เธอไม่ได้บอกแม่ ว่ายศพัฒน์เล็งเธอไว้นานแล้ว
ทั้งชีวิตนี้ เดาว่าเธอก็คงต้องเป็นภรรยาของยศพัฒน์เพียงคนเดียวแล้ว คนอื่นๆต้องการจะแปดเปื้อนเธอ ก็มีแต่ต้องข้ามศพเขาไปก่อน
“แม่ หนูกับพัฒน์ก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ถ้าหากว่าในอนาคตเราสองคนไปต่อด้วยกันไม่ได้แล้วจริงๆ แม้ต้องหย่าร้างหนูก็ยอม นี่คือเส้นทางที่หนูเลือกเอง หนูรับได้กับผลที่ตามมา”
“ตราบใดที่เขาไม่ไปจากหนู หนูก็จะไม่ไปจากเขา และจะไม่ทิ้งเขาไป”
“ส่วนเรื่องอิสระอะไรนั่น หนูก็จะไม่ยอมทิ้งอิสระเพื่อเขาเหมือนกัน เชื่อว่าเขาเองก็ไม่มีทางบังคับให้หนูอยู่บ้านเป็นคุณนายน้อยหรอก” เทวิกาเชื่อใจยศพัฒน์มากๆ
นอกจากที่เขาเคยปิดบังตัวตนกับเธอ แอบหนีออกมาไล่พวกศัตรูหัวใจของเขา ทำให้ท้ายที่สุดเธอก็ตกหลุมรักเขา ก็ไม่มีจุดด่างพร้อยอะไรอีกแล้ว
ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง ยอมเสียเวลาสิบเอ็ดปีเพื่อรอเธอเติบโต เทวิกาเชื่อว่ายศพัฒน์คู่ควรให้เธอฝากฝังชีวิตของเธอไว้กับเขา
พิชญ์สินีมองลูกสาวที่ตัวเองรักและเลี้ยงดูจนโต ในใจก็ยังคงรู้สึกอาลัยอาวรณ์มากๆ
เลี้ยงลูกสาวก็เหมือนปลูกดอกไม้ ต้องรดน้ำ ใส่ปุ๋ย กำจัดวัชพืช และทะนุถนอมอย่างใส่ใจ กว่าจะเลี้ยงดูจนออกดอกก็ไม่ง่าย แต่ดันถูกลูกเขยยกไปทั้งกระถางเสียแล้ว
“ในเมื่อเธอคิดดีแล้ว งั้นแม่ก็จะไม่พูดเรื่องนี้อีก คราวหลังถ้าอยู่บ้านตระกูลอริยชัยกุลแล้วถูกกลั่นแกล้ง เธอก็กลับมาบอกแม่ซะ แม่ไม่มีเงินก็จริง แต่แม่มีมือมีเท้ามีปาก แม่จะไปด่าพวกเขาถึงที่เอง แม้จะต้องใช้กำลัง แม่ก็จะไม่ยอมให้พวกเขารังแกเธอ คิดว่าบ้านแม่เธอพึ่งพาไม่ได้”
“พี่เธอก็เคยโทรคุยกับแม่ เขาบอกว่าเขาจะพยายามให้มากขึ้น พยายามให้บ้านเราดีกว่านี้ แบบนี้ก็จะสามารถเป็นแบคหนุนหลังให้เธอได้”
“แม่”
เทวิการู้สึกซาบซึ้งใจ
นี่ก็คือครอบครัว
เพียงแค่เป็นเรื่องที่เธอตัดสินใจ คนในครอบครัวก็จะเปลี่ยนจากคัดค้านเป็นสนับสนุนเธออย่างเต็มที่
“วิกา ยังมีอีกเรื่อง แม่จะบอกเธอทีเดียวเลยละกัน”
พิชญ์สินียื่นมือไปลูบหน้าของเทวิกาอย่างรักใคร่ แววตาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ “เธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของแม่ แต่เป็นลูกที่เราเก็บมาเลี้ยง”
“ลูกสาวน่าสงสารที่อายุสั้นของฉัน ป่วยตายแล้ว……”
พิชญ์สินีตาแดงก่ำ
เรื่องมันผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว เมื่อนึกถึงเทวิกาตัวจริง เธอก็ยังคงรู้สึกปวดใจเหมือนถูกมีดแทง
สักพัก เธอเอ่ยต่อว่า “เพราะเธอกับลูกสาวแท้ๆของฉันอายุใกล้เคียงกัน หลังจากที่ลูกสาวแท้ๆฉันป่วยตาย ฉันก็เก็บเธอได้พอดี ก็เลยเลี้ยงดูเธอเหมือนเป็นลูกสาวแท้ๆของฉัน”
