ไม่ทันที่ยศพัฒน์จะรู้สึกตัว เทวิกาก็ปล่อยมือจากเขาก่อน
หลังจากพูดกำชับกับพ่อสองสามคำเธอก็หันหลังเดินออกไปพูดกับกนกอรว่า ”กนกอร พวกเรากลับที่ร้านกันก่อนเถอะ”
“คุณลุง ขอตัวก่อนนะคะ”
กนกอรโบกมือให้ไซม่อน
ไซม่อนพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย
หลังจากเซทท์ออกไปพร้อมกับเทวิกาและกนกอรแล้ว ยศพัฒน์ก็หันไปพูดกับพ่อตาและพี่ชายภรรยา “พ่อครับ พี่ครับ พวกเราขึ้นไปชั้นบนเถอะ ห้องส่วนตัวของผมมีห้องหนังสือเล็ก ๆอยู่”
ซึ่งเหมาะสำหรับพวกเขาที่จะพูดอะไรที่เป็นความลับ
แล้วทั้งสามคนพ่อตาลูกเขยก็กลับขึ้นไปที่ชั้นบน
ภายในห้องหนังสือมีฉนวนเก็บเสียงอย่างดี
“คุณพ่ออยากดื่มอะไรไหมครับ”
“ไม่ต้องหรอก”
ไซม่อนบอกปฏิเสธ เขาไม่ได้นั่งลงในทันทีแต่กลับมองไปรอบๆ ห้องหนังสือและเดินไปที่โต๊ะเห็นกรอบรูปขนาดใหญ่ตั้งอยู่ทางซ้ายมือของโต๊ะหนังสือ เขาโน้มตัวเข้าไปดูและเห็นว่าคนในรูปคือลูกสาวของเขาเอง
ดูเหมือนว่าจะยังเด็กอยู่เลยเพราะบนใบหน้าของเทวิกายังเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา เดาว่าตอนที่เธอถ่ายรูปนี้คงจะอายุไม่เกินสิบหกสิบเจ็ดปีแน่นอน
ไซม่อนหยิบกรอบรูปขึ้นมาดูด้วยสายตาจดจ่อ
เขาพลาดช่วงการเติบโตของลูกสาว หน้าตาของลูกสาวในเมื่อก่อนเป็นสิ่งที่เขาอยากรู้มาก ๆ
เมื่อเทียบกับตอนอายุสิบหกสิบเจ็ด รูปร่างหน้าตาของเทวิกาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เมื่อก่อนใบหน้าของเธอยังดูเด็กไร้เดียงสา อ่อนเยาว์ แต่ตอนนี้เธอดูมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ และมีเสน่ห์ดึงดูดมากกว่าเมื่อก่อน
“พัฒน์”
ไซม่อนหันไปหาลูกเขยและพูดว่า “ยังมีรูปนี้อีกไหม เอาให้พ่อสักใบได้หรือเปล่า”
ยศพัฒน์กำลังชงชา ถึงแม้ว่าพ่อตาจะไม่อยากดื่ม แต่การต้อนรับแขกยังไงก็ต้องมีเอาไว้ก่อน
เมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อตาพูดเขาก็หันไปมองและพูดว่า ”มีครับ รูปของวิกาพูดมักจะล้างออกมาสองสามใบอยู่แล้ว ถ้าคุณพ่ออยากดู เดี๋ยวผมจะโทรเรียกให้คนเอาอัลบั้มรูปมาให้ อัลบั้มพวกนั้นเป็นรูปของวิกาในสมัยก่อน มีตั้งแต่อายุสิบสามจนถึงอายุยี่สิบสี่เลยครับ”
หลังจากเทวิกาแต่งงานกับเขา เขาก็ไม่ได้สั่งคนไปตามแอบถ่ายรูปของเทวิกาอีก
เมื่อได้ยินดังนั้น ไซม่อนฉีกยิ้มกว้างพลางพูดขึ้นว่า “จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นรีบโทรบอกให้คนเอาอัลบั้มมาให้พ่อเลย เดี๋ยวพ่อจะเอากลับไปดู”
สิ่งที่เขาเสียใจและเสียดายมากที่สุดคือการไม่ได้อยู่กับลูกสาวในทุกช่วงการเติบโตของเธอ และไม่รู้ว่าเมื่อก่อนลูกสาวของเขาเป็นยังไง
คิดไม่ถึงว่าลูกเขยจะมีรูปถ่ายเยอะแยะมากมายขนาดนี้ ซึ่งมันช่วยเติมเต็มความเสียดายของเขาได้พอดี
หลังจากไซม่อนยิ้มดีใจอยู่สักพัก จู่ ๆ เขาก็เอ่ยถามขึ้นว่า “พัฒน์ ทำไมถึงมีรูปของวิกาเยอะแยะขนาดนี้ล่ะ”
เขารู้ว่าทั้งสองคนรู้จักกันมาสิบเอ็ดปีแล้ว
