รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 030 ชัยเดช
“นฤเบศวร์ นายไม่………”
นฤเบศวร์พูดตัดบทเธอ “ทำไมจะไม่ได้? อยากให้ฉันช่วยเธอฟรีหรอ? มีบางเรื่องที่ฉันสามารถทำให้เธอฟรี บางเรื่องฉันก็ต้องการค่าตอบแทน”
เป็นเธอที่ทำร้ายใจของเขาเหลือเกิน
รู้ทั้งรู้ว่าเขารักเธอ
เธอยังจะเรียกให้เขาช่วยเธอสืบเรื่องศัตรูรักของเขา แบบนั้นมันก็เหมือนเอามีดมาแทงหัวใจเขา
หากว่าเขาไม่รักเธอ การกระทำโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึกแบบนี้ เขาสามารถฆ่าเธอได้!
“เปรมา ฉันให้เวลาเธอคิดหนึ่งนาที หลังจากหนึ่งนาทีนี้ ถึงเธอจะยอม ฉันก็ไม่มีทางช่วยเธอ”
เปรมากัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ
เธอลุกขึ้นเดินไปข้างนฤเบศวร์ทันที จับเขาลุกขึ้นหันตัวเขามาเผชิญหน้ากับเธอ ยื่นมือไปโอบกอดคอของเขา จากนั้นก็มอบจูบหวานของตัวเองให้
ใครจะรู้เธอเพิ่งจะแตะขอบปากนฤเบศวร์ นฤเบศวร์ก็ผลักเธอออก
เปรมาคิดไม่ถึงว่านฤเบศวร์จะมีปฏิกิริยาแบบนี้ พริบตาเดียวเธอยืนทรงตัวไม่อยู่ ถอยหลังและล้มลงบนพื้น
เธอมองไปที่นฤเบศวร์อย่างตกใจ
เป็นเขาที่ขอให้เธอมอบจูบลึกซึ้ง เขาถึงจะช่วยเธอ
เธอก็ทำตามที่พูด แต่เขากลับผลักเธอ
นฤเบศวร์หันหลังเดินไป
“นฤเบศวร์”
เปรมาเรียกรั้งเขา
เธอไปทำอะไรให้เขาโกรธ
“วางใจเรื่องที่ฉันสัญญา ฉันจะทำให้ได้“
นฤเบศวร์ไม่หันกลับมามอง เพียงแค่พูดออกมาอย่างเย็นชา ทิ้งเปรมาและเดินจากไปอย่างเร็ว
เพื่อยศพัฒน์ เปรมายอมทำทุกอย่างได้หมด
ความจริงข้อนี้มันทำร้ายใจเขาอย่างโหดเหี้ยม ทำร้ายศักดิ์ศรีของเขาเอง
เขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ายศพัฒน์ ทั้งสามคนก็รู้จักกันตั้งแต่เด็กโตมาด้วยกัน ทำไมเขาถึงเป็นได้เพียงแค่เพื่อนชายคนสนิท แต่ยศพัฒน์กลับได้เป็นผู้ชายคนที่เธอรัก?
สิบปีที่แล้วถูกเขาปฏิเสธที่จะนอนด้วย สิบปีให้หลังยังต้องการกลับมาทำอีกครั้ง
ผู้ชายบนโลกนี้ตายไปหมดแล้วหรือไง? ทำไมเธอถึงต้องการแค่ยศพัฒน์เพียงคนเดียว!
นฤเบศวร์กลัวว่าหากตัวเองยังไม่ออกมา จะทำเรื่องที่ต้องทำร้ายเปรมาเพราะความบ้าคลั่งและริษยา
…………
ช่วงเย็นเวลาสามโมง
เอสเต้ เดรส สาขาหลัก
รถจักรยานไฟฟ้าคันหนึ่งหยุดอยู่หน้าประตูร้าน
ผู้ชายหล่อในชุดสูทลงมาจากรถจักรยาน ไม่นานก็ผลักประตูเข้าไป
“เอ๋?”
