รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 041 เขาคือสระน้ำลึกที่ยากจะหยั่งถึงได้
“ใช่แล้ว คนรู้ใจในวัยเด็กของพี่มาหาฉัน”
ยศพัฒน์หมดคำพูด และน้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความเด็ดขาดเล็กน้อย“วิกา เปรมาไม่ใช่คนรู้ใจในวัยเด็กของฉัน!”
“ฉันกับเปรมาไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดแบบนั้น พวกเขาไม่รู้ความจริง พูดจาเหลวไหล”
เป็นเพราะว่าปากสว่างของเดชวิทย์!
เขาต้องคิดบัญชีกับเดชวิทย์
เดชวิทย์ที่กำลังทำงานอยู่ ก็จามอย่างแรง
“เปรมาหาเรื่องเธอหรือเปล่า?”
ยศพัฒน์ไม่ยอมรับว่าเปรมาเป็นคนรู้ใจในวัยเด็กของเขา แต่กลับรู้จักเปรมาดี
เปรมาเป็นคนยิ่งทะนง มีผู้ชายมากมายรายล้อมรอบตัวเธอมาตั้งแต่เด็กจนโต คอยเอาอกเอาใจเธอจนคิดว่าผู้ชายทุกคนบนโลกนี้ล้วนแต่ชอบเธอ
เขาไม่ชอบ
หลังจากที่เปรมารู้ว่ามีเทวิกาอยู่ ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง พระอาทิตย์ก็คงจะขึ้นจากทิศตะวันตก
“มาถึงก็ตบฉันในทันที”
ยศพัฒน์กัดฟันด้วยความโกรธแค้น: “หล่อนกล้าตบเธอ ฉันจะตัดมือของหล่อน!”
เทวิกาสะดุ้งตกใจ และพูดอย่างรวดเร็วว่า: “ฉันล้างแค้นให้ตัวเองแล้ว คนอย่างฉันไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น เพราะว่ามีแค้นก็ล้างแค้นในทันที การตบที่ฉันเอาคืนหล่อนกลับนั้นแรงกว่าหล่อนมาก ตอนที่หล่อนกลับไป ใบหน้าบวมแดงข้างหนึ่ง ถ้าไม่ใช่รอยนิ้วมือที่เด่นชัดบนใบหน้า คนอื่นคงจะคิดว่าหล่อนเป็นโรคคางทูม”
หลังจากที่ยศพัฒน์ได้ยินว่าเธอตอบกลับเปรมาหนึ่งฉาด ก็ถามเธอด้วยความเป็นห่วง: “ตบจนมือเจ็บหรือเปล่า?”
เทวิกา: “……”
พล็อตที่เธอเขียนในนั้น เกิดขึ้นกับตัวของเธอจริงๆ
ยศพัฒน์ไม่ใช่ว่าเคยอ่านที่เธอเขียนมาก่อนหรอกน่ะ เลียนแบบความสามารถในการจีบผู้หญิงของพระเอกในนั้นของเธอหรอกน่ะ?
เทวิกาคิดดูแล้วสีหน้าก็แปลกๆ
เสียใจที่ให้ยศพัฒน์รู้เรื่องงานพาร์ตไทม์ของเธอ
“เปรมาหน้าด้านไร้ยางอาย หนังหนา ตบหล่อน จะทำให้มือของเธอเจ็บได้ ต่อไป เรื่องแบบนี้มอบให้ฉันมาทำเถอะ”
เทวิกาไม่รู้ว่าควรจะรับคำยังไงดี
“มีแขกมาแล้ว ฉันทำงานก่อน”
เทวิกาหาข้ออ้างที่จะยุติการคุยโทรศัพท์
กนกอรมองดูเธออย่างยิ้มกริ่ม
“อยากหัวเราะก็หัวเราะเถอะ”
“ฉันก็หัวเราะอยู่แล้วไง”
เทวิกา: “เพื่อนเลว! มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น!”
