บทที่ 125 แลกเปลี่ยนสิ่งมีชีวิต
อย่างไรก็ตามหมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามเองก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่ดีนักมันได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้วและในตอนนี้การร่ายเวทย์ที่ทรงพลังแม้ว่ามันจะพัฒนาตัวเองขึ้นมา แต่ก็ใช้พลังงานของตัวเองไปมาก
ดังนั้นหลังจากที่ปล่อยเวทมนตร์ออกมาหมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามก็หยุดลง
สถานการณ์ดูเหมือนจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิมมันนอนลงบนพื้นมองคนไม่กี่คนตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ
อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะไม่เต็มใจแต่มันก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มันไม่มีความสามารถที่จะฆ่าผู้เล่นเหล่านั้นอีกต่อไป
พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าหมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามจะยังคงสามารถร่ายมนตร์ที่ทรงพลังเช่นนี้ได้ในเวลานั้น
ในบรรดาคนที่เหลือไม่ว่าจะเป็นคนจากแซมซาราหรือคนจากหุบเขาหลิงเซียวพวกเขาทั้งหมดต้องสูญเสียเป็นอย่างมาก
ยังมีคนอีกประมาณสิบคนที่เหลืออยู่ทางด้านของหุบเขาหลิงเซียวและหลิงเสี่ยวจิ่วเองก็สามารถที่จะหลบมันได้อย่างมีโชค
สำหรับผู้คนจากแซมซาราก็ดีขึ้นเล็กน้อย
พวกเขามีจำนวนคนมากขึ้นและยิ่งเสียชีวิตมากขึ้นจากสมาชิกกลุ่มไม่กี่ร้อยคนตอนนี้มีเหลือเพียงห้าสิบ
”ไปเลยหมาป่าตัวนั้นกำลังจะตายแล้ว!” ในเวลานี้มีคนตะโกน ผู้คนจากแซมซาราและผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวต่างก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ
จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็เริ่มโจมตีหมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามพร้อมๆกัน
ในเวลานี้พวกเขาไม่สามารถดูแลผู้คนจากอีกด้านหนึ่งได้อีกต่อไป
หมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามมองไปที่ฝูงชนที่อยู่ตรงหน้ามันรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย แต่มันก็ไม่อาจจะที่จะให้ลูกกับคนเหล่านี้ไปได้อย่างแน่นอน!
หมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามเริ่มบ้าคลั่งมันมองไปที่ผู้คนที่มารวมตัวกันตรงหน้าและตัดสินใจขั้นสุดท้าย
”ไม่ดีเลยหมาป่าตัวนั้นตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย!” หลิงเสี่ยวจิ่วตะโกน
เขาอยากจะห้ามไม่ให้คนของตัวเองเข้าใกล้แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว
ร่างของหมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามขยายตัวออกเรื่อยๆและภายใต้การจ้องมองที่น่ากลัวของทุกคน
“ปัง!”มีเสียงดังเกิดขึ้น
หมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามได้ทำลายตัวเอง!
ฉากนั้นเงียบลงอีกครั้งนอกจากเสียงลมแล้วก็ไม่มีเสียงอื่นใด ราวกับว่าไม่มีใครเคยมาที่นี่มาก่อนและไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มีเพียงซากศพที่ทิ้งเกลื่อนพื้นเท่านั้นที่เป็นหลักฐานของโศกนาฏกรรมที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
“เฟี้ยว!”
ป้ายสีดำตกลงบนพื้นมันคือสิ่งที่หลุดออกมาจากซากศพของหมาป่าสีเงินพระจันทร์คำราม
ป้ายสีดำมีคำว่า”เมือง” สลักอยู่ มันคือคำสั่งสร้างเมืองที่ผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวและแซมซาราต้องการ!
