บทที่ 391 พระมเหสีผู้ถูกทอดทิ้ง
สวี่ชีอันหยิบจดหมายลับที่เตรียมไว้ออกมาวางลงบนโต๊ะ
ซูซูรอไม่ไหวที่จะเปิด นางอ่านวนไปมาอยู่หลายรอบ ดวงตาของนางเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แต่ไม่อาจไหลลงมาได้
น้ำตาเป็นการแสดงออกทางอารมณ์ที่ดุดันอย่างหนึ่ง แต่ไม่ใช่สำหรับความเป็นจริง
ผีจะร้องไห้ได้อย่างไร ใช่สิ นางไม่สามารถแม้แต่จะร้องไห้ให้กับครอบครัวนางได้
“พ่อของข้าจะมีศัตรูมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร? นี่มันไม่สมเหตุสมผล” ซูซูคร่ำครวญ
“กรณีของตระกูลซูนั้นแตกต่างจากคนทั่วไป” หลี่เมี่ยวเจินตบบ่าวิญญาณสาวใช้ และพูดด้วยความโล่งใจ
“เรามาที่เมืองหลวงเพื่อหาเบาะแสและตรวจสอบคดีของครอบครัวเจ้า ไม่ต้องกังวล ข้าจะตรวจสอบคดีในปีนั้นแทนเจ้าเอง”
สวี่ชีอันโค้งคำนับ “ถ้าอย่างนั้นมีจอมยุทธ์หญิงนกนางแอ่นเหินมาช่วยแล้ว ข้าจะรอฟังข่าวดีเงียบๆ แล้วกัน”
หลี่เมี่ยวเจินหันศีรษะไปที่เขาทันทีและจ้องเขาอย่างดุเดือด
แน่นอนว่านางพูดออกไปอย่างนั้นเพื่อให้กำลังใจซูซู เรื่องแบบนี้จะพึ่งพาแต่นางได้อย่างไร สวี่ชีอันจะต้องเป็นผู้นำสิ
คนคนนี้มองไม่ออกว่านางกำลังทำตัวเด่น
“ต้องรบกวนฆ้องเงินสวี่…คุณชายสวี่แล้ว” หลี่เมี่ยวเจินทำหน้าบึ้ง
“ข้าเคยสัญญากับพวกเจ้า ก็แค่นั้นเอง” สวี่ชีอันแสดงความลำบากใจ พร้อมกับกล่าวว่า
“ข้าคิดว่ามันเป็นคดีเล็กๆ คิดว่าเป็นคดีสบายๆ แต่ แต่ข้าไม่คาดคิดว่ามันจะซับซ้อนขนาดนี้ นอกจากนี้ ข้าไม่ใช่ฆ้องเงินอีกต่อไป การสืบสวนคดีจะถูกขัดขวางในทุกทาง ข้ากลัวว่า…”
ใบหน้าของซูซูเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เจ้าเสียใจที่ตอบตกลงใช่หรือไม่”
สวี่ชีอันส่ายหัว พูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่ เจ้าต้องเพิ่มระยะเวลา”
จงหลีและหลี่เมี่ยวเจินไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับไปชั่วครู่ แต่ซูซูเข้าใจแล้วก้มศีรษะลงอย่างอายๆ และพูดเบาๆ “นาน นานแค่ไหน?”
