รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 049 เล็งไปที่เธอตั้งนานแล้ว
ถืออัลบั้มรูปไม่กี่เล่มกลับไปที่ห้องนอนใหญ่ของยศพัฒน์ เทวิกาก็นั่งลงที่หน้าโซฟา
เปิดอัลบั้มแรกด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ยศพัฒน์ล็อกอัลบั้มหลายเล่มนี้อยู่ในลิ้นชัก แสดงว่าเขาให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับอัลบั้มเหล่านี้
แล้วเขาก็ตั้งใจให้เธอดูอีกด้วย
หือ?
เป็นรูปภาพของเธอ
ยังคงเป็นรูปภาพตอนที่เธออายุสิบกว่าปี
เทวิกาพลิกดูอัลบั้มเล่มหนึ่งหมดอย่างรวดเร็ว รูปภาพในอัลบั้มเป็นเธอทั้งหมด
คิดอยู่นานมาก เธอก็คิดไม่ออก ถ่ายรูปภาพมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และพี่พัฒน์เป็นคนมอบให้ด้วย
เธอเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูป รูปภาพในโมเมนต์หรือว่าอัลบั้มในโทรศัพท์ของเธอ ส่วนใหญ่เป็นภาพวิวทิวทัศน์
เทวิกาก็เปิดดูอัลบั้มเล่มที่สอง
ค่อยๆค้นพบว่า เธอในรูปภาพ เริ่มตั้งแต่อายุสิบสี่ปี จนถึงตอนนี้ยี่สิบปี
ฉิบหาย!
สิบปี!
พี่พัฒน์บอกเธอต่างหากที่เป็นคนรู้ใจในวัยเด็กของเขา บอกว่าเขามองดูเธอเติบโต
มองดูเธอเติบโตจริงๆด้วย
เขาแอบถ่ายรูปเธอ!
เทวิกามองดูรูปภาพเหล่านี้ด้วยความนิ่งอึ้ง อารมณ์ก็เพิ่มขึ้นชั่วขณะหนึ่ง
เธอก็ไม่ได้โง่หรอกน่ะ
ยศพัฒน์ทำแบบนี้เพื่ออะไร เธอพอเดาได้และก็เข้าใจด้วย
ยังไงซะเธอเป็นคนเขียน เขียนเกี่ยวกับแนวรักแบบชู้สาวของความรัก ถือว่าตัวเองเป็นคนที่เข้าใจความรักเป็นอย่างดี
ยศพัฒน์กลับเล็งไปที่เธอตอนที่เธออายุสิบสี่ปี แต่กลับไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอ ปล่อยให้เธอเติบโตอย่างอิสระ จนกระทั่งช่วงนี้ถึงได้เริ่มขุดหลุม และดักเธอไว้ในโลกของเขา
รับรู้ความจริง ทำให้เทวิการู้สึกซับซ้อน
“กริ๊งๆๆ……..”
โทรศัพท์ดังขึ้น ดึงเทวิกาที่เหม่อลอยกลับมา
โทรศัพท์จากพี่ชาย
“เทวิกา แกกับยศพัฒน์ไปที่ไหนกัน? พวกแกไม่อยู่ที่ร้าน พี่มาบ้านเช่าของแก ก็ไม่เห็นพวกแกอยู่ในบ้าน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว แกยังไม่กลับมาอีก ไอ้สารเลวยศพัฒน์ พาเธอไปเสียแล้ว ไม่นึกเลยว่าดึกดื่นขนาดนี้ยังไม่กลับบ้านอีก”
ในคำพูดของชเนนทร์ยังพูดให้ร้ายน้องเขยด้วย
ใครให้ยศพัฒน์แย่งน้องสาวคนเดียวของเขาไป น้องสาวเป็นแก้วตาดวงใจของพวกเขาทั้งครอบครัว
ถูกหมูอย่างยศพัฒน์ครองครอบไปแล้ว ยังไม่ยอมให้เข้าว่าร้ายให้ไม่กี่คำอีกเหรอ?
