รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 029 ขอเพียงจูบเดียวเท่านั้น
ฝั่งนี้สองสามีภรรยากำลังพูดคุยอย่างสนุกสนาน
เปรมาที่อยู่อีกฝั่ง ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
บนโต๊ะอาหาร เต็มไปด้วยอาหารมากมาย ส่วนใหญ่เป็นของที่เธอชอบกิน
นฤเบศวร์มองเธอที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว วางตะเกียบลง
“นฤเบศวร์เป็นอะไรหรอ?”
เปรมาเห็นเขาวางตะเกียบลง จึงถามตามสัญชาตญาณ “หรือคิดว่าอาหารพวกนี้ไม่ถูกปากนาย?”
เธอมองอาหารบนโต๊ะ อาหารที่นฤเบศวร์สั่ง ส่วนใหญ่เป็นของที่เปรมาชอบกิน แต่กลับมีหลายอย่างที่นฤเบศวร์ไม่ชอบกิน
“เปรมา เธอมีเรื่องอะไรอยากพูดก็พูดออกมา หากฉันช่วยเธอได้ฉันจะช่วยแน่นอน แม้จะช่วยไม่ได้ฉันก็จะใช้ความสามารถที่มีทั้งหมดหาคนที่ช่วยเธอได้”
หลังจากเปรมาเงียบไป เธอหยิบถุงสองถุงออกมา วางถุงทั้งสองไว้หน้านฤเบศวร์ใบหน้างดงามเผยรอยยิ้มพูด “นฤเบศวร์นี้เป็นเนกไทและนาฬิกาที่ฉันซื้อให้นาย นายลองดูชอบหรือไม่?”
นฤเบศวร์หยิบถุงขึ้นมา เอาเนกไทและนาฬิกาออกมาดู ต่างก็เป็นของแบรนด์เนม เพียงแต่สีแบบนี้……เป็นแบบที่ยศพัฒน์ชอบ
เขาสงสัยอย่างจริงจังว่าเป็นของที่จะให้ยศพัฒน์ แต่เพราะยศพัฒน์ไม่รับ ถึงได้ส่งกลับมาให้เขา
นฤเบศวร์ไม่ได้พูดสิ่งสงสัยออกมา
ไม่ว่าเธอจะส่งไปให้ใครก่อนแต่ท้ายที่สุดของก็มาอยู่ในมือเขา ก็คือส่งให้เขาถือเป็นน้ำใจที่เธอมีต่อเขา
หลังจากที่นฤเบศวร์หลอกตัวเองและปลอบตัวเองแล้ว ยิ้มและพูด “เปรมาเนกไทและนาฬิกาฉันชอบทั้งหมด”
หลังจากเห็นเขารับของไปอย่างมีความสุขเธอก็ไม่ได้กดดันมาแล้ว พูดคำขอร้องของตัวเองออกมา “นฤเบศวร์ นายพอช่วยฉันสืบหาเพื่อนมหาลัยของพัฒน์มีกี่คนที่มีน้องสาวอายุประมาณยี่สิบสามได้ หน้าตาสวย ดวงตากลมโตงดงามและดูสดใส”
เพิ่งจะได้รับของขวัญมา ตอนนี้ไม่หอมหวานแล้ว
รอยยิ้มบนใบหน้าของนฤเบศวร์ค่อยๆหุบลงทีละนิด
เขาไม่ได้ปฏิเสธเปรมาโดยตรงและก็ไม่ได้ตอบตกลง
ค่อยๆหยิบขวดเบียร์ขึ้นมา เทเข้าไปจนเต็มแก้วของเปรมา จากนั้นก็เทให้ตัวเองจนเต็ม
วางขวดเบียร์ลง ยกแก้วเบียร์ขึ้นพูดกับเปรมา “มา พวกเราชนแก้ว”
เปรมาหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมา ชนแก้วกับเขา
นฤเบศวร์ดื่มพรวดเดียวหมด
เปรมาดื่มไปเพียงสองอึก ก็ไม่ได้ดื่มอีก
ตั้งแต่ต้นจนจบเธอยังคงระวังตัวกับนฤเบศวร์ กลัวว่าเมื่อตัวเองดื่มจนเมานฤเบศวร์จะทำอะไรกับตัวเธอ………”