สวี่ชีอันเก็บเรื่องที่สำคัญเอาไว้ พร้อมกล่าวว่า “ค่อยคุยทีหลังเถอะ”
เขาไม่ได้คาดหวังว่าซูซูจะตอบตกลงจริงๆ เขาเพียงแค่พูดหยอกล้อแกล้งวิญญาณสาว
…
ขณะที่เขากำลังพูด เหล่าจางได้วิ่งมาถึงหน้าประตู ตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ต้าหลาง ต้าหลาง คนของรัฐบาลมาแล้ว…”
หลี่เมี่ยวเจินได้ยินดังนั้น ขมวดคิ้ว คว้ากระบี่บินบนโต๊ะแล้วผลักประตูออกไป
สวี่ชีอันตามนางออกไป และบังเอิญเห็นกลุ่มคนและม้าพุ่งเข้ามาในคฤหาสน์อย่างรุนแรง นำโดยชายวัยกลางคนสวมชุดเกราะทหารรักษาวัง ตามด้วยทหารชุดเกราะที่แข็งแรงและมุ่งมั่น
นอกจากนี้ยังมีหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลตามมาด้วย ฆ้องเงินหลี่อวี้ชุน ฆ้องทองแดงซ่งถิงเฟิง และจูกว่างเสี้ยว
ทหารรักษาวังที่ดุดัน กวาดสายตาผ่านลานชั้นในด้วยสายตาที่เฉียบคม ฉู่ไฉ่เวยแห่งสำนักโหราจารย์ จงหลี หลี่เมี่ยวเจิน และฉู่หยวนเจิ่น จากนิกายสวรรค์…
สายตาของเขาอ่อนลงเล็กน้อย
สวี่ชีอันและหลี่อวี้ชุนสบตากันเล็กน้อย พร้อมกับเดินออกไปโดยไม่ได้สื่อสารกันมากนัก
ผู้บัญชาการทหารรักษาวังคนนั้น ถือด้ามดาบด้วยมือข้างหนึ่ พูดขึ้นว่า “สวี่ชีอัน ตามพระประสงค์ของฝ่าบาท พวกข้ามาเพื่อสอบถามเกี่ยวกับการลักพาตัวพระมเหสี โปรดให้ความร่วมมือ”
จักรพรรดิหยวนจิ่งเอาใจใส่พระมเหสีมาก แม้ในช่วงเวลาที่อ่อนไหวนี้ พระองค์ก็ยังส่งคนมาสอบสวนข้า นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงว่าเขาให้ความสำคัญกับพระมเหสีมากแค่ไหน…
ต้องจัดการกับมันให้ถูกต้อง ไม่อย่างนั้น มีโอกาสที่จะทำลายความสงบสุขในตอนนี้ ถ้าจักรพรรดิหยวนจิ่งรู้ว่าข้ารู้จักพระมเหสี ‘เป็นการส่วนตัว’ เขาไม่ปล่อยข้าไปแน่นอน…
สวี่ชีอันพยักหน้าเงียบๆ พร้อมพูดน้ำเสียงที่สงบ “ท่านแม่ทัพต้องการถามอะไร?”
ผู้บัญชาการทหารรักษาวังกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าอยากจะรบกวนคุณชายสวี่ให้แจ้งรวมตัวทุกคนในบ้าน นอกจากนี้ ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับพูดคุย เข้าไปพูดคุยกับในห้องโถงเถอะ”
สวี่ชีอันขอให้เหล่าจางเรียกคนรับใช้ทุกคนในคฤหาสน์ทันที และเขาก็นำผู้บัญชาการทหารรักษาวัง และหลี่อวี้ชุน รวมทั้งซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวเข้าไปในห้องโถงด้านใน
เนื่องจากคนรับใช้ทั้งหมดถูกเรียกไปที่บริเวณลานกว้าง ดังนั้นไม่มีใครจัดการชาให้ สวี่ชีอันนั่งบนที่นั่งและมองไปที่ผู้บัญชาการทหารรักษาวังด้วยท่าทางที่ว่างเปล่า
‘ทัศนคติแบบนี้มันช่างหยิ่งผยอง…’ ผู้บัญชาการทหารรักษาวังมองเขาและพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
“ฝ่าบาททรงได้ยินเกี่ยวกับกลุ่มภารกิจ กล่าวถึงการลักพาตัวพระมเหสี แต่ยังไม่ทราบรายละเอียดบางอย่าง คุณชายสวี่ได้โปรดอธิบายตามความจริง”
เมื่อเห็นสวี่ชีอันพยักหน้า ผู้บัญชาการทหารรักษาวังก็พูดต่อ “ตามคำอธิบายของสาวใช้ที่ถูกส่งกลับไปที่คฤหาสน์ไหวอ๋อง หลังจากที่พระมเหสีถูกจับไปเป็นเชลย คุณชายสวี่ได้ไล่ตามพวกผู้นำทั้งสี่ของเผ่าอนารยชน เรื่องเป็นแบบนี้หรือไม่?”