สถานที่แห่งนี้ห่างไกลจากจุดฟื้นฟูของเมืองมาก
เมื่อผู้เล่นที่ฟื้นขึ้นมามาถึงจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง แต่เกมนี้มีเสมือนจริงมากในเรื่องนี้ ยกตัวอย่างเช่นวัสดุ อุปกรณ์ ฯลฯ
หลังจากที่มันระเบิดไม่มีใครจะหยิบมันขึ้นมาและระบบก็จะไม่รีเฟรชมันมันจะอยู่ที่นั่นเสมอรอให้คนมารับ
“ทาดาทาดา” ทันใดนั้นเสียงเล็ก ๆ ก็ดังออกมาจากสถานที่ที่หมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามอยู่
มีวัตถุคล้ายไข่สีขาวอยู่ตรงนั้นและในขณะนั้นก็มีรอยแตกเล็กๆปรากฏขึ้นบนพื้นผิวของไข่สีขาว
รอยแตกขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆราวกับว่ามีบางสิ่งที่อยู่ข้างในกำลังเคลื่อนไหว
ในที่สุดประมาณ5 นาทีต่อมา ก็มีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ด้านบนของไข่ มันยื่นหัวออกมาและดิ้นออกจากไข่ทั้งที่ยังไม่ลืมตา จากนั้นมันก็เริ่มกัดกินเปลือกไข่
เสียง’ครวญคราง’ ของเจ้าตัวเล็กดูเหมือนจะเป็นการค้นหาคนที่เขารัก แต่มันก็ไร้ประโยชน์
มันเริ่มกระวนกระวายอย่างช้าๆเคลื่อนไหวอยู่บนพื้นตลอดเวลา
แต่เนื่องจากว่ามันเพิ่งเกิดขาของมันจึงสั้นมากและความแข็งแรงของมันก็ไม่มากนัก
ดังนั้นทุกๆสองสามก้าวมันก็ล้มลง จากนั้นมันก็ยืนขึ้นเดินต่อไปและยังคงล้มลง
ในขณะที่มันเดินไปมันเดินไปที่ด้านข้างของ “คำสั่งสร้างเมือง” เจ้าตัวเล็กมองไม่เห็นมันและคิดว่ามันเป็นอะไรที่อร่อย
มันจึงยัดมันเข้าปากไปอย่างไรก็ตามมันไม่รู้ว่าคำสั่งสร้างเมืองทำมาจากอะไร แต่มันก็ไม่สามารถแม้แต่จะกัดมันได้
ขณะที่เพื่อนตัวเล็กกำลังประลองกับคำสั่งสร้างเมือง
ทันใดนั้นแสงก็ส่องออกมาจากร่างของมันจากนั้นมันก็หายไปจากที่ที่มันอยู่
ในสถานที่ที่มันยืนอยู่เมื่อสักครู่มียุงตัวหนึ่งซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับการปรากฏตัวที่นี่โผล่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน
”ในที่สุดก็เรียบร้อยซะที!”ในอีกด้านหนึ่ง ฮวงเฟิงใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการเก็บข้าวของทุกอย่าง
ในที่สุดแม้ว่าเขาจะไม่มีสิ่งของมากนัก แต่ก็มีสิ่งของเล็กๆ มากมาย
และเขาก็ลังเลที่จะทิ้งสิ่งหนึ่งไปรวมถึงสิ่งของอื่นๆ
และในท้ายที่สุดเมื่อกระเป๋าเดินทางเต็มไปหมดแล้วเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมทิ้งข้าวของบางอย่างไปเสีย
หลังจากที่เก็บข้าวของเสร็จฮวงเฟิงก็พร้อมที่จะไปจากที่นี่ เขานั่งยองๆ ลงและกำลังจะหยิบกล่องจักรวาล
แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากข้างใน
ราวกับว่ามีบางสิ่งถูกโยนและหมุนอยู่
”เป็นไปได้ไหมที่หนูจะเข้าไป?”เมื่อฟังเสียงการเคลื่อนไหวนี้ ฮวงเฟิงคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่จะมีหนู เนื่องจากที่นี่เป็นบ้านเก่า
ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นหนูตัวหนึ่งเดินผ่านห้องของเขาในตอนกลางวัน
และไม่เพียงแค่นั้นหนูมันยังกล้าหาญมากมันยังหยุดมองฮวงเฟิงอยู่สักพัก จากนั้นก็เดินจากไปอย่างสบายๆ