แต่เขาไม่รู้ว่าพัฒน์จะมีรูปถ่ายของลูกสาวเยอะแยะขนาดนี้
ประยสย์ก็มองไปทางน้องเขย
เมื่อได้เห็นท่าทางการชงชาของน้อยเขย เขาก็รู้ทันทีว่าน้องเขยเป็นคนที่เข้าใจวิธีการชงชา
“พัฒน์ นายไม่ได้บอกฉันเลยนะว่านายมีรูปวิกาเยอะขนาดนี้”
ประยสย์กระซิบพูดกับน้องเขยเสียงเบา
มัวแต่อยากจะเอาใจพ่อตาจนไม่สนใจพี่ชายภรรยาอย่างเขาเลย
ยศพัฒน์ตอบกลับไปตามตรง “ก็พี่ไม่ได้ถามผมนี่”
ประยสย์: …
ถ้าเขาไม่ถามพัฒน์ก็จะไม่พูดอะไรเลยใช่ไหม
ยศพัฒน์: รูปถ่ายพวกนั้นเป็นสมบัติล้ำค่าของฉันทั้งนั้น รักข้างเดียวมาหลายปี ก็มีแต่รูปถ่ายพวกนั้นที่ทำให้ฉันผ่านทุกอย่างมาได้
พัฒน์ชงชาเสร็จแล้วรินน้ำชาให้สองพ่อลูกตระกูลสาระทา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาป้ามะนาว
มีแค่ป้ามะนาวเท่านั้นที่รู้ว่าอัลบั้มรูปของเขาซ่อนเอาไว้ที่ไหน
ป้ามะนาวรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“คุณชายมีอะไรเหรอคะ หรือว่าจะกลับมาทานอาหารเย็นที่บ้านคะ เดี๋ยวป้าจะให้แม่ครัวเตรียมอาหารที่คุณนายน้อยชอบทานเอาไว้ให้ค่ะ”
ป้ามะนาวพูดด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจ เพราะนึกว่าสองสามีภรรยาจะกลับไปทานอาหารที่บ้าน
“ป้ามะนาวช่วยไปที่ห้องทำงานของผมแล้วเอาอัลบั้มรูปที่ผมซ่อนไว้พวกนั้นออกมาทีครับ แล้วก็เอามาส่งให้ผมที่ โรงแรมเมเปิล ให้ลุงวริศมาส่งป้าที่นี่”
ป้ามะนาวตะลึงไปเล็กน้อย “อยู่ดีๆ คุณชายจะเอาอัลบั้มรูปพวกนั้นไปทำอะไรเหรอคะ อัลบั้มพวกนั้นเป็นของรักของหวงของคุณชายไม่ใช่เหรอคะ”
นั่นเป็นบันทึกวิวัฒนาการการเติบโตของคุณนายน้อยจากเด็กสาวตัวเล็ก ๆ จนเติบโตเป็นสาวสวยงามสะพรั่ง
และเป็นหลักฐานยืนยันว่าคุณชายเฝ้ารอมานานกว่าสิบเอ็ดปี
ป้ามะนาวชื่นชมในความสามารถในการควบคุมตัวเองของคุณชายที่สุด ทั้ง ๆ ที่รักมาก แต่กลับยอมอดทนรอมานานกว่าสิบเอ็ดปีกว่าจะลงมือ แถมยังทนเฝ้าดูคุณนายน้อยรักกับผู้ชายสารเลวคนนั้นอีก
“ป้ามะนาวพอดีผมต้องการน่ะครับ ป้ารีบเอามาส่งให้ผมโดยเร็วที่สุดเลยนะครับ”
“ค่ะ”
ในเมื่อคุณชายออกปากสั่งขนาดนี้แล้ว ป้ามะนาวย่อมต้องทำตามอยู่แล้ว
ไซม่อนเดินถือกรอบรูปมานั่งลงข้างๆ ลูกชายสายตาของเขาเอาแต่จ้องมองไปที่รูปถ่าย และพูดขึ้นว่า “พัฒน์ ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ฉันได้สืบเรื่องเกี่ยวกับตระกูลอริยชัยกุลมาหมดแล้ว และคิดว่านายเองก็คงจะสืบเรื่องตระกูลสาระทาของพวกเรามาก่อนแล้วเหมือนกัน”
“เพราะฉะนั้นคงไม่ต้องอ้อมค้อมแล้วนะ นายกับวิกาจดทะเบียนสมรสกันแล้วแต่พวกเราเพิ่งจะตามหาวิกาพบและยังไม่อยากแยกจากเธอ อยากให้เธออยู่กับเราอีกสักสองสามปี ฉะนั้นงานแต่งงานของพวกเธอสองคนเลื่อนออกไปก่อน แล้วก็อีกสักระยะฉันจะมารับวิกากลับไปไหว้บรรพบุรุษ”
ยศพัฒน์เม้มปากแน่น สมกับเป็นพ่อลูกกันจริง ๆ สิ่งที่พ่อตาพูดเหมือนกับที่พี่ชายภรรยาพูดเอาไว้แต่แรกไม่มีผิดเพี้ยน
