รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 180 เปรมาออกมาแล้ว
เทวิกาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงโทรศัพท์มือถือเธอก็ดังขึ้นมาก่อน
กนกอรแกล้งแซวเธอว่า“ไม่ต้องดูก็รู้ ว่าท่านประธานของเธอโทรมา พวกเธอสองคนสามีภรรยาตอนนี้ตัวติดกันเป็นตังเม ใครเห็นก็อิจฉาตาร้อน คนที่ไม่เชื่อในความรัก เห็นพวกเธอสองคนสามีภรรยา คงต้องเชื่อ และเฝ้าโหยหาในความรัก ”
เทวิกาแซวเธอกลับว่า “ขอถามคุณกนกอรหน่อยว่าตอนนี้เชื่อในความรักหรือยังคะ เธอเองก็มีสามีจอมเผด็จการอยู่คนหนึ่งไม่ใช่เหรอ”
กนกอร“……คนคนนั้นจะไปเทียบกับสามีคนนี้ของเธอได้ยังไงเล่า”
เธอนับนิ้ว“ฉันกับเขาไม่ได้เจอกันสองสามวันแล้ว”
ไม่เจอก็ไม่เจอ เธอเองก็ไม่สนใจ
เดิมก็เป็นสามีภรรยาแค่ในนามอยู่แล้ว ไม่ได้รู้สึกอะไรกัน
นฤเบศวร์ไม่โผล่หัวมาหลายวัน ยังคิดจะให้เธอไปหาเขาให้ได้เหรอ
ฝันไปเถอะ
ถ้าเธอไปหาเขา เขาต้องใช้คำพูดที่หลงตัวเองมาเอ่ยเตือนเธอว่า ：อย่ามาตกหลุมรักผมเด็ดขาด!
เชอะ!
เธอไม่มีทางตกหลุมรักเขาเด็ดขาด ตาบอดเหรอ หาเรื่องใส่ตัวเหรอ!
“วันนี้เปรมาออกมาแล้ว เขาน่าจะไปรับเปรมา”
กนกอรเอ่ยมาหนึ่งประโยค
และก็เพื่อเตือนเพื่อนรักให้ระวังตัว
เปรมาไม่ยอมรามือง่ายๆแน่
“ออกมาก็ออกมาเถอะ ฉันไม่เคยกลัวเธอ”
เทวิการับสายท่านประธานจอมเผด็จการของเธอ
ก็ไม่รู้ว่ายศพัฒน์พูดอะไรในโทรศัพท์ กนกอรมองเห็นเพื่อนรักตื่นเต้น แต่ไม่นานก็กลับมานิ่งเป็นปกติ
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เทวิกาก็พูดกับเพื่อนรักว่า “ผลตรวจดีเอ็นเอของฉันกับแม่ออกมาแล้ว พี่ชายแท้ๆฉันจะเลี้ยงข้าวพวกเรา ฉลองให้พวกเราสองแม่ลูก พี่น้องได้กลับมาพบกันอีก อีกเดี๋ยวพวกเขาจะมารับพวกเราไปที่โรงแรมเมเปิล”
“ฉันก็ต้องไปด้วยเหรอ”
“แน่นอน แกเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันนี่ นอกเสียจากว่าแกไม่ดีใจกับฉัน”
“เป็นไปได้ยังไง แกได้เจอพ่อแม่แท้ๆ ฉันก็ต้องดีใจสิ ดีใจเป็นพิเศษเลย”
เทวิกายิ้ม“งั้นก็ไปกินข้าวด้วยกัน”
“ได้”
กนกอรไม่ปฏิเสธอีกต่อไป
……
รถหรูสิบกว่าคันจอดอยู่หน้าประตูเรือนจำ
นฤเบศวร์ถือช่อดอกไม้ไว้ในมือ ยืนอยู่ตรงหน้าประตู เหลือบมองประตูใหญ่ของเรือนจำ เฝ้ารอให้ประตูเปิด จะได้เห็นนางฟ้าขอเขาออกมา
คนที่มารับเปรมา นอกจากอัศวินผู้จงรักภักดีต่อเธออย่างนฤเบศวร์แล้ว ก็ยังมีคุณณัฏฐาแม่ของเธอรวมถึงบัณฑิตาด้วย
บัณฑิตายังคิดจะเรียกสามีให้มาเป็นเพื่อนด้วย แต่ถูกธารณ์ปฏิเสธ
ธารณ์บอกว่าเปรมาทำความผิด ถูกกักขัง ตอนนี้ครบกำหนดแล้ว ออกมาอย่างสงบเสงี่ยมเงียบๆหน่อยก็ดี ไม่ต้องใช้คนมากมายไปรับเธอขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าเป็นข้าราชการใหญ่โตแล้วกลับมาบ้านเกิดเสียหน่อย ต้องเอาคนมากมายมาทำเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ด้วยเหรอ
