รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่034 ยศพัฒน์แต่งงานแล้ว
ยศพัฒน์ออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นนฤเบศวร์กำลังคุยอะไรกับเทวิกาอยู่ ก็รีบเดินเข้าไปทันที
“นฤเบศวร์ นายทำอะไร？”
ยศพัฒน์ดึงเทวิกามาอยู่ข้างหลัง แล้วก็จ้องเขม็งไปที่นฤเบศวร์
นฤเบศวร์ยิ้มแล้วพูดว่า “พัฒน์ น่าจะตื่นเต้นขนาดนี้ไปทำไมกัน กลัวว่าฉันจะกระชากหน้ากากนายออกงั้นเหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้นะพัฒน์ นายนี้ช่างเป็นคนไม่ซื่อสัตย์เลยจริงๆ นี่ขนาดแต่งงานกับเขาแล้วยังไม่ยอมให้เขารู้อีกว่านายเป็นคนยังไงกันแน่”
“นายดูสิพี่สะใภ้ตัวน้อยหน้าซีดเป็นกระดาษไปแล้ว มันเป็นเพราะนายคนเดียว”
พอนฤเบศวร์พูดจบ ก็หัวเราะชอบใจ พร้อมกับชูแก้วให้เทวิกาและหันหลังเดินกลับออกไป
เขาทำตามเป้าหมายสำเร็จแล้ว
ก็จะไม่อยู่ดูละครต่อ เพราะเกรงว่ายศพัฒน์จะโมโหมากจนฉีกเขาเป็นชิ้นๆ ตรงนี้เลย
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้กลัวยศพัฒน์ แต่เขาก็ไม่อยากทะเลาะอะไรกับยศพัฒน์ เขากลัวว่าถ้าเกิดไปเผลอทำร้ายเขาเข้า เปรมาจะเสียใจและมาโทษเขา
ยศพัฒน์หันหน้ามามองใบหน้าที่ซีดเผือดของเทวิกา เขายื่นมือไปลูบหน้าเธอด้วยความเสียใจ แต่เธอก็หลบ
“พี่พัฒน์ ที่คุณเบศวร์พูดมันคือเรื่องจริงไหม？”
“วิกา พี่ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเธอนะ แต่แค่กลัวว่า……”
เทวิกาห้ามไม่ให้ยศพัฒน์อธิบายอะไรต่อ เธอพูดว่า “พี่พัฒน์ ฉันขอกลับก่อนได้ไหม？”
วุ่นวายเกินไปแล้ว
สำหรับเธอแล้ว ข่าวนี้มันน่าตกใจเกินไป เธอต้องกลับไปทำความสงบก่อน
ยศพัฒน์เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลอริยชัยกุล เป็นเจ้าของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป และไม่ใช่เป็นผู้ช่วยของประธานบริษัท
ที่แท้ คนที่เธอรู้จักมา 11 ปี ก็ยังเป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
ยศพัฒน์จับมือเทวิกาเอาไว้ ไม่ให้เธอกลับไปคนเดียว แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาคนขับรถของตัวเอง ให้เขามารับที่โรงแรมเมเปิลทันที
เทวิกาก็รู้ตัวตนของเขาแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป
“วิกา”
“พี่พัฒน์ พี่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ รอให้ฉันสงบลงก่อนแล้วค่อยคุยกัน”
สัญญา ยังไงก็ต้องเป็นโมฆะ
เธอไม่มีปัญญาจ้างคุณชายใหญ่ของตระกูลอริยชัยกุลดอกนะ
ยศพัฒน์มองเธออย่างลึกซึ้ง สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรอีก ได้แค่ลูบผมเธอเบาๆ เท่านั้น
……
ที่บ้านตระกูลไชยรัตน์
ไฟในห้องอ่านหนังสือชั้น 2 ยังคงสว่างอยู่
เปรมากำลังยุ่งวุ่นวายกับเรื่องงานของตัวเอง
แล้วก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามา”
แล้วพ่อบ้านก็ผลักประตูเข้ามา
