รสวรรค์ด้านเปลวเพลิงเป็นพรสวรรค์พิเศษ และมันสามารถเพิ่มความสามารถในการต่อสู้ได้ โดยตรง
สิ่งที่หมาป่าวายุและคนอื่นๆกลัวที่สุดในการล่าสัตว์อสูรในป่าก็คือการพบเจอกับสัตว์อสูรที่มี พรสวรรค์พิเศษ สัตว์อสูรประเภทนี้มีค่ามากกว่าสัตว์อสูรตัวอื่นเล็กน้อย แต่น่ากลัวกว่าเช่นกัน
“จากกลิ่นอายของมัน สัตว์อสูรตัวนี้ยังอยู่ในระดับต่า นี่เป็นข่าวดี!”
หมาป่าวายุปลอบใจตัวเอง
ทุกคนค่อยๆก้าวถอยออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“น้องชายเย่เทียน เจ้ารู้จักสัตว์อสูรตัวนี้ พรสวรรค์ด้านเปลวเพลิงของมันอยู่ในระดับไหน?” หมาป่าวายุเอ่ยถาม
“พรสวรรค์ด้านเปลวเพลิงระดับรอง!” เย่เทียนพูดตามความจริง
“พรสวรรค์ด้านเปลวเพลิงระดับรอง เปลวเพลิงของสัตว์อสูรตัวนี้สามารถเพิ่มพลังโจมตีได้เป็นสองเท่า โดยปกติสัตว์อสูรจะไม่มีสติปัญญาเหมือนมนุษย์ วิธีการโจมตีของพวกมันมีรูปแบบเดียว พวกเราสามารถฆ่ามันได้ แต่ต้องให้นักรบขั้นต้นถอยออกไปก่อน พวกเขาไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้”
หมาป่าวายุกล่าว
นักรบขั้นต้นหลายคนถอยห่างออกไปตามที่หมาป่าวายุกล่าว พวกเขานั้นอ่อนแอเกินไป ไม่เพียงแต่จะช่วยอะไรไม่ได้ แต่พวกเขาจะกลายเป็นตัวถ่วงอีกด้วย
ยําากกกก!
หมาป่าวายเป็นคนแรกที่ลงมือทดสอบ
กิ้งก่าเพลิงโจมตีใส่หมาป่าวายุ แต่มันไม่ได้ใช้พรสวรรค์ด้านเปลวเพลิง มันอ้าปากและกัดไปยังเขา
ปัง!!!
ดาบของหมาป่าวายุปะทะเข้ากับฟันของกิ้งก่าเพลิงและกระเด็นออกไป
เย่เทียนยืนมองอยู่ด้านข้างคอยประเมินพลังของกิ้งก่าเพลิง
“กิ้งก่าเพลิงมีพละกําลังประมาณ 9,000 จน หากมันใช้พรสวรรค์ด้านเปลวเพลิงพลังของมันจะเพิ่มขึ้นเป็น 18,000 จน พลังสูงสุดของนักรบขั้นปลายคือ 10,000 จีน บวกกับการใช้พลังปราณเข้าโจมตีก็จะกลายเป็น 20,000 จิน แม้ว่าการโจมตีของหมาป่าวายุจะมีไม่ถึง 20,000 ชิ้น แต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันมากนัก มันเพียงพอที่จะจัดการกับกิ้งก่าเพลิงตัวนี้ได้!”
เมื่อเห็นว่าหมาป่าวายุสามารถจัดการกับกิ้งก่าเพลิงได้ เย่เทียนก็ไม่คิดจะเผยพลังที่แท้จริงออกมา
“โฮกก”
กิ้งก่าเพลิงถูกหมาป่าวายุทุบตีจนคํารามออกมาด้วยความเจ็บปวด ในที่สุดมันก็ใช้พรสวรรค์ ด้านเปลวเพลิงออกมา
ฟูมมม!!!
ลูกไฟขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นพุ่งเข้าใส่หมาป่าวายุด้วยความเร็วสูงสุด
“ตัด!”
หมาป่าวายุใช้ดาบที่ถูกปกคลุมด้วยพลังปราณ เพื่อสร้างปราณดาบและฟันผ่านอากาศไปยังลูกไฟ
ปราณดาบท่าลายลูกไฟและพุ่งตรงไปยังกิ้งก่าเพลิง
ปัง!
