รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 081 ผู้นำตระกูลสาระทา
ประยสย์รีบตามมา แล้วก็เห็นภาพนี้พอดี
และเขาก็โกรธมากขึ้นมาทันที
เขารีบเดินเข้าไปทันที แล้วก็ถีบสาวใช้ที่ดึงผมคุณนายเจ้าของบ้านล้มลงพื้นทันที
“คุณผู้ชาย！”
ทุกคนต่างร้องออกมา
แค่การถีบสาวใช้ล้มลงนั้นยังไม่สามารถทำให้ประยสย์หายโกรธได้ ก็เลยซ้ำไปบนร่างกายเธอหลายครั้ง จนอีกฝ่ายร้องอ้อนวอนขอความเมตตา แล้วก็มีคนอื่นเข้ามาห้าม เขาถึงได้หยุด
“ไม่ว่าคุณผู้หญิงจะก่อเรื่องวุ่นวายยังไง แต่ว่าที่นี่คือบ้านของเธอ เธออยากจะทำอะไรก็ย่อมได้ทั้งนั้น”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของประยสย์นั้นเยือกเย็น และเตือนทุกคนว่า “ฉันไม่สนใจว่าพวกนายจะมีใครคอยหนุนหลังอยู่ แต่ว่าต่อจากนี้ไปถ้ามีใครกล้าทำอะไรที่ไม่เคารพกับแม่ฉันอีก อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน！ไสหัวออกไปให้หมด！”
ทุกคนรีบเข้าไปพยุงสาวใช้ที่โดนประยสย์กระทืบอย่างหนักขึ้นมา และก็กระจายตัวกันออกไป
“แม่”
ประยสย์เข้าไปประคองแม่ของเขา
“ลูกรัก ที่รัก พวกเขาแย่งลูกของพวกเราไป ลูกเราร้องไห้อยู่ พวกเรารีบไปช่วยเธอเร็ว เร็วสิ ถ้าลูกอยู่ห่างจากฉันเธอก็จะร้องไห้ไม่หยุดเลยนะ”
คุณหญิงจับแขนของประยสย์อย่างร้อนรน เอ่ยปากเร่งให้ประยสย์ไปช่วยเหลือลูก
นี่เป็นอีกครั้งที่ประยสย์ถูกแม่เข้าใจผิดว่าเขาเป็นพ่อของตัวเอง เขาทำหน้าเหมือนทำอะไรไม่ถูก และไม่สามารถแก้ไขให้แม่เรียกเขาอย่างถูกต้องได้เลย
เมื่อก่อน พ่อกับแม่ของเขาเคยรักกันมาก ทำให้ใครที่เห็นก็ต้องอิจฉา
แต่ว่าตอนนี้……
ครอบครัวสี่คนที่รักกันดี แต่เพราะว่ารักเก่าที่ไม่สมหวังของพ่อกลับมาแก้แค้น และลักพาตัวน้องสาวฝาแฝดของเขาไป ทำให้แม่ของเขาต้องกลายเป็นคนเสียสติ
จนไม่รู้จักแม้แต่ลูกชายแท้ๆ ของตัวเอง
“แม่ เดี๋ยวผมพยุงแม่กลับห้อง”
ประยสย์อดทนต่อความขมขื่นในใจ กอดแม่แน่นแล้วก็ประคองกลับห้องไป
ตอนแรกคุณผู้หญิงก็อยากจะต่อต้าน แต่ว่าพอเห็นคนหลายคนเดินเข้ามา เธอก็ถอยไปหลบอยู่ด้านหลังของประยสย์อัตโนมัติ สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
คนที่เดินนำเข้ามานั้นเป็นผู้ชายสวมใส่ชุดนอน นั่นก็คือผู้นำตระกูลคนปัจจุบันของตระกูลสาระทา ไซม่อน
และคนที่เดินตามหลังเขามาก็คือผู้นำและนายหญิงคนเก่าที่ถูกปลุกให้ตื่นเหมือนกัน เมื่อวานหลังจากกลับมากับไซม่อน ก็ให้คุณหนูของตระกูลเลิศธนโยธา พลอยพักค้างคืนที่คฤหาสน์ตระกูลสาระทาด้วย
“ประยสย์ แม่แกเป็นอะไรไปน่ะ? เอะอะโวยวายจริงๆ เลย”
นายหญิงเป็นคนพูดก่อน คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ว่าไปแล้ว ก็รีบส่งแม่แกไปพักอยู่ที่บ้านพักแถวชานเมืองนั่นได้แล้ว ที่นั่นเงียบสงบ บรรยากาศก็ดี เหมาะกับการที่จะให้เธอไปพักผ่อนร่างกายอย่างสงบ พวกแกสองคนพ่อลูกจะเก็บเธอไว้ในบ้านให้ได้ บางทีก็จะร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง หรือไม่ก็เอะอะโวยวายมากลางดึก ทำให้พวกเราหนวกหูจนไม่ได้พักผ่อนกันพอดี
“คนที่ไม่รู้ เขาก็จะคิดว่าบ้านเรามีผีสิง”
คุณนายเคยรักลูกสะใภ้บ้าๆ คนนี้มากๆ โดยเฉพาะตอนที่ลูกสะใภ้คนนี้ได้มอบหลานแฝดให้กับเธอ ตอนนั้นเธอทุ่มรางวัลให้หลานสะใภ้คนนี้เป็นพันล้านเลยทีเดียว
แต่ว่านับตั้งแต่หลานสาวหายตัวไป คุณนายก็เริ่มมีความคับข้องใจกับลูกสะใภ้ของตัวเอง
เธอโกรธลูกสะใภ้ของตัวเอง เพราะรู้สึกว่าเธอไม่ได้ดูแลลูกให้ดี ถึงได้ถูกคู่แข่งฉวยโอกาส และก็โกรธที่ลูกสะใภ้เธอมีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ไม่ยอมให้ลูกชายของเธอได้ไปมาหาสู่กับผู้หญิงคนอื่นเลย
ในฐานะที่เป็นผู้นำตระกูลสาระทา เพื่อกิจการของครอบครัวแล้ว วงสังคมนั้นเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก แล้วจะให้ไม่มีข่าวเรื่องผู้หญิงเลยได้ยังไงกันล่ะ?
