พอออกมาจากโรงแรมแอคเซสซ์แล้ว กนกอรก็โทรศัพท์หาเพื่อนรักเลย
พอเทวิการับสายของเธอแล้ว เธอก็โม้แตกกับเพื่อนขึ้นมาเลย
พอฟังคำพร่ำบ่นของกนกอรจบ เทวิกาก็ถามขึ้นมาอย่างตกตะลึง “เธอบอกว่าปู่ของนฤเบศวร์กับปู่ของเธอกลายเป็นเพื่อนกัน จากนั้นคนแก่ทั้งสองก็จัดแจงให้เธอกับนฤเบศวร์ไปดูตัวกันเหรอ?”
นี่มันเรื่องอะไรกัน
“วิกา เธอก็รู้สึกตกใจเหมือนกันใช่ไหม แม้แต่ฝันฉันก็ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าคู่ที่มาดูตัวกับฉันจะเป็นเจ้าแบตบอสนฤเบศวร์คนนั้นไปได้ แล้วแบตบอสคนนั้นก็ยังคิดว่าฉันไปหลอกปู่ของเขามา เพื่อให้ปู่ของเขาบังคับให้เขามาดูตัวกับฉัน ถุย!”
“ถึงฉันแต่งไม่ออกก็ไม่มีทางแต่งกับเขาหรอก ผู้ชายที่เอาหัวใจไปอยู่ที่ตัวผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะแต่งด้วย”
เทวิกาตกใจก็ตกใจอยู่ แต่ก็ยังถามอย่างสอดรู้สอดเห็นขึ้นว่า “แล้วพอพวกเธอเจอกันแล้ว ก็เป็นยังไงต่ออีก?”
“จะเป็นยังไงได้ล่ะ ฉันตั้งใจแต่งหน้าน่าเกลียดไป ส่วนเขาก็ตั้งใจทาหน้าดำมา ฉันกลัวว่าเขาจะชอบฉันเข้า เขาก็กลัวว่าฉันจะชอบเขา แต่สุดท้ายกลับเป็นคนที่รู้จักกันอยู่แล้ว”
เทวิกาหัวเราะฮา ๆ ออกมา
กนกอร “……วิกา นี่เธอยินดีในความทุกข์ของคนอื่นเหรอ?”
“เปล่า ฉันแค่รู้สึกว่าเธอกับนฤเบศวร์นี่มีวาสนากันมากจริง ๆ”
“แม่งวาสนาอะไร ฉันไม่อยากมีวาสนากับเขาหรอก วิกา เธออยู่ไหน ออกมาเจอกันหน่อยไหม พวกเราหาที่สักแห่งดื่มด้วยกันสักแก้วสองแก้ว ไม่เมาไม่เลิก”
กนกอรถูกคุณปู่เร็นหลอกเข้าให้รอบหนึ่ง จึงอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย แล้วอยากหาคนมาดื่มเป็นเพื่อนเธอสักสองแก้ว เพื่อจะคลายเครียดหน่อย
“ฉันอยู่ที่คฤหัสถ์เมเปิล ที่บ้านของยศพัฒน์ ตอนนี้กำลังออกมากินลมชมวิวกับเขา คงจะออกไปดื่มเป็นเพื่อนเธอไม่ได้แล้ว”
กนกอรพูดเยาะเย้ยขึ้นว่า “เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน”
เทวิกาพูดอย่างหน้าไม่อายขึ้นว่า “ก็ต้องเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนอยู่แล้ว เธอไม่มีทางมาอยู่กับฉันตลอดชีวิตอยู่แล้ว เดี๋ยวต่อไปถ้าเธอแต่งงานแล้ว ในสายตาเธอก็จะมีแต่สามีของเธอ ลูกของเธอ จะไปมีที่ให้ฉันที่ไหนกัน? แต่ยศพัฒน์จะเป็นคนที่อยู่กับฉันตลอดชีวิตนะ”
“เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน!”
นอกจากพูดเยาะเย้ยไปประโยคหนึ่งแล้ว กนกอรก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้ว
ถึงแม้ว่าเทวิกาจะพูดได้ไร้เยื่อใย แต่ก็สมเหตุสมผลมาก
สามีจะอยู่กับเธอตลอดชีวิต เพื่อนถึงจะดีแค่ไหน แต่ก็ต้องไปมีครอบครัวของตัวเอง ไม่มีทางให้เธอเป็นอันดับหนึ่งเสมอหรอก
“ช่างเถอะ เธอไปกินลมชมวิวกับประธานยศพัฒน์ต่อเถอะ ฉันเองก็จะไม่ไปดื่มแล้ว เดี๋ยวซื้อเบียร์แพคหนึ่งกลับไปดื่มเองที่บ้านก็ได้ อ๋อ ใช่แล้ว ฉันได้ยินมาว่าคฤหัสถ์เมเปิลสวยมาก ตกลงมันสวยจริงหรือเปล่า?”