คนในร้านไว้ผมยาวคนนั้นสวมชุดกี่เพ้า รูปร่างผอมเพรียวหน้าตางดงาม แต่เขากลับมีหน้าอกที่แบนราบ มองไปยังคนที่เข้ามาในร้านอย่างตะลึงจนส่งเสียงเอ๋ออกมา
เขามองไปยังคนที่เข้ามาในร้านอีกครั้งและขยี้ตาอยู่หลายครั้ง ปากก็พูดพึมพำ “ฉันต้องตาฝาดไปแล้วแน่ ตาฝาดไปแล้ว ทำไมยศพัฒน์ถึงได้มาปรากฏตัวในร้านของฉันเวลานี้”
มือใหญ่ดึงปกเสื้อของเขา ดึงเขามาหยุดข้างหน้า เขาถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับใบหน้าที่หล่อเหลาข้างหน้า
การกระทำของเขาเหมือนอยากเข้าไปจูบคนคนนั้น ใครจะรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะยื่นมือมาดัน ดันเขาออกไปแล้ว เขาไม่ได้แม้แต่จะแตะโดนริมฝีปากทั้งสองนั้น
“เฮ้อ พลาดไปแล้ว น่าเสียดาย”
ชัยเดชตีปากอย่างเสียดาย
“ชัยเดช! ไม่อนุญาตให้นายมองฉันด้วยสายตาหลงใหลแบบนี้!”
ยศพัฒน์เตือนเพื่อนรัก ชัยเดชเป็นผู้ชายที่คล้ายผู้หญิง เป็นคุณชายสี่ตระกูลขําศรี เขาไม่จำเป็นต้องไปรับช่วงต่อกิจการครอบครัว เขาสามารถทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำได้
คนที่ชอบออกแบบชุดราตรีแบบเขา จึงได้เปิดร้านกิจการไปได้ด้วยดี ตอนนี้ขยายสาขาไปไม่น้อย
“ใครใช้ให้นายหล่อขนาดนี้ละ”
ชัยเดชพูดเหมือนเป็นความผิดยศพัฒน์
ยศพัฒน์เฮอะออกมา “นายไม่ดูตัวเองว่าตอนนี้กำลังแต่งตัวยังไงอยู่? ใครจะกล้าบอกว่านายคือผู้ชาย? ดูเป็นผู้หญิงที่มากกว่าผู้หญิง”
หากไม่ใช่เมื่อก่อนพวกเขาเคยเล่นอะไรพิเรนทร์ อย่างเช่นการดึงกางเกงชัยเดช พิสูจน์ว่าชัยเดชคือผู้ชาย พวกเขาคงคิดว่าชัยเดชเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
“นั่งเถอะ”
ชัยเดชเชิญยศพัฒน์นั่ง สายตาของเขายังมองจ้องไปข้างนอกเพียงแค่เห็นรถจักรยาน เขาก็ยิ้มและถาม “ประธานที่ยิ่งใหญ่ของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปออกจากบ้านไม่มีกลุ่มบอดี้การ์ดตามมาด้วยก็พอแล้ว นี้ขนาดรถยังไม่เอามาด้วย”
“หากเจอนายตามท้องถนน ฉันยังไม่กล้าเชื่อว่าเป็นนาย”
“หรือว่าที่พวกนายจดจำฉันได้ต้องพึ่งรถคันหนึ่ง?”
ชัยเดช : “…… ถึงยังไงก็ไม่ถึงขั้นต้องขับรถจักรยานไฟฟ้า”
“ฉันชอบ ทำไม รังเกียจที่ฉันขับรถจักรยานไฟฟ้า? ไม่งั้นนายก็เอารถหรูสักคันมาให้ฉันสิ”
ชัยเดชพูดอย่างโกรธเคือง “ไปให้ไกลเลย โรงเก็บรถของพวกนายก็ถือเป็นนิทรรศการรถที่ใหญ่แล้ว รถแบบไหนที่ยังไม่มีฮะ? ถ้าฉันให้รถนายอีก โรงรถของนายมีที่จอด?”
“ฉันสามารถขยายโรงเก็บรถได้”
“ไป ไม่มีเงิน!”
“ฉันก็ไม่ใช่กำลังจะให้เงินนายหรอ ช่วยฉันเลือกชุดราตรีสักสองสามชุด ภรรยาฉันต้องการใช้”
ชัยเดช : “โพสต์นั้นเป็นเรื่องจริงหรอกเหรอ?”
