กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) – บทที่ 195-196

บทที่ 195 ประเมิน
ฮวงเฟิงไม่คิดว่าคนเหล่านี้จะบ้าคลั่งกันขนาดนี้พวกนั้นทำกับเขาเหมือนเป็นเป้าหมายสำคัญ?
ฮวงเฟิงแหวกฝูงชนออกไปและพูดว่า”ฉันมาที่นี่เพื่อขาย ไม่ได้มาซื้อ”
หลังจากนั้นฝูงชนจึงแยกย้ายกันไปพร้อมทำเสียงขัดใจ
และบางคนถึงกับจ้องมองดูฮวงเฟิง
เป็นเพราะว่าพวกเขาล้วนแล้วแต่มาเพื่อขายของและสิ่งที่ฮวงเฟิงพูดในตอนนี้เขาก็คือคู่แข่งของพวกเขานั่นเอง
ฮวงเฟิงไม่ได้สนใจสายตาของพวกนั้นเลยเนื่องจากเขาไม่ได้คิดที่จะตั้งแผงขายของที่นี่
แต่อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นคนเหล่านี้หายไปหมดแล้วเขาจึงรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็ลองถามไปรอบๆบริเวณนั้นเพื่อดูว่าร้านไหนเป็นเจ้าของร้านขายของเก่าที่ใหญ่ที่สุดที่นี่
คนๆนั้นอาจจะเพิ่งเคยได้ยินคำพูดของฮวงเฟิงในตอนนี้
แต่ตอนนี้เขาได้ยินคำถามของฮวงเฟิงแล้วเขาก็รู้ว่าฮวงเฟิงกำลังวางแผนที่จะไปที่ร้านขายของเก่าที่ใหญ่ที่สุดเพื่อนำของไปขาย
”น้องชายฉันแนะนำให้คุณขายที่นี่เหมือนกันกับฉันนะ ถ้าคุณโชคดี คุณก็คงจะหาเงินได้สักสองสามร้อยหรือสองสามพันทุกวันก็อาจจะเป็นไปได้ ถ้าคุณไปขายที่ร้านนั้นคุณจะรู้เลยว่าฉันน่ะตาแหลมแค่ไหน”
คนที่แนะนำฮวงเฟิงเห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าฮวงเฟิงเป็นพวกเดียวกันกับพวกที่ขายของปลอม
และแม้กระทั่งพยายามหลอกล่อเขาซึ่งเป็นพวกที่ชอบเอาเปรียบจากสิ่งของซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไปที่ร้านนั้น
”ขอบคุณสำหรับคำแนะนำแต่ผมอยากลองดูก่อน” ฮวงเฟิงกล่าว
แต่ในใจเขาก็ไม่ได้มั่นใจมากนักท้ายที่สุดเขาก็ไม่รู้ว่าสิ่งของของเขาจะมีค่าเป็นเงินหรือไม่ หรือเป็นเงินเท่าใด
เมื่อเห็นว่าฮวงเฟิงไม่เต็มใจที่จะคล้อยตามคำชักชวน
ชายคนนั้นก็ส่ายหัวอย่างอดไม่ได้และรู้สึกว่าฮวงเฟิงนั้นคงจะถูกไล่ออกมาก่อนที่จะยอมแพ้เสียอีก
ดังนั้นเขาจึงหยุดให้คำแนะนำและแจ้งที่อยู่ของร้านให้ฮวงเฟิงทราบ
หลังจากที่ฮวงเฟิงแสดงความขอบคุณแล้วเขาก็นำภาพวาดของเขามาที่บริเวณร้านแห่งนั้น
ข้างหลังเขามีคนอีกสองสามคนชี้มาที่ด้านหลังของเขาซึ่งเห็นได้ชัดว่าฮวงเฟิงได้แต่โกหกตัวเองในครั้งนี้
ไม่ว่าจะเป็นในแง่ของขนาดหรือสินค้าที่ขายภายในนั้นของเหล่านั้นล้วนแล้วแต่เป็นที่นิยมในพื้นที่นี้
มีผู้คนจำนวนมากเข้ามาที่นี่ทุกวันและแน่นอนว่ายังมีคนอีกจำนวนมากเช่นเดียวกันกับฮวงเฟิงที่นำของมาขายด้วย
ดังนั้นเมื่อผู้ช่วยที่อยู่ในร้านค้าจึงทราบจุดประสงค์ของฮวงเฟิงซึ่งเขาก็ไม่ได้ตกใจเลยแม้แต่น้อย
แต่ในทางกลับกันเขากลับพาฮวงเฟิงไปที่ร้านเพื่อไปพบผู้ประเมินราคามืออาชีพ