ฮวงเฟิงไม่กลัวแต่เพียงแค่ว่ากล่องเก็บของมีความสำคัญมากสำหรับเขา ถ้าหนูกัดมันจริงๆ มันจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก
ฮวงเฟิงรีบเปิดกล่องเก็บของออกดูและในที่สุดเขาก็พบต้นตอของเสียง
มันเป็นสหายตัวเล็กๆที่มีขนาดตัวเท่าหนูประมาณเท่าฝ่ามือ
มองดูเหมือนหนูตัวเล็กๆแต่ขนสีขาวละเอียดบนตัวของมันทำให้มันดูสวยงามมาก
”มันคือหนูจริงๆด้วย” ฮวงเฟิงกล่าว หลังจากนั้นเขาวางแผนที่จะนำสหายตัวนี้ออกมาจากกล่องจักรวาล
แต่เขาก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ถึงแม้ว่าเจ้าหนูตัวเล็กตัวนั้นจะดูเหมือนหนูแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่เสียทีเดียว และยิ่งกว่านั้นมันยังไม่ลืมตา
เมื่อฮวงเฟิงกำลังลังเลว่าสหายตัวนี้เป็นหนูหรือไม่ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่ามีข้อความปรากฏขึ้นบนร่างกายของสหายตัวเล็ก
ซึ่งหากมันมีข้อความเขียนอยู่ก็แสดงว่ามันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตบนโลกนี้แต่เป็นสิ่งของที่กล่องจักรวาลเอาที่มาแทนที่
”หมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามตัวน้อย:ตอนนี้มันอยู่ในวัยเด็ก หมาป่าสีเงินพระจันทร์คำรามเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ของเกมส์’โลกใหม่’ พวกมันมีพละกำลังที่แข็งแกร่งมากและร่างกายของพวกมันมีสายเลือดโบราณเมื่อเปิดใช้งานแล้วพลังของพวกมัน จะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น”
เมื่อมองไปที่คำแนะนำของสหายตัวน้อยฮวงเฟิงก็พูดอะไรไม่ออก ร่างกายของสหายตัวนี้ไม่ได้ใหญ่โต แต่ภูมิหลังของมันไม่เล็กเลย
บทที่ 126 เสี่ยวไป๋
เนื่องจากว่ามันเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์บางชนิดไม่ใช่หนูฮวงเฟิงจึงไม่ทิ้งมันไป
ดังนั้นเขาจึงจับหางของสหายตัวเล็กแล้วยกขึ้นเห็นได้ชัดว่าสหายตัวเล็กไม่พอใจเป็นอย่างมากกับการกระทำของฮวงเฟิงและเริ่มต่อสู้ไม่หยุด
“ทาดา”
คำสั่งสร้างเมืองร่วงลงสู่พื้นฮวงเฟิงหยิบมันขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
”คำสั่งการสร้างเมือง:หากคุณมีคำสั่งการสร้างเมือง คุณสามารถสร้างเมืองที่สามารถแลกเปลี่ยนได้!”
ในเวลาเดียวกันมีข้อความอีกหนึ่งบรรทัดปรากฏขึ้นบนป้ายสีดำสนิทฮวงเฟิงมองไปที่มันและเห็นว่ามันทำจากวัสดุที่ไม่รู้จักและรู้สึกเย็นเล็กน้อย
”คำสั่งการสร้างเมืองงั้นหรือ?สิ่งที่ออกมาจากปากของเจ้าหนูตัวนี้ก็น่าจะเป็นสิ่งที่มาจาก ‘โลกใหม่’ ถ้างั้นฉันจะได้รับไอเท็มตั้งสองชิ้นจากโลกของเกมส์นั้น แต่ถ้าฉันรวบรวมไอเท็มได้ครบสี่ชิ้น ฉันก็จะถูกส่งไปยังโลกของเกมส์งั้นเหรอ? ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย”
ฮวงเฟิงพึมพำขณะที่เขามองดูคำสั่งการสร้างเมืองในมือของเขา
เขาเคยคิดที่จะเคลื่อนย้านประตูมิติไปยังพื้นที่อื่นมาก่อน
แต่สิ่งที่เขาคิดมาก่อนก็คือช่องว่างเหล่านี้อาจเป็นเหมือนโลกในนิยายหรือโลกในภาพยนตร์ก็ได้
เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถเคลื่อนย้านประตูมิติไปยังเกมส์ได้ตัวละครที่ไม่ใช่ผู้เล่นควบคุม? ผู้เล่น? หรือสัตว์ประหลาด?