สวี่ชีอันตอบตามความจริง “ใช่”
ผู้บัญชาการทหารรักษาวังไล่ถามต่อว่า “แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”
“หลังจากนั้นข้าก็หนีเอาตัวรอดมาได้ ท่านแม่ทัพคิดว่าข้าที่เป็นเพียงทหารขั้นหกหนึ่งคน จะสามารถต่อสู้กับมหาอำนาจขั้นสี่สี่คนได้หรือไม่? แม้ว่าข้าจะมีหนังสือเวทมนตร์ที่ลัทธิขงจื๊อมอบให้ข้า ก็ทำไม่ได้ ใช่หรือไม่” สวี่ชีอันถามกลับ
ผู้บัญชาการทหารรักษาวังไม่ได้แย้งกลับในเรื่องนี้ จึงเป็นการอนุมัติโดยปริยาย แต่เขาไม่เชื่อ เขาเหล่ตาแล้วถามว่า
“หากรู้ว่าตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสม เหตุใดใต้เท้าสวี่ถึงไล่ตามเขา?”
การแสดงออกของสวี่ชีอันเป็นไปอย่างปกติ “ตอนนั้นข้าไม่รู้ว่ามีนักสู้ขั้นสี่หนึ่งคนกำลังเฝ้าต้นไม้รอกระต่าย เหตุผลของการล่าคือแค่ทำหน้าที่ของข้าราชบริพาร ดูว่ามีโอกาสที่จะช่วยพระมเหสีหรือไม่ เมื่อเห็นว่าเป็นไปไม่ได้จึงหยุด”
‘ทำตามหน้าที่ของข้าราชบริพารอย่างนั้นหรือ? ทั้งราชสำนัก เขาเป็นคนที่ไม่คู่ควรมากที่สุด…’ ผู้บัญชาการทหารรักษาวังเงียบไปชั่วครู่ และทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างมีความหมาย
“ดูเหมือนไม่มีใครเคยบอกเจ้าว่าพระมเหสียังมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่? ตามคำอธิบายของสาวใช้ ในขณะนั้น ‘พระมเหสี’ เสียชีวิตด้วยน้ำมือของปีศาจอสรพิษหงหลิง ใต้เท้าสวี่รู้ได้อย่างไรว่าพระมเหสียังมีชีวิตอยู่?”
เมื่อสวี่ชีอันมาถึง พระมเหสีตัวปลอมก็ตายไปแล้ว
กลุ่มภารกิจรายงานว่าพระมเหสีถูกลักพาตัวและไม่ทราบที่อยู่ของนาง เพราะพวกเขาไม่เห็นเหตุการณ์นี้ แต่ในตอนนั้นสวี่ชีอันได้เห็นเหตุการณ์นี้อย่างชัดเจน หากพูดตามเหตุผล ในความรู้สึกนึกคิดของเขา พระมเหสีได้ตายไปแล้ว
ตอนนี้ สวี่ชีอันไม่แปลกใจเลยที่พระมเหสียังไม่ตาย นั่นหมายความว่าอย่างไร?
เมื่อเผชิญกับคำถามของผู้บัญชาการทหารรักษาวัง สวี่ชีอันก็แสดงรอยยิ้มที่มีความหมายเช่นกัน “ดูเหมือนไม่มีใครเคยบอกเจ้า ข้าไม่รู้ว่านั่นเป็นพระมเหสีตัวปลอม”
ผู้บัญชาการทหารรักษาวังขมวดคิ้ว
สวี่ชีอันยิ้มอย่างมั่นใจ “ในเวลานั้นฉู่เซียงหลงละทิ้งภารกิจและหนีไปคนเดียว เขาไม่เพียงแต่แบก ‘พระมเหสี’ ในขณะเดียวกันก็ให้ทหารรักษาพระองค์แบกสาวใช้หนีไปด้วยกัน
“เหอะๆ ฉู่เซียงหลงไม่ใช่คนดี หากเป็นเช่นนี้ ข้ายังมองไม่ออกว่าพระมเหสีตัวจริงปลอมตัวอยู่กับพวกสาวใช้ ข้าที่ได้รับฉายาว่าเป็นมือปราบคนแรกในต้าฟ่ง จะไม่เป็นฉายาที่หลอกลวงหรือ”
ผู้บัญชาการทหารรักษาวังตกตะลึง เขาไม่มีอำนาจที่จะลบล้างคำพูดของสวี่ชีอัน พร้อมกับคิดว่านั่นเป็นวิธีที่ควรจะเป็น
หากพระมเหสีตัวปลอมสามารถซ่อนตนเองจากสวี่ชีอันได้ เขาก็ไม่ใช่มือปราบในตำนาน
