เทวิกา : …….เพราะความจนจำกัดจินตนาการของเธอสินะ
นี่เธอไปตกโชคลาภที่ไหนมาเนี่ย ถึงได้เช่าผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้มาเป็นสามี แถมยังเปลี่ยนจากละครหลอกๆให้เป็นเรื่องจริง
พอได้มาคบกับเขา ก็ได้รู้ว่าเขาเล็งเธอมานานแล้ว
ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเธอไปจุดธูปขอพรไปเท่าไหร่ ชาตินี้ถึงได้แต่งเป็นภรรยาของยศพัฒน์
เธอมีความสุขกว่านางเอกในนิยายที่เธอแต่งเสียอีก
ยศพัฒน์จูงมือเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าตู้กระจก จากนั้นก็เปิดบานกระจกออก หยิบแหวนเพชรออกมาสองวง จับมือเธอขึ้นมาแล้วเอาแหวนวงหนึ่งสวมให้เธอ
“วิกา แหวนคู่นี้ให้เป็นของแหวนแต่งงานของเราแล้วกัน คุณใส่อีกวงให้ผมบ้างสิ”
วิกาสวมแหวนให้เขาอย่างอึ้งๆ
“คุณเป็นคนสวมมันเพื่อจองผมแล้ว คุณต้องรับผิดชอบผมตลอดชีวิต”
เทวิกา “……ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต ไม่ว่าเราจะต่างกันมากเท่าไหร่ ฉันก็จะพยายามปรับตัวอยู่ในโลกของคุณ เพื่อลดช่องว่างระหว่างเราให้ได้”
“ตอนแรกฉันก็มั่นใจในตัวเองอยู่หรอก แต่วันนี้ เจอเซอร์ไพรส์จากคุณเข้า ความมั่นใจฉันหายไปหมดเลย ต่อให้พยายามทั้งชีวิต ก็คงจะไม่สามารถลดช่องว่างระหว่างเราได้”
ความรวยของเขา ทำให้เธอคาดไม่ถึงจริงๆ
ยังดีที่ตอนแรกเธอคิดว่าเขาเป็นแค่กรรมกรคนหนึ่ง
หลังจากได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา เขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่ อย่างมากก็แค่พาเธอไปที่คอนโดกรีนทาวน์ ซึ่งเธอก็นึกว่า เขามีอยู่เท่านั้น
พอมาวันนี้ เธอก็ได้รู้ว่า เธอประเมินความร่ำรวยของครอบครัวเขาไว้ต่ำเกินไป
“ยัยบ๊อง เราเป็นสามีภรรยากัน ก็เหมือนคนคนเดียวกันนั่นแหละ ของๆผมก็เหมือนของๆคุณ ของๆคุณก็เหมือนของๆผม ช่องว่าระหว่างเราคือศูนย์ เทวิกา คุณต้องเชื่อมั่นในตัวเอง และเชื่อมั่นใจตัวผม โอเคไหม?”
ยศพัฒน์แค่อยากเซอร์ไพรส์เธอ ไม่ได้อยากให้เธอกลัว
เขาเอ่ยพูดว่า “วันนี้คุณก็เห็นแล้ว ผู้ใหญ่ที่บ้านผมเป็นกันเองทั้งนั้น ไม่ได้ตัดสินคนจากความร่ำรวย ของฝากที่เราเอามาจากบ้านคุณ ป้าผมยังอยากได้คนเดียวไม่แบ่งให้ใครเลย ครอบครัวป้าผมเองก็เป็นตระกูลไฮโซ พวกเขาไม่เห็นจะรังเกียจของพวกนี้เลยสักนิดเห็นไหม”
“เราก็คนเหมือนกันทั้งนั้น วิกา ผมไม่ชอบที่คุณเอาแต่บอกว่าเราอยู่คนละโลกเลย ต่อไปนี้ห้ามพูดแบบนี้อีกนะ เข้าใจไหม?”
