รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 13 คำสั่งของท่านแม่
“เทวิกา เธอชอบทานอะไรก็สั่งเลยนะ”
ยศพัฒน์เดินเข้ามาใกล้และกระซิบข้างหูเทวิกา “ไม่ต้องห่วง ฉันจ่ายได้”
พูดจบยังจงใจเป่าลมหายใจร้อนด้วย
เทวิกาหดตัวตามสัญชาตญาณ เมื่อหันไปมองเขาแล้วเห็นสีหน้าที่จริงจัง จึงไม่สงสัยว่าเขาตั้งใจจีบเธอ
“พี่พัฒน์ ฉันไม่รู้จะสั่งอะไร พี่สั่งเองดีกว่า”
เทวิกาเอาเมนูส่งให้ยศพัฒน์
ยศพัฒน์รู้ว่าเธอตกใจกับราคาของอาหารเหล่านั้น จึงไม่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอีก ทำการสั่งอาหารจานเด่นหลายจานจากโรงแรมเมเปิลของพวกเขา
เทวิกาเป็นภรรยาเจ้าของโรงแรมเมเปิล เมื่อภรรยาเจ้าของมาทานก็ต้องเสิร์ฟอาหารจานเด่น
“กริ๊งๆๆ…”
โทรศัพท์มือถือของเทวิกาดังขึ้น
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทร เธอก็อดจะบ่นกับสามีไม่ได้ “แม่ของฉันอีกแล้ว คงมาเตือนฉันให้กลับไปนัดบอดวันพรุ่งนี้ ทุกวันเอาแต่นัดบอดๆ ชายหนุ่มแถวนี้นัดกับฉันหมดแล้ว!”
“คนแขวนคอยังสามารถหายใจได้ แต่แม่ไม่ยอมให้ฉันหายใจเลย”
บ่นแล้วก็บ่น แต่เทวิกาก็ยังคงรับสายจากท่านแม่
“คุณแม่”
โดยไม่ต้องรอให้แม่พูด เทวิกาเรียกแม่เสียงหวาน “คุณแม่ ฉันจะกลับพรุ่งนี้แน่นอน คุณแม่ไม่จำเป็นต้องเตือนฉันหรอก”
“นับว่าแกยังรู้ตัว”
“แต่คุณแม่บอกคุณยายเจ็ดก่อน ไม่ต้องให้ผู้ชายคนนั้นมา ฉันจะไม่นัดบอดกับเขา!”
หลังจากพิชญ์สินีรอให้ลูกสาวพูดจบก็ถามอย่างตรงไปตรงมา “เทวิกา พี่ชายแกกลับมาแล้ว เขาบอกว่าแกแต่งงานแล้วเหรอ และผู้ชายคนนั้นยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพี่ชายแกด้วย คนที่ชื่อยศพัฒน์ใช่ไหม”
ที่พี่ชายบอกให้พ่อแม่รู้ล่วงหน้านั้นเทวิกาไม่แปลกใจเลยสักนิด
วันนี้เธอยังนัดบอดอยู่เลย จู่ๆ ก็มาบอกว่าเธอจดทะเบียนสมรสแล้ว ถ้าพี่ใหญ่อดทนไม่บอกพ่อแม่ได้ พระอาทิตย์คงขึ้นทางทิศตะวันตก
“ค่ะ”
เทวิกาตอบรับอย่างซื่อสัตย์
เธอบ่นในใจ ‘ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่จัดให้เธอนัดบอดหลายสิบครั้งต่อเดือนจนเธอรำคาญแทบตาย เธอก็คงไม่ต้องเสียเงินเช่าพี่พัฒน์มาเป็นสามีของเธอหรอก’
“เธอกำลังทำอะไรอยู่”
“กำลังจะทานอาหาร”
“อยู่ที่ร้านหรืออยู่บ้าน”
“พี่พัฒน์ชวนมาเลี้ยง อยู่ที่โรงแรม”
พิชญ์สินีเงียบไปก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่ง “ทานเสร็จแล้วแกกลับมาบ้านทันที!”
“ต้องพาพี่พัฒน์ไปด้วยไหม”
“ถามไร้สาระ!”