ฮวงเฟิงอยากรู้เรื่องนี้มาก
อย่างไรก็ตามจากลักษณะของมันดูเหมือนว่ายังไม่ถึงเวลา ดังนั้นจึงมีเพียงสองสิ่ง
เจ้าตัวเล็กพอใจมากเด็กชายตัวเล็กถูตัวเองกับมือของฮวงเฟิงและยังแลบลิ้นออกมาเพื่อเลียฝ่ามือของฮวงเฟิงอีกด้วย
สิ่งนี้ทำให้ฮวงเฟิงถึงกับหัวเราะ
”เจ้าตัวน้อยตามฉันไปได้แล้วฉันจะให้แกชื่อว่าอะไรดี?” แกเป็นสีขาวราวกับหิมะ ฉันขอเรียกแกว่า เสี่ยวไป๋ ชื่อนี้ก็ไม่เลวนะ ”
ฮวงเฟิงเอื้อมมืออีกข้างของเขาและลูบไล้สหายตัวน้อย
เจ้าตัวเล็กดูเหมือนจะไม่พอใจกับชื่อที่ฮวงเฟิงตั้งให้
มันส่งเสียงครวญครางสองสามครั้งราวกับว่ามันกำลังประท้วงแต่ฮวงเฟิงก็เพิกเฉย
หลังจากนั้นฮวงเฟิงมองไปที่กล่องเก็บของของตัวเอง แต่ก็พบว่าไม่มีสิ่งใดหายไป
นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเพราะโดยปกติแล้วเขาจะต้องสูญเสียบางสิ่งไปและได้รับสิ่งอื่นมา
แต่ในวันนี้เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นเขาได้รับมาถึงสองไอเท็มและเขาไม่ได้สูญเสียอะไรไปเลย
การปรากฏตัวของเสี่ยวไป๋ถ้าคุณคิดอย่างรอบคอบมันก็เข้าใจได้ว่าบางทีแมลงบางชนิดอาจเข้าไปในกล่องจักรวาล
เนื่องจากที่นี่เป็นบ้านเก่าที่มีหนูอยู่ข้างในไม่ต้องพูดถึงแมลงตัวเล็กๆ ที่มีอยู่มากมาย
ในทางกลับกันคำสั่งสร้างเมืองได้มาโดยไม่มีเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้นและเขาเองก็ไม่ได้ใส่ป้ายอะไรไว้ในกล่องจักรวาลด้วยซ้ำ
แต่ป้ายนี้อยู่ในปากของเจ้าเด็กชายตัวเล็ก
และดูเหมือนว่ากล่องจักรวาลจะนับพวกมันทั้งหมดเป็นหนึ่งไอเท็มและส่งพวกมันมาพร้อมกันซึ่งเป็นแบบนี้มันก็ค่อนข้างดีทีเดียว
ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่เขาเตรียมไว้ก็ไม่มีค่ามาก
อย่างไรก็ตามฮวงเฟิงก็ยังคงมีความสุขมากที่ได้รับสองไอเท็มนี้โดยที่ไม่มีค่าใช้จ่ายอะไร
อย่างไรก็ตามเขาก็ตระหนักว่าสถานการณ์นี้มันพิเศษมากและเขาอาจจะไม่ได้พบเช่นนี้อีกในอนาคต
ในเวลาเดียวกันจากการแลกเปลี่ยนนี้ฮวงเฟิงก็เข้าใจสิ่งหนึ่งเช่นกัน
และนั่นก็คือกล่องจักรวาลนี้ไม่เพียงแต่จะแลกเปลี่ยนกับวัตถุที่ไม่มีชีวิตบางอย่างเท่านั้น
แต่ยังสามารถแลกเปลี่ยนกับสิ่งมีชีวิตได้อีกด้วย
นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน
ท้ายที่สุดแล้วกล่องจักรวาลนี้มักจะใส่ของแบบสุ่มไว้ข้างในและถ้าไม่ใช่เพราะความบังเอิญเพื่อแลกกับเสี่ยวไป๋เขาก็คงไม่ได้ค้นพบเกี่ยวกับเรื่องนี้
”ดูเหมือนว่าการอาศัยอยู่ในบ้านเก่าและทรุดโทรมหลังนี้จะไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยนะ”ฮวงเฟิงมองไปที่รอยแตกบนผนังและใยแมงมุมที่นอกหน้าต่าง และคิดกับตัวเองว่าถ้าเขายังคงอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นต่อไป เขาอาจจะไม่พบสิ่งที่เขาได้พบในวันนี้
“เนื่องจากเสี่ยวไป๋สามารถถูกแทนที่ได้จะมีคนที่สามารถแทนที่ได้ในอนาคตหรือไม่กันนะ?ฮวงเฟิงคิดในใจด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ถ้ามันสามารถแทนที่ใครบางคนมาที่นี่ได้จริงๆมันก็น่าสนใจมาก