เทวิกามองมาที่เขา อ้าปากเตรียมจะพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
เทวิกาไม่ได้เดินเข้าไปดูห้องรองเท้ากับกระเป๋าที่เขาเตรียมไว้ให้ต่อ เพราะช็อกเกินไป
เธอต้องปรับอารมณ์ให้สงบลงก่อน
ยศพัฒน์ไม่ได้บังคับให้เธอเดินดูต่อ
เธอเป็นภรรยาของเขาแล้ว ชาตินี้อย่าหวังว่าจะได้หลุดพ้นไปจากเขาเลย
ของที่เขาเตรียมไว้ให้เธอ ไปดูเมื่อไหร่ก็เหมือนๆกันนั่นแหละ
เมื่อต้องอาบน้ำ เทวิกาก็นอนแช่อยู่ในอ่าง ปล่อยให้น้ำอุ่นๆไหลโอบล้อมทั่วตัว
เธอยังดึงสติกลับมาจากเซอร์ไพรส์ของยศพัฒน์ไม่ได้เลย
“ก๊อกๆ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ตามมาด้วยเสียงเป็นกังวลของยศพัฒน์ “วิกา อาบเสร็จหรือยัง? ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”
จนน้ำเย็นหมดแล้ว
เทวิกาล็อกประตูจากข้างใน ไม่อย่างนั้นป่านนี้ยศพัฒน์คงเข้ามาอาบด้วยแล้ว
เทวิกาตื่นจากภวังค์เพราะเสียงเรียกของเขา
รีบเอ่ยพูดว่า “เสร็จๆแล้ว เดี๋ยวฉันออกไป”
เธอรีบลุกขึ้น คว้าผ้าขนหนูมาคลุมตัว แล้วหยิบชุดนอนที่เขาเตรียมไว้ให้ติดมือมาด้วย เขาบอกว่า เสื้อผ้าทุกตัวที่เขาเตรียมไว้ให้ ทำความสะอาดทุกวัน รับประกันความสะอาดแน่นอน
ไม่กี่นาทีต่อมา
ประตูก็เปิดออก
เมือเทวิกาเดินออกมาจากห้องน้ำ
ก็พบส่ายศพัฒน์ยืนรอเธออยู่หน้าประตูในชุดนอน
เมื่อเห็นแววตาข้องใจของเทวิกา เขาก็อธิบายยิ้มๆว่า “ผมไปอาบน้ำที่ห้องสำรองมา”
แบบนี้ เขาจะได้โถมตัวใส่และกินเธอให้เรียบ ตอนเธอเดินออกมา
คิดได้แบบนี้ เขาก็ทำอย่างที่คิดทันที
เท้าของเทวิกาก้าวออกมาจากห้องน้ำได้ไม่ทันไร ก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมา
เทวิการ้องเสียงหลง รีบกอดคอของเขาเอาไว้ กันไม่ให้ตัวเองตก
ยศพัฒน์อุ้มเธอมาที่เตียง แล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เขาสบตาเธออย่างลึกซึ้ง ล่อให้เธอติดกับกามารมณ์สำเร็จ จากนั้นจึงก้มลงไปจูบเธอ
คืนสำหรับคู่รักได้เริ่มขึ้น ณ บัดนั้น
วันรุ่งขึ้น เมื่อเทวิกาตื่นขึ้นมา ตะวันก็โด่งแล้ว
คนที่นอนอยู่ข้างๆ ลุกหายไปนานแล้ว
เทวิกามึนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
ผ้าห่มจึงหลุดออกจากตัว เธอยังคงสวมชุดนอนที่เธอสวมก่อนเข้านอน
เมื่อคืนดูเหมือนเขาจะอุ้มเธอที่ง่วงแสนเข้าไปห้องน้ำ
บางทีอาจจะเป็นเพราะได้แช่ตัวในน้ำอุ่นอีกครั้ง เธอจึงรู้สึกสบายตัวมาก และหลังจากนั้นเธอก็ไม่จำอะไรไม่ได้แล้ว
มีเสื้อผ้าที่พับไว้อย่างเรียบร้อยวางบนโต๊ะข้างเตียง เป็นเสื้อผ้าที่ยศพัฒน์เตรียมไว้ให้เธอ
ยังมีเครื่องประดับอีกหนึ่งชุด ที่เขาเตรียมไว้ให้เธอใส่วันนี้