“ผู้อาวุโสเฟิ่งฉันคงจะต้องรบกวนคุณอีกแล้ว ลูกค้าเพิ่งจะมาถึงและต้องการขายภาพเขียนพู่กันและภาพวาด” ผู้ช่วยร้านนำ ฮวงเฟิงไปที่ห้องเล็กๆ และพูดกับชายชราที่กำลังนั่งอยู่ด้านใน
ชายชราที่สวมแว่นตากรอบกว้างมองไปรอบๆตัวเขา ดูอายุประมาณห้าสิบหรือหกสิบกว่าปี
ความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขานั้นไม่เลวเลยโดยเฉพาะดวงตาแหลมคมของเขาที่มองไปที่ฮวงเฟิง แต่เขากลับไม่สนใจและโบกมือให้ผู้ช่วยของร้านออกไป
”เอามานี่สิ”ชายชรากล่าวกับฮวงเฟิง การประเมินภาพวาดนั้นเป็นงานของเขาใน “ศาลาสมบัติ” เขาไม่ได้เป็นเพียงผู้ประเมินเท่านั้น แต่คุณสมบัติและความสามารถของเขานั้นยอดเยี่ยมเป็นที่สุดโดยเฉพาะในด้านการวาดภาพ
เขาได้รับการยกย่องจากผู้คนมากมายและยังมีคนอีกมากมายที่จะมาที่นี่เพื่อพบเขาเพื่อประเมินว่าพวกเขาได้รับภาพวาดที่ดีมาจากที่อื่นหรือไม่
และมูลค่าของภาพวาดที่เขาประเมินนั้นหากเป็นของจริงก็จะเพิ่มสูงขึ้น ดังนั้นจำนวนลูกค้าที่เขาต้อนรับทุกวันจึงไม่น้อยเลย
อย่างไรก็ตามเนื่องจากอายุของเขาที่มากแล้วเจ้านายจึงต้องการที่จะลดภาระงานลง
อย่างไรก็ตามเขาได้ใช้เวลาทั้งชีวิตไปกับภาพเขียนพู่กันและภาพวาดดังนั้นเขาจึงมีความสุขกับการค้นพบขุมทรัพย์ทั้งหลาย ดังนั้นเขาจึงไม่เคยลดภาระงานลงเลย
ฮวงเฟิงไม่กล้าที่จะประมาทแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักตัวตนของอีกฝ่าย แต่เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคือคนที่สามารถกำหนดคุณค่าของภาพวาดของเขาได้
นอกจากนี้หลังจากมอบภาพวาดให้ไปแล้วฮวงเฟิงก็รู้สึกไม่สบายใจ
”หา?”เมื่อชายชราได้รับการภาพเขียนพู่กันและภาพวาดของ ฮวงเฟิงมาในตอนแรกเขาก็รู้สึกไม่ใส่ใจ
เพราะว่าเขาได้พบกับผู้คนในทุกๆวันและเขาใฝ่ฝันที่จะหาเงินและหาคนที่เอาของมาประเมินราคาและเขาก็คิดว่าฮวงเฟิงก็เป็นคนเช่นนั้น
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาเปิดภาพวาดและมองดูมัน
ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปจากการแสดงออกทางสีหน้าในตอนเริ่มต้นไปสู่สีหน้าจริงจัง
เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฮวงเฟิงด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็ก้มศีรษะลงอีกครั้งเพื่อดูภาพวาดและถึงขนาดหยิบแว่นขยายจากโต๊ะข้างๆ เขาออกมา
เมื่อเขามองไปรอบๆเขาก็ลืมเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่รอบตัวไปเสียหมดและไม่ได้พูดอะไรอยู่นาน
แม้ว่าฮวงเฟิงจะกังวลแต่เขาก็ไม่ได้พยายามที่จะขัดขวางความคิดของอีกฝ่าย
ฮวงเฟิงทำได้เพียงยืนอยู่ด้านข้างและรอคอยอย่างอดทนหลังจากนั้นไม่นานชายชราก็วางแว่นขยายในมือลงและมองไปที่ฮวงเฟิง
