กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) – บทที่ 329 -330

บทที่ 329 เข้าร่วม
“ข้อแม้อะไร?”ฮวงเฟิงถาม
“ต้องมาร่วมงานกับเรา!”ไป่เสี่ยวโหรวกล่าว เมื่อเห็นว่าฮวงเฟิงกำลังจะพูดบางอย่าง เธอก็กล่าวเสริมว่า “ไม่ใช่แค่มาเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการหรอกนะ แต่เป็นสมาชิกภายนอก”
ฮวงเฟิงฉงนกับคำพูดนั้นและกำลังจะพูดออกมาและเปลี่ยนน้ำเสียงของเขา“แล้วมันต่างกันยังไงกับสมาชิกอย่างเป็นทางการ?”
“ต่างสิสมาชิกภายนอกไม่มีสวัสดิการ ไม่มีสวัสดิการค่าบ้าน ไม่มีสวัสดิการค่ารถ”
“หยุดเลยหยุดเลย นี่คุณหมายความว่าสมาชิกภายนอกจะไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรเลยงั้นเหรอ?” ฮวงเฟิงกล่าว ถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเขามีกล่องจักรวาลอยู่แล้ว และเขาก็สามารถที่จะหาเงินเองได้ไม่น้อยแล้วเขาจะไปสนใจอะไรเกี่ยวกับสวัสดิการพวกนั้น
“นอกเหนือไปจากจะไม่มีสวัสดิการอะไรแล้วก็ยังไม่อยู่ในระบบที่เป็นทางการด้วย ยิ่งไปกว่านั้นถ้าคุณไปฆ่าใครสักคนจริงๆ การสืบสวนก็จะยิ่งเข้มข้นขึ้น” ไป่เสี่ยวโหรวกล่าวเสริม
“ไม่มีปัญหา”เพื่อที่จะให้ไป่เสี่ยวโหรวช่วยเก็บความลับเอาไว้ คงเป็นไปไม่ได้ถ้าเขาจะไม่เข้าร่วมกับองค์กรตราบใดที่ไม่ได้มีกฎระเบียบอะไร
ไป่เสี่ยวโหรวเองก็ยิ่งพอใจมากถึงแม้ว่าฮวงเฟิงจะไม่ได้เต็มใจที่จะมาเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการแต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญอยู่ที่เขาตกลงที่จะเข้าร่วมด้วยและแน่นอนว่าเธอจะต้องรายงานเรื่องนี้ให้ผู้บังคับบัญชาทราบซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ปัญหา
หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็ได้ติดตามตำรวจไปยังสถานีตำรวจในตอนนี้เขาไม่มีใบรับรองอะไรดังนั้นเขาจึงต้องไปที่สถานีตำรวจ แต่เขาก็ไม่โดนใส่กุญแจมือ
ไป่เสี่ยวโหรวไม่จำเป็นต้องไปสถานีตำรวจตั้งแต่แรกดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าตำรวจเหล่านั้นไม่กล้าพาตัวเธอไปและพวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์อย่างไรก็ตามไป่เสี่ยวโหรวได้ตัดสินใจที่จะไปกับพวกเขาเพราะคนที่ถูกควบคุมตัวไปไม่ใช่แค่คนธรรมดา
เมื่อฮวงเฟิงและไป่เสี่ยวโหรวมาถึงที่สถานีตำรวจฮวงเฟิงก็เข้าใจว่าเรื่องในครั้งนี้ร้ายแรงกว่าที่เขาคาดไว้ ที่นั่นไม่ได้มีแค่ผู้กำกับชิวแต่ยังมีเจ้าหน้าที่ของรัฐอีกหลายคนอยู่ข้างๆ เขาอีกด้วย
ถงเฉียนจุ้นรู้สึกมั่นใจอยู่ลึกๆในใจ
“ฮวงเฟิงนี่คุณมาที่นี่ทำไม?” เมื่อผู้กำกับชิวเห็นฮวงเฟิงเขาก็ยังประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าฮวงเฟิงจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ
”ครับผมเป็นสมาชิกในทีมของเธอ” ฮวงเฟิงชี้ไปที่ไป่เสี่ยวโหรว และกล่าวออกมา นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาคุยกันในขณะที่พวกเขากำลังเดินทางมาที่นี่: “ฉันจะตรวจสอบสถานการณ์ของถงเฉียนจุ้นร่วมกับหัวหน้าทีม”