“นี่เป็นรอยยิ้มอิจฉาของฉัน เธอดูเธอซิหาลูกผู้ดีมีเงินมาเป็นสามีได้ง่ายดาย ไม่มีใครกล้าฝันด้วยซ้ำ ฉันอิจฉานะสิ หมั่นไส้นะสิ”
เทวิกา: “ฉันเชื่อเธอ พระอาทิตย์ก็ขึ้นทิศตะวันตกแล้ว”
กนกอรหัวเราะเสียงดังลั่น
ไม่นาน ทั้งสองคนก็ไม่มีเวลาหัวเราะแล้ว เพราะว่าโทรศัพท์ในร้านของเธอก็ดังต่อเนื่อง ล้วนเป็นการสั่งจองของลูกค้า สั่งกาแฟกลับไปกี่แก้ว สั่งขนมหวานกลับไปกี่กล่อง……
ทันใดนั้น ทุกคนก็ยุ่งกันขึ้นมาหมด
รายการสั่งแทบจะมาจากบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปทั้งหมด
คนที่รับผิดชอบในการส่งกาแฟและขนมหวาน ก็ย่อมเป็นเทวิกาอยู่แล้ว
“ทำไมต้องให้ฉันไปด้วย? ฉันเป็นเจ้านายน่ะ”
เทวิกาบ่นพึมพำ
สุดท้าย ยังต้องขี่จักรยานไฟฟ้าใช้กระเป๋าส่งอาหารใบหนึ่ง ใส่กาแฟและขนมหวานที่บรรจุเสร็จลงในกระเป๋าส่งอาหาร และวางเต็มไปหมด
“ให้โอกาสเธอได้ไปเจอที่รักของเธอ เธอก็แอบมีความสุขเถอะ”
กนกอรดันเพื่อนรักออกไปอย่างไม่เกรงใจ“รีบๆเลย ไปส่งอาหาร วันนี้ขายดีมากน่ะ”
แม้ว่าจะเป็นเดลิเวอรี่
แต่จำนวนมากเลยนะ
ยังมีคนมารับด้วยตัวเอง
บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปอยู่ไม่ไกลจากOne Day In Coffeeมากนัก
เทวิกาปากบ่น แต่การกระทำกลับรวดเร็วมาก ขึ้นจักรยานไฟฟ้า และถือกล่องส่งอาหารที่บรรจุกาแฟและขนมหวาน มุ่งหน้าไปที่บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป
มาถึงบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป รปภ.ที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่เห็นเทวิกา ดวงตาทั้งสองก็เปล่งประกาย มองดูจนเทวิกาตื่นตระหนก สงสัยอย่างมากว่าตัวเองกำลังจะเข้าไปในถ้ำของหมาป่า และมีโอกาสมากที่จะถูกหมาป่าแยกร่าง
น่ากลัว!
ซะเมื่อไหร่กัน!
เทวิกาก็ขี่จักรยานไฟฟ้า ภายใต้สายตาที่เปล่งประกายของรปภ.ที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ ทำตัวเป็นพนักงานส่งของอย่างมีความรับผิดชอบ
เธอส่งกาแฟและขนมหวานตามรายการที่ทุกคนสั่ง และส่งให้ถึงมือของพวกเขาทีละคน
กาแฟและขนมหวานชุดสุดท้าย กลับเขียนชื่อของยศพัฒน์อยู่
พี่พัฒน์ก็สั่งกาแฟและขนมหวานด้วยเหรอ?
เทวิกาที่ยุ่งจนหัวหมุนอยู่ในร้านไม่ได้สังเกตเห็นตรงนี้เลย
มิน่าล่ะกนกอรพวกเขาถึงได้ยืนกรานจะให้เธอมาส่งอาหาร
มาก็มาแล้ว ส่งให้ถึงกับมือของพวกเขาทุกคนแล้ว ของพี่พัฒน์จะทิ้งก็คงจะทิ้งไม่ได้หรอกน่ะ?