พิชญ์สินีตอบกลับสั้นๆ แล้ววางสายไป
เทวิกาถอนหายใจโล่งอกและแลบลิ้นอย่างขี้เล่น
ในสาย เธอสัมผัสได้ว่าท่านแม่พยายามระงับความโกรธ
กลัวจริงๆ ว่าท่านแม่จะมุดสายมาบีบคอเธอ
“พี่พัฒน์ แม่ฉันบอกให้พวกเรากลับไปหลังทานเสร็จ พี่ใหญ่กลับมาแล้ว และเอาเรื่องของเราบอกพ่อแม่ล่วงหน้าแล้ว เราอาจถูกสอบสวนทั้งคืน พี่ต้องยืนกรานห้ามพูดความจริง ไม่งั้นฉันโดนแม่ด่าตายแน่”
คนในครอบครัวของเธอรักเธอมาก แต่เมื่อเธอทำอะไรผิด ท่านแม่จะใช้ข้อได้เปรียบอย่างเต็มที่มากระทำเธอเหมือนแม่ทัพที่รบไม่เคยแพ้ ด่าเธอจนโงหัวไม่ขึ้น
ยศพัฒน์ยิ้มและพูดว่า “จะกลับคืนนี้หรือกลับพรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรแตกต่าง ยังไงก็ต้องกลับอยู่ดี”
“เธอไม่ต้องห่วง ฉันเป็นคนปากแข็งมาก ไม่มีทางบอกหรอกว่าเธอเช่าฉัน”
เทวิกาเล่าเรื่องราวให้เขาฟังอีกครั้ง หลังจากได้รับคำสัญญาจากเขาถึงได้หมดห่วง
“ตอนกลางคืนไม่มีรถเมล์ ฉันจะนัดรถก่อน”
ยศพัฒน์พูดแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาส่งข้อความถึงคนขับรถพิเศษของตัวเอง สั่งให้คนขับขับรถที่ราคาถูกหน่อยมาจอดรอตรงทางเข้าโรงแรมเมเปิล
หลังจากจัดรถแล้วยศพัฒน์ก็พูดอีกครั้ง “ฉันต้องไปพบผู้ใหญ่ฝ่ายภรรยา จะไปมือเปล่าไม่ได้ ฉันจะส่งข้อความถึงเพื่อนให้เขาซื้อของขวัญมาให้ฉันตอนนี้ หลังจากที่เราทานเสร็จก็เอาของไปได้เลย”
จะได้ไม่ต้องเสียเวลาอีก
เทวิการีบพูด “พี่พัฒน์ เงินที่พี่ซื่อของขวัญฉันจะคืนให้”
เขาถูกเธอเช่ามาใช้ประโยชน์ เอาแค่ค่าเช่าจากเธอเดือนละ 5,000 พิจารณาจากในแง่ของเขา มันเท่ากับขาดทุนครึ่งต่อครึ่ง
เทวิการู้ตัวดี
พี่พัฒน์ยอมถูกเธอเช่าเป็นสามีเพราะพี่ชายของเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยของเขา
ช่วยเธอแล้ว เธอจะให้เขาเสียเงินไปซื้อของขวัญอีกไม่ได้
ยศพัฒน์มองเธออย่างลึกซึ้งครู่หนึ่ง เมื่อเธอหน้าตาสับสนเขาก็ยิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ เทวิกาคิดในใจ ‘สัญญาหนึ่งปีมันยาวเกินไป เธอควรจะลดให้มันสั้นลงเหลือสามเดือน’
เพราะพี่พัฒน์ทำตัวดีเกินไป เธอกลัวว่าพอครบหนึ่งปีตัวเองจะหลงรักพี่พัฒน์
“ได้ เธอมีเมื่อไรก็ค่อยคืนให้ฉันแล้วกัน”
เขาส่งข้อความถึงป้ามะนาว
ให้ป้าไม่ต้องตอบข้อความ แค่ไปทำตามที่เขาขอ
เขากำลังจะไปหาผู้ใหญ่ฝ่ายภรรยาในอีกหนึ่งชั่วโมง จึงขอให้ป้ามะนาวใช้เวลาให้เร็วที่สุดในการส่งของขวัญให้เพื่อเตรียมไปพบผู้ใหญ่ฝ่ายภรรยาให้เขา ไม่ต้องแพงเกินไป แต่ก็ไม่ควรถูกเกินไป