“ถ้าเธออยากจะไปหาพ่อแม่แท้ๆของเธอ กลับไปที่ข้างกายพวกเขา แม่ก็จะไม่ห้ามเธอ เธอฝันถึงเรื่องพวกนั้น ผู้หญิงบ้าที่เธอฝันถึง อาจจะเป็นแม่แท้ๆของเธอจริงๆก็ได้”
“แม่ไม่อยากปล่อยเธอไป แต่แม่ก็เป็นแม่คน เข้าใจความเจ็บปวดของแม่คนหนึ่งที่สูญเสียลูกไปได้ แม่คิดว่า แม่แท้ๆของเธอคงกลายเป็นบ้าเพราะเสียเธอไปนี่แหละ”
พิชญ์สินีพูดจบ ก็หันตัวเดินจากไป เธอกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้
เพราะเป็นเด็กที่เธอเลี้ยงดูมายี่สิบกว่าปี เมื่อจากเธอไปจริงๆ เธอเองก็รู้สึกเจ็บปวดทรมานใจ
“แม่”
เทวิกาโอบกอดแม่จากด้านหลัง
“หนูก็คือลูกสาวแท้ๆของแม่ ถึงแม้ในอนาคตหนูจะไปหาพ่อแม่แท้ๆของตัวเอง แต่หนูก็จะไม่ไปจากพ่อกับแม่ หนูหาพ่อแม่แท้ๆ ก็แค่อยากจะรู้ให้ชัดเจน ว่าหนูถูกทิ้งหรือถูกขโมยกันแน่”
พิชญ์สินีหันตัวไป เมื่อเห็นสีหน้าที่สงบนิ่งของเธอ ก็รู้แล้วว่าเธอฉลาดจนเดาผลลัพธ์ออกนานแล้ว เมื่อตอนที่เธอสารภาพความจริง ลูกสาวจึงเผยสีหน้าราบเรียบ ไม่มีแววตกตะลึงเลยแม่แต่น้อย
“วิกา…..”
“แม่ บุญคุณเลี้ยงดูยิ่งใหญ่กว่าบุญคุณเกิด พ่อกับแม่เป็นคนเลี้ยงดูหนูจนโต รักหนูเหมือนลูกสาวแท้ๆ หนูก็คือลูกสาวแท้ๆของพ่อกับแม่ อย่าผลักไสหนูไปเลยนะ”
หลังจากที่รู้แล้วว่าเธอถูกทิ้งหรือถูกขโมย เธอจึงจะค่อยจัดการกับความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อแม่แท้ๆ
หากเธอถูกทิ้ง งั้นเธอก็จะไม่ยอมรับพวกเขา ในเมื่อทิ้งเธอไปแล้ว ก็คือไม่ต้องการเธอ แล้วยังจะกลับไปหาพวกเขาอีกทำไมกันล่ะ?
คนพวกนั้นที่ถูกพ่อแม่ทิ้ง หลังจากถูกพ่อแม่บุญธรรมเลี้ยงดูจนโตก็กลับไปหาพ่อแม่แท้ๆของตัวเอง ถึงขั้นตัดขาดความสัมพันธ์กับพ่อแม่บุญธรรม เทวิกาดูแคลนคนเหล่านั้น
อกตัญญูเกินไป
เธอจะไม่เป็นคนอกตัญญูเด็ดขาด
หากเธอถูกขโมย งั้นเธอก็จะตามหาพ่อแม่แท้ๆ แล้วกลับไปหาพวกเขา ทว่าเธอก็จะไม่ตัดขาดจากฝั่งพ่อแม่บุญธรรมด้วยเช่นกัน ก็ถือซะว่าเป็นความรักที่พระเจ้ามีต่อเธอละกัน ให้เธอได้มีพ่อแม่สองคู่
เธอเองก็จะปฏิบัติกับพ่อแม่ๆและพ่อแม่บุญธรรมอย่างเท่าเทียมกัน หรืออาจให้ความสำคัญกับฝั่งพ่อแม่บุญธรรมมากกว่า เพราะพ่อแม่บุญธรรมเลี้ยงดูเธอจนโต ส่งเสียเธอเรียนจนจบ
“แม่จะทำใจผลักไสเธอไปได้ยังไงกัน แม่ก็แค่ใจเขาใจเรา เธอฝันถึงเรื่องแบบนั้นได้ ก็แสดงว่าเธอไม่ได้ถูกทิ้งหรอก”
“ปริศนาตัวตนของเธอ จำเป็นต้องถูกไข เธอคงต้องพึ่งตัวเองไปไขปริศนาแล้วล่ะ พ่อกับแม่ช่วยเธอไม่ได้ แต่พัฒน์ช่วยเธอได้”
เทวิกาพูดปลอบแม่ว่า “แม่ เรื่องนี้ไม่ต้องรีบ ถ้าแม่แท้ๆของหนูยังลืมหนูไม่ลง เดาว่าพวกเขาก็คงกำลังตามหาหนูอยู่เหมือนกัน ถ้าแม่ลูกยังมีวาสนาต่อกัน หนูก็จะได้พบเจอกับพวกเขาแน่ ๆ”
