ในห้องพักแขก ญาณินกำลังนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับตุ๊กตาในอ้อมแขนของเธอ เธออาจจะคิดอะไรบางอย่าง หรืออาจจะพยายามบังคับตัวเองให้เผชิญหน้ากับความจริงที่ว่าลูกสาวของเธอถูกพรากไป น้ำตาของเธอไหลออกมาทีละหยด ตกลงบนตุ๊กตา ทำให้เสื้อผ้าตัวจิ๋วของตุ๊กตาเปียกโชก
——
ในตอนบ่าย แสงอาทิตย์เริ่มอ่อนลง
ณ ตระกูลสาระทา ในห้องนอนใหญ่ชั้นสอง ข้าง ๆ เปลเด็ก ญาณินอุ้มลูกสาวที่ง่วงนอนของเธอไว้ในอ้อมแขน และยื่นมืออีกข้างออกไปเพื่อตบกล่อมลูกชายที่นอนอยู่บนเตียง ฮัมเพลงเบา ๆ เกลี้ยกล่อมให้เด็กทั้งสองนอนกลางวัน
ลูกชายบนเตียงยังไม่มีทีท่าว่าจะง่วงเลย ขาสั้น ๆ คู่หนึ่งยังคงดิ้นอยู่ และยิ้มให้ญาณิน
“ลูก ทำไมยังไม่นอนล่ะ น้องสาวของลูกก็จะหลับแล้วนะ”
เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังคงมีชีวิตชีวา ไม่มีทีท่าว่าจะหลับ ญาณินจึงหยุดตบร่างเล็ก ๆ ของเขา
คนตัวเล็กถีบขาตัวเองอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็พลิกตัวคลานบนเตียง เงยหน้าขึ้น แล้วร้องเจี๊ยวจ๊าวใส่แม่
“อย่าเสียงดังสิ น้องสาวลูกหลับไปแล้วนะ”
“เจี๊ยวจ๊าว ——”
ประยสย์ร้องเสียงดังมาก
เขายังอยากจะลุกขึ้นนั่งด้วยตัวเอง แต่น่าเสียดายที่เขาอายุเพียงครึ่งขวบ ไม่สามารถลุกขึ้นนั่งได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงได้แต่ตะโกนใส่แม่ของเขา
เมื่อเห็นว่าลูกสาวในอ้อมแขนของเธอหลับไปแล้ว ญาณินจึงวางลูกสาวของเธอไว้ในเปลแล้วอุ้มลูกชายของเธอขึ้นมา ประยสย์ที่ถูกแม่อุ้ม ก็พลางหัวเราะพลางเตะขาสั้น ๆ ของเขา ดูมีความสุขมาก
“ก๊อก ๆ ๆ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“คุณผู้หญิงคะ นมสดอุ่นเรียบร้อยแล้วค่ะ”
เสียงของสาวใช้ญาณีดังขึ้นนอกประตู
ญาณินไม่ขยับ แต่ตอบกลับว่า “เข้ามา”
ญาณีเปิดประตูเข้าไป ในมือของเธอถือถาดไว้ และในถาดมีนมสดที่อุ่นแล้วแก้วหนึ่ง
เด็กทั้งสองถูกเลี้ยงดูด้วยนมแม่และนมผงผสมกัน เพื่อให้มีน้ำนมมากขึ้น ญาณินไม่เพียงแต่ดื่มซุปที่ดีต่อการให้นมเท่านั้น แต่ยังดื่มนมวัวด้วย เช้า เที่ยง และเย็น ช่วงละแก้ว ล้วนเป็นนมสด
“คุณผู้หญิง”
เมื่อเห็นว่าคุณหนูหลับอยู่ ญาณีจึงลดเสียงลงมาก เธอวางถาดลง จากนั้นหยิบถ้วยนมสดแล้วเดินไปที่ด้านข้างของญาณิน และพูดเบา ๆ : “คุณผู้หญิงคะ เดี๋ยวฉันอุ้มคุณชายน้อยไว้เอง คุณดื่มนมก่อนเถอะค่ะ”
ญาณินขานตอบ เธอยื่นมือข้างหนึ่งออกไปหยิบแก้วนม และญาณีก็มาอุ้มหนูน้อยประยสย์จากอ้อมแขนของเธอ
คนตัวเล็กเริ่มหาว หลังจากที่เล่นกับญาณีมาพักหนึ่ง
“คุณชายน้อยง่วงแล้วค่ะ”
ญาณียิ้ม เธออุ้มหนูน้อยประยสย์แล้วเดินไปรอบ ๆ ห้อง และมองไปที่ญาณินเป็นระยะ ๆ เห็นญาณินดื่มนมอย่างช้า ๆ นมในแก้วเริ่มลดน้อยลง มีแสงแวบผ่านดวงตาของเธอ และแววตาของเธอดูโล่งอก
