รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 046 ความยากจนจำกัดจินตนาการ
“คืนนี้ ฉันแค่นอนกอดเธอ ไม่มีทางทำอะไรเธอหรอก”
ยศพัฒน์สัญญา
รักเธอ ก็ต้องให้ร่างกายของเธอได้พักผ่อน
“ขอบคุณค่ะพี่พัฒน์”
เทวิการีบพูดขอบคุณ
ทันทีที่เสียงลดลง ริมฝีปากของเธอก็ถูกยศพัฒน์จุมพิตเบาๆ
เธอแตะไปที่ริมฝีปาก และมองเขาอย่างไร้เดียงสา
“เรียกฉันว่าสามี เหมือนกับเมื่อกี้นี้ ฉันชอบฟัง”
เทวิกาหน้าแดง
เมื่อกี้นี้เธอเพื่อที่จะดับความหึงหวงและความโกรธของเขา ถึงได้เรียกอย่างนั้น
“เรียกอะไรก็เหมือนๆกัน”
เทวิกาพูดแล้วก็อยากจะเดินออกไป
“อ้อ ใช่แล้ว พี่พัฒน์ มีเรื่องหนึ่งฉันรู้สึกแปลกๆ”
“เรื่องอะไร?”
ยศพัฒน์เดินตามเธอไป และพาเธอไปทานอาหารเย็นที่ชั้นล่าง
ป้ามะนาวรู้ว่าเขาพาเทวิกากลับมาคืนนี้ ก็ได้สั่งให้ในครัวเตรียมอาหารจานโปรดของเทวิกาไว้มากมาย
“ก่อนที่พี่จะมารับฉัน มีชายชุดดำหลายคน ท่าทางเหมือนกับบอดี้การ์ด สายตาที่พวกเขามองฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงความอาฆาตแค้น”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ยศพัฒน์สีหน้าจริงจังขึ้นมา สายตาล้ำลึก แต่ใบหน้ากลับเหมือนไม่เป็นอะไรแล้วปลอบโยนเทวิกา: “เธอไม่รู้จักพวกเขาสินะ? ไม่รู้จัก อาจจะเป็นเพราะเธอคิดมากไปแล้ว บางคนดูเหมือนจะดุมาก มักจะทำให้คนรู้สึกเขาเหมือนกับเป็นฆาตกร”
“ฉันไม่รู้จักพวกเขา ฉันก็ไม่ได้มีเรื่องกับใคร คนที่มีเรื่องด้วยจริงๆ ก็คือเปรมา แต่เปรมาก็เป็นคนมาหาเรื่องฉันก่อน”
“เปรมาเพียงแค่หลอกใช้นฤเบศวร์ทำให้เธอลำบากใจเท่านั้น คนในครอบครัวของเธอก็อยู่ต่างประเทศ อยู่ในเมืองแอคเซสซ์ก็ยังไม่ทันหมดอำนาจคนก็ไม่มีใครสนใจไม่มีอำนาจอะไรให้พูดถึง นฤเบศวร์มาทีหลัง ซึ่งหมายความว่าชายชุดดำหลายคนนั้นไม่ใช่คนที่นฤเบศวร์ส่งมา”
“วิกา อย่าคิดมาก ไม่เป็นไร มีฉันอยู่”
เขาต้องให้คนไปสืบหาให้แน่ชัด ใครเป็นคนส่งชายชุดดำหลายคนนั้นมากันแน่ มาหาเทวิกาเพราะเขาหรือว่าเหตุผลอื่น?
ในฐานะผู้นำของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป ยศพัฒน์นอกเหนือจากศัตรูคู่อาฆาตอย่างนฤเบศวร์ ก็ยังมีศัตรูมากมาย ไม้ใหญ่โดนลมโค่นสินะ บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปเจิดจรัสเกินไป คนที่ไม่ชอบยศพัฒน์มีมากมาย
เมื่อก่อน ยศพัฒน์ทำให้พวกเขารู้สึกว่าไม่มีจุดอ่อนอะไร
ตอนนี้มีเทวิกา เทวิกาก็คือจุดอ่อนของเขา และเป็นการยากที่จะรับประกันว่าจะไม่มีใครต้องการใช้เทวิกามาควบคุมโจมตีแก้แค้นเขา
นฤเบศวร์เป็นศัตรูคู่อาฆาตของเขา ถึงยังไงก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ออกมา นฤเบศวร์ดูหมิ่นการใช้ผู้หญิง เขาพ่ายแพ้ให้กับยศพัฒน์แม้ว่าใจจะไม่ยอมปากก็ไม่ยอมด้วย แต่กลับพ่ายแพ้อย่างตรงไปตรงมา
“คุณชาย คุณนาย สวัสดีค่ะ!”