ปราณดาบเฉือนเข้าที่ร่างกิ้งก่าเพลิงทําให้มันได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง
ในเวลาเดียวกันเย่เทียนและนักรบคนอื่นๆก็โจมตีใส่กิ้งก่าเพลิง
หลังจากนั้นไม่นานกิ้งก่าเพลิงก็ตายภายใต้การร่วมมือกันของทุกคน
“ฮ่าๆ สัตว์อสูรที่มีพรสวรรค์พิเศษก็ไม่มีอะไรพิเศษมากนัก” หลังจากช่วยกันสังหารกิ้งก่าเพลิงนักรบคนหนึ่งก็เผยท่าทีตื่นเต้นออกมา
“ทุกคนอย่าประมาท บางทีในหุบเขาแห่งนี้อาจมีกิ้งก่าเพลิงมากกว่าหนึ่งตัว!”
เย่เทียนเตือน
เมื่อหมาป่าวายได้ยินคําพูดของเยเทียน สีหน้าของมันยิ่งหนักอึ้งขึ้น มันไม่มีความตื่นเต้นที่สามารถสังหารกิ้งก่าเพลิงได้แม้แต่น้อย
“น้องชายเย่เทียนพูดถูก พวกเราเพิ่งเข้ามาในหุบเขาก็เจอกับกิ้งก่าเพลิงแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะมีพวกของมันมากกว่านี้ เจ้าพวกตระกูลหลินบัดซบ มอบหมายภารกิจให้พวกเราโดยไม่ตรวจสอบ สถานการณ์ แต่กลับแบ่งพื้นที่ที่มีสัตว์อสูรพิเศษมาให้เรากวาดล้าง! ” หมาป่าวายุสบถออกมาอย่างโกรธเคือง
แต่เขาก็รู้ดีว่าตระกูลหลินไม่มีทางจะมาสนใจชีวิตพวกเขา ไม่ว่าพวกเขาจะบ่นยังไงมันก็ได้ประโยชน์
ในเมื่อเลือกจะมาที่นี่แล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะถอยกลับ
“ทุกคนระวังสถานการณ์รอบๆด้วย!”
หมาป่าวายุกล่าวกําชับและเดินหน้าต่อไป
ไม่นานพวกเขาก็พบกับกิ้งก่าเพลิงอีกตัว หลังจากนั้นพวกเขาก็ต่อสู้กับมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะจบชีวิตของมันได้
หลังจากนั้นไม่นาน กิ้งก่าเพลิงสองตัวก็ปรากฏตัวขึ้น
คราวนี้
หมาป่าวายุและคนอื่นๆเข้าสู่กับมันอย่างยากลําบาก พวกเขาใช่เวลาค่อนข้างนานในการฆ่ากิ้งก่าเพลิงสองตัวนี้
ในเวลานี้ พวกเขาก็ถอยออกมาตั้งหลักตรงทางเข้าหุบเขา
“ข้าแน่ใจแล้วว่าหุบเขาแห่งนี้เป็นรังของกิ้งก่าเพลิง ภายในหุบเขาต้องมีกิ้งก่าเพลิงอยู่เป็นจํานวนมาก หากพวกเรายังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเราไม่รอดแน่!”
หมาป่าวายุกล่าวอย่างอ่อนล้า
หลังจากการต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า พลังปราณของเขาถูกใช้ไปเป็นจํานวนมาก และพละกําลังของเขาก็ลดลงมากเช่นกัน ไม่ต้องพูดถึงความสามารถในการต่อสู้ของเขาในขณะนี้เลย ในตอนนี้ เขาไม่สามารถสังหารได้แม้กระทั่งกิ้งก่าเพลิงเพียงตัวเดียว
การก้าวไปข้างหน้าในสถานการณ์เช่นนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการรนหาที่ตาย
“ถอยกันก่อน พักผ่อนและวางแผนให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”
หมาป่าวายุเสนอ
คนอื่นจะมีความคิดเห็นใด ๆ เพราะพวกเขาก็กลัวเช่นกัน
กลุ่มคนทั้งหมดเดินออกจากหุบเขา แต่ขณะที่พวกเขากําลังกาลังจะออกจากหุบเขา พวกเขาก็พบว่าทางเข้าหุบเขาถูกกิ้งก่าเพลิงสิบกว่าตัวขวางไว้
“แย่แล้ว!”
หมาป่าวายุตะโกนอย่างสิ้นหวัง
จากความแข็งแกร่งของทีมในตอนนี้ พวกเขาแทบจะไม่สามารถจัดการกิ้งก่าเพลิงตัวเดียวได้ หากต้องเผชิญหน้ากับกิ้งก่าเพลิง 10 ตัว พวกเขาคงไม่รอดเลยสักคน
“ขอความช่วยเหลือ!”
หมาป่าวายุหยิบอุปกรณ์สื่อสารออกมาและถอยออกไปพร้อมกับส่งข้อความขอความช่วยเหลือ
อย่างไรก็ตามข้อความขอความช่วยเหลือได้ปรากฏขึ้นเป็นจํานวนมาก แต่ไม่มีการตอบกลับ
“บ้าเอ๊ย ภายในระยะ 10 กิโลเมตร ต้องมีทีมของนักรบชั้นยอดอย่างแน่นอน แต่คนพวกนี้กลับไม่สนใจคําขอของข้า!”
