รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 094 ที่รัก ผมคิดถึงคุณ
หลังอาหาร พอนั่งพักได้ไม่นาน เทวิกาก็ถูกพ่อแม่พาไล่กลับไปที่ห้องของเธอเพื่อพักผ่อน
เธอเดาว่าพ่อแม่คงมีเรื่องจะคุยกัน
นิ่งฟังการเคลื่อนไหวภายนอก เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของพ่อแม่ จึงรู้ว่าพ่อแม่ของเธอก็กลับห้องนอนพักผ่อนแล้วเช่นกัน เทวิกาก็เดินออกจากห้องอย่างเงียบ ๆ และเดินไปที่หน้าห้องพ่อแม่ของเธอเพื่อแอบฟัง
แต่ว่า ถึงเธอจะแนบหูกับประตูแล้ว แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงพ่อแม่ว่าคุยอะไรกัน
หรือว่าเธอจะคิดมากไปเอง?
พอไม่ได้ยินเสียงในห้อง เทวิกาจึงได้แต่เดินกลับไปที่ห้องของเธอตามเดิม แล้วนอนลงบนเตียงก่อนที่เธอจะเผลอหลับไป เธอก็ส่งข้อความไปให้ยศพัฒน์
ยศพัฒน์ขี้เกียจพิมพ์ ดังนั้นเขาจึงโทรมาหาแทน
“ที่รักครับ ผมคิดถึงคุณ”
เทวิกาอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
พออ้าปากก็หยอดคำหวานทันทีเลย
เธอแทบจะต้านทานไม่ไหวแล้ว
“เราห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะคะ คิดถึงฉันแล้วเหรอ”
“คุณไม่ได้อยู่ข้างกาย ผมก็คิดถึงคุณตลอดเวลา คุณก็รู้ ว่าผมคิดถึงคุณมาสิบเอ็ดปี กว่าจะได้คุณมาครอบครอง”
เทวิกา “…ตอนนั้นฉันอายุแค่สิบสามปี คุณมันสัตว์ร้ายชัดๆ”
“เพราะแบบนี้ผมถึงต้องรอให้คุณโตมานี่ไงครับ แล้วยังยอมให้คุณลองคบกับตาณด้วย ผมให้คุณได้มีอิสระเพียงพอแล้ว”
ยศพัฒน์ยอมรับว่าเขามุ่งเป้าหมายมาที่เธอมานานแล้ว ยอมรับว่าตัวเองมันสัตว์ร้าย
แต่เขาไม่ได้สารภาพรักออกไปในตอนนั้น
แต่เฝ้ารอให้เธอเติบโตเป็นสาวอย่างเงียบๆ
ตลอดสิบเอ็ดปีมานี้ เขาเก็บรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้อย่างดี ไม่เคยให้โอกาสกับผู้หญิงคนอื่น นอกจากเปรมาที่เติบโตมาด้วยกัน แล้วถูกคนอื่นตั้งฉายาว่าเป็นคู่รักในวัยเด็ก เขาสามารถพูดได้ว่าเขาไม่เคยมีเรื่องอื้อฉาวกับผู้หญิงเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แต่เธอกลับเคยคบกับตาณจริงๆ
ถ้าเขาไม่ได้จับตาดูความคืบหน้ามาโดยตลอด เธอคงถูกตาณกินไปนานแล้ว
เทวิกาส่งเสียงเหอะๆ “หลังจากได้ดูอัลบั้มของคุณแล้ว ฉันพอจะเข้าใจอะไรได้หลายๆ อย่างค่ะ”
ยศพัฒน์ถามเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร “คุณเข้าใจเรื่องอะไร เข้าใจว่าผมรักคุณมากจริงๆ และเราสองคนต่างหากที่เป็นคู่รักในวัยเด็กที่แท้จริงเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ เข้าใจว่าฉันสวยธรรมชาติมาตั้งแต่เด็ก สาเหตุที่ไม่มีผู้ชายมาจีบฉันเลย ก็เพราะฝีมือคุณคอยขวางอยู่เบื้องหลัง”
“ที่ฉันได้คบกับตาณ เพราะฉันเป็นคนก้าวข้ามเขตขวางกั้นนั้น ตาณถึงได้คบกับฉัน ระหว่างที่คบหากัน ตาณไม่ใช่สุภาพบุรุษ แต่เขาไม่สามารถทำอะไรฉันได้ เพราะมีคุณคอยปกป้องอยู่เบื้องหลังใช่ไหมคะ”
ยศพัฒน์กล่าวชม “ภรรยาของผมฉลาดที่สุดเลย เหมือนผม”
นี่ถือเป็นการยอมรับทางอ้อมใช่ไหม ว่าเขาอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จริงๆ
ผู้หญิงที่เขายศพัฒน์ผู้นี้มั่นหมายไว้ ใครจะกล้าแย่งชิง?