“สมาชิกในทีมงั้นเหรอ?”คุณไม่ใช่แค่รปภ. งั้นเหรอ? เดี๋ยวก่อนแล้วคุณไม่ได้เปิดโรงงานของคุณเองงั้นเหรอ? ทำไมถึงเป็นพวกเขาอีกแล้วเนี่ย? “เกี่ยวกับตัวตนของไป่เสี่ยวโหรว ผู้กำกับชิวรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว เพียงแค่ว่าเขาไม่ได้คาดคิดว่าฮวงเฟิงจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วยจริงๆ
”ผู้กำกับชิวมีความลับบางอย่างที่เกี่ยวข้องและไม่สะดวกที่จะเปิดเผยในตอนนี้ ฉันหวังว่าคุณจะไม่เปิดเผยตัวตนของเขา” ในเวลานี้ ไป่เสี่ยวโหรวมาเพื่อช่วยฮวงเฟิง
ผู้กำกับชิวพยักหน้าแม้ว่าเขาจะยังคงมีความสงสัยอยู่ในใจเนื่องจากไป่เสี่ยวโหรวได้กล่าวไปแล้ว เขาก็ไม่ติดใจเรื่องนี้อีกต่อไป ฮวงเฟิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกถ้าไม่ใช่เพราะไป่เสี่ยวโหรวเขาจะไม่สามารถอธิบายตัวเองและอาจเข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ก็ได้
การสอบสวนของถงเฉียนจุ้นเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วนี่คือสิ่งไป่เสี่ยวโหรวร้องขอเพราะถงเฉียนจุ้นนั้นไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับการลักลอบค้าของเถื่อน แต่ยังค้ามนุษย์ด้วย ทุกนาทีที่ล่าช้าคนที่ถูกขายก็ตกอันตรายมากขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากที่ความสงสัยของฮวงเฟิงถูกปัดเป่าไปเขาก็ถูกไป่เสี่ยวโหรวส่งตัวไปเพื่อพาคนทั้งสองคนของคาวาชิมะมาในเวลาเดียวกันเขาก็สอบปากคำถงเฉียนจุ้น เพื่อสอบปากคำสองคนนั้น
ในตอนแรกถงเฉียนจุ้นยังคงคิดที่จะปัดความรับผิดชอบและความสงสัยของเขาอย่างไรไม่ว่าตำรวจจะซักถามเขาอย่างไรเขาก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อเขาเห็นทั้งสองคนที่ฮวงเฟิงพามาสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
สองคนนี้ไม่ใช่แค่คนของคาวาชิมะพวกเขาเป็นคนใกล้ชิดของคาวาชิมะ มิฉะนั้นคาวาชิมะคงจะไม่ปล่อยให้พวกเขาทำ “งานส่วนตัว”ให้ ดังนั้นสองคนนี้จึงชัดเจนมากเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคาวาชิมะ
ที่สำคัญที่สุดคือคนส่วนใหญ่ที่จะถูกนำไปขายถูกรวบรวมมาเนื่องจากการกระตุ้นของคาวาชิมะซึ่งทั้งสองคนที่ยังไม่ถูกจับรู้ว่าคนเหล่านั้นถูกขังอยู่ที่ไหน
ดังนั้นหลังจากที่รู้ว่าสองคนนี้ยังไม่ตายและถูกจับได้แล้วความหวังสุดท้ายอันน้อยนิดในหัวใจของถงเฉียนจุ้นก็หายไปเช่นกัน แม้ว่าสองคนนั้นจะยังไม่รับสารภาพ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากสารภาพเพราะหัวใจของเขาได้พังทลายไปแล้ว
นี่เป็นสาเหตุที่ไป่เสี่ยวโหรวและฮวงเฟิงปล่อยให้ถงเฉียนจุ้นรู้ว่ามีคนของคาวาชิมะอีกสองคนที่ถูกจับได้ล้วพวกเขาไม่รู้สถานการณ์ที่แน่นอนและหวังเพียงว่าการทำเช่นนั้นจะช่วยให้ถงเฉียนจุ้นรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แต่พวกเขาไม่คิดว่ามันจะมีผลดีเช่นนี้และมันดีเกินกว่าที่พวกเขาได้จินตนาการเอาไว้
หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขาต้องการที่จะฆ่าฮวงเฟิงและให้คาวาชิมะส่งคนไปฆ่าเขา ทั้งสองคนนี้ก็คงจะไม่รอดพ้นจากชะตากรรมที่จะโดนถงเฉียนจุ้นวางยาพิษจนตาย (คนที่ไม่ได้ไปที่บ้านพักของฮวงเฟิงก่อนหน้านี้เนื่องจากอาการปวดท้องได้ถูกบอดี้การ์ดของถงเฉียนจุ้นฆ่าไปแล้ว)
พวกเขาบอกเพียงว่าหากไม่แสวงหาความตายก็ไม่ตาย!