ทันทีที่ทั้งคู่ลงไปที่ชั้นหนึ่ง ป้ามะนาวก็พาทุกคนไปทักทายสองสามีภรรยา
ยศพัฒน์กลับไม่เป็นอะไร
แต่เทวิกาสะดุ้งตกใจ ไม่ค่อยชินที่ถูกคนเรียกว่าคุณนาย
ในห้องโถงอันหรูหรา มีคนยืนสิบกว่าคนถึงยี่สิบคน นอกเหนือจากป้ามะนาว ยังมีคนคนหนึ่งที่อยู่ในความทรงจำของเทวิกา ก็คือคนขับรถ
เธอหันหน้ามองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ หัวเราะหึๆ
ยศพัฒน์พูดด้วยสีหน้าใจเย็น: “นั่นเป็นคนขับรถของฉันโดยเฉพาะ เธอเคยเจอมาก่อน”
“ฉันยังคิดว่าเป็นคนขับรถออนไลน์จริงๆ”
ยศพัฒน์ยิ้มเล็กน้อย“กลัวว่าเธอจะไม่สบายใจ ก็เลยโกหกเป็นการโกหกที่หวังดี”
เทวิกา: “…….”
เขาตรงไปตรงมามาก แต่เธอกลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“คุณชาย คนก็ครบแล้วค่ะ”ป้ามะนาวกล่าวอย่างเคารพ
ยศพัฒน์พูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “พวกเธอก็แนะนำชื่อและตำแหน่งงาน ให้คุณนายได้รู้จักพวกเธอ”
ดังนั้น เริ่มจากป้ามะนาวก่อน ได้บอกตำแหน่งและชื่อของตัวเองให้กับเทวิกา
เทวิกาทำได้แค่ยิ้มตอบ และทักทายทุกคน ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
คิดในใจว่า: ที่แท้ นี่ก็คือมหาเศรษฐีสินะ
แต่กลับได้ยินชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆอธิบายอย่างอ่อนโยนว่า: “ฉันซื้อวิลล่าหลังนี้มาอยู่เพื่อสะดวกในการทำงาน คนพวกนี้ฉันเป็นคนย้ายมาจากคฤหาสน์ใหญ่มาใช้งาน โดยที่ไม่รู้ตัว ย้ายคนมามากขนาดนี้ ฉันคิดว่าแค่ไม่กี่คนเอง”
“ทางคฤหาสน์ใหญ่นั้น ที่อยู่ของพวกเรายังมีคนงานมากมาย เมื่อเรากลับไป ฉันจะแจ้งให้ทุกคนรวมตัวกัน พบหน้ากับเธอ เธอจำพวกเขาได้ก็จำไป จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่พวกเขารู้ว่าเธอเป็นคุณนายก็พอ”
เทวิกากะพริบตา และถามตามสัญชาตญาณ: “บ้านของพวกพี่จ้างคนงานกี่คนเหรอ?”
ยศพัฒน์บอกให้ทุกคนแยกย้ายไป เขาพาเทวิกาเข้าไปที่ห้องอาหาร
โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารหรูหรามากมาย เพียงแค่มองดูก็ทำให้ผู้คนรู้สึกอยากอาหาร
“ฉันดึงตัวเชฟมาจากข้างนอกด้วยราคาสูง ทำอาหารได้อร่อยมากๆ เมื่อเทียบกับเชฟของโรงแรมเมเปิลและโรงแรมเมเปิล ดีกว่ามากมาย”
เทวิกา: …….
มิน่าล่ะอาหารที่ทำออกมา กลิ่นหอม มองดูก็หน้าตาดี อร่อยไปหมดในทุกๆด้าน
โลกของคนมีเงิน เธอไม่เข้าใจจริงๆ
ก็ไม่ชินด้วย
หย่ากัน ยังทันมั้ย?