เขาแค่แอบจัดการศัตรูความรักของเขาไปอย่างเงียบๆ หลายคนเท่านั้นเอง
เทวิการู้สึกตลกในท่าทางโอ้อวดของเขามาก “ฉันจะเหมือนคุณได้ยังไงกัน คุณไม่ใช่พ่อของฉัน ถ้าเป็นพ่อของฉัน ฉันสืบทอดความฉลาดมาจากคุณ ถึงจะพูดได้ว่าเหมือน”
“ที่รัก คุณไม่เคยได้ยินคำว่าคนเราอยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบไหน หรือใกล้กับอะไร ก็จะติดนิสัยหรือสิ่งนั้นมาด้วย ผมเป็นคนฉลาด คุณเป็นภรรยาของผม คุณก็จะฉลาดเหมือนผม”
เทวิกาหัวเราะออกมา
เหตุผลพิสดารเต็มไปหมด
“ที่รักครับ คิดถึงผมไหม”
“ไม่ค่ะ ถ้าฉันคิดถึง คงไม่กลับมาบ้านพ่อแม่คนเดียวแบบนี้”
ยศพัฒน์แสร้งทำเป็นเสียใจและพูดอย่างน่าสงสาร “ผมเป็นผู้ชายน่าสงสารที่ถูกภรรยาทอดทิ้ง”
เทวิกาหัวเราะออกมาอีกครั้ง “เอาล่ะค่ะ ฉันแค่อยากกลับมาคิดทบทวนอะไรเงียบๆ”
ยศพัฒน์รู้สึกหวั่นใจขึ้นมาทันที “เทวิกา คุณกล้าคิดจะหย่ากับผมดูสิ ผมไม่มีทางยอมหย่ากับคุณแน่นอน ระหว่างเราจะไม่มีการหย่าร้าง มีแต่กลายเป็นม่าย ถ้าคุณอยากจะเป็นโสดอีกครั้ง นอกจากผมจะตายไปแล้ว”
“เอ๊ะ ห้ามพูดถึงเรื่องตายนะ”
เทวิการีบห้าม
“ยศพัฒน์ คุณได้ยินฉันพูดไหม จากนี้ไปห้ามคุณพูดเรื่องตายอีกเด็ดขาด!”
“ถ้าคุณคอยคุม ผมก็จะไม่พูด”
เทวิกา “…”
“ฉันแค่คิดว่าช่องว่างระหว่างเรานั้นเยอะเกินไป… เอาล่ะค่ะ ฉันแค่พูดล้อเล่น ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยคิดที่จะหย่า ฉันก็ไม่เคยคิดจะหย่า แม่ของฉันเกลี้ยกล่อมให้ฉันเลิกกับคุณ ยังไงฉันก็ไม่ยอมเลิกกับคุณแน่นอน”
ยศพัฒน์ยังคงหวาดกลัว “คุณกลับไป แม่ยายผมจะไม่พูดข้างหูคุณทุกวันให้คุณเลิกกับผมใช่ไหม”
พี่ชายของภรรยาเคยพูดใส่ร้ายเขา บอกว่าเขาใช้ไม่ได้
โชคดี ที่เขาพิสูจน์ให้เทวิกาได้เห็นแล้ว ว่าเขาฝีมือดีมาก!
“แม่ของฉันไม่ใช่คนพูดมากค่ะ ท่านไม่พูดซ้ำหรอก”
เทวิการู้ว่าพ่อแม่ของเธอทำทุกอย่างเพราะหวังดีกับเธอจริงๆ
เพราะกลัวว่าพอเธอแต่งเข้าไปในครอบครัวคนรวยจะถูกรังแก กลัวว่าเธอจะปรับตัวเข้ากับกฎระเบียบของครอบครัวคนรวยไม่ได้
ถึงแม้แม่ของเธอจะเกลี้ยกล่อมให้เธอหย่ากับยศพัฒน์ เธอก็ไม่เคยโทษแม่ของเธอ
“ตาพัฒน์คะ”
“อืม”
“ฉันถามแม่เหมือนที่คุณเคยถามฉัน”
ยศพัฒน์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “แม่ยายมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง?”