สีหน้าแสดงออกไม่ชัดเจน
เมื่อญาณินดื่มนมแก้วนั้นหมด หนูน้อยประยสย์ก็ผล็อยหลับไป
ญาณินวางแก้วลง ยืนขึ้นแล้วรับลูกชายของเธอมาจากมือของญาณี และพูดกับญาณีว่า “ฉันจะนอนกลางวันกับลูก ๆ ไม่ว่าแขกคนไหนมาขอพบ ก็ปฏิเสธไปนะ”
“รับทราบค่ะ คุณผู้หญิง”
ญาณียกถาดขึ้นและออกจากห้องของเจ้าของบ้านอย่างเรียบร้อย
ทันทีที่ประตูปิดลง เธอก็จากไปอย่างรวดเร็ว
ญาณินวางลูกชายของเธอลงในเปล เด็กทั้งสองก็นอนเคียงข้างกัน มองดูใบหน้าเล็ก ๆ ทั้งสองที่สงบ ราวกับนางฟ้าและเทวดาตัวน้อย ๆ ดวงตาของญาณินเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่มีต่อลูก
ห่มผ้าบาง ๆ ให้เด็กทั้งสอง แล้วกางมุ้งให้
เธอรู้สึกว่าเปลือกตาของเธอเริ่มหนักขึ้น เธอจึงพึมพำว่า “ทำไมจู่ๆ ฉันถึงง่วงนอนจัง”
เธอทนไม่ไหว จึงกลับไปที่เตียงใหญ่และหลับไป
สิบนาทีผ่านไป
ประตูที่ไม่ได้ล็อกถูกเปิดออกเบา ๆ และหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามา เธอดูประหม่าเล็กน้อย แต่ก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง เธอไปหาญาณินก่อน เมื่อเห็นญาณินหลับแล้ว จึงหัวเราะเย้ยหยัน
คนที่คอยช่วยเธอบอกว่า ใส่ยานอนหลับในนมของญาณินแล้ว เธอน่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนกลางคืนเลย
แล้วไปดูเด็กทั้งสอง หน้าตาช่างน่ารักจริง ๆ
ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองเด็กทั้งสองด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง
ประยสย์ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่สบายท้องหรือนอนกระสับกระส่าย แต่เมื่อผู้หญิงคนนั้นยกมุ้งขึ้น เขาก็ตื่นขึ้น
ผู้หญิงคนนั้นก้มลงและอุ้มประยสย์ขึ้น เมื่อประยสย์ถูกเธออุ้ม เขาก็ผลักเธอด้วยมือเล็กๆ สองข้าง ไม่ต้องการให้เธออุ้มเขา แต่เขาแรงน้อย การผลักของเขาไม่ส่งผลกระทบต่อผู้หญิงที่อุ้มเขาออกไปเลย
“อุแว๊ ๆ”
ประยสย์เริ่มร้องไห้
ผู้หญิงคนนั้นปิดปากของเขาเพื่อไม่ให้เขาร้องไห้
ประยสย์กำลังดิ้นรนอย่างสุดชีวิต และในระหว่างที่ดิ้นรน เขาก็อึออกมา แม้ว่าเขาจะสวมผ้าอ้อมอยู่ แต่ก็ยังได้กลิ่นเหม็นอยู่ดี
ผู้หญิงคงรักความสะอาดมาก เมื่อได้กลิ่นดังกล่าว เธอก็ทำหน้าเหี่ยวย่นทันที บนใบหน้าเต็มไปด้วยความขยะแขยง และแทบจะโยนประยสย์ทิ้ง
ในขณะที่เธอรู้สึกขยะแขยง ประยสย์ผลักมือของเธอที่ปิดปากออก และเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
ผู้หญิงคนนั้นตื่นตระหนกทันที หันกลับมาและวางประยสย์กลับเข้าไปในเปล จากนั้นรีบอุ้มเนตรดาวที่ยังหลับอยู่ แล้ววิ่งหนีออกไปด้วยความเร็วสูง
ญาณีรอรับเธอด้านนอก
“ไปเร็ว ไปทางประตูหลัง จะมีคนรอคุณอยู่ตามทาง เร็วเข้า!”
