คุณสามีพันล้าน – บทที่ 58 เกียรติยศชื่อเสียงทั้งชีวิตพังทลายไปด้วยมือกนกอรแล้ว

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 058 เกียรติยศชื่อเสียงทั้งชีวิตพังทลายไปด้วยมือกนกอรแล้ว

นฤเบศวร์พูดขึ้นด้วยใบหน้ามืดมนว่า “คุณก็รู้จักตัวตนของผมแล้ว ยังไม่เชื่อใจผมอีก?”

กนกอรทำเสียงเฮอะ ๆ ออกมาสองคำ “ก็เพราะว่ารู้จักตัวตนคุณ ถึงไม่กล้าเชื่อคุณ คนที่มีกำลังมีอำนาจและมีเงินอย่างคุณ ถ้าจะคืนคำนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายยิ่งกว่ายกมืออีก”

“เด็กสาว ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องเงื่อนไขกับผม คุณจะบอกหรือไม่บอกมา ผมก็สามารถสืบหาได้ทั้งนั้น บ้านคุณอยู่ที่นี่ ถ้าผมอยากแตะต้องคนในครอบครัวคุณ ก็เป็นเรื่องที่ง่ายอย่างกับยกมือเช่นกัน”

กนกอรอึ้งไปครู่หนึ่ง

ที่นฤเบศวร์พูดก็เป็นความจริงทั้งหมด

“ฉัน ฉันชื่อกนกอร”

กนกอรบอกชื่อของตัวเองออกไป

กนกอร?

นฤเบศวร์รู้สึกว่าชื่อนี้ฟังดูคุ้น ๆ เหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

แต่เขาไม่มีภาพความทรงจำเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด

“ทำไมคุณถึงรู้จักผมได้?”

“ฉันเคยเจอคุณ”

นฤเบศวร์ขมวดคิ้วขึ้นมา “ผมจำไม่ได้ว่าเคยเจอกับคุณมาก่อน”

“คุณเบศวร์เป็นประธานที่สูงส่ง ฉันมันเท่ากับเป็นแค่บุคคลตัวเล็ก ๆ ถึงจะเคยเจอหน้ากันมาก่อน คุณเบศวร์ก็ไม่มีทางจำหน้าฉันได้หรอก”

นฤเบศวร์อยากจะบอกว่าความจำของเขาดีมาก คนที่เคยเจอกันเพียงครั้งเดียว เขาก็จำหน้าได้ทั้งนั้น

พอจ้องมองกนกอรไปครู่หนึ่งแล้ว เขาก็ไม่อยากอธิบายอีก

“คุณมีเจตนาที่ไม่ดีต่อผม ผมเคยไปทำอะไรให้คุณ?”

อย่าดูว่าตอนนี้นฤเบศวร์กำลังปวดหัวจนแทบจะระเบิด แต่ว่าความฉลาดหลักแหลมยังทำงานอยู่นะ

เขาสามารถรู้สึกได้ว่ากนกอรมีเจตนาไม่ดีต่อเขา

รู้จักตัวตนของเขามาตั้งนานแล้ว ยังกล้ามาปฏิบัติต่อเขาแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีเจตนาไม่ดีต่อเขาและจะคืออะไรล่ะ?

กนกอรไม่พูดอะไรอีก

นฤเบศวร์ยังอยากถามต่อ แต่จู่ ๆ ก็จามขึ้นมาสองที

กนกอรสาดน้ำเย็นใส่เขาทั้งตัว แล้วเขาก็เพิ่มสร่างเมาด้วย พอถูกเธอสาดน้ำอย่างนี้เข้า ก็เลยรู้สึกหนาวขึ้นมาเลย

เขาตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย สายตาที่มองไปที่กนกอรเหมือนกับว่าจะฆ่าเธอเลย