”คุณเอาสิ่งนี้มาจากที่ไหน?”ชายชราถาม
“ก่อนหน้านี้ตอนออกไปเดินเล่นผมเห็นมีคนมาตั้งแผงขายก็เลยซื้อมาตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอกลับมาก็รู้สึกว่าสิ่งนี้อาจจะไม่ใช่ภาพวาดธรรมดา ก็เลยเอามาให้ประเมินวันนี้” ฮวงเฟิงได้คิดหาข้อแก้ตัวมาตั้งนานมาแล้ว
เป็นเพราะว่าพวกเขานั้นให้ความสำคัญกับที่มาสิ่งของที่นำมาขายที่นี่หากต้นตอการได้มาของสิ่งของเหล่านั้นไม่ถูกต้อง พวกเขาก็จะไม่ยอมรับเอาไว้ แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ติดใจเรื่องนี้มากเกินไปนัก
เป็นตามที่คาดไว้เพราะหลังจากที่ชายชราได้ยินคำพูดของฮวงเฟิงเขาก็ไม่ได้ถามอะไรเขาอีก
“แม้แต่ปรมาจารย์ก็ยังไม่แน่ใจงั้นหรือ?”ฮวงเฟิงถาม ถ้าอีกฝ่ายรู้สึกไม่แน่ใจก็คงจะไม่มีทางที่จะประเมินมูลค่าของสินค้าชิ้นนี้ได้และมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ที่จะขายมัน
ในใจของฮวงเฟิงนั้นรู้สึกไม่ค่อยพอใจเพราะคิดว่าภาพวาดนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับเขา
”อืมภาพวาดนี้ดูแปลกนิดหน่อย มีวิธีการบางอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน” ชายชราไม่ได้ปิดบังอะไรและพูดออกมาตรงๆ
”อ้อ”ฮวงเฟิงรู้สึกผิดหวังอยู่เล็กน้อยและต้องการที่จะนำภาพวาดออกไปทันที
“คุณมาที่นี่เพื่อประเมินราคาภาพวาดเพียงเท่านั้นหรืออยากจะขายมัน?”อย่างไรก็ตามชายชราก็ไม่ยอมปล่อยให้ฮวงเฟิงจากไปอย่างรีบร้อนและถามอีกครั้ง
”แน่นอนว่าฉันอยากจะขายมันฉันซื้อมาเพราะความบังเอิญและไม่มีเหตุผลที่จะรักษามันเอาไว้ ฉันเลยอยากจะขาย” ฮวงเฟิงกล่าว
”งั้นรอสักครู่นะลูกค้าที่กำลังจะมาถึงนี้เขามีความรู้ด้านศิลปะการเขียนพู่กันมาก แล้วพวกเราจะมาดูด้วยกันเมื่อถึงเวลานั้น” ชายชรากล่าว
ในความเป็นจริงแล้วในใจของเขาเขาก็รู้สึกอยู่แล้วว่าภาพวาดนี้ไม่ใช่ภาพวาดธรรมดา เพียงแค่เขาไม่รู้ว่าใครเป็นผู้วาดภาพวาดนี้
”ไม่เป็นไรไหนๆ ฉันก็ไม่มีอะไรจะต้องทำอยู่แล้ว” ฮวงเฟิงคิดอยู่สักพักแล้วกล่าวออกมา ถ้าเขาขายได้มันก็คงจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
บทที่ 196 ประมูล
”ผู้อาวุโสเฟิ่งฉันมาแล้วคุณได้รับอะไรดีๆหรือไม่”
ขณะที่ฮวงเฟิงกำลังเดินไปพร้อมกับชายชราอยู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากทางด้านนอกและหลังจากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากทางด้านนอกและชายชราคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น
“เอ๊ะมีแขกงั้นเหรอ?” คนที่กำลังเข้าสังเกตเห็นตำแหน่งที่ฮวงเฟิงยืนอยู่: “งั้นให้ฉันรอข้างนอกก่อนไหม?”
