คุณสามีพันล้าน – บทที่ 166 น้องเขยเป็นคนขี้หึงมาก

“วิกาสืบทอดต่อครึ่งหนึ่ง และจะต้องดูแลทรัพย์สินที่เธอสืบทอดครึ่งหนึ่งด้วยตัวเอง เธอจะต้องใช้เวลาในการทำความคุ้นเคยสักพัก พักอยู่ที่บ้านสองปี ผมกับพ่อของผมสามารถสอนเธอได้”

“ถ้าพูดถึงธุรกิจ ผมก็สามารถสอนวิกาได้”

ประยสย์หลังจากเงียบครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวขึ้น：“หากว่าคุณพัฒน์ไม่อยากแยกอยู่กับวิกาละก็ งั้นก็เข้ามาพักที่บ้านของพวกเรากับวิกาด้วยกันเลย ถึงยังไงบ้านของพวกเราก็กว้างใหญ่ เพิ่มคุณอีกสักคนก็คงไม่เบียดเสียด”

ยศพัฒน์：“……”

“ผมจึงบอกกับคุณก่อน รอให้ผลตรวจดีเอ็นเอออกมาแล้ว ผมจะบอกให้คุณพ่อของผมมาที่นี่ เมื่อขอความคิดเห็นของวิกาแล้ว ค่อยพาเธอกลับเมืองซูเพร่า หลังกลับไปแล้ว ยังจะต้องทำการตรวจดีเอ็นเออีกสองสามครั้ง ส่วนเรื่องที่วิกากลับไปแล้วจะพักนานเท่าไรนั้น พวกเราค่อยหารือกันทีหลังนะ”

ประยสย์ชื่นชมยศพัฒน์มาก มีน้องเขยแบบนี้ เขาสามารถยกน้องสาวให้กับยศพัฒน์ได้อย่างสบายใจหายห่วงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

เพียงแต่ว่า พวกเขาสองพี่น้องพลัดพรากจากกันยี่สิบกว่าปี ซ้ำคุณแม่ยังต้องมาเสียสติด้วยเรื่องน้องสาวอีก จึงต้องให้น้องสาวกลับมาอยู่ข้างกายคุณแม่สักช่วงก่อน

เขาก็ไม่อยากจากน้องสาวเช่นกัน

ยศพัฒน์ก็รู้ว่าเร็วเกินไปที่จะพูดเรื่องนี้ในตอนนี้ จึงพยักหน้าแล้วกล่าว：“ค่อยพูดทีหลังแล้วกัน แต่ผมหวังว่าก่อนที่คุณประยสย์จะทำการสิ่งใด ๆ ต้องถามความคิดเห็นของวิกาก่อน หากเธอไม่เห็นด้วย คุณจะบังคับเธอไม่ได้”

เขาขมขื่นในใจ

ตอนที่เขายังไม่ได้แต่งงานกับเทวิกานั้น เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับชเนนทร์ ทันทีที่ความสัมพันธ์กลายเป็นพี่ภรรยากับน้องเขย ชเนนทร์ก็เปลี่ยนไปเลย

มักจะใส่ร้ายเขาต่อหน้าวิกากับพ่อตาแม่ยาย และมักจะคอยถ่วงเขาไว้

ลำพังชเนนทร์คนเดียว ยศพัฒน์ยังพอรับมือได้

ใครจะไปรู้ว่าวิกายังมีพี่ชายแท้ ๆ อีกหนึ่งคน พี่ชายแท้ ๆ ที่รับมือยากว่าชเนนทร์ เพราะเป็นนายน้อยของตระกูลใหญ่ ที่ทุก ๆ ด้านไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย ต่อไปนะ เขาคนเดียวต้องรับมือกับพี่ชายภรรยาถึงสองคน

ยศพัฒน์รู้สึกขมขื่นใจเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

กว่าจะตั้งหน้าตั้งตารอให้วิกาเติบโตขึ้น กว่าจะได้สาวงามมาอยู่ในอ้อมกอด สุดท้ายกลับเป็นด่านพี่ภรรยาที่ยากที่สุดในการเอาชนะ

“ผมย่อมต้องเคารพความต้องการของน้องสาวของผมอยู่แล้ว ไม่มีทางบังคับเธอแน่นอน”

ประยสย์ตามหาน้องสาวเจออย่างยากลำบาก รักแทบจะตาย จะบังคับให้น้องสาวทำเรื่องที่ไม่ชอบได้อย่างไร

“วันนี้ ความปลอดภัยของภรรยาผมต้องมอบให้คุณรับผิดชอบแล้วนะ”