ในเวลานี้ ทหารรักษาวังคนหนึ่งเดินไปที่ประตูห้องโถงชั้นในและกล่าวด้วยความเคารพ “ท่านผู้บังคับบัญชา ตรวจสอบเสร็จแล้ว”
ผู้บัญชาการทหารรักษาวังลุกขึ้นทันทีและพูดว่า “ขอตัวก่อน”
เขาไม่ได้มองหลี่อวี้ชุน ทั้งสามคนและพาพวกเขาออกไป
ในห้องโถงชั้นใน มีเพียงอดีตเพื่อนร่วมงาน ทั้งสี่คนที่มีความรู้สึกลึกๆ ต่อกันในอดีต เวลาผ่านไปสักพักก็ยังคิดหัวข้อสนทนาไม่ออก ต่างฝ่ายต่างเงียบ
หลังจากเวลาผ่านไปนาน หลี่อวี้ชุนก็ลุกขึ้น สวี่ชีอันเดินตามไปอย่างรวดเร็ว พี่ชุนเดินขึ้นไปหาเขา ตรวจสอบแล้วมองอย่างพินิจพิเคราะห์ เหยียดมือออกไปจัดการรอยจีบของเสื้อผ้าและพูดเบาๆ
“เสื้อผ้าที่มีจีบ ยังดูไม่ดีพอ เจ้าต้องจำไว้ว่าเจ้าต้องจัดการกับเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ด้วยตัวเอง”
พูดเสร็จก็กระซิบว่า “ทำได้ดีมาก ข้าภูมิใจในตัวเจ้า”
“หัวหน้า…” ดวงตาของสวี่ชีอันร้อนขึ้น
หลี่อวี้ชุนโบกมือและมองไปที่ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยว
“หนิงเยี่ยน เจ้าควรออกจากเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด”
ซ่งถิงเฟิงอ้าแขนกอดเขาและกระซิบที่หู “ฝ่าบาทจะไม่ปล่อยเจ้าไป”
จูกว่างเสี้ยวพึมพำ “ถ้าออกจากเมืองหลวงแล้วอย่ากลับมาอีก บางทีพวกเราสามคนคงไม่ได้เจอกันอีก แต่ก็ดีแล้ว ดีกว่าตาย”
สวี่ชีอันพูดด้วยรอยยิ้ม “ในเวลานี้ข้ายังไปไหนไม่ได้ ในอนาคตถ้ามีเวลาว่างไปโรงละครหอคณิกา ข้าเลี้ยงพวกเจ้าเอง”
เขาพาทั้งสามคนออกจากห้องโถงชั้นใน ทันทีที่พวกเขาไปถึงประตู เขาเห็นจงหลีพิงกำแพง เคลื่อนตัวอย่างระมัดระวัง มองไปทางซ้ายและขวาตลอดทาง เพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้น
จากนั้น นางกับหลี่อวี้ชุนสบตากัน เบิกตากว้าง เป็นพบปะกันซึ่งๆ หน้า
สวี่ชีอันมองเห็นได้ชัดเจนว่า หลังคอของพี่ชุนขนลุก ราวกับว่าพบกับบางสิ่งที่น่ากลัว เขาก็กระโดดกลับและเตะพร้อมกันตามสัญชาตญาณ
‘ตูม!’
จงหลีถูกเตะและกระเด็นออกไป กลิ้งออกไปในระยะไกล
หลี่อวี้ชุนอ้าปาก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่กล้ามองจงหลี เขาจึงปิดหน้าและเดินจากไป
สวี่ชีอันรีบวิ่งเข้าไปช่วยพี่จงให้ลุกขึ้น นางร้องไห้และถามอย่างฉุนเฉียว “เหตุใดเขาถึงทำร้ายข้า…”
“…”
สวี่ชีอันก็เปิดปากเหมือนจะพูด แต่ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรอยู่พักหนึ่ง เขาจึงลูบหัวนางอย่างน่าสงสาร “มีบางอย่างผิดปกติกับเขา หากเจอเขาอีก เจ้าต้องหลีกเลี่ยง”
…
ผู้บัญชาการทหารรักษาวังพาลูกน้องออกจากจวนสกุลสวี่ ขี่ม้าไปพักหนึ่งก่อนจะชะลอตัวลงและถามว่า “สถานการณ์ในจวนสกุลสวี่เป็นอย่างไรบ้าง?”