เทวิกาจำต้องกัดฟัน นั่งลิฟต์ตรงไปยังชั้นบนสุด และนำกาแฟส่งไปให้สามีของเธอ
“คุณเทวิกา”
ไรยาเห็นเทวิกา ก็รีบลุกขึ้นไปทักทาย
คุณพัฒน์ยังไม่ได้ประกาศความสัมพันธ์ของเขากับเทวิกา ไรยาไม่กล้าเปลี่ยนการเรียกอย่างบุ่มบ่าม
เธอนำพาเทวิกาเดินไปถึงที่หน้าห้องทำงานของท่านประธาน
“คุณเทวิกา คุณพัฒน์ของเราอยู่ด้านใน คุณเคาะประตูก็เข้าไปได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณค่ะไรยา”
เทวิการู้สึกประหม่าอยู่ในใจ แต่ไม่ได้ออกมาบนใบหน้า
หลังจากที่ขอบคุณไรยา เธอก็เคาะประตู
“เข้ามา”
ไรยาทำท่าทางเชิญให้กับเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “คุณเทวิกา เชิญค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เทวิกาถือกาแฟและขนมหวานที่บรรจุเรียบร้อยไว้ในมือข้างหนึ่ง เปิดประตูห้องทำงานด้วยอีกมือหนึ่ง และเดินเข้าไป
ไรยาปิดประตูสำนักงานทันที หลังจากที่เธอเข้ามา
ลอบยิ้ม
เทวิกาเข้ามาที่ห้องทำงาน ก็เห็นยศพัฒน์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
บนโต๊ะทำงานมีเอกสารกองโตที่ยศพัฒน์ต้องเคลียร์อยู่
เขาเปิดอ่านเอกสาร และใช้คอมพิวเตอร์หรือดูโทรศัพท์เป็นบางครั้ง
ท่าทางตั้งใจทำงานมาก หล่อเป็นอย่างมาก!
เทวิกามองดูจนแทบจะหลงใหล
ผู้ชายอย่างยศพัฒน์ หลอกล่อเอาหัวใจของผู้หญิงไปได้ง่ายดายมากๆ
ตกหลุมหลงรักเขา อันที่จริงง่ายดายมากๆ
จังหวะที่เดินไปนั้น เทวิกาก็ระวังมากๆ กลัวว่าตัวเองจะรบกวนยศพัฒน์
หลังจากที่เดินมาถึงห้องทำงาน เธอค่อยๆวางกาแฟแก้วนั้นลงบนโต๊ะ พร้อมกับขนมหวานกล่องนั้น
การกระทำนี้ของเธอก็มักจะดึงดูดความสนใจของยศพัฒน์
เขาเงยหน้าขึ้น
พอดีกับสายตาของเธอที่แอบมองเขา
สองสามีภรรยา สบตากัน ผ่านโต๊ะทำงานตัวหนึ่ง
“วิกา เธอมาได้ยังไงเนี่ย?”
ยศพัฒน์ถามด้วยความประหลาดใจ
เทวิกาฟังคำถามออก ตอนแรกเธออยากถามเขา อยากจะพูดแต่ก็เปลี่ยนคำพูด และพูดว่า: “ฉันส่งอาหารให้กับพนักงานบริษัทของพวกพี่ แล้วก็ถือโอกาสส่งกาแฟและขนมหวานให้กับพี่ด้วย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ยศพัฒน์ก็มีความสุขเป็นอย่างมาก
เขาลุกเดินออกจากโต๊ะทำงาน เอื้อมมือไปดึงเทวิกา และปากยังบอกว่า: “วิกา นั่งที่นี่”
เทวิกาหลบหลีกอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้าก็ถูกเขาคว้ามือไว้ และถูกเขาพาไปที่นั่งลงที่โซฟาอย่างว่าง่าย
หลังจากที่ยศพัฒน์ดันเธอให้นั่งลงก็เดินออกไป
หลังจากนั้นไม่นาน ตรงหน้าของเทวิกาก็เต็มไปด้วยของขบเคี้ยวทุกชนิด
เธอถึงกับตกตะลึง
นี่เป็นห้องทำงานของท่านประธานบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปไม่ใช่เหรอ?
ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นร้านขายของชำกับเธอ ไม่สิ เป็นซูเปอร์มาร์เก็ต
จริงๆแล้วมีความหมายเหมือนกัน
เธอก็มองดูขบเคี้ยวพวกนั้นผ่านๆ และสังเกตเห็นว่าเป็นสิ่งที่เธอชอบกินเป็นประจำ
เขา ทำไมถึงได้เตรียมขบเคี้ยวที่เธอชอบกินไว้ในบริษัทมากมายขนาดนี้ด้วย?
เขารู้ล่วงหน้าได้ยังไง รู้ว่าเธอจะรายงานที่ห้องทำงานของเขาไม่ช้าก็เร็ว?
จู่ๆเทวิกาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จักยศพัฒน์เลยสักนิด
เขาไม่ใช่หนังสือเล่มหนึ่ง เปิดออกก็สามารถที่อ่านเนื้อหาใหม่ได้
เขา คือสระน้ำลึก ที่ยากจะหยั่งถึงได้
คุณสมบัติอย่างเธอ ไม่สามารถที่จะมองเขาออกด้วยซ้ำ