“พี่ค่ะ หนูอยู่ที่บ้านของพี่พัฒน์”
“อะไรน่ะ แกไปทำอะไรที่บ้านของเขา ดึกดื่น แกไปที่บ้านของเขาได้ยังไง ไปที่บ้านของเขา แกก็คือเนื้อบนเขียงของเขา ปล่อยให้เขาฟัน แกส่งตำแหน่งมาให้ฉัน ฉันไปรับแกกลับมา”
หลังจากที่เทวิกาเงียบไปครู่หนึ่ง ก็พูดอย่างเบาๆว่า: “พี่ หนูกับพี่พัฒน์เป็นสามีภรรยากันแล้ว ก็ต้องถูกเขาฟันไปตั้งนานแล้ว”
ชเนนทร์: “……ฉันอยากจะต่อยยศพัฒน์ให้สาหัสจริงๆ”
“ถ้าพี่ทำร้ายพี่พัฒน์ ฉันก็อาจจะเป็นทุกข์ด้วย เขาเป็นที่พึ่งพาของฉันไปตลอดชีวิต”
ชเนนทร์อุทานขึ้นมาว่า: “วิกา นี่เพิ่งจะไม่กี่วันเอง ใจของเธอก็ถูกยศพัฒน์ได้ไปทั้งหมดแล้ว ก็ใช่สิ หมอนั้นหน้าตาก็ดี หล่อลากไส้ ไม่ว่ารู้ทำให้ผู้หญิงหลงใหลไปตั้งเท่าไหร่แล้ว แกจะถูกเขาได้หัวใจไป ก็เป็นเรื่องปกติมาก”
“พี่ค่ะ ดึกมากแล้ว พี่รีบไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงหนู หนูวางสายแล้วน่ะ”
เทวิกาจิตใจสับสนวุ่นวาย ไม่มีกะจิตกะใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับพี่ชาย
เธอรู้ว่าพี่ชายเป็นห่วงเธอ
และไม่ใช่ว่ารังเกียจยศพัฒน์ไม่ดี
ในความเป็นจริง พี่ชายยังชื่นชมยศพัฒน์เป็นไอดอล
เพียงแต่ว่ายากที่จะยอมรับได้ว่าไอดอลของตัวเองได้ครอบครองน้องสาวของตัวเองเท่านั้นเอง
“วิกา วิกา…….”
ชเนนทร์เรียกสองครั้ง พยายามจะห้ามให้น้องสาวที่จะวางสาย
น่าเสียช้าไปหน่อย
เทวิกาพลิกดูหลายอัลบั้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ดูครั้งหนึ่ง ก็สัมผัสถึงความรักที่ยศพัฒน์มีต่อเธอครั้งหนึ่ง
หลังจากที่เข้าใจความคิดที่เขามีต่อเธอ มีเรื่องมากมาย เทวิกาก็ยิ่งเข้าใจได้
วันนั้น ยศพัฒน์นัดพบลูกค้าที่ร้านกาแฟของเธอ ซึ่งต้องมีเจตนาอย่างแน่นอน
บางที นอกจากคู่ดูตัวไม่ใช่เขาเป็นคนจัดการ เรื่องอื่นเขาก็เป็นคนจัดการไว้เรียบร้อย
มิน่าล่ะ เธอเติบโตขนาดนี้ นอกจากเธอเป็นคนเริ่มคบหากับตาณเองก่อน ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนตามจีบเธอเลย
คิดว่ายศพัฒน์ต้องก่อกวนอยู่เบื้องหลัง และขับไล่พวกผู้ชายที่คิดถึงเธอ
เขาสามารถแอบถ่ายรูปเธอได้มากมายขนาดนี้ จะกำจัดศัตรูความรัก ก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมากไม่ใช่เหรอ?
ต่อมาเทวิกาผล็อยหลับไป กอดอัลบั้มไม่กี่เล่มนั้นไว้ และเอนกายลงบนโซฟานอนหลับไป
ตอนที่ยศพัฒน์กลับมา เห็นฉากนี้ เขาทั้งขบขันทั้งเป็นห่วง เอาอัลบั้มไม่กี่เล่มออก อุ้มเธอขึ้นมาอย่างระมัดระวัง อุ้มกลับไปในห้องนอน วางเธอลงบนเตียง เขาโน้มตัวลงกระซิบข้างหูของเธอ: “วิกา เข้าใจความรักของฉันหรือยัง?”