ไป่เสี่ยวโหรวและฮวงเฟิงไม่คิดว่าจะมีเรื่องหักมุมเกิดขึ้นที่นี่แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่ออารมณ์ดีของพวกเขาเลย ในที่สุดก้อนหินขนาดใหญ่ในหัวใจของฮวงเฟิงก็ถูกย้ายออกไปและในที่สุดหัวใจของเขาก็ผ่อนคลายลงมากและเขาไม่ต้องกังวลว่าจะถูกลอบสังหารโดยถงเฉียนจุ้นอีกต่อไป
ไป่เสี่ยวโหรวเองก็อารมณ์ดีเช่นกันไม่เพียงแต่เธอทำอะไรเสร็จแล้วยังช่วยคนจำนวนมากที่กำลังจะถูกขายเธอยังได้พบกับ ฮวงเฟิงในฐานะสมาชิกภายนอกซึ่งทำให้เธอพอใจมาก
หลังจากทั้งสองคนออกจากสถานีตำรวจแล้วพวกเขาก็เตรียมแยกย้ายกัน ฮวงเฟิงเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน แต่ไป่เสี่ยวโหรวเตรียมหาโรงแรมเพื่อที่จะพักผ่อนแล้วพรุ่งนี้เช้าเธอจะกลับเมืองหลวงเพื่อรายงานภารกิจนี้ให้หรงหนิงฟัง แน่นอนว่านี่รวมถึงเรื่องของฮวงเฟิงด้วย
“งั้นทำไมคืนนี้คุณไม่ไปนอนที่บ้านผมล่ะ?”ฮวงเฟิงพูดติดตลก
“ตกลงค่ะ”เขาไม่ได้คาดหวังว่าไป่เสี่ยวโหรวจะตกลงโดยไม่ต้องคิดซึ่งทำให้ฮวงเฟิงตะลึงไปชั่วขณะ เดิมทีเขาแค่ล้อเล่นเขาไม่ได้คาดหวังว่าไปเสี่ยวโหรวจะตกลงจริงๆ
“ยืนเซ่ออะไรอยู่ล่ะ?””ไปกันเถอะเดี๋ยวฉันจะต้องไปซื้อของระหว่างทางกลับบ้านด้วยนะ ฉันหิว” หญิงสาวสวยทำหน้าตาตะกละใส่ฮวงเฟิงและกล่าวออกมา
บทที่ 330 ภายในเกมส์
นี่เหรอ?โลกใหม่? นับตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่สู้รบกันอย่างอิสระ หลายๆ กิลด์และประเภทบุคคลกลายเป็นว่านอนสอนง่าย ก่อนหน้านี้การสู้รบกันอย่างอิสระทำให้กิลด์หลายแห่งต้องเกิดความสูญเสียครั้งใหญ่และหลังจากที่หลายคนได้ตายไป และอุปกรณ์ของพวกเขาก็ลดลง สิ่งของเหล่านี้บางส่วนก็ถูกผู้อื่นนำไปทิ้ง แต่ส่วนใหญ่ได้รับการรีเฟรชโดยระบบเมื่อเวลาผ่านไป
ด้วยเหตุนี้กิลด์จำนวนมากจึงก่อตั้งกิลด์ของตนเองขึ้นในช่วงเวลานี้หลังจากช่วงเวลาแห่งการฟื้นตัวจำนวนกิลด์ทั้งหลายก็ค่อยๆ ลดลง
อย่างไรก็ตามคำสั่งการสร้างเมืองและลูกเมืองก็ยังไม่มีใครเห็นแม้ว่าเพียงผิวเผินแล้วกิลด์จำนวนมากยอมแพ้ในการต่อสู้เพื่อเอาชนะทั้งสองสิ่งนี้ แต่พวกเขาก็กำลังตรวจสอบกันอย่างลับๆ ว่าทั้งสองสิ่งนั้นไปถึงไหน ในหมู่พวกเขาโดยเฉพาะผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวและแซมซารา พวกเขามีบทบาทมากที่สุด
เนื่องจากทั้งสองกิลด์นี้เป็นกิลด์ที่มั่นใจได้มากที่สุดว่าไอเท็มทั้งสองนี้มีอยู่จริงและเนื่องจากพวกเขาเป็นกิลด์ที่มีโอกาสที่สุดที่จะได้รับไอเท็มพวกนั้นมา พวกเขาจึงตั้งใจแน่วแน่มากกว่ากิลด์อื่นๆ