”คุณอายุมากแล้วแต่คุณก็ยังเสียงดังอยู่เลยนะ” ปรมาจารย์เฟิงยืนขึ้นและกล่าวว่า “เข้ามาสิ พวกเรากำลังรอคุณอยู่”
”รอฉันงั้นเหรอ?มีอะไร?” แล้วคนที่มาถึงก็เดินเข้ามาโดยที่เขาไม่ได้พูดเรื่องที่จะออกไปอีก
”มาดูภาพวาดภาพนี้สหายคนนี้นำมาที่นี่ ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ฉันจะพลาดภาพวาดดีๆ ไปหรือเปล่า? คุณได้ทำการค้นคว้าในด้านนี้แล้ว และบังเอิญว่าคุณมาที่นี่เพื่อดูเช่นกันนี่นา” ผู้อาวุโสเฟิงกล่าว
”อ้อ?ขนาดคุณเองก็ยังไม่แน่ใจอีกงั้นเหรอ?” คนๆ นั้นดูเหมือนจะสนใจ ในขณะที่เขาคลี่ภาพวาดการเขียนพู่กันและปฏิกิริยาของเขาก็เป็นเช่นเดียวกันกับผู้อาวุโสเฟิ่ง
จากนั้นเขาก็เริ่มการสนทนาอย่างร้อนแรงกับผู้อาวุโสเฟิ่ง
”ดูสถานที่นี้สิในตอนแรกฉันคิดว่ามันมีหมึกจำนวนมากอยู่บนตัวอักษร แต่เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วกลับมีความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้น”
”ไม่เพียงแค่นั้นนะฉันไม่คิดว่าฉันจะเคยเห็นเทคนิคแบบนี้มาก่อน”
”อืมเทคนิคนี้ดูเรียบง่าย แต่ในความเป็นจริงมันยากที่จะระบายด้วยการทาสีซ้ำที่น้อยกว่ามาก”
“และโครงสร้างนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของสำนักอื่นด้วยคุณมีความประทับใจอะไรบ้างไหม?”
”ไม่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
ทั้งสองคนล้อมรอบภาพวาดและยังคงพูดคุยกันดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจ สงสัย และความสุขจากการค้นพบสิ่งใหม่ๆ และลืมฮวงเฟิงไปอย่างสิ้นเชิง
ฮวงเฟิงถูจมูกของเขาอย่างเชื่องช้าโดยไม่รบกวนคนทั้งสอง
เมื่อมองดูการวิเคราะห์ของพวกเขาแล้วคนหนึ่งพยักหน้าและอีกคนหนึ่งก็ส่ายหัวราวกับว่าพวกเขาให้ความสำคัญกับภาพวาดนี้ จะเป็นไปได้ไหมว่าเขาอาจจะขายมันได้ในราคาที่ดี?