เธอมักบอกกับลูกสะใภ้เสมอว่า เวลาที่ผู้ชายออกไปหาเงินเลี้ยงครอบครัว บางทีก็ต้องเล่นไปตามสถานการณ์บ้าง และก็บอกเธอว่าอย่าไปใส่ใจอะไรมากนัก
แต่ว่าลูกสะใภ้เธอกลับไม่ฟัง
และลูกชายเธอก็ยังเป็นคนที่รักภรรยามากอีกต่างหาก
เพราะว่าผู้หญิงคนอื่นไม่สามารถรักเขาได้ จากรักก็เลยกลายเป็นความเกลียดชังแทน เลยก่อให้เกิดการแก้แค้นขึ้น และขโมยหลานสาวสุดสวยและน่ารักของเธอไป ผ่านไป20กว่าปีแล้ว เธอยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้หลายสาวของเธอยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า
ตระกูลสาระทานั้นมีพลังอำนาจมาก แต่ก็น่าเสียดายที่ขนาดใช้เวลาตั้ง20กว่าปียังตามหาลูกสาวที่หายตัวไปไม่เจอเลย
คุณนายเจ้าของบ้านสูญเสียลูกสาวสุดที่รักไป แถมยังถูกแม่ยายโทษอีกต่างหาก เธอก็เลยค่อยๆ เสียสติไปเรื่อยๆ พอเธอเสียสติไปแล้ว ก็ทำให้ความรักของแม่ยายที่มีต่อเธอหายไปด้วย
ตอนนี้ แค่คุณนายคนก่อนเห็นหน้าเธอก็รู้สึกรังเกียจแล้ว
“คุณย่า เดี๋ยวผมไปส่งแม่กลับห้องก่อนนะครับ”
ประยสย์ขี้เกียจตอบโต้ต่อการตำหนิของคุณย่าแล้ว
เขารู้ว่า ตอนนี้คุณย่าถูกพลอยล่อลวงไปเรียบร้อยแล้ว และเพราะว่าลูกสาวของอาสามมาเอาอกเอาใจทำให้คุณย่ารู้สึกชอบ คุณย่าก็เลยยิ่งเกลียดแม่เขาขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อของเขายืนหยัดที่จะยืนอยู่ฝั่งเขา และยืนยันให้แม่ยังอยู่ที่คฤหาสน์ของตระกูลสาระทาต่อไป แม่ของเขาคงถูกคุณย่าส่งตัวไปอยู่ที่คฤหาสน์ในเขตชานเมืองอย่างแน่นอน
ไม่ใช่ว่าคฤหาสน์ในเขตชานเมืองนั้นไม่ดี แต่ว่ามันอยู่ห่างจากเมืองไกลเกินไป และแม่ก็สติไม่ค่อยดีเท่าไหร่ การที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆ ถ้าแม่ของเขาเป็นอะไรไปขึ้นมา เขาก็จะไม่รู้เลย
พลอยรอให้แม่ของเขาจากโลกนี้ไปอยู่ทุกวัน เธอจะได้ขึ้นมาครองตำแหน่งแทน
เพราะว่า ตอนนี้แม่ของเขาเสียสติจนแม้แต่จำลูกชายแท้ๆ ของตัวเองยังไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ว่ายังได้อยู่ในตำแหน่งคุณนายของตระกูลสาระทา และเป็นภรรยาคนแรกของพ่อเขา
และตอนนี้อำนาจของตระกูลเลิศธนโยธาก็กำลังจะตามตระกูลสาระทามาทันแล้ว ในฐานะที่เป็นคุณหนูของตระกูลเลิศธนโยธา ไม่ว่าพลอยจะรักไซม่อนมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถจะเป็นคนที่รักใคร่ไซม่อนได้หรอก
และตอนนี้คนที่รอคอยให้คุณนายเจ้าบ้านตายมากที่สุด ก็คือพลอย
คุณนายรีบจับแขนของประยสย์เอาไว้ทันที และหลบอยู่ด้านหลังของเขา พร้อมกับเดินตามเขาไป
ตอนที่เดินผ่านไซม่อนไปนั้น เธอก็หยุด และจับไซม่อนอย่างระมัดระวังพร้อมกับพูดกับลูกชายตัวเองว่า “สามี ฉันว่าคนคนนี้หน้าเหมือนคุณมากเลยนะ”