ลูกน้องตอบว่า “เร็วๆ นี้ไม่มีคนใช้คนใหม่เข้ามา ไม่มีร่องรอยการปลอมแปลงใดๆ มีการสอบถามตัวตนของทุกคนอย่างชัดเจน กลับไปสามารถไปที่ที่ว่าการเมือง ท่านสามารถตรวจสอบตัวตนได้ที่หน่วยงานราชการของที่ว่าการอำเภอฉางเล่อ
“นอกจากนี้ เราค้นที่จวนสกุลสวี่เพียงแค่หนึ่งรอบ ไม่พบผู้หญิงที่ไม่ทราบประวัติที่มาที่ไป”
‘ดูเหมือนว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพระมเหสีจริงๆ…’ ผู้บัญชาการทหารรักษาวังพยักหน้าและสั่ง
“ในช่วงเวลานี้ ส่งคนไปเฝ้าที่จวนสกุลสวี่ จับตามองทุกคนที่เข้าออก หากมีคนรับใช้คนใหม่เข้ามา ให้รีบรายงานทันที”
ลูกน้องพยักหน้าแล้วถามว่า “ต้องส่งคนตามสวี่ชีอันหรือไม่?”
ผู้บัญชาการทหารรักษาวังกล่าวอย่างโกรธเคือง “ส่งคนไปตามทหารขั้นหกเนี่ยนะ”
“…”
หลังจากกลับมายังวัง ผู้บัญชาการทหารรักษาวังรายงานเรื่องนี้ตามความจริง แต่จักรพรรดิหยวนจิ่งไม่ตอบสนอง อีกทั้งยังไม่มีคำสั่งให้ดำเนินการสอบสวนต่อไป และไม่ได้สั่งให้หยุดไว้แค่นั้น
…
แดดยามบ่ายร้อนเล็กน้อย ใบไม้สีเขียวแสดงสีสันสดใสท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผา
อาสะใภ้ตัดสินใจทำซุปบ๊วยให้ทุกคน ซึ่งได้รับคำชมอย่างเป็นเอกฉันท์จากสวี่หลิงอิน ลี่น่า และฉู่ไฉ่เวย
สวี่ชีอันผลักประตูห้องหนังสือของเอ้อร์หลาง สวี่เอ้อร์หลางกำลังเล่นหมากรุกกับฉู่หยวนเจิ่น ดื่มและเล่นหมากรุกขณะสนทนา
‘ก๊อก ก๊อก’…สวี่ไป๋เผียวเคาะโต๊ะสองครั้งเพื่อดึงดูดความสนใจของทั้งสองคนและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“เอ้อร์หลาง ข้าจำได้ว่ามีส่วนราชการที่บันทึกทุกคำและการกระทำในราชสำนัก ไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็ต้องบันทึกไว้”
ฉู่หยวนเจิ่นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่ตำแหน่งอาลักษณ์หรือไม่”
สวี่ชีอันพยักหน้าทันที “ใช่แล้ว ใช่แล้ว คือตำแหน่งอาลักษณ์ อืม จากสำนักบัณฑิตฮั่นหลินใช่ไหม?”
สวี่เอ้อร์หลางถูคางของเขา พยักหน้า พร้อมกับกล่าวว่า “สำนักบัณฑิตฮั่นหลินมีหน้าที่รวบรวมหนังสือประวัติศาสตร์ และบันทึกชีวิตประจำวันเป็นหนึ่งในฐานสำคัญในการทบทวนประวัติศาสตร์ โดยปกติแล้วสำนักบัณฑิตฮั่นหลินของข้าจะรับผิดชอบด้านอาลักษณ์”
สวี่ชีอันถามว่า “เจ้าสามารถติดต่อเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่?”