สองสามีภรรยานั่งลงที่หน้าโต๊ะอาหาร ป้ามะนาวต้องการรับใช้ แต่ถูกสายตาของยศพัฒน์บ่งบอกว่าให้เธอออกไป
เขามองออกว่า เทวิกาไม่ชินกับการให้คนอื่นรับใช้อยู่ใกล้ๆ
เมื่อคำนึงถึงช่องว่างความเป็นจริงระหว่างทั้งสองคน ยศพัฒน์ไม่รีบร้อนบีบคั้นให้เธอปรับให้เข้ากับชีวิตของคุณนาย ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
เขาไม่ให้เวลาเธอปรับตัว พาเธอมาเป็นภรรยาในทันที เขาก็ค่อนข้างเป็นห่วงแล้ว แต่ไม่อยากยอมแพ้ เมื่อยอมแพ้ เธอก็จะหนีไปจากข้างกายของเขา
เรื่องอื่นๆ เขาไม่รีบร้อนได้
“คฤหาสน์ใหญ่ของพวกเราก็คือคฤหัสถ์เมเปิล เนื่องจากคนในตระกูลของเราอาศัยอยู่เป็นกลุ่ม ดังนั้นคฤหัสถ์เมเปิล ด้วยมีลานศูนย์เป็นจุดศูนย์กลาง ได้สร้างบ้านหลังเล็กหลังใหญ่ไว้มากมาย ทุกคนก็มีพื้นที่เล็กๆของตัวเอง”
“ฉันเป็นผู้นำ ตอนแรกอยู่ที่ลานศูนย์ แต่ว่าชอบอยู่คนเดียว ดังนั้นตอนนี้ปู่ย่าและพ่อแม่ของฉันยังคงอยู่ที่ลานศูนย์ ฉันอยู่ที่ลานบูรพาของลานศูนย์ ทุกๆลานบ้านทุกๆสวนก็เป็นของแม่บ้านและคนงานของตัวเอง แบ่งงานกันชัดเจน”
เทวิกา: “…….พูดแบบนี้ บ้านของพวกพี่ว่าจ้างคนงานเท่าไหร่?”
ตักอาหารให้กับเธอ ยศพัฒน์เน้นยำ: “คือบ้านของเราต่างหาก วิกา พวกเราเป็นสามีภรรยากัน บ้านของฉันก็คือบ้านของเธอ บ้านของเธอก็คือบ้านของฉัน พวกเราไม่แบ่งแยกซึ่งกันและกัน”
“คนในตระกูลเราเยอะ ถ้าจ้างคนงานรวมถึงคนดูแลไร่ผลไม้และไร่นาก็น่าจะหนึ่งพันกว่าคนนะ อ้อ คฤหัสถ์เมเปิลเป็นสถานที่ขนาดใหญ่ นอกจากคนอยู่อาศัย ยังปลูกผลไม้ ปลูกข้าว ปลูกผักอะไรพวกนี้ด้วย ใช้ที่ดินเลี้ยงดูตัวเองได้ ปลูกเอง กินได้รักษาสิ่งแวดล้อมด้วย”
เทวิกาก้มหน้าก้มตาทานข้าว
ทานข้าวอย่างสุดชีวิต
ความยากจนจำกัดจินตนาการของเธอ
นี่ต่างหากมหาเศรษฐีที่แท้จริง
ครั้งหน้าแม่พูดถึงเรื่องของธาริกาอีก เธอก็จะพูดตระกูลอริยชัยกุลออกมา รับรองว่าสลัดธาริกาและชายชราของหล่อนออกไปหลายสิบถนน
“วิกา เธออย่าเอาแต่กินข้าว ต้องกินกับข้าวด้วย กับข้าวพวกนี้เป็นสิ่งที่เธอชอบกิน ถ้ารู้สึกว่าเชฟทำได้ไม่ดี ฉันบอกกับป้ามะนาว ให้เชฟไปศึกษาเพิ่มเติม”
“ไม่ค่ะ อร่อยมาก อร่อยมากๆ”
เทวิการีบพูด“พี่พัฒน์ ฉันตกใจกับความยิ่งใหญ่ของตระกูลพวกพี่ แล้วก็จ้างคนงานหนึ่งพันกว่าคน”
ยศพัฒน์หัวเราะ“อันที่จริงคนในตระกูลของเราเป็นกันเองมาก มีคนงานจำนวนมากมายขนาดนี้ ประเด็นหลักคือแบ่งงานกันชัดเจน ยังเป็นเพราะว่าสวนผลไม้ของบ้านเราใหญ่มาก ไร่นาก็มากมาย จำเป็นต้องจ้างคนมากมายขนาดนั้นมาดูแล”