ไซม่อน：“……”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง และยื่นมือไปเตรียมจะหวีผมให้ภรรยาตัวเอง
แต่ว่าคุณนายก็รีบหลบหลังประยสย์ทันที หลีกเลี่ยงสองมือของเขาที่ยื่นเข้ามา และพูดอย่างป้องกันตัวว่า “คุณเป็นใคร คิดจะทำอะไร? ฉันมีสามีแล้วนะ ห้ามแตะต้องฉันแม้แต่ปลายผมเชียว！”
ไซม่อนดึงมือกลับไป แล้วก็มองภรรยาตัวเองเงียบๆ
คุณนายดึงมือของประยสย์ด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับพูดว่า “สามี รีบพาฉันออกไปจากที่นี่เร็ว สายตาที่เขามองมาที่ฉันน่ากลัวมากเลย”
สายตาที่คนพวกนี้มองมาที่เธอนั้น มันน่ากลัวมากจริงๆ
โดยเฉพาะผู้หญิงที่สวมสุดสีดำคนนี้ เธอรู้สึกกลัวมากที่สุดแล้ว
ทุกครั้ง ตอนที่สามีของเธอไม่อยู่ ผู้หญิงชุดดำคนนี้จะเข้ามารังแกเธอ แย่งลูกของเธอไป ผลักลูกของเธอล้ม แล้วก็กระทืบอย่างแรง
ผู้หญิงชุดดำคนนี้คือคนเลว！
“ประยสย์ พาแม่ของลูกไปพักผ่อนเถอะ แล้วก็สั่งให้คนดูแลเธอให้ดีด้วย อย่าให้วิ่งออกมาเอะอะโวยวายกลางดึกอีก มันกระทบต่อเวลาพักผ่อนของคนอื่น”
และไซม่อนก็หลบทางให้ลูกชายไปส่งภรรยากลับห้อง
ประยสย์ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ปกป้องและเดินนำแม่ผ่านหน้าคนพวกนี้ไป
เขาสัมผัสได้ถึงความกลัวที่แม่มีต่อพลอย
ยัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ ต้องอาศัยโอกาสตอนเขาไม่อยู่มารังแกแม่ของเขาอย่างแน่นอน
พวกคนที่เขาจ้างมาดูแลแม่นั้น ไม่เอาไหนเลยจริงๆ ！
สายตาของประยสย์เต็มไปด้วยความเยือกเย็น
ดูท่าทางเขาต้องเปลี่ยนคนแล้ว
ต้องไปตามหาพวกมีฝีมือจริงๆ แล้วก็พวกที่ไม่กลัวอำนาจของตระกูลเลิศธนโยธาและสาระทา ถึงจะสามารถปกป้องแม่ของเขาได้
แต่ว่า ในเมืองซูเพร่านี้ มันยากมากที่จะหาคนที่ไม่กลัวต่ออำนาจของของตระกูลเลิศธนโยธาและสาระทา
พอกลับมาถึงห้องของคุณนาย ประยสย์ถึงได้เข้าใจเหตุผลที่แม่ร้องเอะอะโวยวายกลางดึก
เพราะว่าตุ๊กตาที่แม่เห็นเป็นน้องสาวมาโดยตลอดหายไปแล้ว
ประยสย์กัดฟันกรอด
ขนาดแค่ตุ๊กตาตัวเดียว คนพวกนั้นยังขโมยเอาไปทิ้ง จงใจกระตุ้นให้อาการของแม่เขากำเริบขึ้นมา
ต้องเป็นฝีมือของพลอยแน่นอน ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่ แม่จะต้องอาการกำเริบตลอด
ประยสย์รู้สึกเกลียดผู้หญิงที่น่าจะมีความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นแม่เลี้ยงของเขามากที่สุด แต่ว่าก็ไม่ได้มีหลักฐานว่าเป็นฝีมือของพลอย
คนตระกูลเลิศธนโยธานั้นทำการกระทำที่กำเริบเสิบสานมาก แต่ก็มีระเบียบวินัย ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ไม่เคยทิ้งร่องรอยไว้เลยแม้แต่น้อย