เขายังบ่นลูกชายด้วยว่า จดทะเบียนสมรสกับกนกอรแล้ว ก็ถือว่าเป็นคนที่แต่งงานแล้ว ทำไมยังต้องไปรับเปรมาออกมาอย่างใหญ่โตด้วย
จึงถูกบัณฑิตาทุบไปหนึ่งครั้ง
นฤเบศวร์ก็มองเวลาไม่หยุด
“เปิดประตูแล้ว”
บัณฑิตาพูด
นฤเบศวร์รีบหอบช่อดอกไม้เดินไปทันที
คนที่ออกมากลับไม่ใช่เปรมา แต่เป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
อีกฝ่ายมองเห็นภาพที่มีคนมารอรับอย่างใหญ่โตตรงหน้าประตู ยังคิดว่าตนเองออกมาผิดทางหรือเปล่า หลังจากชะงักไปพักหนึ่ง ก็หมุนตัวเดินกลับไป เดินไปสองก้าวก็จำได้ว่า ตนเองได้รับการปล่อยตัวแล้ว มีอิสรภาพอีกครั้งแล้ง ที่นี่คือประตูเรือนจำ เขไม่ได้เดินมาผิดทาง
หลังจากตั้งสติกลับมาได้ คนแปลกหน้าคนนั้นก็หมุนตัวกลับมาอีก เดินมาพลางมองนฤเบศวร์พลาง
ในใจก็คิดว่า เขาเพิ่งเคยเห็นคนที่หอบช่อดอกไม้มารอที่หน้าประตูเรือนจำเป็นครั้งแรก เหมือนจะมาขอแต่งงานอย่างนั้น
นฤเบศวร์ถลึงตาใส่อีกฝ่าย
คนนั้น……
มองหน่อยก็ไม่ได้หรือไง
ถ้าไม่ใช่ว่าข้าเพิ่งออกมาจากข้างใจ ไม่อยากจะเข้าไปอีก ต้องขอต่อยแกสักทีแน่!
นฤเบศวร์ ไม่เห็นหรือยังไงว่ากูเป็นใคร กล้าทำร้ายกูเหรอ ผ่านบอดี้การ์ดกูให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน
เขาโตมาขนาดนี้ คนที่กล้าลงมือชกต่อยเขา ก็มีแค่ยศพัฒน์คนเดียว
คนคนนั้นรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
นฤเบศวร์รออยู่อีกครึ่งชั่วโมง จึงมองเห็นเปรมาออกมา
“เปรมา”
“เปรม์”
ครั้งนี้นฤเบศวร์มองให้ชัดเจนก่อนแล้วจึงเดินเข้าไป จะได้ไม่หน้าแตก
คุณณัฏฐาและบัณฑิตาเองก็เดินตามไป
“นฤเบศวร์ น้าฑิตา”
ออกมามองเห็นนฤเบศวร์คู่แม่ลูก เปรมาไม่แปลกใจเลยสักนิดเดียว
ตอนที่ถูกกักขัง เธอคิดอะไรเยอะมาก คิดว่าต้องจับนฤเบศวร์ให้แน่นจึงจะได้ เธอต้องการหลอกใช้พลังอำนาจของนฤเบศวร์
คิดว่าหลังจากออกมาแล้ว เธอต้องทำตัวดีกับนฤเบศวร์ขึ้นหน่อย บางครั้งก็ต้องให้นฤเบศวร์ได้ลิ้มรสความหวานบ้าง ทำให้นฤเบศวร์รักเธอหลงเธอยิ่งกว่าเมื่อก่อน ยอมไปบุกน้ำลุยไฟเพื่อเธอได้
เธอจะต้องกลับเข้าสู่วงสังคมชั้นสูงของเมืองแอคเซสซ์!
เธอจะไม่ยอมให้ยศพัฒน์กับเทวิกาอยู่อย่างมีความสุขเด็ดขาด
คุณหนูตระกูลไชยรัตน์จะสู้ผู้หญิงบ้านๆธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งไม่ได้เหรอ
ไม่มีที่พึ่งอย่างยศพัฒน์ เทวิกาก็เป็นตัวอะไร
ถ้าไม่มียศพัฒน์อยู่ เปรมาคิดว่าเธอขยับนิ้วเล็กน้อย ก็ทำให้เทวิกาตายได้แล้ว
ก็แค่คนบ้านนอกเซ่อซ่าคนหนึ่งเท่านั้น!