กนกอรถามขึ้นมาอย่างรู้สึกสนใจ
เมื่อก่อน ได้ยินมาว่าคฤหัสถ์เมเปิลสวยงามและลึกลับ กนกอรจึงไม่กล้าคิดว่าจะได้ไปเที่ยวสักครั้ง แต่ตอนนี้เพื่อนรักได้กลายเป็นคุณนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุลแล้ว กนกอรจึงควรคุมจิตใจที่สั่นไหวของตัวเองไว้ไม่อยู่ แล้วอยากไปท่องเที่ยวที่คฤหัสถ์เมเปิลสักครั้งมาก
“ใช่ สวยมาก ไว้วันหลัง ฉันจะเชิญเธอมาเป็นแขก แล้วจะพาเธอเที่ยวเล่นให้ดี ๆ สักวันสองวัน”
กนกอรยิ้มจนปากฉีก “งั้นฉันก็จะขอไปกินข้าวบ้านเธอแบบหน้าด้านสักสองวันนะ”
เทวิกายิ้มเล็กน้อย “เราสองคนยังจะมาพูดคำพูดแบบนี้ทำไมอีก พวกเราเป็นเพื่อนรักกัน เป็นพี่น้องกัน ไว้ตอนฉันกับยศพัฒน์จัดงานแต่ง เธอจะต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ฉันนะ”
“วางใจเถอะ เพื่อนเจ้าสาวของเธอจะต้องเป็นฉันเท่านั้น วิกา ฉันจะไม่รบกวนเธอกะหนุงกะหนิงกับประธานยศพัฒน์แล้ว ลาก่อนนะ”
“เดี๋ยวอีกสองวันก็เจอกันแล้ว”
ร้านต้องตกแต่งใหม่สักหน่อย เธอกับกนกอรต่างก็เป็นเถ้าแก่ ยังไงก็ต้องไปดูที่ร้านสักหน่อย ไม่อาจเป็นเจ้านายที่อยู่เฉย ๆ ไม่สนใจได้
พอคุยโทรศัพท์จบแล้ว ผู้ชายที่อยู่ข้างกายเทวิกาก็ถามเธอขึ้นว่า “คุณกนกอรกับนฤเบศวร์ไปดูตัวกันเหรอ?”
เทวิกาพยักหน้าเล็กน้อย “กนกอรบอกว่าปู่ของนฤเบศวร์เป็นคนจัดแจง ยศพัฒน์คะ คุณว่าเรื่องนี้จะเป็นแผนการชั่วร้ายอะไรหรือเปล่าคะ?”
ไม่ใช่ว่าเธอจะรู้สึกว่าเพื่อนรักจะแต่งเข้าตระกูลร่ำรวยไม่ได้ แต่เพราะอยู่ ๆ ก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา เทวิกาจึงมักจะรู้สึกว่าไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
พอยศพัฒน์ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้ว ก็พูดขึ้นว่า “คุณท่านของตระกูลเดชอุปไม่ชอบเปรมาเป็นอย่างมาก แล้วนฤเบศวร์ก็ทำเรื่องมากมายขนาดนั้นไปเพื่อเปรมา แถมครั้งนี้ยังเกือบจะทำให้เดชอุป กรุ๊ปซวยไปด้วย และผมก็ไปฟ้องเรื่องนฤเบศวร์ต่อหน้าคุณท่านไปรอบหนึ่ง”
“พออยู่ภายใต้ความโกรธ คิดว่าคุณท่านก็คงจะอยากจัดการเรื่องสำคัญในชีวิตของนฤเบศวร์ไปซะละมั้ง”
พอยศพัฒน์พูดมาถึงตรงนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตัวเขาเองก็คิดไม่ถึงว่าคุณปู่เร็นจะไปถูกใจกนกอรเข้า
คาดว่าน่าจะเป็นเพราะว่าข้างกายนฤเบศวร์ นอกจากเปรมาแล้ว ก็เคยใกล้ชิดกับกนกอรคนเดียวละมั้ง กนกอรคงจะไม่ใช่คนที่จะมาเป็นหลานสะใภ้ในสายตาคุณปู่เร็น แต่เมื่อเทียบกับเปรมาแล้ว คุณปู่เร็นก็เข้าเอนเอียงไปทางกนกอรมากกว่า
สีหน้าเทวิกาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า “ปู่ของนฤเบศวร์อยากจะใช้กนกอรไปขัดขวางไม่ให้นฤเบศวร์เป็นแฟนกับเปรมาเหรอคะ? งั้นกนกอรก็ตกอยู่ในอันตรายแล้วน่ะซิคะ? นฤเบศวร์มีความเสน่หาต่อเปรมาซะขนาดนั้น ถ้ากนกอรไปอยู่กับเขา จะไปมีความสุขอะไรได้?”
ยศพัฒน์เงียบขรึมไปครู่หนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า “นฤเบศวร์จะต้องไม่เห็นด้วยแน่ เขาจะต้องต่อต้าน แต่เขาก็คงจะต่อต้านไม่สำเร็จหรอก ถ้าปู่ของเขาบังคับให้เขาแต่งงานกับกนกอรจริง ๆ ไม่แน่ เขาอาจจะแต่งงานกับกนกอรจริง ๆก็ได้”
“กนกอรไม่มีทางแต่งกับเขาหรอกค่ะ”
“วิกา พรุ่งนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเราไม่มีใครรู้หรอก รอดูไปก่อนเถอะ ถ้าถึงตอนที่คุณกนกอรต้องการความช่วยเหลือ เพื่อเห็นแก่คุณ ผมจะไม่มีทางทนดูอยู่เฉย ๆ ไม่มีทางให้เธอถูกทำร้ายแน่”
แค่การถูกทำร้ายจากภายนอกเท่านั้น
ถ้าเป็นการถูกทำร้ายทางด้านความรู้สึก ก็ต้องขอโทษด้วย เขาช่วยอะไรไม่ได้หรอก
“เป็นเพราะฉันที่ทำให้กนกอรซวยไปด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน นฤเบศวร์กับกนกอรก็ไม่มีทางรู้จักกันหรอกค่ะ”
เทวิกาพูดขึ้นมาอย่างรู้สึกผิด
ยศพัฒน์จ้องมองเธออย่างนิ่งเฉย
“วิกา คุณกำลังโทษผมอยู่ใช่ไหม? เป็นเพราะผม คุณถึงได้ถูกเปรมาหาเรื่อง จากนั้นก็ถูกนฤเบศวร์หาเรื่อง เรื่องราวมากมายล้วนเกิดขึ้นเพราะผมทั้งนั้น”
เทวิกา “……”
เขาพูดได้ถูกต้องมาก
แต่เธอกลับทำใจโทษเขาไม่ได้
ยศพัฒน์แกล้งทำเป็นเหมือนกับว่าเสียใจมาก ก้มหน้าลงไป แล้วพูดอย่างเป็นทุกข์ขึ้นว่า “คุณโกรธผมจริง ๆ ด้วย ก็สมควรโกรธผมแล้วล่ะ ผมไม่ควรปิดบังฐานะตัวเองกับคุณ เป็นความผิดของผมทั้งนั้น วิกา คุณตีผมเถอะ ด่าผมเถอะนะ”
เทวิกา “……”
ตอนที่สามีทำท่าทางน้อยอกน้อยใจออกมานั้น ควรจะทำอะไร?
ก็เอาใจเขาน่ะซิ!
เทวิการีบโอบไหล่ยศพัฒน์มา แล้วพูดเอาใจเขาขึ้นว่า “ที่รัก ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันไม่ได้โกรธคุณ เพราะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่คุณอยากเห็นสักหน่อย ต้องโทษเปรมาคนเดียว คุณปฏิเสธเธอไปตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว แต่เธอยังไม่เลิกมาเกาะแกะคุณอีก เป็นความผิดของเปรมากับนฤเบศวร์ทั้งนั้น”
“นฤเบศวร์ก็คือคนโง่ RA กรุ๊ปถูกมอบไว้ในมือเขาไม่ล้มละลายก็เรื่องน่าแปลกแล้ว นั่นมันเป็นสมองที่มีแต่เรื่องความรัก พอเจอเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเปรมา สติของเขาก็หายไปหมด สติปัญญาก็ติดลบ ที่รัก คุณไปเป็นคู่ปรับกับคนแบบนี้ ทำให้ระดับของคุณถูกดึงตกต่ำไปด้วยเลยค่ะ”
“ที่รัก อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณจริง ๆ คุณเงยหน้าขึ้นมาดูฉันหน่อยซิคะ บนใบหน้าไม่มีปฏิกิริยาที่โกรธคุณจริง ๆ นะคะ”
ยศพัฒน์ยังคงก้มหน้าอยู่ “คุณเองก็ห้ามโทษตัวเอง เรื่องนี้มันก็ไม่ใช่ความผิดของคุณ”
“ได้ค่ะ ฉันไม่โทษตัวเองแล้วก็ได้ค่ะ”
วินาทีนี้เทวิกาเหมือนกับกำลังเอาใจเด็กอยู่ เด็กเอ่ยข้อเสนออะไรมา เธอก็ตอบตกลงทุกอย่าง
“งั้น คุณจูบผมสองที ผมก็จะไม่เสียใจแล้ว”
เทวิการีบปล่อยตัวเขาออกทันที
“ยศพัฒน์ นี่คุณเจตนาใช่ไหมคะ?”
ยศพัฒน์เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พอเทวิการู้ตัวว่าตัวเองตกหลุมพรางแล้ว แต่กลับไม่มีโอกาสหลบหนีแล้ว และถูกเขารวบตัวกลับไป เขายื่นมือมากดตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขา มือข้างหนึ่งล็อกอยู่ที่หัวเธอ แล้วเรียวปากที่อุ่นร้อนก็อุดลงมาบนปากเธอ