สวี่เอ้อร์หลางลังเลเล็กน้อยและพยักหน้า “มันยากนิดหน่อย แต่ทำได้”
สวี่ชีอันกระซิบ “ข้าอยากรู้ชีวิตประจำวันของจักรพรรดิหยวนจิ่ง ตั้งแต่เสด็จขึ้นครองบัลลังก์”
…สวี่เอ้อร์หลางปฏิเสธ “เป็นเรื่องน่าขัน ไม่สามารถนำบันทึกออกมาได้ และยิ่งไปกว่านั้น ไม่สามารถถอดความได้”
สวี่ชีอันส่ายหัว “ข้าไม่ได้ต้องการให้ใครช่วยถอดความ แถมเจ้าไม่สามารถนำออกมาได้ เจ้าจะต้องจำมันด้วยสมองของเจ้า แล้วท่องให้ข้าฟัง ขอบเขตการบำเพ็ญตนขั้นแปด ลืมไปนานแล้วสินะ”
สวี่เอ้อร์หลางหน้าซีด “นั่นก็ยากมากเช่นกัน บันทึกนั่นยาวเกินไป…”
สวี่ชีอันตบไหล่น้องชายคนเล็ก “เจ้าสนิทกับแม่หญิงของตระกูลหวางไม่ใช่หรือ พี่ใหญ่อย่างข้าเคยสอนเคล็ดวิชาให้เจ้าไปแล้วนี่ เจียงฮู้สี่สิบแปดมือ”
…
วันรุ่งขึ้น สวี่ชีอันขี่ม้าตัวน้อยอันเป็นที่รักของเขาไปที่ภัตตาคาร เขาขอเป็นห้องส่วนตัว สั่งอาหารแล้วรออย่างช้าๆ
ในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที หัวหน้ามือปราบเฉินแห่งกรมอาญาและเลขาธิการศาลต้าหลี่มาตามนัด
ทั้งสองแต่งกายด้วยชุดพลเรือน ลับๆ ล่อๆ ราวกับว่าพวกเขากลัวว่าคนจะจำพวกเขาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงปลอมตัวแบบง่ายๆ
“ตอนนี้ใต้เท้าสวี่เป็นบุคคลต้องห้าม เมื่อพบท่านเป็นการส่วนตัว ต้องระวัง” เลขาธิการศาลต้าหลี่มีรอยยิ้มซับซ้อนปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา ในขณะที่เขากินและดื่มอย่างสบายๆ
ใบหน้าของหัวหน้ามือปราบเฉินดูจริงจัง ถามออกไปอย่างตรงประเด็น “ตามหาพวกเรามีเรื่องอะไรหรือ?”
สวี่ชีอันรินเหล้าให้ทั้งสองคนและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ข้าอยากจะรบกวนท่านทั้งสองเรื่องหนึ่ง ข้าต้องการสืบสวนคดีเก่า เหยื่อชื่อซูหัง บัณฑิตขั้นสูงแห่งปีที่ยี่สิบเก้า หยวนจิ่งในปีที่สิบสี่ เขาถูกลดตำแหน่งเป็นนายอำเภอเจียงโจวโดยไม่ทราบสาเหตุ และในปีต่อมา เขาถูกประหารชีวิตเนื่องจากการรับสินบนและการทุจริต
“คนนี้เคยเป็นหนึ่งในขุนนาง สถานะของเขาไม่ได้ต่ำต้อยเลย กรมอาญาและศาลต้าหลี่ต้องมีข้อมูลสำนวนคดี ข้าอยากจะขอดูหน่อย”
เลขาธิการศาลต้าหลี่ขมวดคิ้ว “ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับบุคคลนี้เลย เหตุใดใต้เท้าสวี่จึงอยากสอบสวนคดีเก่ายี่สิบกว่าปีที่แล้ว?”
สวี่ชีอันอธิบายอย่างไม่เป็นทางการ “พูดตามตรงก็คือ ลูกสาวคนโตของซูหังเป็นนางสนมของข้า”
หลังจากพูดคำเหล่านี้ เขาก็เห็นว่าการแสดงออกของหัวหน้ามือปราบเฉินและเลขาธิการศาลต้าหลี่เปลี่ยนไปกะทันหัน
“???”
เลขาธิการศาลต้าหลี่กลืนน้ำลายของเขา “คนที่ตายในช่วงหยวนจิ่งปีที่สิบสี่ เขา ลูกสาวคนโตของเขาคือนางสนมของท่าน?”
หัวหน้ามือปราบเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อมองไปที่สายตาของสวี่ชีอัน ดูเหมือนว่าเขากำลังพูดว่า เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ?