บินขึ้นไปอยู่บนกิ่งไม้ได้ก็คิดว่าตัวเองกลายเป็นหงส์เหรอ นกกระจอบบนขึ้นมาบนกิ่งไม้ก็ยังเป็นนกกระจอกอยู่วันยังค่ำ เป็นหงส์ไม่ได้หรอก
ดังนั้นตอนนี้เมื่อมองเห็นนฤเบศวร์เปรมาก็ทำท่าทางน่าสงสาร พุ่งเข้าหาอ้อมอกของนฤเบศวร์
นฤเบศวร์ยกช่อดอกไม้ขึ้นสูง เพื่อไม่ให้เธอทับแบน แล้วก็รีบเอามือสองข้างออกมาโอบกอดเอวเธอ ปลอบว่า“ไม่เป็นไรแล้ว ออกมาก็ดีแล้ว”
“เบศวร์ ฉันสำนึกผิดแล้ว ขอโทษ เกือบจะทำให้คุณพลอยเดือดร้อนไปด้วย เพราะฉันไม่ดีเอง”
“ไม่ใช่ความผิดคุณ ยศพัฒน์ต่างหากที่ไร้หัวใจ โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว คุณกับเขาเป็นเพื่อนที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เขายัง……”
“อะแฮ่ม——”
คุณณัฏฐาที่ลูกสาวมองไม่เห็น ก็ส่งเสียงกระแอมออกมา ไม่ให้นฤเบศวร์พูดต่อไปอีก
คำพูดพวกนั้นที่นฤเบศวร์พูดจะทำให้ลูกสาวเกิดความโกรธแค้นต่อยศพัฒน์
เธอรู้จักลูกสาวตนเองดี
คุณณัฏฐารู้ดีว่าลูกสาวรู้สึกอย่างไรกับยศพัฒน์ เธอไม่มีทางหลงผิดไป ยินดีกับยศพัฒน์และเทวิกา เพราะถูกคุมขัง เธอต้องหาวิธีมาเล่นงานเทวิกาแน่นอน
ส่วนยศพัฒน์ แม้ลูกสาวจะโกรธแค้นเขา แต่กลับไม่คิดจะทำอะไรยศพัฒน์ ในใจเด็กคนนี้ก็ยังอยากจะแต่งงานกับยศพัฒน์อยู่
“แม่เหรอ แม่!”
เปรมาเห็นแม่ ก็แปลกใจมาก และดีใจมาก
ผละออกจากอ้อมกอดของนฤเบศวร์ทันที แล้วพุ่งเข้าสู่อ้อมอกของผู้เป็นแม่แทน
“แม่ แม่มาได้ยังไงคะ”
คุณณัฏฐาโอบกอดลูกสาว ปากก็บ่นว่า “แม่ไม่กลับมาได้เหรอ ลูกดูสิว่าลูกกลับประเทศมาได้ไม่กี่วัน ก็ก่อเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแล้ว”
เปรมาเสียใจ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อนึกได้ว่านฤเบศวร์กับแม่เขาก็อยู่ที่นี่ด้วย เธอจึงไม่ได้พูดออกมา
เรื่องบางเรื่อง ก็ต้องพูดกันเงียบๆสองคนแม่ลูก
“หนูก็วู่วามไปหน่อยนี่คะ”
เปรมาพูดเบาๆ
“วู่วามชั่วครู่ เปรมา ลูกอายุยี่สิบแปดปีแล้วนะ ไม่ใช่สิบเจ็ดสิบแปด มันเลยช่วงอายุที่วู่วามไปแล้ว ลูกเนี่ย แม่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับลูกดี ในโลกนี้มีผู้ชยดีๆอีกมาก ลูกจะทำลายตัวเองเพียงเพื่อยศพัฒน์คนเดียวเหรอ”
เปรมาก้มหน้าหลุบสายตา ท่าทางสำนึกผิด
นฤเบศวร์ทนไม่ได้ที่คนที่ตนเองรักถูกผู้เป็นแม่ตำหนิ รีบเข้ามาขัดจังหวะ“น้าณัฏฐา แดดแรงมาก อากาศก็ร้อนด้วย พวกเราไปจากที่นี่ก่อนเถอะครับ”
พูดพลาง เขาก็ส่งช่อดอกไม้ให้เปรมา