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่มีทางแยกเธอกับวิกาหรอก ถึงแม้ว่าเธอจะมีเสน่ห์กับสาว ๆ มาก แต่ฉันก็พอใจในตัวเธอ”
ยศพัฒน์: …พ่อตามีเสน่ห์ยิ่งกว่า อายุตั้งห้าสิบกว่าแล้วแต่ยังทำสาว ๆ หลงใหลได้อีกเป็นโขยง
“เธอกับประยสย์ก็คงจะคุยเรื่องนี้กันมาแล้ว ทรัพย์สินส่วนตัวของฉันจะถูกแบ่งปันอย่างเท่าเทียมกันให้กับลูกชายและลูกสาวของฉัน สิ่งที่วิกาจะได้รับก็เท่า ๆ กับทรัพย์สินส่วนตัวของเธอ แต่เรื่องมันคงไม่ราบรื่นขนาดนั้น นายเองก็คงจะพอเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลสาระทาดี”
“ถ้านายกลัวว่าจะเดือดร้อน นายจะเลือกหย่าก่อนที่นายกับวิกาจะมีพิธีแต่งงานกันก็ได้”
เรื่องในตระกูลสาระทาลึกลับและซับซ้อนมาก ถ้าหากตระกูลอริยชัยกุลกลัวว่าจะมีปัญหาไปด้วยละก็เขาก็จะรับตัวลูกสาวของเขากลับไป และให้เธอหย่ากับยศพัฒน์
“พ่อครับ ผมไม่กลัวจะมีปัญหา แต่ว่าสถานะของวิกาจะเปลี่ยนไปยังไง เธอก็ยังเป็นผู้หญิงที่ผมรักที่สุด ในเมื่อผมอยากแต่งงานกับเธอ ผมก็จะปกป้องเธอไปตลอดชีวิตของผม”
ไซม่อนส่งเสียงอืมเบา ๆ “ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว อ้อ ฉันมีคำที่อยากจะเตือนนายเอาไว้ ตอนนี้นายดีกับวิกามาก แต่ก็ยากจะรับประกันได้ว่าในอนาคตนายจะไม่เปลี่ยนใจ ถ้าวันหนึ่งนายไม่ได้รักเธอแล้ว ขอร้องว่าอย่าทำร้ายเธอ แค่โทรศัพท์หาฉัน และฉันจะรีบมารับตัวลูกสาวของฉันไปทันที และจะไม่ปล่อยให้เธอพัวพันอะไรกับนายอีก”
ยศพัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณพ่อไม่ต้องห่วง คุณพ่อจะไม่มีโอกาสนั้นแน่นอน”
ความรักของพ่อยิ่งใหญ่ดุจขุนเขา
“ตอนนี้ฉันจะยังไม่พาตัววิกากลับไป และจะปล่อยให้เธอมีชีวิตที่เงียบสงบไปอีกสักระยะ ” ไซม่อนพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ระยะนี้นายก็ช่วยคุยเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจให้วิกาฟังบ้าง ฉันทำความเข้าใจมาแล้วว่าธุรกิจส่วนใหญ่ของบริษัทของเราทั้งสองคนมีความคล้ายคลึงกันอยู่”
“แนะนำเธอให้มาก ๆ ให้เธอได้เรียนรู้เยอะ ๆ เพราะทรัพย์สินที่เธอกำลังจะได้รับจำเป็นต้องให้เธอมาบริหารดูแลด้วยตัวเอง”
“พ่อครับ ผมกับวิกาเคยคุยกันเรื่องนี้มาก่อน ที่จริงวิกาอยากจะเข้าไปทำงานที่บี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปเพื่อเรียนรู้งาน แต่เพราะเรื่องของคุณแม่ วิกาก็เลยเปลี่ยนเวลา อาทิตย์หน้าจะไปทำงานที่บริษัท เธอบอกว่าเธอจะเริ่มต้นจากศูนย์เลยครับ”
แม้แต่มิลินท์เขาก็เชิญกลับมาแล้ว
ไซม่อนพยักหน้า “พ่อไว้ใจในตัวนายนะ”
ลูกเขยคนนี้ไม่เลวเลยจริง ๆ ละเอียดรอบคอบ แถมยังมีความสามารถ
“ณิน…”
เมื่อพูดถึงภรรยา สีหน้าของไซม่อนก็ดูเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย เขาลูบสัมผัสรูปถ่ายของเทวิกาเบา ๆ โดยไม่กล้ามองหน้าลูกชายและลูกเขย
เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม ๆ ขึ้นว่า “ไว้เมื่อได้เจอและพูดคุยกับณิน พวกเธอช่วยพูดแทนฉันสักสองสามคำจะได้ไหม”