กนกอรหดตัวเล็กน้อย แต่ก็พยายามพูดเสียงแข็งขึ้นว่า “ฉันเคยบอกให้คุณลุกขึ้นมาแล้ว แต่คุณเอาแต่จะนอนอยู่หน้าบ้านฉัน ฉันก็เลยต้องเอาน้ำเย็นมาเรียกคุณน่ะซิ คุณควรจะขอบคุณฉันนะ ถ้าไม่ใช่เพราะน้ำเย็นกะละมังนี้ของฉัน ตอนนี้คุณก็คงจะยังไม่ได้สติกลับมาตั้งหมดเลยมั้ง”

นฤเบศวร์โกรธจนขำขึ้นมาเลย

“ขอบคุณคุณเหรอ? คุณสาดผมเปียกไปหมดทั้งตัว นี่ถ้าผมเป็นหวัดขึ้นมา คุณจะต้องได้เห็นดีแน่ ผมเคยเห็นคนหน้าไม่อายมาแล้ว แต่ไม่เคยเห็นใครหน้าไม่อายเท่าคุณเลย หน้าตาก็ถือว่าสวยดีนะ อายุก็ยังน้อย แต่กลับหน้าด้านไร้ยางอายขนาดนี้ ว่าผิดให้เป็นถูกไปได้”

กนกอรพึมพำเสียงเบาขึ้นมา “ถ้าคุณเป็นหวัดขึ้นมา อย่างมากฉันก็ซื้อยาแก้หวัดให้คุณไม่กี่กล่องก็พอแล้ว”

นฤเบศวร์ “……”

ทำอย่างกับว่าเขาไม่มีปัญญาซื้อยาแก้หวัดยังไงอย่างงั้น

“รีบเข้าไปเอาเสื้อผ้ามาให้ผมเปลี่ยนชุดหนึ่งเลย”

นฤเบศวร์ออกคำสั่งเสียงเย็นขึ้นมา

แล้วก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

จากนั้นก็จามออกมาอีกสองครั้ง

เขากล้าพูดเลยว่าร่างกายที่แข็งแรงของเขา จะมาพ่ายแพ้ให้กับน้ำเย็นกะละมังนี้ของกนกอรแล้ว

เขาไม่มีทางเป็นฝ่ายไปตีผู้หญิงก่อน นอกเสียจากว่าผู้หญิงมาวุ่นวายกับเขามากเกินไป เขาก็จะสู้กลับเหมือนที่สู้กับกนกอรเมื่อกี้

ถึงจะเป็นเช่นนี้ แต่นฤเบศวร์ก็อดทนแล้วอดทนอีก ไม่งั้นตอนนี้กนกอรก็คงได้ไปนอนไม่ขยับอยู่บนพื้นแล้ว

เขานฤเบศวร์เป็นคนที่เก่งทั้งบุ๋นและบู้นะ เทวิกานึกว่าแค่เรี่ยวแรงเล็กน้อยของเธอนั่นจะสามารถจัดการเขาให้อยู่หมัดได้เหรอ?

เป็นเพราะว่าเขายังไม่อยากเกิดความขัดแย้งโดยตรงกับยศพัฒน์

“ไหนคุณบอกให้คนของคุณมารับคุณแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วเสื้อผ้าของพ่อฉันก็ไม่เหมาะกับคุณด้วย คิดว่าคุณคงไม่อยากใส่หรอก พ่อฉันเป็นคนทำงานก่อสร้าง ไม่มีเสื้อผ้าที่สะอาดแบบของคุณหรอกนะ”

ที่จริงพ่อของเธอเป็นหัวหน้าคนงานก่อสร้าง จะรับงานมาแล้วทำให้กับคนอื่น

กนกอรตั้งใจพูดไปแบบนั้น เพราะไม่อยากเอาเสื้อผ้าให้นฤเบศวร์ ให้เขาหนาวตายไปเลย ทางที่ดีที่สุดก็ให้เป็นไข้หนักเลย ดูซิว่าเขาจะยังโอหังได้อีกหรือเปล่า?