ประยสย์รับปาก：“วางใจเถอะ ตราบใดที่มีผมอยู่ ผมไม่ทางให้เธอได้รับบาดเจ็บแน่นอน”

ไม่เพียงแต่น้องสาว ยังมีคุณแม่ด้วย

ล้วนเป็นคนที่เขาต้องปกป้อง

พึ่งคุณพ่อไม่ได้ เขาจึงต้องเป็นที่พึ่งของคุณแม่กับน้องสาว

ประยสย์อยู่ในโอเอ กรุ๊ปขยันขันแข็งมาก ไม่เพียงแต่เพราะเขาเป็นนายน้อย ต้องรับผิดชอบหน้าที่มากมาย ยังเป็นเพราะเขารู้ว่า มีเพียงตัวเองแข็งแกร่งเท่านั้น ถึงจะปกป้องคนที่เขาอยากปกป้องได้

หากว่าเขาอ่อนแอไร้ความสามารถ คุณแม่อาจจะถูกทำร้ายจนเสียชีวิตแล้วก็ได้

ถึงแม้ตอนนี้คุณพ่อกับพลอยกำลังรักกันอย่างแน่นแฟ้น แต่ประยสย์ยังคงมีความรู้สึกอยากขอบคุณคุณพ่อ ที่ทิ้งสิ่งเหล่านี้ไว้ อย่างน้อยด้านการอบรมสั่งสอน คุณพ่อก็เป็นคนจัดการด้วยตัวเอง โดยไม่ยอมให้ใครเข้ามาแทรกแซง

ไม่เช่นนั้น พวกโลภมากเหล่านั้นจะต้องเลี้ยงเขาอย่างเหลวแหลกตั้งนานแล้ว

“วิกาตื่นแต่เช้าตรู่ เพื่อเตรียมของอร่อย ๆ ให้กับพวกคุณสองคนแม่ลูก คุณกลับไปทานเถอะ อย่าทำลายน้ำใจของวิกา ผมเป็นสามีของเธออยากจะทานอาหารเช้าฝีมือเธอ ยังต้องแบ่งปันกับพวกคุณเลย”

“แต่ว่า ซุปที่ผมทานเป็นซุปถ้วยแรก รสชาติไม่เลว!”

ประยสย์：“……”

น้องเขยวางอำนาจจัง!

และก็เป็นคนขี้หึงด้วย

เขากับคุณแม่มีโอกาสร้อยละเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ที่มีความเป็นได้ว่าเป็นคุณแม่และพี่ชายแท้ ๆ ของวิกา วิกาตุ๋นซุปบำรุงให้กับสองแม่ลูก ทำขนมหวาน ยศพัฒน์ยังรู้สึกจี๊ด ในใจ อาการขี้หึงนี้มากเกินจนยากที่จะสาธยาย

“คุณรีบไปเถอะ รีบไปทำงาน หาเงินมาก ๆ หน่อย ต่อไปเมื่อจัดงานแต่ง ถึงจะสามารถให้สินสอดเยอะ ๆ ได้”

ประยสย์ยกมือโบกเร่งยศพัฒน์ให้รีบไป

“ผมจะกลับไปทานซุปที่วิกาทำขึ้นด้วยมือตัวเอง ไม่ต้องเป็นหว่ง ผมจะทานให้หมดเลย ทานไม่เหลือให้คุณสักหยด”

ขณะที่ประยสย์กล่าว ไม่มีแม้แต่คำกล่าวลากับยศพัฒน์ หันหลังแล้วก็เดินกลับไป

ยศพัฒน์มองแผ่นหลังของประยสย์ที่จากไปไกล จากนั้นพึมพำสองสามคำ งึมงำกับตัวเอง：“วิกาบอกแล้ว พวกเราจะใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไป เธอมีเวลาทั้งชีวิตทำอาหารเลิศรสให้กับผม ต่อให้คุณจะเป็นพี่ชายของเธอ ก็สามารถทานได้เพียงชั่วครั้งชั่วคราว!”