“แม่ของฉันมีอาการเหม่อลอยค่ะ”
ยศพัฒน์นิ่งเงียบ
เทวิกาเองก็นิ่งเงียบ
หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก ยศพัฒน์ก็ถามเธอว่า “คุณอยากตามหาพ่อแม่แท้ๆ ของคุณไหม ผมจะช่วยคุณส่งคนไปตามหาพวกเขา”
“ถึงตามหาเจอ ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทิ้งพ่อแม่ในตอนนี้ของคุณไป แต่เพื่อค้นหาว่าคุณถูกพ่อแม่แท้ๆ ทอดทิ้งหรือถูกลักพาตัวไปกันแน่”
ถ้าถูกทอดทิ้ง แน่นอนว่าต้องไม่แสดงตัวให้พวกเขาได้เห็น
แต่ถ้าถูกลักพาตัว… แน่นอนว่าต้องบอกความจริงให้พวกเขารู้ อย่างน้อยก็สามารถปลอบประโลมหัวใจของพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดได้
เทวิกาคิดถึงผู้หญิงเสียสติในความฝัน ผู้หญิงเสียสติคนนั้นร้องไห้จนแทบขาดใจหลังจากสูญเสียลูกไป พอคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกปวดหัวใจมาก
“ถ้าตามหาเจอ ก็ลองตามหาดูค่ะ”
เทวิกาทำการเลือกแล้ว
ถ้าผู้หญิงเสียสติที่เธอฝันถึงคือแม่แท้ๆ ของเธอ อาการเสียสติของเธอ อาจจะเป็นเพราะสูญเสียเธอไป ทำให้เสียใจมากเกินไปจนทำให้เสียสติ
ถ้าตามหาแม่แท้ๆ เจอ อาจช่วยให้อาการเสียสติของแม่ดีขึ้นได้
ที่เธอฝันแบบนั้น อาจเป็นเพราะสายสัมพันธ์แม่ลูกก็ได้
แต่ตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยฝันแบบนี้มาก่อนเลย
เธอเพิ่งฝันถึงเมื่อไม่นานนี้เอง
เป็นไปได้ไหมที่แม่ของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย?
“อืม เดี๋ยวผมส่งคนไปตามหา แต่ว่าท่ามกลางผู้คนจำนวนมาก การจะตามหาคนคนหนึ่งนั้นยากยิ่งนัก คุณต้องไม่เคร่งเครียดกับเรื่องนี้เกินไป มันจะส่งผลต่ออารมณ์ของคุณด้วย”
“และอย่าให้เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของคุณกับพ่อแม่ในตอนนี้ของคุณด้วย”
ไม่มีจุดหมาย แค่เพราะความฝันที่ถึงคิดจะตามหาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด
มันเหมือนงมหาเข็มในมหาสมุทร
“ฉันรู้ค่ะ แม่ของฉันบอกว่าฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอ ฉันก็เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอ”
ถึงแม้เธอจะพบพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับบ้านตระกูลวาชัยยุงก็จะไม่มีวันตัดขาด แต่มันจะยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นเท่านั้น
บุญคุณของพ่อแม่ที่เลี้ยงดูมาจนโต มันยิ่งใหญ่ดุจขุนเขา
“ตาพัฒน์คะ เราไม่คุยเรื่องนี้แล้วดีกว่า คุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ เหนื่อยมามากแล้ว”
“ไม่มีคุณอยู่เคียงข้าง ผมไม่เหนื่อยมากไปหรอก”
“ยศพัฒน์!”
หมาป่าเจ้าเล่ห์ตัวหนึ่งแอบยิ้ม แล้วพูดอย่างเอ็นดู “โอเคครับ ผมไม่พูดแล้ว ที่ผมพูดไม่มีความหมายอื่นแอบแฝงสักหน่อย คุณคิดไปเองต่างหาก”
“คุณยังจะพูดอีก ถ้าพูดอีก รอฉันกลับไป คุณก็นอนห้องโถงต่อ”
หมาป่าเจ้าเล่ห์รีบยกธงขาวยอมแพ้อย่างรวดเร็ว
เขาไม่อยากนอนห้องโถงแล้ว
“ผมจะไปรับตอนบ่าย”
“ตกลงกันแล้วนี่คะว่าจะมารับฉันวันอาทิตย์”
ยศพัฒน์พูดอย่างหน้าด้าน “ผมคิดถึงพ่อตาและแม่ยายของผมแล้ว”
เทวิกา “…”
“ฝันดี ที่รัก!”
“ฝันดีค่ะ”
หลังจากพูดจบ เทวิกาก็รอให้เขาวางสาย แต่ใครจะไปรู้ว่าเขากลับไม่ยอมวางสาย เธอจึงถามเขาออกไป “ยังมีอะไรอีกไหมคะ”
“ผมคิดถึงคุณ”
“จริงจังหน่อยค่ะ”
“คุณวางสายก่อน ผมไม่อยากให้คุณต้องเผชิญกับการผิดหวังเพราะถูกวางสาย”
เทวิการู้สึกอบอุ่นหัวใจ
ตอนที่เขาจะทำดีกับคนคนหนึ่ง เขาก็ดีจนอีกฝ่ายลุ่มหลงอย่างเมามาย