นฤเบศวร์ “……”

เขาไม่อยากสนใจผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว

แต่เขาจดจำเธอไว้แล้ว

รอให้เขาออกไปจากที่นี่แล้ว จะต้องไปตรวจเช็กประวัติเธอให้ดี ๆ จากนั้นค่อยมาจัดการเธอ จะทำให้เธอรู้สึกเสียใจต่อการกระทำทุกอย่างในวันนี้

“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง……”

เสียงโทรศัพท์ของนฤเบศวร์ดังขึ้นมา

หน้าจอโทรศัพท์แสดงให้เห็นว่าเปรมาเป็นคนโทรเข้ามา

นฤเบศวร์ดูเหมือนลังเลเล็กน้อย

แต่ก็เป็นแค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้น ไม่นาน เขาก็กดรับสายของเปรมา

“เบศวร์ คุณอยู่ไหนคะ?”

เปรมาเปิดปากถามขึ้นมา

“ทำไมเหรอ?”

น้ำเสียงของนฤเบศวร์แหบแห้ง

พอถามเปรมาเสร็จแล้ว เขาก็จามออกมาหลายทีทันที

กนกอรอยากหัวเราะมาก น้ำเย็นกะละมังนั้นของเธอออกฤทธิ์แล้วจริง ๆ

และแน่นอน เธอไม่ได้หัวเราะออกมาจริง ๆ หรอก

เพราะกลัวนฤเบศวร์จะฆ่าปิดปาก

“เบศวร์ คุณเป็นอะไรไปคะ? เป็นหวัดเหรอคะ? ตอนนี้คุณอยู่ไหนคะ? เมื่อเช้าฉันไปที่บ้านคุณ อยากไปทานอาหารเช้าพร้อมกับคุณ แต่พอไปถึงบ้านคุณแล้ว ป้าแม่บ้านก็บอกฉันว่า เมื่อคืนคุณไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน นี่คุณอยู่โรงแรมใช่ไหมคะ?”

เรื่องเมื่อวาน เปรมารู้ว่าตัวเองทำให้นฤเบศวร์โกรธแล้ว

ดังนั้นวันนี้ก็เลยไปที่บ้านตระกูลเดชอุปตั้งแต่เช้า อยากจะเข้าครัวไปทำอาหารเช้าให้นฤเบศวร์เองกับมือ เพื่อเอาใจเขาสักหน่อย

ตอนนี้เธอไม่มีคนในครอบครัวอยู่ข้างกาย ต้องต่อสู้ตัวคนเดียวอยู่ในเมืองแอคเซสซ์ จึงต้องการที่พึ่งที่แข็งแกร่งไว้สักคน และนฤเบศวร์ก็เป็นที่พึ่งของเธอ

จะมาทำให้นฤเบศวร์โมโหไปจริง ๆ ไม่ได้นะ

ใครจะไปรู้แม่บ้านของตระกูลเดชอุปบอกมาว่า เมื่อคืนคุณชายใหญ่ของพวกเขาไม่ได้กลับบ้านเลย

เปรมาถึงได้รีบโทรศัพท์หานฤเบศวร์

“ผมอยู่ข้างนอก คุณ……ทานอาหารเช้าไปเองเถอะ”

คำพูดเมื่อคืนของเปรมา และเรื่องที่ทำ ทำให้นฤเบศวร์เสียใจเป็นอย่างมาก

เขารักเปรมามาก ถึงแม้เปรมาจะให้เขาช่วยตามจีบยศพัฒน์ให้เธอ แต่เพื่อให้เธอสามารถมีความสุขได้ เขาก็จะช่วยเธอ

แต่ว่า เสียสละมาตลอดแล้วไม่ได้รับสิ่งตอบแทนเลยแม้แต่นิดเดียว

นฤเบศวร์เองก็ผิดหวังเป็น และจิตใจก็ตายด้านเป็นด้วย

เขาคิดว่า เขาไม่อาจเป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ที่จะให้เปรมาอยู่อันดับหนึ่งเสมอ จะต้องลองเย็นชาใส่เปรมาบ้าง