“อย่าคิดที่จะไปจากฉันอีก ตลอดชีวิตนี้ของฉันไม่มีทางปล่อยมือเธออีก”
เทวิกานอนหลับได้อย่างสบาย สิ่งที่เขาพูด เธอไม่ได้รู้เรื่องเลยสักนิด
โลกใบเดียวกัน คนแตกต่างกัน ทำเรื่องต่างๆในเวลาที่ต่างกัน
ทางนี้ ยศพัฒน์สองสามีภรรยาเข้านอน
ทางนั้น นฤเบศวร์ขับรถเพียงลำพัง และขับเข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลไชยรัตน์
แม่บ้าที่ช่วยตระกูลไชยรัตน์ดูแลบ้านมาตลอด รู้เรื่องความสนิทสนมของนฤเบศวร์กับคุณหนูของตัวเอง
สำหรับการมากลางดึกของนฤเบศวร์ แม่บ้านก็คุ้นเคยจนเห็นเป็นเรื่องปกติ
นฤเบศวร์ลงจากรถ ถามแม่บ้านที่เดินมา: “คุณหนูของพวกคุณยังไม่นอนเหรอ?”
“หลังจากที่คุณหนูกลับมา ก็ยุ่งมากทุกวัน มักจะยุ่งจนถึงกลางดึก”
“คุณชายเบศวร์ หน้าของคุณเป็นอะไร? ฉันเห็นว่ามันบวมแดง ถูกคนทำร้ายมาหรือเปล่า?”
แม่บ้านสังเกตว่าใบหน้าทั้งสองข้างของนฤเบศวร์บวมแดง ราวกับว่าเกิดจากการที่ถูกคนตบอย่างแรง
แต่ ใครกล้าลงไม้ลงมือเช่นนี้กับนฤเบศวร์กัน
อ้อ มีคนกล้าสิ
ยศพัฒน์คุณชายของตระกูลอริยชัยกุล!
นฤเบศวร์ลูบใบหน้าของตัวเอง ก็รีบดึงมือกลับ เจ็บจริงๆ!
เขาตบตัวเอง
“ผมไปทวงความยุติธรรมกับยศพัฒน์ให้กับคุณหนูของพวกคุณ เกิดความขัดแย้งขึ้น ผมแพ้ยศพัฒน์ ถูกเขาต่อยอย่างหนัก หน้าฟกช้ำ”
แม่บ้านก็ด่าว่ายศพัฒน์ในทันที“คุณหนูดีกับเขาขนาดนั้น เขามักจะทำให้คุณหนูเสียใจ คุณชายเบศวร์ คุณได้สั่งสอนคุณชายพัฒน์อย่างหนักแทนคุณหนูหรือเปล่า?”
นฤเบศวร์กระตุกมุมปาก หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง: “ผมจะกล้าทำร้ายยศพัฒน์ที่ไหนกัน คุณหนูของพวกคุณถือว่ายศพัฒน์เป็นสุดที่รัก ถ้าผมแตะต้องยศพัฒน์แม้แต่ปลายผม เปรมาก็จะโมโหใส่ผมได้”
เปรมาเพื่อยศพัฒน์ โมโหใส่เขา ก็ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว
ในเวลานี้นฤเบศวร์หน้าฟกช้ำ เพราะว่ายิ้ม ทำให้เขารู้สึกว่าเจ็บหน้ามาก
ไม่รู้ว่าเปรมาเห็นเขาตายกลับมา จะเป็นห่วงเขาหรือเปล่า?
“หล่อนเป็นผู้หญิงแบบไหน แกยังไม่รู้เหรอ? หล่อนคุ้มค่าให้แกทำแบบนี้เหรอ?”
คำพูดที่ยศพัฒน์พูดกับนฤเบศวร์ โผล่ขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด กึกก้องอยู่ในสมองของเขา
เปรมาหลงรักยศพัฒน์มาหลายปี เขาก็หลงรักเปรมามาหลายปี
คุ้มค่าหรือไม่ เรื่องของเขา ยศพัฒน์ไม่ต้องยุ่ง
“คุณชายเบศวร์ เข้าไป ฉันจะเอาน้ำแข็งมาให้คุณ ให้คุณหนูประคบหน้าให้คุณ”
แม่บ้านรอคอยให้คุณหนูของตัวเองเลือกนฤเบศวร์ ด้วยสายตาของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน นฤเบศวร์ต่างหากที่จริงใจจริงใจต่อคุณหนู ส่วนคุณชายพัฒน์ไม่เคยบอกว่าชอบคุณหนูมาก่อน ก็ไม่เคยสัญญาอะไรเลย ก็มีแต่คุณหนูที่คิดไปโดยฝ่ายเดียว