สำหรับกิลด์อื่นๆบางคนก็สงสัยว่าสองสิ่งนี้มีอยู่จริงหรือไม่ ไม่เช่นนั้นแล้วทำไมพวกเขาถึงยังไม่ปรากฏตัวหลังจากที่เวลาก็ผ่านไปนานแล้ว พวกเขาคิดว่ามันเป็นข่าวปลอมที่หุบเขาหลิงเซียวและแซมซาราปล่อยออกมาและแม้ว่าพวกเขาจะกำลังตรวจสอบอยู่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้กระตือรือร้นกับมันเท่าไหร่นัก
หลังจากการต่อสู้ระหว่างหุบเขาหลิงเซียวและแซมซาราทั้งสองกิลด์ก็มาถึงทางตันหากพวกเขาต้องเผชิญหน้ากันในถิ่นทุรกันดารมีโอกาสสูงที่การต่อสู้จะปะทุขึ้น หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าการเลื่อนระดับที่สูงขึ้นของทั้งสองกิลด์ได้ถูกยับยั้ง การต่อสู้ที่วุ่นวายก็จะยิ่งใหญ่ขึ้น อย่างไรก็ตามสมาชิกของทั้งสองกิลด์ตระหนักดีว่าจะมีการต่อสู้ครั้งใหญ่ระหว่างพวกเขาเกิดขึ้นในอนาคต
”แม่งเอ้ยเมื่อคืนตอนที่ฉันฆ่ามอนสเตอร์ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสายลมหนาว ฉันถูกพวกไอ้พวกนั้นจากแซมซาราซุ่มโจมตี นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะในสัปดาห์นี้ไอ้พวกนี้มันเหลือเกินจริงๆ”
ในป่าทึบผู้เล่นมากกว่าสิบคนกำลังฆ่ามดอยู่มดเหล่านี้ดูเหมือนกับมดธรรมดาทั่วไป แต่มีขนาดใหญ่กว่าเด็กอายุประมาณ 5-6 ขวบ และพวกมันก็ยังดุร้ายมาก
อย่างไรก็ตามการประสานงานระหว่างผู้เล่นเหล่านี้ทำได้ดีมากมีทักษะมากมายที่ใช้ระหว่างนักสู้กับนักเวทย์ ทำให้มดไม่สามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงใดๆ ได้ ในทางกลับกันมดก็ค่อยๆ ตายลงทีละตัว
อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นแต่ก็ไม่มีใครมีรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าโดยเฉพาะคนที่กำลังบ่นอยู่ในตอนนี้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังในทันที
ดังนั้นหัวหน้ากิลด์ของพวกเขาหลิงเสี่ยวเทียนจึงเลือกที่จะใช้ความยับยั้งชั่งใจให้มากขึ้นโดยบอกให้สมาชิกกิลด์ของเขาหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับผู้คนจากแซมซาราเป็นการชั่วคราวและหลีกเลี่ยงพวกนั้นให้มากที่สุด ตอนนี้พวกเขาต้องสะสมความแข็งแกร่งและจะกลับมาแก้แค้นเมื่อสมาชิกกิลด์แข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น
ดังนั้นแม้ว่าผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวจะมีความโกรธอยู่ในใจแต่พวกเขาก็รู้ว่าหัวหน้ากิลด์ของพวกเขานั้นพูดถูก หากพวกเขาทนไม่ได้ในตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้การสูญเสียแย่ลง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมขณะที่พวกเขากำลังปรับเลเวล พวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงคนจากแซมซารา
อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาจะหลีกเลี่ยงผู้คนจากแซมซาราแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้คนจากแซมซาราจะไม่คิดที่จะเริ่มโจมตีพวกเขาก่อน แม้ว่าหัวหน้าของแซมซาราจะยังขอให้สมาชิกของเขาควบคุมตัวเองและมุ่งเน้นไปที่การเพิ่มเลเวล แต่อย่างไรก็ตามคู่แข่งของพวกเขาไม่ได้มีเพียงแค่หุบเขาหลิงเซียวเพียงแห่งเดียว แต่พวกเขาไม่ได้เห็นหุบเขาหลิงเซียวอยู่ในสายตาของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ พวกเขายังให้ความสำคัญกับกิลด์ใหญ่อื่นๆ และกิลด์ของเขาเองที่เสียพลังงานไปกับกิลด์มากเกินไป อย่างเช่นหุบเขาหลิงเซียวนั้นไม่เป็นประโยชน์ต่อการพัฒนากิลด์ของเขาเองเลย
อย่างไรก็ตามแม้ว่าหัวหน้ากิลด์จะร้องขอแต่ความแข็งแกร่งของ แซมซาราก็ยังแข็งแกร่งกว่าเล็กน้อย ดังนั้นเมื่อพวกเขาพบผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวในป่า โดยส่วนใหญ่แล้วสมาชิกกิลด์จะเลือกที่จะไม่หลบเลี่ยงพวกเขาไปและเข้าไปหาพวกเขาแทน ส่วนใหญ่แล้วมันเป็นเพียงการลอบโจมตีและสาเหตุที่มันเป็นการลอบโจมตีก็เพราะคนจากหุบเขาหลิงเซียวได้จากไปจากจุดนั้นแล้วตอนที่พวกเขาไปเจอ
ดังนั้นในช่วงเวลานี้ผู้คนในแซมซาราจึงโจมตีผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวอย่างต่อเนื่องและบ่อยขึ้นเรื่อยๆในอดีตเมื่อพวกเขาพบกันเข้าจริงๆ นานๆ ครั้งพวกเขาถึงจะซุ่มโจมตี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะพัฒนามาถึงจุดที่พวกเขาตั้งใจตามหาคนจากหุบเขาหลิงเซียวเพื่อลอบโจมตี
”ฉันก็เหมือนกันฉันก็ถูกพวกไอ้พวกนั้นซุ่มโจมตีเมื่อวาน ตอนนั้นฉันกับเพื่อนกำลังวิ่งไปหาลูกดอกของพวกเราและพวกมันก็ยังปล้นลูกดอกไปอีกด้วย” อีกคนหนึ่งพูดด้วยความเกลียดชัง
“ไอ้สารเลวพวกนี้ชักจะมากเกินไปแล้วถ้าไม่เพราะหัวหน้าขอร้องให้พวกเราชะลอการโจมตีไว้ล่ะก็ ฉันอยากจะตามไปฆ่าพวกมันถึงที่เลยทีเดียว”
“หัวหน้ากิลด์ทำสิ่งนี้ก็เพื่อประโยชน์ของพวกเราเองอย่างไรก็ตามพวกเราอ่อนแอกว่าพวกนั้นเมื่อกิลด์ของเราแข็งแกร่งขึ้นหัวหน้ากิลด์ได้การันตีแล้วว่าพวกเราจะเป็นคนแรกที่จัดการกับแซมซารา พวกมันจะต้องรู้สึกเสียใจยิ่งกว่าที่พวกเรารู้สึกซะอีก”
คนเหล่านี้มักจะถูกซุ่มโจมตีและสังหารโดยผู้คนจากแซมซาราดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงมีความเกลียดชังอย่างสุดซึ้งต่อแซมซารา ตอนนี้เมื่อมีคนเริ่มเปิดประเด็นก่อนอย่างพวกเขาจึงได้บ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ทีละคน
ความเกลียดชังที่พวกเขามีต่อแซมซารานั้นไม่น้อยไปกว่าสมาชิกคนอื่นๆท้ายที่สุดแล้วผู้คนจากแซมซาราก็ได้ขโมยบอสไปจากเขาและตอนนี้พวกเขาก็ถูกฆ่าอยู่ตลอดเวลา แล้วเขาจะไม่มีความเกลียดชังในใจได้อย่างไรกัน?