เขาไม่เคยเห็นใครจากห้วงเวลาและอวกาศอื่นมาก่อน
ฮวงเฟิงหยิบกล่องจักรวาลขึ้นมาและวางไว้ด้านบน
ฮวงเฟิงไม่กล้าที่จะใส่มันเข้าไปในกล่องจักรวาลอีกแล้วเพราะถ้ามันถูกแทนที่ไปอีกมันก็น่าเสียดายเพราะเจ้าตัวเล็กยังคงน่ารักมาก
หลังจากนั้นในขณะที่มืออีกข้างถือกระเป๋าเดินทาง
ฮวงเฟิงก็ออกจากห้องไปที่ชั้นล่างเขาพบกับเจ้าของบ้านตัวอ้วนที่กำลังรอเขาอยู่
คราวนี้เจ้าของบ้านมาเพราะฮวงเฟิงเรียกเขามา
เพราะว่าเขากำลังจะย้ายออกไปดังนั้นเขาจึงต้องแจ้งให้เจ้าของบ้านทราบอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีเงินมัดจำที่อยู่กับเจ้าของบ้านดังนั้นเขาจึงไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ
ในความเป็นจริงช่วงเวลาที่เขารับสายของฮวงเฟิงเขาได้รีบมาที่นี่
เหตุผลที่เขากระตือรือร้นมากก็เพราะว่าเขาต้องเจ็บตัวเมื่อครั้งล่าสุด
ดังนั้นในตอนนี้เขาจึงรู้สึกกลัวฮวงเฟิงอยู่เล็กน้อยและเขาก็หวังว่าฮวงเฟิงจะรีบไป
เพียงแค่ความสามารถในการต่อสู้ของฮวงเฟิงนั้นน่ากลัวเกินไป
ดังนั้นเจ้าของบ้านที่รังแกผู้อ่อนแอและกลัวผู้แข็งแกร่งโดยธรรมชาติจึงไม่กล้าที่จะเร่งเขา
และในวันนี้เมื่อฮวงเฟิงโทรมาหาเขาและบอกว่าจะย้ายออกไป
เขาก็มีความสุขอย่างประหลาด
แต่เมื่อเขาลงไปถึงชั้นล่างเขาก็ไม่กล้าที่จะไล่เพราะเขากลัวว่าฮวงเฟิงจะเข้าใจผิดว่าเร่งให้เขาออกไป
แม้ว่าในใจเขาจะคิดเช่นนั้นแต่เขาก็ไม่กล้าแสดงออกมาเช่นกัน
”ฉันจะย้ายออกวันนี้ขึ้นไปดูสิว่ามีอะไรขัดข้องหรือไม่ หลังจากที่คุณตรวจสอบเสร็จแล้วก็คืนเงินมัดจำให้ฉันด้วย” ฮวงเฟิงเดินลงไปที่ชั้นล่างและพูดกับไอ้อ้วนหวัง
แม้ว่าเขาจะไม่ชอบบุคลิกของอีกฝ่ายแต่ก็ไม่สำคัญว่ามันจะเป็นอย่างไร
เขาจะไม่รังแกผู้อื่นเพียงเพราะเขามีทักษะบางอย่าง
”ไม่จำเป็นไม่จำเป็น” แม้ว่าฮวงเฟิงจะบอกให้เขาตรวจสอบ แต่ไอ้อ้วนหวังก็ไม่กล้าตรวจ แม้ว่าเขาจะพบว่ามีบางสิ่งที่เสียหาย แต่เขาก็ไม่กล้าพูดว่าฮวงเฟิงเป็นคนทำ
”นี่คือเงินมัดจำหนึ่งพันหยวนของคุณคุณนับดูได้เลย” ไอ้อ้วนหวังส่งมอบเงินที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ให้กับฮวงเฟิง
เงินนี้เป็นสิ่งที่เขาเตรียมไว้ทันทีหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากฮวงเฟิง
ในเมื่อไอ้อ้วนหวังไม่ได้ตรวจสอบอะไรฮวงเฟิงจึงไม่ได้ปฏิเสธเจตนาของเขา
เนื่องจากเป็นบ้านเก่าค่าเช่าถูกและเงินมัดจำก็ไม่มากนักแค่หนึ่งพันเท่านั้น
ฮวงเฟิงรับเงินมัดจำคืนมาถึงแม้ว่าตอนเช้าเขาจะได้รับเงินมาจำนวนหนึ่ง แต่ฮวงเฟิงก็ยังคงต้องการเงินตั้งหนึ่งพันหยวน
”เอาล่ะฉันจะไปแล้ว” ฮวงเฟิงพูดกับไอ้อ้วนหวัง
ก่อนที่จะหันกลับไปดูบ้านที่เขาอาศัยอยู่เป็นเวลานาน
จากนั้นเขาก็หันกลับมาและเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ซึ่งเขาอาจจะไม่กลับมาเลยอีกในอนาคต