เพราะเขาคำนึงถึงสภาพแวดล้อมในการดำรงชีวิตตลอดยี่สิบสี่ปีที่ผ่านมาของเทวิกา จึงรู้ว่าเธอไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับชีวิตที่มั่งคั่งได้ในเวลาอันสั้นได้ ดังนั้นเครื่องประดับชุดนี้ที่ยศพัฒน์คัดเลือกไว้ให้ จึงเป็นชุดที่ถูกที่สุดในคลังเครื่องประดับ
แถมยังเป็นรูปทรงที่ใช้กันทั่วไป
มีกระดาษโน้ตถูกทับไว้ด้วยโทรศัพท์ของเธอ
เทวิกาจึงหยิบกระดาษโน้ตมา ตัวอักษรบนนั้นดูแข็งแรงและทรงพลัง เหมือนนกฟีนิกซ์กำลังสยายปีกบิน
ที่รัก อรุณสวัสดิ์ ผมเลือกเสื้อผ้าและเครื่องประดับไว้ให้คุณแล้ว คุณเอาไปใส่ได้เลยนะ หรือถ้าไม่ชอบที่ผมเลือก คุณเลือกเองก็ได้ รักนะครับ
ยศพัศน์ยังวาดหัวใจที่ส่วนท้ายของประโยคอีกด้วย
เทวิกามองที่หัวใจสีแดงและยิ้มออกมา
“ยศพัฒน์ ฉันไปทำบุญอะไรมานะ คุณถึงได้ทุ่มเทให้ฉันมากมายขนาดนี้”
“จะไม่รักคุณ ก็คงไม่ได้แล้ว”
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เปรมาถูกเขาปฏิเสธเมื่อสิบปีก่อน สิบปีต่อมา ก็ยังไม่ยอมแพ้และยอมสละทุกอย่างในต่างประเทศ และกลับมาหาเขา
เทวิกาคิดว่า ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของเธอเร่งรัดให้เธอแต่งงาน จนเธอทนรำคาญไม่ไหวเลยต้องจ้างเขามาเป็นแฟนหลอกๆ เธอก็ไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสเข้ามาอยู่อ้อมกอดของเขาเมื่อไหร่
บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตาของเธอกับเขา
เธอรู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่ผลักผู้ชายดีๆ แบบนี้มาให้เธอ
และโชคดีอีกย่างที่เธอกล้าใช้เงิน 5,000 เพื่อเช่ายศพัฒน์ให้มาเป็นแฟนของเธอ พอเขาเสนอให้จดทะเบียน เธอก็กล้าที่จะยอมรับ
เทวิกาไม่ได้เปลี่ยนใจไปเลือกเสื้อผ้าเอง เธอเลือกที่สวมตัวที่ยศพัฒน์เลือกให้
เธอผู้ไม่เคยชอบใส่เครื่องประดับ ก็ยอมใส่เครื่องประดับที่ยศพัฒน์เลือกให้ด้วย
เธอเชื่อในวิสัยทัศน์ของเขา
สิ่งที่เขาเตรียมไว้ให้เธอ จะต้องเหมาะกับเธออย่างแน่นอน
หลังจากอาบน้ำล้างหน้าเสร็จแล้ว เทวิกาก็ลงไปชั้นล่างด้วยตัวเอง
ขณะอยู่บนบันได เธอก็ได้ยินคุณย่าพูดกับคุณปู่ว่า “พัฒน์ดูแลวิกาดีจริงๆ ตั้งแต่เช้าตรู่ พอเขาตื่น ก็กระโจนเข้าครัว มุ่นทำอาหารเช้าให้วิกาอยู่ในนั้นจนถึงตอนนี้”
“พวกพ่อครัวพากันบ่นว่าคุณชายไปแย่งงานพวกเขา”
คุณปู่ภูธิปบ่นว่า “ไอ้เด็กตูดนั่นเห็นผู้หญิงดีกว่าปู่ย่า พอมีภรรยาแล้ว ก็ไม่สนใจแม้แต่ปู่ย่าตัวเองเลย เราอยู่มาจนอายุขนาดนี้ ยังไม่เคยไม่ได้กินข้าวเช้าที่หลานชายทำให้เลยสักครั้ง”
คุณย่าชนิศาตบหน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ “ก็คุณนั่นแหละเลือกกินเอง เมื่อก่อนคุณยอมกินแต่อาหารที่ฉันทำให้ พอฉันแก่ คุณสงสารและกลัวว่าฉันจะเหนื่อย เลยยอมกินอาหารที่พ่อครัวทำ แถมต้องเป็นแค่พ่อครัวคนนี้คนเดียวเท่านั้น”