ในขณะนั้นโจรที่เดินหน้าสำรวจพื้นที่ได้กลับมาพร้อมกับข่าวที่ดึงดูดความสนใจของทุกคน
”แกกำลังบอกว่าผู้เล่นของแซมซารากำลังต่อสู้กับบอสอยู่ใช่ไหม?”หนึ่งในนั้นยืนยัน
”อืมฉันเพิ่งเห็นมาเอง มันคือบอสแมงมุม บอสตัวนี้ไม่น่ามีคำสั่งสร้างเมืองดรอปลงมา แต่ของดรอปของมันก็ไม่เลวเช่นกัน พวกนายคิดว่าเราควรไปขโมยบอสของมันมาหหรือเปล่า?” โจรกล่าว
ทุกคนตาเป็นประกายพวกเขาเพิ่งคุยกันถึงประสบการณ์ของพวกเขาที่ถูกรังแกโดยผู้เล่นของแซมซารา และความเกลียดชังที่พวกเขามีต่อผู้เล่นของแซมซาราก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้น ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังต่อสู้กับบอสอยู่ไม่ไกลตรงหน้าของพวกเขา และต่างคนก็ต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
“ฝั่งโน้นมีคนเยอะไหม?”มีคนถามด้วยความห่วงใย ถ้าอีกฝ่ายมีคนมากเกินไปพวกเขาก็ไม่สามารถขึ้นไปได้แน่นอน
“มีไม่กี่คนหรอกแค่สิบคน” โจรกล่าว
USB:บทที่331 ภายในเกมส์
นี่เหรอ?โลกใหม่? นับตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่สู้รบกันอย่างอิสระ หลายๆ กิลด์และประเภทบุคคลกลายเป็นว่านอนสอนง่าย ก่อนหน้านี้การสู้รบกันอย่างอิสระทำให้กิลด์หลายแห่งต้องเกิดความสูญเสียครั้งใหญ่และหลังจากที่หลายคนได้ตายไป และอุปกรณ์ของพวกเขาก็ลดลง สิ่งของเหล่านี้บางส่วนก็ถูกผู้อื่นนำไปทิ้ง แต่ส่วนใหญ่ได้รับการรีเฟรชโดยระบบเมื่อเวลาผ่านไป
ด้วยเหตุนี้กิลด์จำนวนมากจึงก่อตั้งกิลด์ของตนเองขึ้นในช่วงเวลานี้หลังจากช่วงเวลาแห่งการฟื้นตัวจำนวนกิลด์ทั้งหลายก็ค่อยๆ ลดลง
อย่างไรก็ตามคำสั่งการสร้างเมืองและลูกเมืองก็ยังไม่มีใครเห็นแม้ว่าเพียงผิวเผินแล้วกิลด์จำนวนมากยอมแพ้ในการต่อสู้เพื่อเอาชนะทั้งสองสิ่งนี้ แต่พวกเขาก็กำลังตรวจสอบกันอย่างลับๆ ว่าทั้งสองสิ่งนั้นไปถึงไหน ในหมู่พวกเขาโดยเฉพาะผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวและแซมซารา พวกเขามีบทบาทมากที่สุด
เนื่องจากทั้งสองกิลด์นี้เป็นกิลด์ที่มั่นใจได้มากที่สุดว่าไอเท็มทั้งสองนี้มีอยู่จริงและเนื่องจากพวกเขาเป็นกิลด์ที่มีโอกาสที่สุดที่จะได้รับไอเท็มพวกนั้นมา พวกเขาจึงตั้งใจแน่วแน่มากกว่ากิลด์อื่นๆ
สำหรับกิลด์อื่นๆบางคนก็สงสัยว่าสองสิ่งนี้มีอยู่จริงหรือไม่ ไม่เช่นนั้นแล้วทำไมพวกเขาถึงยังไม่ปรากฏตัวหลังจากที่เวลาก็ผ่านไปนานแล้ว พวกเขาคิดว่ามันเป็นข่าวปลอมที่หุบเขาหลิงเซียวและแซมซาราปล่อยออกมาและแม้ว่าพวกเขาจะกำลังตรวจสอบอยู่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้กระตือรือร้นกับมันเท่าไหร่นัก
หลังจากการต่อสู้ระหว่างหุบเขาหลิงเซียวและแซมซาราทั้งสองกิลด์ก็มาถึงทางตันหากพวกเขาต้องเผชิญหน้ากันในถิ่นทุรกันดารมีโอกาสสูงที่การต่อสู้จะปะทุขึ้น หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าการเลื่อนระดับที่สูงขึ้นของทั้งสองกิลด์ได้ถูกยับยั้ง การต่อสู้ที่วุ่นวายก็จะยิ่งใหญ่ขึ้น อย่างไรก็ตามสมาชิกของทั้งสองกิลด์ตระหนักดีว่าจะมีการต่อสู้ครั้งใหญ่ระหว่างพวกเขาเกิดขึ้นในอนาคต