หัวใจของฮวงเฟิงรู้สึกหมายมาดตอนนี้เขาขาดแคลนเงินจริงๆเขาขาดเงินจำนวนมาก
หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดทั้งสองคนก็หยุดคุยกันชายชรามองไปที่ฮวงเฟิง ในเวลาต่อมาและถามคำถามเดียวกันกับผู้อาวุโสเฟิ่ง
อย่างไรก็ตามพวกเราไม่เคยเห็นเทคนิคแบบนี้มาก่อนเลยแต่ไม่ได้หมายความว่าเทคนิคนี้ไม่ดีนะ
ในทางตรงกันข้ามเทคนิคนี้ดีมากข้อบกพร่องเดียวของภาพวาดของคุณนี้ก็คือนักเขียนที่มีชื่อว่า หวูตงจื่อ ซึ่งไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ชายชรากล่าว
ฮวงเฟิงพยักหน้าในความเป็นจริงสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจก็คือแม้ว่าพวกคุณจะบอกทั้งหมดนี้กับฉัน แต่ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน สิ่งที่ฉันสนใจก็คือภาพวาดนี้จะขายได้เงินมากแค่ไหน
”แล้วจากมุมมองของคุณภาพวาดนี้จะขายได้สักเท่าไหร่?” ฮวงเฟิงถามนั่นคือเป้าหมายของเขา
”คุณแน่ใจใช่ไหมว่าต้องการที่จะขายภาพนี้เพราะถึงแม้ว่าผู้เขียนภาพนี้จะไม่เป็นที่รู้จัก แต่ภาพวาดนี้ก็เป็นสินค้าที่ดีและมีค่ามากต่อการสะสม มันคงจะง่ายสำหรับคุณที่จะขายมันและคุณไม่มีทางที่จะหาภาพวาดดีๆ แบบนี้ได้ง่ายๆ หรอกนะ” ชายชรากล่าวและผู้อาวุโสเฟิ่งก็พยักหน้าเห็นด้วย
”ตอนนี้ฉันขาดเงินนิดหน่อยและฉันต้องการเงินอย่างเร่งด่วนฉันอยากจะขายมันเสีย” ฮวงเฟิงกล่าว
ชายชราทั้งสองคนพยักหน้าในเมื่อฮวงเฟิงได้พูดเช่นนั้นแล้วทั้งสองคนจึงไม่พยายามเกลี้ยกล่อมเขาอีกต่อไป
แต่พวกเขายังไม่เชื่อในคำอธิบายของฮวงเฟิงเกี่ยวกับการได้มาของภาพวาดในตอนนี้
ในความเป็นจริงทั้งสองคนก็งงงวยจากเทคนิคที่แสดงในภาพวาดผู้เขียนไม่น่าจะเป็นคนที่ไม่มีชื่อเสียง หรืออาจเป็นคนที่มีนามแฝงใช่หรือไม่?
พวกเขาทั้งสองคนได้ทำการวิจัยเกี่ยวกับการเขียนพู่กันและการวาดภาพมามากมายแต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่ามีอะไรแปลกเกี่ยวกับเรื่องนี้
ฮวงเฟิงเองยังรู้ว่าเขามีข้อสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับผู้เขียนแต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะบอกความจริง
เขาไม่อาจจะพูดได้ว่าผู้เขียนไม่ได้อยู่ในมิติปัจจุบันนี้แต่เป็นในอีกมิติหนึ่ง ซึ่งชายชราทั้งสองคงอาจคิดว่าเขาเป็นคนบ้าก็ได้
”ในเมื่อคุณได้ตัดสินใจที่จะขายมันแล้วงั้นพวกเราจะไม่ห้ามคุณฉันสามารถเป็นตัวแทนของ ‘ศาลาสมบัติ’ และขอเสนอที่ราคาห้าแสน” ผู้อาวุโสเฟิ่งกล่าว
เมื่อฮวงเฟิงได้ยินราคานี้เขาก็ดีใจมากราคานี้เป็นที่น่าพอใจและมันเกินราคาที่คาดไว้ในใจของเขาเสียด้วยซ้ำ