ประยสย์เดินจากไปไกลแล้ว ไม่ได้ยินคำพูดนี้ของเขา

ต่อให้ไม่อยากจากแค่ไหน ยศพัฒน์ก็ยังกลับไปทำงานที่บริษัท

ด้วยคำพูดของประยสย์ เขาจะต้องหาค่าสินสอดให้มาก ๆ จะไม่มีทางทำให้วิกาต้องลำบาก

ยศพัฒน์กลับถึงที่บริษัท ชเนนทร์ก็ได้มาหา

แม้ว่าจะคุยเรื่องธุรกิจก็ตาม แต่เมื่อยศพัฒน์เห็นพี่ชายภรรยาเข้ามา ก็เกิดอารมณ์หุนหันอยากจะไล่ตะเพิดพี่ชายภรรยาออกไป

แน่นอน เขาก็แค่คิด ไม่มีทางทำและก็ไม่กล้าที่จะลงมือทำจริง

ประยสย์เป็นพี่ชายแท้ ๆ แต่ชเนนทร์พี่ชายคนนี้กลับเป็นคนที่เติบโตมาด้วยกันกับเทวิกา ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ลึกซึ้งยิ่งนัก

ชเนนทร์ในช่วงที่เป็นนักเรียน ทุกคนต่างรู้ว่าเขาหวงน้องสาวมาก และก็รักน้องสาวมาก

ยศพัฒน์กล้าไล่ชเนนทร์ออกไป คืนนี้เขาจะต้องเริ่มนอนที่ห้องหนังสือแล้ว!

“ทำไม เห็นฉันแล้วไม่ดีใจ ไม่ต้อนรับฉันว่างั้น”

ชเนนทร์นั่งลงตรงข้ามกับยศพัฒน์ แล้วจ้องมองน้องเขยที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นถามอย่างติดตลกว่า “วิกาไม่ได้อยู่ตรงนี้สักหน่อย ที่ฉันมา ไม่ได้อยากจะเป็นกว้างขวางคอ นายทำหน้าเคร่งขรึมให้ใครดูกัน”

ยศพัฒน์กล่าวด้วยใบหน้ารูปงามที่จริงจัง：“ฉันอยู่บริษัทสีหน้าก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว”

ชเนนทร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม：“ก็จริง เมื่อก่อนนายอยู่ในโรงเรียนก็มักจะมีสีหน้า ‘คนแปลกหน้าห้ามเข้าใกล้’ อยู่แล้ว อย่าว่าแต่ผู้หญิงที่ยากจะเข้าใกล้นายเลย แม้แต่ผู้ชายอยากจะกล่าวทักทายกับนาย ก็เป็นเรื่องที่ยาก ตอนนั้นฉันยังคิดอยู่เลย นายดีกับฉันไม่เลวเลย อย่างน้อยไม่ได้ทำให้ฉันลิ้มรสของการถูกปฏิเสธ”

“นึกว่าพวกเรามาจากเมืองเดียวกัน นายเห็นแก่ความที่มาจากที่เดียวกัน ก็เลยดีกับฉัน ตอนนี้ฉันเพิ่งจะรู้ว่านายใจดำแค่ไหน นายเห็นแก่การมาจากที่เดียวกันซะที่ไหน นายเห็นแก่น้องสาวฉันต่างหาก นายนี่ช่างไม่จริงใจเลย ฉันเห็นนายเป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง แต่นายกลับทำทุกวิถีทางอยากจะเป็นน้องเขยของฉัน”

ยศพัฒน์：“……ใครเป็นคนกำหนดว่าเพื่อนห้ามขอน้องสาวเพื่อนแต่งงานเหรอ”

ชเนนทร์สำลักแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“วางใจเถอะ ฉันยอมรับชะตากรรมแล้ว ไม่คิดที่จะแยกนายกับวิกาอีกแล้ว ใครใช้ให้นายเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอกเฒ่าล่ะ วิกาคู่กับนาย มีแต่จะถูกกินไม่เหลือ แต่เธอดันยอมรับนาย ทำให้ฉันที่อยากจะทำอะไรบางอย่างก็ทำไม่ลง”

น้องสาวชอบแล้ว เต็มใจที่จะอยู่กับยศพัฒน์ เขาจะทำอะไรได้อีก มีเพียงเคารพการเลือกของน้องสาว

“จริงสิ ลากตัวผู้ที่อยู่เบื้องหลังการลักพาตัววิกาได้หรือยัง”

“ยังเลย แต่ว่าตอนนี้มีเป้าหมายแล้ว เชื่อว่าจะต้องมีวันที่ความจริงปรากฏแน่นอน”

ยศพัฒน์กล่าวด้วยเสียงทุ้ม “ชเนนทร์ บอกกับนายเรื่องหนึ่งนะ น้องสาวของนายจะถูกชายอีกคนแย่งตัวไปในไม่ช้า”

ได้ยินดังนั้น ชเนนทร์ตาก็เบิกกว้าง ต่อว่าเขา：“ยศพัฒน์ นี่นายเฝ้าวิกาไว้ไม่อยู่เหรอ นายทำให้ฉันผิดหวังมาก!”