”แม่งเอ้ยเมื่อคืนตอนที่ฉันฆ่ามอนสเตอร์ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสายลมหนาว ฉันถูกพวกไอ้พวกนั้นจากแซมซาราซุ่มโจมตี นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะในสัปดาห์นี้ไอ้พวกนี้มันเหลือเกินจริงๆ”
ในป่าทึบผู้เล่นมากกว่าสิบคนกำลังฆ่ามดอยู่มดเหล่านี้ดูเหมือนกับมดธรรมดาทั่วไป แต่มีขนาดใหญ่กว่าเด็กอายุประมาณ 5-6 ขวบ และพวกมันก็ยังดุร้ายมาก
อย่างไรก็ตามการประสานงานระหว่างผู้เล่นเหล่านี้ทำได้ดีมากมีทักษะมากมายที่ใช้ระหว่างนักสู้กับนักเวทย์ ทำให้มดไม่สามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงใดๆ ได้ ในทางกลับกันมดก็ค่อยๆ ตายลงทีละตัว
อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นแต่ก็ไม่มีใครมีรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าโดยเฉพาะคนที่กำลังบ่นอยู่ในตอนนี้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังในทันที
ดังนั้นหัวหน้ากิลด์ของพวกเขาหลิงเสี่ยวเทียนจึงเลือกที่จะใช้ความยับยั้งชั่งใจให้มากขึ้นโดยบอกให้สมาชิกกิลด์ของเขาหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับผู้คนจากแซมซาราเป็นการชั่วคราวและหลีกเลี่ยงพวกนั้นให้มากที่สุด ตอนนี้พวกเขาต้องสะสมความแข็งแกร่งและจะกลับมาแก้แค้นเมื่อสมาชิกกิลด์แข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น
ดังนั้นแม้ว่าผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวจะมีความโกรธอยู่ในใจแต่พวกเขาก็รู้ว่าหัวหน้ากิลด์ของพวกเขานั้นพูดถูก หากพวกเขาทนไม่ได้ในตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้การสูญเสียแย่ลง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมขณะที่พวกเขากำลังปรับเลเวล พวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงคนจากแซมซารา
อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาจะหลีกเลี่ยงผู้คนจากแซมซาราแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้คนจากแซมซาราจะไม่คิดที่จะเริ่มโจมตีพวกเขาก่อน แม้ว่าหัวหน้าของแซมซาราจะยังขอให้สมาชิกของเขาควบคุมตัวเองและมุ่งเน้นไปที่การเพิ่มเลเวล แต่อย่างไรก็ตามคู่แข่งของพวกเขาไม่ได้มีเพียงแค่หุบเขาหลิงเซียวเพียงแห่งเดียว แต่พวกเขาไม่ได้เห็นหุบเขาหลิงเซียวอยู่ในสายตาของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ พวกเขายังให้ความสำคัญกับกิลด์ใหญ่อื่นๆ และกิลด์ของเขาเองที่เสียพลังงานไปกับกิลด์มากเกินไป อย่างเช่นหุบเขาหลิงเซียวนั้นไม่เป็นประโยชน์ต่อการพัฒนากิลด์ของเขาเองเลย