เอ๊ะ อายุที่แท้จริงของซูซู สามารถเป็นแม่ของข้าได้เลยนะ…สวี่ชีอันตอบสนองและยิ้มอย่างเฉยเมย
“ล้อเล่นน่ะ จริงๆ แล้วลูกสาวของลูกสาวคนโตเป็นสนมของข้า ตอนนั้นเกิดอุบัติเหตุ ดีที่ลูกสาวคนโตไม่อยู่บ้านเลยหนีออกมา”
เลขาธิการศาลต้าหลี่พยักหน้า “เรื่องนี้จัดการง่าย อีกสามวันเจอกันที่นี่ ข้าจะเอาเอกสารมาให้ แต่เจ้าเอาไปไม่ได้ อ่านแล้วข้าจะเอาไปคืน”
หัวหน้ามือปราบเฉินกล่าวว่า “ข้าก็เหมือนกัน”
สวี่ชีอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ขอบคุณท่านทั้งสองมาก”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็หยิบธนบัตรเงินสองฉบับที่มีมูลค่าหนึ่งร้อยตำลึงออกมา
เลขาธิการศาลต้าหลี่ไม่รับและหัวเราะเยาะตัวเอง “ข้าเพิ่งพูดว่าใต้เท้าเจิ้งได้เรียกสติสัมปชัญญะของข้ากลับมา ดังนั้นโปรดอย่าดูถูกข้าอีก ทานอาหารกับท่านมื้อนี้ ถือเป็นรางวัลแล้ว”
หัวหน้ามือปราบเฉินกล่าวว่า “ข้าก็เหมือนกัน”
ท่านเป็นจางยี่เต๋อหรือ…สวี่ชีอันบ่นในใจ ยกแก้วขึ้นและยิ้ม
ดื่มจนพอใจ เขาขึ้นขี่หลังแม่ม้าน้อยที่เดินเซไปมา
ยังมีหญิงงามอีกหนึ่งคน รอนางอยู่ในที่ที่เหมาะสมก่อน
…
หลังรับประทานอาหารกลางวัน พระมเหสีก็กลับมาที่โรงเตี๊ยมอย่างเฉื่อยชาและนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งโดยไม่พูดอะไรสักคำ
นางกำลังสงสัยว่านางถูกทอดทิ้งไปแล้ว เป็นเวลากว่าสี่วันแล้วที่นางฟ้าแห่งนิกายสวรรค์จากไป และไม่มีข่าวคราวใดๆ กลับมา และผู้ชายเฮงซวยคนนั้นดูเหมือนจะลืมนางไปหมดแล้ว
เขาไม่ได้มาหานางอีกเลย
ยังมีเงินเหลือเพียงพอที่จะให้นางอยู่ในโรงแรมแห่งนี้เป็นเวลาอีกสิบวัน แต่นางไม่มีกำลังใจและรู้สึกไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากกินอาหารเช้าวันนี้ พระมเหสีปลอมตัวเป็นผู้หญิงธรรมดา เดินไปรอบๆ เมืองตามลำพัง และไปโรงละคร
โรงละครมีความน่าสนใจ มีชีวิตชีวา มีการแสดงดีๆ ให้ชมอยู่เสมอ
นางหยิบเหรียญออกมาห้าเหรียญแล้วไปดูละคร ละครเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับลูกสาวจากครอบครัวที่มั่งคั่งตกหลุมรักบัณฑิตที่ยากจน แต่เนื่องจากครอบครัวไม่เห็นด้วย ทั้งสองจึงหนีไปด้วยกัน
ชีวิตแรกแสนหวานและมีความสุข บัณฑิตเรียนหนักเพื่อชื่อเสียง ลูกสาวเศรษฐีเรียนปักผ้า แต่ละวันผ่านไปอย่างยากลำบาก แต่ก็สามารถผ่านไปได้
แต่เมื่อเงินจากลูกสาวเศรษฐีหมดลงทีละน้อย บัณฑิตเพียงแค่อ่านออกเขียนได้ ชีวิตจึงกลายเป็นเรื่องยาก
ลูกสาวเศรษฐีจึงถูกบัณฑิตทิ้งและไล่ออกจากบ้าน
นางเดินไปตามถนนเพียงลำพังเต็มไปด้วยความลำบากใจ และสุดท้ายก็เลือกที่จะฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงไปในแม่น้ำ
เมื่อเห็นจุดจบ พระมเหสีถึงกับหลั่งน้ำตา นางรู้สึกเหมือนว่าตนเองเป็นลูกสาวเศรษฐีที่น่าสงสารคนนั้น
ถูกหลอกให้ออกจากบ้านด้วยคำพูดสวยหรู แล้วก็ถูกทอดทิ้ง
“สวี่ชีอัน คนชั่ว คงจะลืมข้าไปแล้วและคิดว่าข้าเป็นภาระ…” พระมเหสีนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วร้องไห้เงียบๆ
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูห้องพักก็ดังขึ้น
…………………………………………………………..
