้ยหยันอยู่เล็กน้อย
ชั่วขณะหนึ่งที่สวี่ชีอันเห็นต่างกับนาง การเยาะเย้ยจักรพรรดิหยวนจิ่ง เหล่าขุนนางหรือเว่ยเยวียนและสมุหราชเลขาธิการหวาง
ไม่ว่าอย่างไหน หรือแม้แต่การที่นางยังเยาะเย้ยตัวเองก็ตาม
“ไม่ใช่ เรื่องนี้มันใหญ่โตจนแก้ไม่ได้ด้วยคำประกาศของท้องพระโรง ข่าวลือในเมืองหลวงเต็มไปหมด ถ้าจะย้อนข่าวลือ ก็ต้องมีเหตุผลเพียงพอ เขาสามารถปิดกั้นปากของเจ้าหน้าที่ท้องพระโรงได้ แต่เขาไม่สามารถปิดกั้นปากของผู้คนทั้งใต้หล้าได้” สวี่ชีอันส่ายหัว
“เสด็จพ่อท่าน ทั้งคนที่รับช่วงต่อ…” ฮว๋ายชิ่งถอนหายใจ “แม้ว่าข้าจะไม่รู้อะไรมากนัก แต่ข้าก็ไม่เคยประเมินเขาต่ำไปหรอกนะ”
ทั้งสองไม่พูดอะไรอีก หลังจากเงียบไปนาน ฮว๋ายชิ่งก็เอ่ยกระซิบ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า อย่าทำอะไรที่โง่เขลา”
นางเองก็ไม่คิดว่าข้าจะมีบทบาทในเรื่องนี้ จริงสิ ข้าเป็นเพียงขุนนางชั้นจื่อตัวกระจ้อยร่อย อวิ๋นลั่วตัวเล็กๆ ไม่สามารถแม้แต่จะได้เข้าไปในตำหนักกระดิ่งทอง จะไปต่อสู้กับจักรพรรดิของจักรวรรดิได้อย่างไร
ข้ายังคงอ่อนหัดนักเมื่อพูดถึงการต่อสู้ ฮว๋ายชิ่งก็คิดว่าข้าทำไม่ได้เช่นกัน…สวี่ชีอันยกยิ้ว ทว่ากลับเป็นรอยยิ้มฝืนทน
ถึงอย่างไรข้าก็คือวีรบุรุษที่เพิ่งจะสังหารจี๋ลี่จือกู่ไปนี่นา
…
ณ หอเฮ่าชี่ ที่ทำการหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล
หลังอาหารกลางวัน เว่ยเยวียนที่งีบหลับชั่วขณะพลันถูกเจ้าหน้าที่เข้ามาปลุกให้ตื่น
“เว่ยกง ฝ่าบาททรงส่งคนมาเรียกท่านให้เข้าวังขอรับ” เจ้าหน้าที่ก้มศีรษะลง
เว่ยเยวียนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เตรียมรถ”
………………………………………………..