“คุณหนูครับ คุณชายเบศวร์มาที่นี่ รอคุณอยู่ที่ชั้นล่างครับ”
เปรมาตอบรับและพูดว่า “ฝากบอกเขาหน่อยว่าเดี๋ยวฉันลงไปค่ะ”
พ่อบ้านตอบรับและหันหลังเดินลงไป
เปรมาวางปากกาในมือลง และเดินออกมาจากห้องอ่านหนังสือ กลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วเปลี่ยนเป็นชุดเดรสยาวที่เรียบร้อย แต่งหน้าแต่งตัวหน้ากระจก พอแน่ใจแล้วว่าตัวเองสวยบริสุทธิ์ ก็เดินลงไปชั้นล่าง
นฤเบศวร์นั่งอยู่บนโซฟา บนโต๊ะกาแฟตรงหน้าเขามีช่อดอกกุหลาบ และข้างช่อดอกไม้นั้นมีกล่องผ้าสีแดงขนาดใหญ่
พอได้ยินเสียงฝีเท้าเขาก็หันหน้าไป แล้วก็ยืนขึ้นทันที สายตาที่มองมาที่เปรมานั้นมีแต่ความชื่นชอบ
เปรม์ของเขาสวยที่สุดแล้ว แม้จะใส่แค่ชุดเดรสธรรมดาก็ยังสวย
สวยกว่าคู่แต่งงานสายฟ้าแลบของยศพัฒน์ตั้งเยอะ
ความรักทำให้โลกกลายเป็นสีชมพู
ในสายตาของนฤเบศวร์ เปรมาคือคนที่สวยที่สุด
ส่วนในสายตาของยศพัฒน์ เทวิกาต่างหากที่เป็นคนที่สวยที่สุดในโลก
“เบศวร์”
เปรมายิ้มแล้วเดินเข้ามา “ดึกขนาดนี้แล้วมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า ？”
นฤเบศวร์มองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองและพูดว่า “แค่สี่ทุ่มเอง ไม่ถือว่าดึกหรอก ชีวิตยามราตรีเพิ่งจะเริ่มเอง”
เขาหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาและส่งให้เปรมา “ดอกไม้ก็ต้องคู่กับสาวงาม อะนี่ ฉันให้”
เปรมารับดอกไม้ไป
เธอยังกลัวอยู่ว่านฤเบศวร์จะรำคาญเธอ แต่โชคดีที่เขาไม่ได้เป็นแบบนั้น
และนฤเบศวร์ก็หยิบกล่องใบใหญ่นั้นขึ้นมาและส่งให้เปรมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อกี้ฉันผ่านร้านขายเครื่องประดับพอดี ก็เลยเข้าไปเดินเล่นหน่อย เห็นว่าชุดเครื่องประดับนี้เหมาะสมกับเธอมากก็เลยซื้อมา ลองดูสิชอบไหม”
เปรมานั่งลง
เธอเปิดกล่องนั้นออกมา และก็เห็นชุดเครื่องประดับส่องประกายระยิบระยับ
“สวยมากเลย！”
เปรมายิ้มและเอ่ยชม “เบศวร์ รสนิยมนายดีมากเลยนะ ทุกครั้งที่ได้เอาของขวัญมาให้ฉัน มันทำให้ฉันเซอร์ไพรส์ได้ตลอดเลย”
เธอมีเครื่องประดับมากมายเพราะนฤเบศวร์เป็นคนให้มา
ส่วนของที่ยศพัฒน์ให้เธอนั้น……หลังจากที่พวกเขาอายุ 20 ไปแล้ว เขาก็ไม่ได้ให้ของขวัญอะไรเธออีก เพราะเขาบอกว่าพวกเขาต่างก็โตๆ กันแล้ว ผู้ชายกับผู้หญิงแตกต่างกัน จะให้มาให้ของขวัญเธอไปเรื่อยไม่ได้อีก
พอเห็นว่าเธอชอบ นฤเบศวร์ก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที แล้วก็หยิบกระดาษออกมาใบหนึ่ง
“เปรมา นี่คือที่เธอให้ฉันช่วยไปสืบ ลองดูสิ”
พอได้ยินดังนั้น เปรมาก็รีบวางดอกไม้และเครื่องประดับในมือลงทันที เธอหลับตลาดนั้นไปแล้วพูดว่า “น้อยขนาดนี้เลยเหรอ？”
นฤเบศวร์หัวเราะและพูดจาเยาะเย้ยว่า “ลูกสาวจากครอบครัวบ้านๆ ต่อให้สืบไปถึงบรรพบุรุษชั่ว 18 อายุคน ก็ยังเขียนไม่เต็มหน้ากระดาษเลย”