นฤเบศวร์ยังคงเทเบียร์จนเต็มแก้วและดื่มพรวดเดียวจนหมด หลังจากดื่มติดต่อกันสามแก้ว เขาว่าแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะอย่างแรง
“นฤเบศวร์ ถ้านายไม่อยากช่วยฉันก็ช่างมันเถอะ ฉันจะไม่โทษนายเป็นฉันไม่ดีเอง ทั้งที่ฉันรู้อยู่แก่ใจว่านายกับพัฒน์เป็นศัตรูกัน ยังให้นายไปสืบเรื่องเกี่ยวกับเขาอีก”
ใบหน้าเปรมาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พูดขอโทษ “แต่ฉันเพิ่งกลับมา ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะไปขอความช่วยเหลือจากใคร ในเมืองแอคเซสซ์ นายเป็นผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน มีเพียงนายที่ช่วยฉันได้ และมีเพียงนายที่มีความสามารถมากพอที่จะช่วยฉัน”
อยากสืบเรื่องของยศพัฒน์ นักสืบทั่วไปยังไม่กล้ารับงานแบบนี้ กลัวจะไปล่วงเกินยศพัฒน์ ล่วงเกินตระกูลอริยชัยกุล คงอยู่ในเมืองแอคเซสซ์ต่อไปไม่ได้แล้ว
ตระกูลอริยชัยกุลรุ่นนี้มีคุณชายทั้งหมดสิบคน ถึงแม้ว่าคุณชายทั้งสิบคนจะไม่ใช่แม่คนเดียวกัน แต่ความสัมพันธ์ของพี่น้องนั้นสนิทสนมกันอย่างมาก พี่น้องเคราพรักกัน ทุกคนเคราพพี่ชายอย่ายศพัฒน์
พวกเขาต่างอยู่ในจุดที่สูงสุดของตำแหน่งต่างๆ ล่วงเกินยศพัฒน์ ถ้าพี่น้องพวกนั้นของเขาร่วมมือกัน มีแค่ไม่กี่คนที่สามารถจะต้านทานการแก้แค้นของพวกคุณชายทั้งสิบของตระกูลอริยชัยกุล
ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าสืบเรื่องของคนที่เกี่ยวข้องกับยศพัฒน์
ส่วนนฤเบศวร์ก็คือคนไม่กี่คนเหล่านั้น
“เปรมา ฉันจะช่วยเธอ แต่ฉันก็ต้องการค่าตอบแทน”
นฤเบศวร์จ้องมองไปยังใบหน้างดงามของเปรมา
เสียงแหบแห้ง เขาพูด “การสืบเรื่องคนของยศพัฒน์ต้องใช้ทั้งกำลังคนและของมากมาย แถมต้องระวังเป็นพิเศษ ยอมรับกับอันตรายที่อาจจะเพิ่มขึ้น ไม่มีค่าตอบแทน ฉันรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างเสียเปรียบ”
เปรมาถอนหายใจพูดขึ้น “วางใจ ไม่ให้นายทำโดยเปล่าประโยชน์ นายบอกราคามา ฉันจะโอนให้นายเดี๋ยวนี้เลย”
พูดไปพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ท่าทางที่พร้อมโอนอยู่ตลอดเวลาแบบนั้น
“เงินฉันไม่ได้ขาดและก็ไม่ต้องการเงินของเธอ”
ตระกูลของนฤเบศวร์ไม่ต่างจากตระกูลอริยชัยกุล สามารถขึ้นมาอยู่ในห้าอันดับของตระกูลที่ยิ่งใหญ่ได้ ก็ไม่ควรจะประมาทในทุกด้าน
“ถ้าอย่างนั้น นายต้องการอะไร? ฉันจะซื้อกลับมาให้นาย”
สายตาเป็นประกายของนฤเบศวร์มองไปที่ริมฝีปากแดงของเปรมา
เปรมาถูกเขามองแบบนั้น รู้สึกทำตัวไม่ถูก พอจะเดาออกอยู่บ้าง ขณะที่เธออยากที่จะพูด เขาก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “ฉันขอเพียงจูบเดียวจากเธอ จูบแบบลึกซึ้ง”
เปรมา : “………”
“นฤเบศวร์ นายเมาแล้ว”
“ฉันไม่ได้เมา”
นฤเบศวร์หัวเราะและพูด “ทำไม ไม่ยอมจ่ายค่าตอบแทน? หรือว่าอาย? เธออยู่ต่างประเทศมาตั้งหลายปี น่าจะเจอมาเยอะถึงถูก”
“ฉันก็ไม่ได้ให้เธอทำเรื่องอย่างนั้น ขอแค่เพียงจูบลึกซึ้งเดียวจากเธอ”
เขาอยากที่จะได้เธอมา แต่ก็ไม่อยากบังคับเธอ เขาจะรอจนกว่าเธอจะยอมมอบให้เขาอย่างเต็มใจ
แต่ว่าจูบเล็กน้อยก็พอจะบังคับเธอได้อยู่บ้าง
เมื่อเธอมีปัญหาก็จะมาหาเขา
โดยเฉพาะเรื่องที่เธออยากตามตื๊อยศพัฒน์ มีหลายครั้งก็ให้เขาช่วยเหลือ
ความรู้สึกที่เขามีให้เธอ ความนึกคิด เธอไม่มีทางจะไม่รู้ แถมเขาก็เคยบอกกับเธอไปแล้ว
แต่เธอก็ยังเป็นแบบนี้ เวลาที่ต้องการใช้เขา คนแรกที่เธอคิดถึงก็คือเขา
แต่ก่อนเขาช่วยเธอมากมาย ทำโดยไม่ได้ผลตอบแทน
ตอนนี้เขาแค่พูดถึงค่าตอบแทนของตัวเอง คงไม่มากเกินไปหรอก?
“นฤเบศวร์ พวกเราเป็นเพื่อนสนิทต่างเพศกัน ฉัน ฉันจูบไม่ลง”
เปรมาหาข้ออ้าง
เสียงแหบต่ำปนความรำคาญของนฤเบศวร์ “เปรมา ฉันไม่ต้องการเป็นเพื่อนสนิทชายของเธอ!”
เขาต้องการเพียงเป็นผู้ชายของเธอ!
“เธอจูบไม่ลง ฉันเอง ขอเพียงเธอไม่ต่อต้านก็พอ”
เปรมา : “………”
นฤเบศวร์เทเบียร์ให้ตัวเองอีกแก้ว เขายกแก้วขึ้นมาเอียงถอยหลังออก มือยังขยับต่อไปไม่หยุดส่ายเอียงแก้วเบียร์ มองดูน้ำในแก้วเอียงไปมาอย่างงดงาม
“เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าสองวันนี้มีผู้หญิงแปลกหน้าที่อยู่ข้างกายยศพัฒน์?”
นฤเบศวร์เริ่มวางเหยื่อล่อ
“เธอสงสัยว่าหล่อนจะเป็นศัตรูหัวใจเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าหล่อนคือใคร มีฐานะอะไร”
เปรมาสายตาเป็นประกาย “นายรู้ทั้งหมด?”
“เวลาที่ฉันต้องการรู้ฉันก็จะรู้ เวลาไม่อยากรู้ก็จะไม่รู้สักนิด รอดูแค่ค่าตอบแทนได้มามากหรือไม่”
เปรมาใบหน้าแดง
เธอมองไปที่นฤเบศวร์
นฤเบศวร์ก็เป็นผู้ชายหล่อคนหนึ่ง เธอไม่ได้รู้สึกรักใคร่ในตัวเขา แต่ก็ไม่ได้เกลียด แถมยังรับความรู้สึกที่ถลำลึกที่เขามีต่อเธอซึ่งมันเป็นผลดี”
จูบเขาก็ถือไม่ได้เสียเปรียบ
เหมือนที่เขาพูด เธออยู่ต่างประเทศมาหลายปี นอกจากไม่มอบร่างกายตัวเอง ฝีมือการจูบของเธอก็ฝึกมาอย่างดี
“นฤเบศวร์……”
“ฉันรับเพียงแค่จูบอย่างเดียว อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง”
เปรมานิ่งอึ้ง