“อย่าคิดทิ้งซองแดงงานแต่งล่ะ”
ชัยเดชยิ้ม “รอพวกนายจัดงานแต่งงาน ฉันจะห่อซองแดงขนาดใหญ่ให้นาย อย่าลืมเหลือที่เพื่อนเจ้าบ่าวให้ฉันที่หนึ่ง ฉันต้องการซึมซับความสุขของประธาน ดูสิว่าฉันจะได้แต่งออกไปไหม”
ยศพัฒน์หัวเราะ “นายไม่คิดจะหาภรรยาแต่งเข้าเหรอ?”
“แม่ของฉันเลี้ยงฉันแบบผู้หญิง อยากให้ฉันแต่งงานออกไป”
ทั้งสองควรพูดหยอกล้อกัน ชัยเดชพลางลุกขึ้นเลือกชุดราตรี และไม่ลืมที่จะถามสัดส่วนของเทวิกา
ยศพัฒน์พูดคร่าวๆ
ชัยเดชก็เลือกชุดราตรีมาสองสามชุด และส่งมอบมันให้ยศพัฒน์ “นายลองดู นี่เป็นชุดที่เข้ามาใหม่ของร้าน เพิ่งจะวางขายวันนี้ ภรรยาของนาย ใส่มันไม่ต้องกลัวว่าจะไปซ้ำกับคนอื่น”
จากนั้นเขาก็ถามอย่างสงสัย : “ภรรยาที่นายแต่งงานด้วยชื่ออะไร?”
“เทวิกา”
“เทวิกา ทำไมฟังดูคุ้นๆ”
ยศพัฒน์หันกลับไปมองชุดราตรี มันคือชุดที่ชัยเดชออกแบบด้วยตัวเองและทำเองกับมือ การทำชุดออกมาชุดหนึ่งต้องใช้เวลาไม่น้อย ดังนั้น ชุดในร้านของเขาค่อนข้างที่จะแพง
แม้จะแพง แต่ก็เป็นที่นิยมอย่างมากในหมู่สังคมชั้นสูงของเมืองเมืองแอคเซสซ์
ยศพัฒน์ยิ้มไม่พูดอะไร
ชัยเดช พยายามที่จะนึกอย่างหนัก สักพักหนึ่ง เขาก็พูดพึมพำขึ้นมา ฉันจำได้ว่าสมัยเรียนชเนนทร์ห้องข้างๆมีน้องสาวอยู่คนหนึ่งชื่อเทวิกา คนนั้นเป็นพวกซิสค่อน พูดชมน้องสาวตัวเองได้ทั้งวัน”
“พัฒน์ ชเนนทร์คนนี้กับนายเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันสินะ?”
“อืม”
“ภรรยาที่แต่งงานกับนายคงไม่ใช่น้องสาวของชเนนทร์?”
ยศพัฒน์ยิ้ม
ชัยเดช ยังคงมีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ
ถ้าจ้องและถาม “นายไม่กลัวชเนนทร์ฉีกนายทิ้ง?”
ยศพัฒน์พูดมั่นใจและหลงตัวเอง “ ผู้ชายที่เพียบพร้อมแบบฉัน กลายเป็นน้องเขยเขา เขามีแต่จะดีใจแทนน้องสาวของเขา จะฉีกเขาทิ้งได้ยังไงกัน”
ชเนนทร์ : ฉันทนทนทน!!!
“พัฒน์ นายมันวัวแก่กินหญ้าอ่อน“
“ฉันอายุมากกว่าเทวิกาเพียงห้าปี”
ยศพัฒน์พูดอย่างไม่พอใจ “ฉันอายุยังไม่ถึงสามสิบเลย แก่ยังไงกัน ฉันกับวิกาก็อยู่รุ่นเดียวกัน”
ชัยเดชมองไปที่เพื่อนรักอยู่ครู่หนึ่ง และพูด “การแต่งงาน นายแต่งรวดเร็วขนาดนี้ แต่งด้วยความเต็มใจ และยังไม่ประกาศให้คนภายนอกได้รู้ข่าวว่านายแต่งงานแล้ว พัฒน์ หรือว่านายเลือกน้องสาวของชเนนทร์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว?”