“จะบอกว่าไม่รีบก็ไม่ได้ เธอดูสิ เธอถึงขั้นฝันแบบนั้นแล้ว ก็แสดงว่าใจแม่ลูกเชื่อมต่อกัน สถานการณ์แม่แท้ๆของเธออาจจะอันตรายมากก็ได้ ยังไงเธอก็ต้องรีบหาพวกเขาให้เจอ ตัวเองจะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง”
เทวิกาเผยสีหน้าเคร่งขรึม
“เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าเราจะคิดมาก แม่สารภาพกับเธอ ก็เตรียมใจทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เธอไปทำได้เต็มที่เลย ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก”
เทวิกาเด็ดองุ่นป้อนไปที่ปากแม่อีกครั้ง
เธอรู้สึกซาบซึ้งใจมากๆ
พระเจ้ารักเธอมาก
แม้ตอนอายุครึ่งขวบเธอก็ไปจากพ่อแม่แท้ๆแล้ว แต่ในบ้านตระกูลวาชัยยุง เธอก็คือลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของครอบครัว
พวกเขาเลี้ยงดูเธอจนเติบโต รักและเอ็นดูเธอ ตอนที่เธอรู้ตัวตนของตัวเอง ก็ยังคงสนับสนุนเธอไปไขปริศนา
ขอบคุณพพระเจ้าที่มอบครอบครัวที่ดีขนาดนี้ให้กับเธอ!
“แม่”
หลังจากที่เทวิกาป้อนแม่กินองุ่น เธอก็อดกอดแม่เต็มแรงไม่ได้
“แม่ หนูรักแม่ รักมากๆ!”
พิชญ์สินียิ้ม “น้ำเน่า”
“น้ำเน่าอะไรกัน แม่เป็นแม่หนู ลูกคนไหนไม่รักแม่ตัวเองกัน”
“ปากนี่ก็หวานเหมือนทาน้ำผึ้งจริงๆ พูดเอาใจแม่อยู่ได้ แม่ก็พูดไม่เก่งเท่าเธอ เอาล่ะ ระบายความในใจออกมาแล้ว แม่ก็รู้สึกสบายใจแล้วเหมือนกัน”
“ในเมื่อพัฒน์มาแล้ว เธอก็ไม่ต้องค้างที่บ้านแล้วล่ะ เดี๋ยวก็กลับไปกับเขาเลย”
“แม่ ฟ้าก็มืดแล้ว หนูจะอยู่ที่บ้านสองวันแล้วค่อยกลับไปในเมือง”
“แล้วพัฒน์ทำยังไง?”
“แม่ก็ไล่เขากลับสิ พรุ่งนี้เขายังต้องไปทำงานอีกนะ ส่วนหนูก็ไม่ต้องทำงาน”
สิ้นเสียง พิชญ์สินีก็เคาะหัวเธอหนึ่งที
“ยัยเด็กเหลือขอ นั่นคือลูกเขยฉันเชียวนะ ทั้งชีวิตนี้ฉันก็มีแค่ลูกเขยคนนี้คนเดียว เธอจะให้ฉันไล่ลูกเขยไปได้ยังไงกัน!”
เทวิกายิ้มร่า “ถ้าแม่ไม่อยากไล่เขาไปก็ให้เขาค้างที่นี่สิ พรุ่งนี้เช้าก็ค่อยให้เขากลับไปทำงาน ถึงไม่กลับไปก็ไม่เป็นไร เขาเป็นบอส ไม่กลับบริษัทหนึ่งวันก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอก”
พิชญ์เคาะหัวเธออีกหนึ่งที “เธอขี้เกียจเอง ก็อย่าไปพาพัฒน์เสีย พัฒน์ต้องดูแลบริษัทใหญ่ขนาดนั้น เวลาของเขามีค่ามากๆ เธออย่าไปทำเขาเสียเวลาล่ะ”
เทวิกาจงใจเอ่ยอย่างหึงหวงว่า “แม่ นี่แม่ยิ่งดูลูกเขยก็ยิ่งชอบใจ จนลูกสาวต้องยืนชิดซ้ายแล้ว หนูสงสัยว่าถ้าคราวหลังหนูกับพัฒน์ทะเลาะกัน แม่ก็จะช่วยพัฒน์แน่ ๆ”
“แน่นอนสิ เขาต้องยอมเธอแน่ ๆ ถูกเธอด่าจนเถียงไม่ออก แม่ก็ต้องช่วยเขาอยู่แล้ว”
เทวิกา “……”