ผู้หญิงคนนั้นอุ้มเนตรดาวและวิ่งไปที่ประตูหลัง ภายใต้การแนะนำของญาณี
แน่นอนว่า มีคนในคอยช่วย จัดการทุกอย่างง่ายมาก เธอหนีออกจากคฤหาสน์ตระกูลสาระทาอย่างง่ายดาย
รถที่เธอจัดเตรียมไว้กำลังรอเธออยู่ข้างนอก เธออุ้มเนตรดาวเข้าไปในรถ รถสตาร์ททันทีและจากไปอย่างรวดเร็ว
ประยสย์ที่อึแล้ว ยังคงนอนร้องไห้อยู่บนเตียง
เขาก็ชอบความสะอาดเช่นกัน ทุกครั้งที่อึ ก็จะร้องไห้ และจะร้องไม่หยุดจนกว่าผู้ใหญ่จะช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมใหม่ให้
“คุณผู้หญิง ทำไมไม่ปิดประตูห้อง?คุณชายน้อยตื่นแล้วเหรอ หิวแล้วใช่ไหม หรือว่าอึ ขอป้าอ้อยดูหน่อยนะ……คุณหนูน้อยล่ะ?”
เมื่อได้ยินเสียงร้องของประยสย์ คนแรกที่ปรากฏตัวคือป้าอ้อย
ป้าอ้อยเห็นเพียงประยสย์นอนอยู่บนเปล และคิดว่าคุณหนูน้อยกำลังนอนอยู่บนเตียงใหญ่กับคุณผู้หญิง เธอทำความสะอาดและเปลี่ยนผ้าอ้อมให้กับประยสย์ก่อน แล้วจึงจะเดินไปพร้อมกับประยสย์ที่ยังร้องไห้อยู่
ขณะที่เดินก็เกลี้ยกล่อมประยสย์ไปด้วย เธอพึมพำกับตัวเอง “ปกติแล้ว แค่ทำความสะอาด เปลี่ยนผ้าอ้อมเสร็จก็ไม่ร้องแล้วนี่ แต่ทำไมวันนี้ถึงยังร้องไห้อยู่ล่ะ คุณผู้หญิงคะ คุณชายน้อยเหมือนจะหิวแล้วค่ะ คุณผู้หญิงจะให้นมเองหรือชงนมผงให้คุณชายน้อยดื่มคะ?”
เธอเดินไปที่ข้างเตียงใหญ่ เห็นคุณผู้หญิงกำลังหลับสนิท เพราะคิดว่าคุณผู้หญิงเหนื่อยกับการดูแลลูกทั้งสอง ป้าอ้อยจึงไม่ปลุกคุณผู้หญิงต่อ ทว่า เธอไม่เห็นคุณหนูน้อยนอนอยู่บนเตียงใหญ่
คุณหนูน้อยล่ะ?
ป้าอ้อยอุ้มประยสย์ที่กำลังร้องไห้ เดินไปรอบ ๆ เตียงขนาดใหญ่ หมอบลงและมองไปที่ใต้เตียง กังวลว่าคุณหนูน้อยจะกลิ้งลงจากเตียงแล้วกลิ้งลงไปที่ใต้เตียง
แต่ก็ไม่มีวี่แววของคุณหนูน้อยเลย
เมื่อนึกได้ว่าตอนที่เธอเข้ามา ประตูก็เปิดอยู่ เมื่อก่อน เวลาคุณผู้หญิงนอนพักกลางวัน มักจะปิดและล็อกประตู และจะเปิดประตูหลังจากตื่นเท่านั้น
วันนี้ประตูกลับเปิดทิ้งไว้ และคุณหนูน้อยก็ไม่ได้อยู่บนเตียง……
“แย่แล้ว!”
ป้าอ้อยตกใจจนหน้าซีด ก้มตัวลงอย่างรวดเร็ว เขย่าตัวญาณิน และตะโกนเรียก “คุณผู้หญิงคะ คุณผู้หญิงคะ รีบตื่นเร็วค่ะ!”
หลังจากที่เขย่าตัวไปหลายครั้ง เมื่อเห็นว่าญาณินยังไม่ตื่น เธอจึงล้มเลิกความคิดที่จะปลุกญาณิน และรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาคุณผู้ชายของบ้าน