หมาป่าวายุกล่าวอย่างโกรธเคือง
“กัปตัน ไม่ต้องขอความช่วยเหลืออีก ไม่มีใครช่วยเราหรอก!” เย่เทียนกล่าว
“เฮ้อ ข้าเองก็รู้ แต่ข้าคิดว่ายังมีโอกาสอยู่บ้าง ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ต่าไป!”
หมาป่าวายุถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
ในเวลานี้กิ้งก่าเพลิงสิบตัวพุ่งเข้าใส่เขาแล้ว
ถ้าพูดถึงความเร็ว กิ้งก่าเพลงนั้นเทียบได้กับนักรบขั้นกลางเท่านั้น หากหมาป่าวายุที่เป็นนักรบขั้นปลายต้องการจะหลบหนีไป ก็มีโอกาสหลบหนีไปได้ แต่หากเขาหนีไป คนอื่นๆก็ไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่แน่นอน
ผู้คนในที่แห่งนี้ล้วนเป็นลูกน้องที่ติดตามเขามาสิบกว่าปี ความสัมพันธ์ลึกซึ้งมาก เขาไม่มีทางทิ้งพวกเขาไว้แน่
“ถ้าเสี่ยวเย่วอยู่ที่นี่ ด้วยทักษะการยิงธนูของเสี่ยวเย่ว บางที่พวกเราอาจจะสามารถควบคุมกิ้งก่าเพลงนี้ได้ พวกเราก็จะมีโอกาสมีชีวิตมากขึ้น!” หมาป่าวายุเกิดความคิดนี้ขึ้นในใจ
แต่ทันใดนั้นเขาก็โยนความคิดนี้ทิ้งไป
เสี่ยวเย่วสมาชิกของทีมล่าหมาป่าวายุยังเด็กมาก แม้ว่าเสียวเย่วจะเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธขั้นต้น แต่ทักษะการยิงธนูของเธอนั้นยอดเยี่ยมมาก เธอเป็นศิษย์ของตระกูลใหญ่ และมีอนาคตที่สดใส ตระกูลใหญ่ไม่สามารถปล่อยให้เสี่ยวเย่วเข้าร่วมภารกิจที่อันตรายเช่นนี้ได้
และเขาก็ไม่ต้องการให้เสี่ยวเย่วตกอยู่ในอันตราย มิฉะนั้นเขาคงจะไม่สามารถทนความรู้สึกผิดได้
ด้วยเหตุนี้เขาจึงปฏิเสธการเข้าร่วมของเสี่ยวเย่ว
ตอนนี้เสียวเย่วคงอยู่ภายใต้การดูแลของตระกูลของเธอ!
เมื่อเห็นว่ากิ้งก่าเพลิงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หมาป่าวายก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
“ข้าจะหยุดกิ้งก่าเพลิงพวกนี้ไว้ พวกเจ้ารีบหนีไปเร็วเข้า! ”
เจตจํานงอันเด็ดเดี่ยวระเบิดออกมาจากร่างของหมาป่าวายุ ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของทุกคนในพริบตา
“ไม่ หัวหน้า พวกเราจะสู้กับพวกมัน!”
ผู้ฝึกยุทธคนหนึ่งยืนขึ้นและกล่าว
“ใช่ เราสู้กับพวกมัน!”
คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน
อย่างไรก็ตาม นักรบคนสุดท้ายที่เข้าร่วมไม่ใช่นักรบของทีมหมาป่าวาย พวกเขาไม่มีความรู้สึกใดๆต่อกัน เขาจึงพร้อมที่จะหลบหนี
“งั้นพวกเจ้าก็ถ่วงเวลากิ้งก่าเพลิงพวกนี้ซะ ข้าขอตัวก่อน!”
พูดจบเขาก็หนีเข้าไปในหุบเขา เตรียมหาที่ซ่อนตัวก่อนแล้วค่อยว่ากัน
“เจ้าคนไร้ยางอาย!”
มีคนด่าทอ
หมาป่าวายไม่สนใจนักรบคนนั้น แต่มองไปที่เย่เทียน “น้องเย่เทียน เจ้ามีพรสวรรค์สูงมาก การเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่เป็นเรื่องน่าเสียดาย เจ้าหนีไปเถอะ! ”
เย่เทียนยิ้มและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล พวกเราไม่จําเป็นต้องตาย มันเป็นเพียงแค่กิ้งก่าเพลิงเท่านั้น! ”
พร้อมกันนั้น เย่เทียนก็ปลดปล่อยกลิ่นอายของนักรบชั้นยอดออกมา
(ค้างไปด….)