เปรมาอ่านข้อมูลของเทวิกา
ถึงแม้ว่าข้อมูลรายละเอียดมาก แต่ว่าภูมิหลังของเทวิกามันเรียบง่ายมากจริงๆ เขียนไม่ครบถึง 1 หน้ากระดาษด้วยซ้ำ
“ลูกสาวที่บ้านตระกูลวาชัยยุงเก็บมาเลี้ยงนั้นเหรอ？”
“อืม เทวิกาคือลูกสาวที่บ้านตระกูลวาชัยยุงเก็บมาเลี้ยงจริงๆ ลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขาป่วยแล้วเสียชีวิตไป เขาก็เลยรับเทวิกามาเลี้ยงเหมือนลูกแท้ๆ นอกจากเทวิกาเองที่ไม่รู้ว่าตัวเองถูกเก็บมาเลี้ยง คนอื่นๆ ในบ้านตระกูลวาชัยยุงก็รู้กันหมดนะ”
นฤเบศวร์อธิบายต่อ “ชเนนทร์ก็รู้เหมือนกัน”
คนที่รักน้องมาก สมัยตอนที่พวกเขายังเรียนมหาลัยอยู่ นฤเบศวร์ก็เคยได้ยินว่าชเนนทร์รักน้องสาวของตัวเองมาก
ขนาดไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ยังรักขนาดนี้ คนของบ้านตระกูลวาชัยยุงจิตใจดีงามมาก
“เทวิกาเป็นเด็กกำพร้าเหรอ？”
“เรื่องนี้ ยังสืบได้ไม่แน่ชัดเท่าไหร่นะ แต่ก็น่าจะเป็นเด็กกำพร้านั่นแหละ คนสมัยก่อน ก็อยากจะได้ลูกชายกันทั้งนั้น แต่เพราะว่ากฎหมายมีลูกคนเดียวมันเข้มงวด พอได้ลูกสาว ถ้าไม่ให้คนอื่นเลี้ยงก็ทิ้งไป มันก็ไม่แปลกหรอกถ้าเธอจะเป็นเด็กกำพร้า”
เปรมาตอบรับ แล้วก็อ่านข้อมูลส่วนตัวของเทวิกาอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจออะไรที่โดดเด่นเลยจริงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมพัฒน์ถึงได้ให้เทวิกาเป็นข้อยกเว้นที่พิเศษขนาดนั้น
“แล้วก็ยังมีอีกเรื่องนึง ที่ฉันจะบอกเธอแต่มันไม่ได้เขียนไว้ในข้อมูล”
“เรื่องอะไรเหรอ？”
นฤเบศวร์จ้องไปที่เธอ แล้วก็พูดออกมาช้าๆ “ยศพัฒน์กับเทวิกาจดทะเบียนสมรสกันแล้ว มันตรงกับวันที่เธอกลับประเทศมาเลย ตอนนี้พวกเขาเป็นคู่สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ว่าตอนแรก เทวิกาแค่อยากให้เขาปลอมตัวมาเป็นแฟนของเธอ เพื่อเอาไปหลอกแม่ของเธอเท่านั้นเอง”
“แต่หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร ทั้งสองคนก็กลายมาเป็นสามีภรรยากัน คืนวันที่เธอกลับมาประเทศนี้ ยศพัฒน์กับเทวิกาก็ไปหาญาติผู้ใหญ่ที่บ้านตระกูลวาชัยยุง”
“เป็นไปไม่ได้！”
เปรมาร้องออกมาด้วยความตกใจ “มันจะเป็นไปได้ยังไง！ พัฒน์แต่งงานกับเทวิกาแล้วงั้นเหรอ！เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่ของตระกูลอริยชัยกุล แต่มาแต่งงานกับเด็กกำพร้าคนหนึ่งเนี่ยนะ เทวิกาไม่คู่ควรอะไรกับเขาเลย เทวิกาไม่มีคุณสมบัติข้อไหนที่จะมาเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลอริยชัยกุล และมาเป็นนายหญิงของคฤหัสถ์เมเปิลได้ทั้งนั้น！”
นั่นคือตำแหน่งของเธอ！
นฤเบศวร์มองดูท่าทางที่ตกใจ โกรธ และไม่อยากจะเชื่อของเธอเงียบๆ
และสายตาของเขาก็มืดลง
สำหรับนฤเบศวร์แล้วนั้น การที่ยศพัฒน์แต่งงานแล้ว มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆ เลยแหละ！
