เจ้าของบ้านหัวเราะเหอะ ๆ “ที่จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้เร่งรีบอะไร ฉันแค่ออกมาซื้อผัก แล้วก็มาเห็นสามีร่ำรวยคนนั้นของคุณมาส่งคุณพอดี ก็เลยตั้งใจจะมากล่าวทักทายสักหน่อย”
คุณนายน้อยของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดเช่าบ้านของเธอ และเช่าร้านของเธออยู่ ก็เป็นการโฆษณาให้กับเธอแล้ว เธอก็ไม่ต้องมาเครียดเรื่องบ้านเช่าไม่ออกอีกแล้ว?
“เจ้าของบ้านคะ ค่าเช่าบ้านค่าน้ำค่าไฟกับค่าเช่าร้านและค่าน้ำค่าไฟรวมทั้งหมดเป็นเท่าไหร่คะ? เดี๋ยวฉันจะโอนให้คุณเดี๋ยวนี้เลย”
ค่าเช่าบ้านไปแพง แต่ค่าเช่าร้านแพงหน่อย
เจ้าของบ้านปากพูดว่าไม่รีบร้อน แต่พอเทวิกาถามเธอ เธอก็รีบล้วงบิลค่าเช่าที่เขียนไว้ก่อนแล้วออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเธอ แล้วยื่นให้กับเทวิกา
พอเทวิการับบิลมาดูแล้ว ก็รู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไร ก็รีบโอนเงินก้อนหนึ่งให้กับเจ้าของบ้าน ตามจำนวนเงินไป
“ครั้งหน้าฉันจะต้องไม่ลืมจ่ายแน่ค่ะ จะไม่ค้างแล้วค่ะ”
เจ้าของบ้านยิ้มแฉ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นห่วงว่าคุณจะจ่ายค่าเช่าไม่ไหวแล้วหนีไปหรอกค่ะ”
“คุณเทวิกา คุณไปรู้จักกับคุณชายใหญ่ของตระกูลร่ำรวยที่สุดได้ยังไงคะ? เป็นเพราะอีกฝ่ายมาดื่มกาแฟที่ร้าน แล้วปิ๊งกับคุณเข้าก็เลยเป็นแฟนกันเหรอคะ?”
เทวิกากลายเป็นคุณนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุลไปแล้ว เจ้าของบ้านคิดว่าอีกไม่นานเทวิกาก็คงจะไม่มาเปิดร้านแล้ว ตระกูลอริยชัยกุลร่ำรวยซะขนาดนั้น คาดว่าคงจะไม่มีทางปล่อยให้คุณนายน้อยออกมาเผยโฉมหน้าอยู่ข้างนอก มาเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ อยู่แบบนี้แน่
พอเทวิกาไม่เช่าร้านของเธอแล้ว เธอก็จะสามารถเพิ่มค่าเช่าได้ เพราะว่าหน้าร้านของเธอนี้เฮง คนที่มาเช่าร้านของเธอนี้สามารถรู้จักกับคุณชายตระกูลร่ำรวยได้
ค่าเช่าร้านของเทวิกา เจ้าของไม่กล้าขึ้นค่าเช่าไปเรื่อย เพราะว่าเทวิกาไม่ใช่คนที่จะมากลุ้มใจกับค่าเช่าร้านในทุก ๆ เดือนอีกแล้ว คนเขากลายเป็นคุณนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุลไปแล้ว คนที่เธอพึ่งพาอยู่เบื้องหลังนั้นเจ้าของบ้านไม่อาจไปมีเรื่องด้วยได้
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันกับสามีฉันเรารู้จักกันมาสิบเอ็ดปีแล้ว เขาเป็นเพื่อนนักเรียนของพี่ชายฉันค่ะ”
เจ้าของบ้านผิดหวังไปอย่างแรง ที่แท้ไม่ใช่เพราะว่าร้านของเธอทำให้เทวิกาโชคดี
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง พวกคุณรู้จักกันมานานสิบเอ็ดปีแล้วเหรอ ถึงว่าล่ะ งั้นจะจัดงานแต่งกันเมื่อไหร่คะ อย่าลืมเชิญฉันไปดื่มสักแก้วสองแก้วนะคะ”
เจ้าของบ้านก็แค่พูดแบบเกรงใจไปเท่านั้น ถ้าเชิญเธอไปจริง ๆ เธอก็ไม่กล้าไปเข้าร่วมหรอก
แวดวงของตระกูลอริยชัยกุล เธอไม่อาจหลอมรวมเข้าไปได้
เทวิกายิ้มแล้วเปิดประตูร้านออก “ต้องเชิญแน่นอนค่ะ”
พอส่งเจ้าของบ้านจากไปแล้ว เทวิกาก็เปิดหน้าต่างของร้านออกก่อน เพื่อระบายอากาศ
“เทวิกา”
เสียงร้องเรียกเบา ๆ เสียงหนึ่งดังลอยมา
เทวิกาหันหน้ามองไปทางประตูร้าน ก็เห็นตาณที่ไม่ได้มาหาเธอสักช่วงหนึ่งแล้ว
ทำไมเขาถึงมาอีกนะ?
ไม่กลัวภรรยาเขาจะล็อกบัตรของเขาไป แล้วทำให้เขากลับไปเป็นคนที่ไม่มีอะไรอีกเลยเหรอ?
เทวิกานัดมัณฑนากรไว้ว่าให้มาเริ่มงานวันนี้ แล้วตอนนี้มัณฑนากรยังไม่มา
เธอไปต้มน้ำไว้ก่อน เดี๋ยวจะได้ชงชาให้กับมัณฑนากร
สำหรับตาณนั้น เธอขี้เกียจสนใจ
“เทวิกา”
ตาณเดินเข้ามา แล้วยื่นมือมาลากตัวเธอไว้
เทวิกาหลบมือของตาณไป จากนั้นก็หมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเขา แล้วพูดอย่างเย็นชาขึ้นว่า “ตาณ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ คุณอยู่ที่ไหนสบายใจก็ไปที่นั่นซะ ถ้าภรรยาคุณรู้เรื่องเข้าแล้ว เดี๋ยวจะมาหาเรื่องฉันอีก”
ตาณจ้องมองไปที่เทวิกาอย่างลึกซึ้ง
ตั้งแต่แรกเทวิกาก็เป็นคนที่สวยงามอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า ที่รู้สึกว่าตอนนี้เทวิกาสวยขึ้นกว่าเมื่อก่อน และมีเสน่ห์กว่าเมื่อก่อน
อาจจะเป็นเพราะว่าเธอแต่งงานกับนฤเบศวร์แล้ว มีความชุ่มชื่นของความรักแล้วมั้ง
เมื่อก่อน ตอนที่พวกเขาสองคนยังรักร้อนแรงอยู่นั้น เธอก็สวยงามจนเปล่งปลั่งเป็นอย่างมาก
ถึงจะพูดว่าตาณทอดทิ้งเทวิกาไป แต่ในจิตใจลึก ๆ ก็ยังรู้สึกเสียดายเทวิกามาตลอด ที่เขาต้องจากเทวิกาไปมันก็เป็นเพราะไม่มีทางเลือก
“เทวิกา ขอโทษนะ”
ตาณพูดขอโทษขึ้นมา “ผมไม่รู้ว่าภรรยาผมจะมาหาเรื่องคุณ แล้วก็ไม่รู้ว่าไอ้คนชั่วช้าคนไหน ส่งรูปถ่ายในอดีตของเราไปให้ภรรยาผม จนทำให้ภรรยาผมเข้าใจผิดคิดว่าเราสองคนยังไปมาหาสู่กันอยู่ เธอถึงได้มาหาคุณที่นี่”
“เธอคงไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการทำร้ายคุณใช่ไหม?”
เทวิกาพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา “ภรรยาคุณเป็นคนที่เข้าใจทุกอย่างดี ตาณ ในเมื่อตอนนั้นคุณได้เลือกภรรยาคุณแล้ว ก็หวังว่าคุณจะไม่ทำเรื่องที่หักหลังเธอ อย่าลืมซะล่ะว่าทุกอย่างที่คุณมีอยู่ในตอนนี้ เธอเป็นคนให้คุณมาทั้งนั้น อย่าคิดว่าตอนนี้คุณมีเงินหน่อยแล้ว ถูกคนเยินยอจนไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ แล้วนึกว่าตัวเองมีความสามารถมาก แล้วจะมาจับปลาสองมือได้”
“ระวังจะถูกตีกลับไปอยู่ในสภาพเดิม แล้วมาเสียใจทีหลังนะ”
สีหน้าของตาณแดงขึ้นมาเล็กน้อย
เขาไม่ชอบให้คนอื่นมาพูดว่าที่เขาเจริญขึ้นมาได้เพราะภรรยา แต่มันก็เป็นเรื่องจริง เขาปีนสูงขึ้นมาได้เพราะพึ่งภรรยาจริง ๆ ถึงได้มีรถหรูขับ มีบ้านหรูอยู่อาศัย
ถ้าไม่มีภรรยาเขา เขาก็ไม่ใช่ตัวอะไรเลย
“เทวิกา ผมรู้ว่าผมทำผิดต่อคุณ พวกเราเคยรักกันมาก่อน ยังไงผมก็หวังดีกับคุณ ยศพัฒน์ไม่เหมาะสมกับคุณ คุณดูซิคุณเพิ่งจะอยู่กับเขามาได้นานแค่ไหน ร้านของคุณก็ถูกทำลายข้าวของ แถมยังมีคนมากมายเข้าใจผิดคิดว่าคุณไปแย่งแฟนคนอื่น และหาว่าคุณเป็นมือที่สามที่ไปทำลายความรักของคนอื่นด้วย”
วันนั้นเปรมาได้พูดไปเรื่อยจริง ๆ คนที่ไม่รู้เรื่องก็จะคิดว่าเทวิกาเป็นมือที่สามที่เข้าไปแทรกระหว่างความรักของคนอื่นจริง ๆ
“ฉันจะเหมาะสมกับยศพัฒน์หรือเปล่า มันเป็นเรื่องของฉัน ไม่ต้องให้คุณตาณมาเป็นกังวลหรอกค่ะ ถ้าคุณตาณไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ช่วยกรุณาออกไปด้วยค่ะ ร้านของเราจะปิดปรับปรุงสักหน่อย ยังไม่เปิดให้บริการค่ะ”
เทวิกาพูดแล้วก็เอากระดานดำแผ่นเล็กออกมา แล้วเขียนคำว่า“ปิดปรับปรุง”ไปบนนั้น แล้วค่อยเอากระดานดำไปแขวนไว้ที่ประตูร้าน
“เทวิกา ผมหวังดีกับคุณจริง ๆ นะ คุณลองคิดดูซิว่ายศพัฒน์มีสถานะยังไง แต่ตัวคุณมีสถานะยังไง ผมไม่ได้จะบอกว่าบ้านคุณจน แล้วตระกูลอริยชัยกุลร่ำรวยเกินไป แต่ความแตกต่างในความเป็นจริงของพวกคุณต่างกันมากเกินไป คนในตระกูลร่ำรวยล้วนคบหาได้ยาก ผมอยู่ในครอบครัวภรรยาผม ก็ต้องใช้ชีวิตแบบหดหัวไปวัน ๆ ไม่กล้ามีสิทธิ์มีเสียงอะไรเลย”
“ฐานะครอบครัวของเธอต่างกับตระกูลอริยชัยกุลมาก ยังเป็นขนาดนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตระกูลอริยชัยกุลเลย เทวิกา ฟังที่ผมเตือนสักหน่อยนะ คุณรีบออกห่างจากยศพัฒน์เถอะ แล้วให้เขาชดใช้เงินให้คุณก้อนหนึ่ง แล้วคุณก็เอาเงินก้อนนั้นไปหาผู้ชายที่ฐานะพอ ๆ กับคุณสักคนแต่งงานด้วย แล้วใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุขไปเถอะ”
เทวิกาหมุนตัวไปเอาไม้กวาด
พอเอาไม้กวาดได้ ก็ฟาดไปทางตาณเลย
“เทวิกา!”
พอตาณเห็นแบบนี้ ก็ถอยหลังไปด้วยและร้องไปด้วยว่า “เทวิกา พวกเราเคยรักกันมาก่อน รอผมหาเงินได้อีกหน่อย แล้วพวกเราค่อยกลับมาเป็นแฟนกันอีกครั้งดีไหม?”
เทวิกาสีหน้ามืดมน
เธอฟาดไปที่ตัวตาณอย่างแรงทีหนึ่ง แล้วด่าขึ้นมาว่า “ไสหัวไปซะ! ไม่ต้องพูดว่าฉันกับยศพัฒน์จะไม่มีทางหย่ากัน ถึงพวกเราหย่ากันแล้ว ฉันก็ไม่มีทางหันกลับไปหาคุณหรอก ม้าที่ดีต้องไม่กินหญ้าเก่า คุณไปเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนอื่นไปเถอะ”
“ถ้าคุณยังกล้ามารบกวนฉันอีก ฉันก็จะเอาคำพูดที่คุณพูดมาไปบอกภรรยาคุณ แล้วให้ภรรยาคุณหย่ากับคุณ ทำให้คุณไม่เหลืออะไรเลย”
ตาณถูกเทวิกาตีจนออกมานอกร้าน เขากระโดดลงบันไดไปด้วย และพูดไปด้วยว่า “เทวิกา คุณไม่ฟังที่ผมเตือน คุณจะต้องเสียใจแน่ ผมจะคอยรอดูวันที่คุณถูกยศพัฒน์ทิ้ง นึกว่าตระกูลผู้ดีมันเข้าไปได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ต้องทนน้อยอกน้อยใจทุกอย่าง คนอื่นเขายังคิดว่าได้ให้ผลประโยชน์มากมายกับคุณ ใช้งานคุณอย่างกับทาสเหมือนวัวเหมือนควายตัวหนึ่งเท่านั้น”
เทวิกาฟาดไม้กวาดออกไปอีกครั้ง
แล้วตาณก็รีบวิ่งหนีไปเลย
“ไอ้ผู้ชายชั่ว!”
เทวิกาไม่ได้วิ่งตามออกไป แต่ยืนด่าตาณอยู่ที่หน้าประตูไปประโยคหนึ่ง
“ช่างไร้ยางอายจริง ๆ!”