อย่างไรก็ตามแม้ว่าหัวหน้ากิลด์จะร้องขอแต่ความแข็งแกร่งของ แซมซาราก็ยังแข็งแกร่งกว่าเล็กน้อย ดังนั้นเมื่อพวกเขาพบผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวในป่า โดยส่วนใหญ่แล้วสมาชิกกิลด์จะเลือกที่จะไม่หลบเลี่ยงพวกเขาไปและเข้าไปหาพวกเขาแทน ส่วนใหญ่แล้วมันเป็นเพียงการลอบโจมตีและสาเหตุที่มันเป็นการลอบโจมตีก็เพราะคนจากหุบเขาหลิงเซียวได้จากไปจากจุดนั้นแล้วตอนที่พวกเขาไปเจอ
ดังนั้นในช่วงเวลานี้ผู้คนในแซมซาราจึงโจมตีผู้คนจากหุบเขาหลิงเซียวอย่างต่อเนื่องและบ่อยขึ้นเรื่อยๆในอดีตเมื่อพวกเขาพบกันเข้าจริงๆ นานๆ ครั้งพวกเขาถึงจะซุ่มโจมตี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะพัฒนามาถึงจุดที่พวกเขาตั้งใจตามหาคนจากหุบเขาหลิงเซียวเพื่อลอบโจมตี
”ฉันก็เหมือนกันฉันก็ถูกพวกไอ้พวกนั้นซุ่มโจมตีเมื่อวาน ตอนนั้นฉันกับเพื่อนกำลังวิ่งไปหาลูกดอกของพวกเราและพวกมันก็ยังปล้นลูกดอกไปอีกด้วย” อีกคนหนึ่งพูดด้วยความเกลียดชัง
“ไอ้สารเลวพวกนี้ชักจะมากเกินไปแล้วถ้าไม่เพราะหัวหน้าขอร้องให้พวกเราชะลอการโจมตีไว้ล่ะก็ ฉันอยากจะตามไปฆ่าพวกมันถึงที่เลยทีเดียว”　　“หัวหน้ากิลด์ทำสิ่งนี้ก็เพื่อประโยชน์ของพวกเราเองอย่างไรก็ตามพวกเราอ่อนแอกว่าพวกนั้นเมื่อกิลด์ของเราแข็งแกร่งขึ้นหัวหน้ากิลด์ได้การันตีแล้วว่าพวกเราจะเป็นคนแรกที่จัดการกับแซมซารา พวกมันจะต้องรู้สึกเสียใจยิ่งกว่าที่พวกเรารู้สึกซะอีก”
คนเหล่านี้มักจะถูกซุ่มโจมตีและสังหารโดยผู้คนจากแซมซาราดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงมีความเกลียดชังอย่างสุดซึ้งต่อแซมซารา ตอนนี้เมื่อมีคนเริ่มเปิดประเด็นก่อนอย่างพวกเขาจึงได้บ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ทีละคน
ความเกลียดชังที่พวกเขามีต่อแซมซารานั้นไม่น้อยไปกว่าสมาชิกคนอื่นๆท้ายที่สุดแล้วผู้คนจากแซมซาราก็ได้ขโมยบอสไปจากเขาและตอนนี้พวกเขาก็ถูกฆ่าอยู่ตลอดเวลา แล้วเขาจะไม่มีความเกลียดชังในใจได้อย่างไรกัน?
ในขณะนั้นโจรที่เดินหน้าสำรวจพื้นที่ได้กลับมาพร้อมกับข่าวที่ดึงดูดความสนใจของทุกคน
”แกกำลังบอกว่าผู้เล่นของแซมซารากำลังต่อสู้กับบอสอยู่ใช่ไหม?”หนึ่งในนั้นยืนยัน
”อืมฉันเพิ่งเห็นมาเอง มันคือบอสแมงมุม บอสตัวนี้ไม่น่ามีคำสั่งสร้างเมืองดรอปลงมา แต่ของดรอปของมันก็ไม่เลวเช่นกัน พวกนายคิดว่าเราควรไปขโมยบอสของมันมาหหรือเปล่า?” โจรกล่าว
ทุกคนตาเป็นประกายพวกเขาเพิ่งคุยกันถึงประสบการณ์ของพวกเขาที่ถูกรังแกโดยผู้เล่นของแซมซารา และความเกลียดชังที่พวกเขามีต่อผู้เล่นของแซมซาราก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้น ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังต่อสู้กับบอสอยู่ไม่ไกลตรงหน้าของพวกเขา และต่างคนก็ต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
“ฝั่งโน้นมีคนเยอะไหม?”มีคนถามด้วยความห่วงใย ถ้าอีกฝ่ายมีคนมากเกินไปพวกเขาก็ไม่สามารถขึ้นไปได้แน่นอน
“มีไม่กี่คนหรอกแค่สิบคน” โจรกล่าว