ไม่แน่พอเขาเย็นชาใส่เปรมา เปรมาก็อาจจะเข้าใจความสำคัญของเขาที่มีต่อเธอบ้าง แล้วยอมปล่อยยศพัฒน์ไป แล้วมาตอบตกลงเป็นแฟนกับเขา

พอเปรมาเงียบขรึมไปครู่หนึ่งแล้ว ก็ใช้น้ำเสียงรู้สึกผิดพูดขึ้นว่า “เบศวร์ นี่คุณกำลังฉันอโกรธยู่เหรอคะ? ฉันรู้ว่าฉัน……เบศวร์ ขอโทษนะคะ หายโกรธเถอะ ดีไหมคะ?”

น้ำเสียงของเธอทั้งอ่อนหวานและนุ่มนวล

“เบศวร์ ฉันรู้ว่าบนโลกใบนี้ นอกจากพ่อแม่ฉันแล้ว คุณก็เป็นคนที่ดีกับฉันที่สุด ความดีของคุณ ฉันจดจำไว้ในใจหมดทุกอย่าง”

นฤเบศวร์กำโทรศัพท์ไว้ไม่พูดอะไร

เธอรู้ว่าเขาดีกับเธอที่สุด แต่เธอกลับอยากแต่งงานกับยศพัฒน์

เธอไม่รู้เลยเหรอว่าที่เขาต่อต้านยศพัฒน์ทุกอย่างนั้น มีสาเหตุส่วนใหญ่มาจากเธอทั้งนั้น?

“เบศวร์ ตอนนี้คุณอยู่ไหนคะ เดี๋ยวฉันไปหาคุณ”

เปรมาพูดเสียงอ่อนหวานไป แล้วก็พูดอย่างออดอ้อนขึ้นว่า “เบศวร์ อย่าโกรธอีกเลยนะ โอเคไหม เบศวร์ของฉันเป็นคนดีที่สุดเลย”

“ไม่ต้องหรอก คุณยุ่งเรื่องของคุณไปเถอะ ผม ผมขอวางสายก่อนนะ”

นฤเบศวร์พูดจบก็วางสายไปเลย กลัวว่าถ้าช้ากว่านี้อีกนิด ตัวเองก็จะถูกเปรมาโอ๋จนอยู่หมัดแล้ว

วินาทีนี้ เขาไม่อยากให้เปรมามาหาเขาหรอก

เพราะว่า สภาพของเขาดูน่าอนาถมาก

เขาหวังว่าอยู่ในสายตาเปรมา เขาจะเป็นคนที่หล่อไม่เป็นสองรองใคร และก็เป็นนฤเบศวร์ที่เก่งกาจมากคนนั้นเสมอ

ไม่ใช่คนที่เปียกไปหมดทั้งตัวในตอนนี้ และปวดหัวจนสีหน้าเปลี่ยนไปแล้ว แถมยังหนาวจนตัวสั่น และจามไม่หยุดอีก

มันทำลายภาพลักษณ์ที่หล่อเหลาของเขามากเกินไปแล้ว

ชื่อเสียงและเกียรติยศทั้งชีวิตของเขานฤเบศวร์ พังทลายไปด้วยมือกนกอรหมดแล้ว!

นฤเบศวร์ที่วางสายจากเปรมาไป เงยหน้าขึ้นมา จ้องมองไปที่กนกอรด้วยสายตาโหดเหี้ยม

กนกอรถูกเขาจ้องอยู่แบบนี้ ในใจก็ร้อนรนขึ้นมา และพยายามพูดอย่างสงบนิ่งขึ้นว่า “คุณจะมาจ้องฉันอยู่แบบนี้ทำไม? ฉันรู้น่าว่าฉันสวย ใครเห็นใครก็ชอบ ดอกไม้เห็นดอกไม้ก็เบ่งบาน แต่คุณมาจ้องมองฉันแบบนี้ ฉันก็ยังรู้สึกอายอยู่นะ”