ถ้ามันแพงเกินไป เขากลัวว่าแม่ยายจะให้คืน
ถ้ามันถูกเกินไป ก็กลัวอีกว่าแม่ยายจะคิดว่าเขาขี้เหนียว
เมื่อป้ากวนได้รับข้อความจากคุณชายใหญ่ของบ้าน ก็ให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับข้อความนั้น ขับรถบ้านออกไปทันที เพื่อเตรียมของขวัญให้คุณชายใหญ่ไปพบผู้ใหญ่ฝ่ายภรรยาด้วยตัวเอง
ในฐานะที่เป็นแม่บ้านของคุณชายใหญ่ ป้ามะนาวจึงมีประสิทธิภาพการทำงานอยู่ในระดับสูง
กระทั่งยศพัฒน์และภรรยาทานกันจนอิ่ม เมื่อออกมาจากโรงแรม ป้ามะนาวก็รออยู่ตรงประตูทางเข้าโรงแรมแล้ว
ตัวเธอเต็มไปด้วยถุงทั้งเล็กใหญ่
สะดุดตาเป็นพิเศษ ดึงดูดสายตาผู้คน และอัตราผลตอบแทนสูงถึง 100%
ยศพัฒน์อดไม่ได้ที่จะกุมหน้าผากเมื่อเห็นว่าตัวป้ามะนาวมีถุงเล็กถุงใหญ่เต็มไปหมด อยากจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก
“คุณ…หลานชาย เธอขอให้ฉันช่วยซื้อของให้ ฉันซื้อมาให้หมดแล้ว”
ป้ามะนาวเกือบเรียกคุณชายใหญ่
เมื่อถูกยศพัฒน์จ้อง เธอจึงรู้ตัวรีบเปลี่ยนสรรพนามทันที
คิดในใจ ‘ที่แท้คุณนายน้อยไม่รู้จักตัวตนของคุณชายใหญ่”
ไม่น่าแปลกใจที่กล้าเลี้ยงคุณชายใหญ่!’
คุณชายใหญ่นี่ก็เป็นคนรู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ ลักพาตัวสาวน้อยที่อยู่ในใจมาเป็นสิบปีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
ยศพัฒน์แนะนำป้ามะนาวให้กับเทวิกาอย่างใจเย็น “เทวิกา นี่คือเพื่อนของคุณแม่ฉัน บ้านของเธออยู่ใกล้ ฉันเลยขอให้เธอซื้อของขวัญให้ฉัน”
เทวิกามองป้ามะนาวด้วยรอยยิ้มและกล่าวทักทายอย่างสุภาพ “คุณป้า สวัสดีค่ะ”
พี่พัฒน์บอกว่าซื้อของขวัญเล็กๆ น้อยๆ นี่น้อยแล้วเหรอ
ตัวคุณป้าคนนี้มีแต่ถุงทั้งใบใหญ่ใบเล็ก
ป้ามะนาวยิ้มกว้าง “สวัสดีค่ะคุณหนู”
“ฉันชื่อเทวิกาค่ะคุณป้า เรียกฉันว่าวิกาก็ได้”
ป้ามะนาวเหลือบมองคุณชายใหญ่ของตัวเอง เห็นว่าคุณชายใหญ่ไม่แสดงท่าทีอะไร จึงกล้าที่จะเรียกชื่อของคุณนายน้อย
เธอเพิ่งเรียกคุณชายใหญ่ว่าหลานชาย จะเรียกชื่อของคุณนายน้อยก็คงไม่เป็นอะไร
ทุกอย่างเพื่อการร่วมมือกับคุณชายใหญ่
คิดอย่างนี้แล้วป้ามะนาวก็ไม่ต้องหนักใจ
คนขับรถพิเศษของยศพัฒน์มาในรถ BMW X3 นี่คือรถส่วนตัวของคนขับ ไม่ใช่รถในโรงรถของยศพัฒน์
ในโรงรถของคุณชายใหญ่ของพวกเขา รถที่ถูกที่สุดล้วนมีราคาหลายล้าน
ไม่เหมาะให้คุณชายใหญ่แกล้งทำเป็นจน!