แต่ในขณะที่เขากำลังจะตกลงเขาก็ได้ยินเสียงของชายชราที่อยู่ข้างหลังเขาพูดว่า: “สหายน้อยอย่าเพิ่งรีบตอบตกลง ในอีกสองวัน โรงประมูลชัยชนะจะจัดการประมูลขึ้น”
”เอาล่ะผู้เฒ่าชิว ฉันไม่ได้โทรหาคุณเพื่อที่จะเอาชนะเรื่องไร้สาระของคุณหรอกนะ” ผู้อาวุโสเฟิ่งตะคอก
หลังจากนั้นชายชราผู้ซึ่งรู้จักกันในนามของผู้เฒ่าชิวก็กล่าวอย่างเฉยเมยว่า” ศาลาสมบัติ ของคุณนั้นยิ่งใหญ่มากและคงจะไม่สนใจของชิ้นนี้หรอก แต่ฉันเห็นว่าน้องเล็กคนนั้นต้องการเงินจริงๆ และเพียงแค่การไปประมูล ฉันก็จะได้เห็นมูลค่าที่แท้จริงของของสิ่งนี้”
”คุณ”ความจริงก็คือเขาเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ประเมินราคาของ”ศาลาสมบัติ” แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ใน “ศาลาสมบัติ”
เหตุผลที่เขามาที่นี่เพียงเพราะเขาชอบดูภาพวาดและการการเขียนพู่กันทุกชนิด
นอกจากนี้สิ่งที่ผู้เฒ่าชิวพูดนั้นถูกต้องแม้ว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างเข้าออกห้องโถงศาลาสมบัติอยู่ทุกวัน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้
”แต่ฉันไม่ค่อยคุ้นเคยกับโรงประมูลสักเท่าไรนะ”ฮวงเฟิงกล่าวด้วยความยากลำบากเล็กน้อย
จริงๆแล้วเขาสามารถนำภาพวาดไปที่โรงประมูลได้อย่างแน่นอน
แต่เขาอาจจะไม่ตกลงที่จะปล่อยสิ่งของของเขาเข้าสู่การประมูลโดยบังเอิญซึ่งจะต้องมีราคาที่เพียงพอ
เพราะแม้ว่าราคาที่เสนอโดยผู้อาวุโสเฟิ่งนั้นจะเป็นราคาถึงห้าแสน
แต่มูลค่าของของโบราณมีความแตกต่างกันในสายตาของคนอื่นๆ
คนอื่นอาจจะไม่คิดว่ามันมีมูลค่าถึงห้าแสนก้ได้และมันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไปร่วมการประมูล
แม้ว่าจะมีมูลค่าถึง500,000 แต่ก็อาจไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมการประมูลเสียด้วยซ้ำ
”สหายน้อยถ้าคุณเชื่อใจฉัน ฉันสามารถช่วยคุณพูดความในใจได้นะ” ผู้เฒ่าชิวกล่าว เขาไม่ได้มีความคิดอื่นใด แต่เมื่อเห็นว่ามันกระทันหันและเขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่มันเป็นเรื่องที่ดีจริงๆที่เขาริเริ่มที่จะทำอะไรบางอย่าง
”ขอบคุณมากผู้เฒ่าชิว”ฮวงเฟิงกล่าวในทันที
ผู้เฒ่าชิวโบกมือเขาไม่ได้สนใจเพราะมันเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่เขามาที่นี่
และจากความจริงที่ว่าเขาชอบภาพวาดมากแม้ว่าเขาจะชอบประเมินของเก่าและภาพวาด แต่เขาก็ไม่ค่อยใช้จ่ายมากนัก
ดังนั้นแม้ว่าเขาจะชอบพวกมันจากก้นบึ้งของหัวใจแต่เขาก็ไม่ได้พูดถึงขนาดว่าเขาต้องการที่จะซื้อภาพวาดของฮวงเฟิง
หลังจากนั้นผู้เฒ่าชิวก็ช่วยฮวงเฟิงติดต่ออีกฝ่ายและอีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะรู้จักผู้เฒ่าชิวเช่นกัน