คุณสามีพันล้าน – บทที่ 263 ไม่สามารถเผชิญหน้าได้

แต่ญาณินกลับหันหลังเดินจากไป

“วิกา แม่ไม่กลับนะลูก เดี๋ยวแม่จะดูแลร้านให้เอง”

ญาณินพูดในขณะที่เดินไปด้วย

เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับสามี

และไม่อยากเผชิญหน้ากับครอบครัวที่เคยทำร้ายเธอด้ว

หรือจะพูดก็คือ เธอยังไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับสามียังไงดี

ในคืนนั้น วิกาถามเธอ ว่าพ่อของเธอเป็นคนแบบไหน แต่เธอกลับตอบไม่ได้ รอจนเธอคิดได้ว่าจะตอบยังไง วิกาก็ผล็อยหลับไปแล้ว

ต้องยอมรับว่าก่อนที่วิกาจะหายตัวไป สำหรับเธอแล้วเขาคือผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก เป็นสามีที่ดี…

แต่หลังจากที่วิกาหายตัวไป ในตอนแรก เขาพาคนออกไปตามหาวิกาทุกวัน ไม่ได้คอยอยู่ปลอบโยนเธอ เรื่องพวกนี้ ญาณินไม่ได้ตำหนิเขาเรื่องนี้เลย

ลูกสาวของเธอถูกวรันธรลักพาตัวไป ถ้าเขาไม่ทำอะไรเลย เธอถึงจะโทษ

เขาออกไปตามหาลูกสาว เธอต้องทนถูกคนในครอบครัวสามีตำหนิคนเดียว

เรื่องพวกนี้ เธอทนได้ และไม่ตำหนิเขา

แต่สิ่งที่ญาณินโกรธเคือง คือหลังจากที่เธอเสียสติแล้ว

ถึงแม้เธอจะเสียสติ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจำอะไรไม่ได้

ตอนนี้เธอหายดีแล้ว พอนึกถึงเรื่องทุกอย่างขึ้นมาได้ ญาณินจึงเกิดความรู้สึกเกลียดชังสามีสามีขึ้นมา

ในฐานะที่เป็นสามี เขาปกป้องภรรยาและลูกไม่ได้ หลังจากนั้นยังทำตัวสนิทสนมกับพลอย ถ้าเขารังเกียจที่เธอเสียสติ ไม่สามารถไปร่วมงานเลี้ยงต่างๆ กับเขาได้ เธอสามารถหย่ากับเขาได้ เธอเต็มใจที่จะถอยออกมาให้พวกเขาได้สมหวัง

แต่เขากลับไม่ยอม

เขาจะรู้ไหม ว่าการให้เธออยู่ในฐานะภรรยาของผู้นำตระกูล มีแต่จะทำให้พลอยยิ่งอยากกำจัดเธอมากขึ้น

ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่ยสย์ก็ไม่ปลอดภัยไปด้วย

สรุปก็คือ ญาณินไม่สามารถให้อภัยสามีของเธอ และไม่สามารถเผชิญหน้ากับสามีของเธอได้ พวกเธอสองสามีภรรยา ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหย่าร้างกัน

ตามหาลูกสาวเจอ อีกทั้งลูกเขยก็ดี แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ตำแหน่งภรรยาของผู้นำตระกูลสาระทา ใครอยากจะเป็นก็เอาไป ญาณินไม่ต้องการ

“ณิน”

ไซม่อนรีบเดินตามไปโดยสัญชาตญาณ

“ไซม่อน ถ้าคุณกล้าตามฉันมา อย่ามาโทษฉันถ้าฉันใช้ไม้กวาดฟาดคุณ!”

ญาณินหยุดเดิน แล้วหันกลับมา ก่อนจะมองด้วยสายตาเย็นชา เป็นสัญญาณเตือน

ไซม่อนหยุดชะงัก และความเกลียดชังในดวงตาของภรรยาของเขา เหมือนตะกั่ว ที่ผูกติดไว้กับขาของเขา ทำให้ขาของเขาหนัก จนไม่สามารถยกขึ้นมา หรือก้าวเดินออกไปได้

“พี่พิชญ์สินี หนูอร น้องพนักงาน เข้าไปข้างในร้านกันเถอะ”

หลังจากที่ญาณินห้ามไซม่อน เธอก็หันไปพูดกับพิชญ์สินี，กนกอรและน้องพนักงาน เพื่อให้พวกเธอเดินตามเธอเข้าไป

นอกจากน้องพนักงานแล้ว กนกอรกับพิชญ์สินีก็พอจะรู้มาบ้างว่าญาณินมีชีวิตที่เลวร้ายมากในอดีต และคนที่ทำให้ผลลัพธ์เป็นแบบนี้ก็คือไซม่อน

ไม่ได้หมายความว่าการที่ที่วันนี้ไซม่อนมาเพื่อช่วยลูกสาว ให้ลูกสาวมีคนคอยหนุนหลัง จะสามารถลบล้างการละทิ้งหน้าที่ของเขาไปได้ยังไง จะลบล้างเรื่องที่เขาทรยศต่อการแต่งงานได้ยังไง

กนกอรดึงน้องพนักงานเดินตามญาณินเข้าไปในร้าน

พิชญ์สินีหันไปพูดกับเทวิกา: “วิกา ลูกกับคุณพัฒน์พาพวกเขากลับไปที่บ้านก่อน ส่วนที่ร้านเดี๋ยวแม่ดูแลเอง”

“แม่คะ หนูเป็นห่วง หนูขอเข้าไปดูคุณแม่ก่อนนะคะ”

ในเวลาแบบนี้เทวิกาจะจากไปได้ยังไง เธอกับแม่บุญธรรมเข้าไปในร้านพร้อมกัน

“วิกา”

ไซม่อนเรียกลูกสาวเสียงเบา ก่อนจะพูดกับลูกสาวว่า “บอกแม่ของลูก ไม่ว่ายังไง พ่อก็ไม่ยอมหย่า!”

สมแล้วที่เป็นสามีภรรยากัน

ในใจญาณินคิดอะไรอยู่ ไซม่อนเดาออกทั้งหมด

เทวิกาไม่ได้พูดอะไร แค่เดินเข้าไปในร้านเงียบ ๆ

ไม่รู้ว่าสองแม่ลูกคุยอะไรกันในร้าน กว่าเทวิกาจะออกมา ก็ผ่านไปสิบนาทีแล้ว

ดวงตาของเธอแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

“คุณพ่อคะ อย่าเพิ่งไปรบกวนคุณแม่เลยนะคะ”

เทวิกาเดินมาหยุดตรงหน้าพ่อของเธอ และกล่าวขอร้องเบา ๆ

ไซม่อนมองเข้าไปที่One Day In Coffee ภรรยาของเขานั่งอยู่ตรงจุดคิดเงิน ถึงแม้เขาจะมองไม่เห็นเธออย่างชัดเจนก็ตาม

สักพัก เขาก็พูดออกมาเบาๆ: “ได้”

บรรดานักข่าวสายบันเทิงก็พากันแยกย้ายกลับไป

ฝูงชนที่มามุงดูกับคนของตระกูลสาระทา ก็แยกย้ายกันจากไป

วันนี้ได้รู้ข่าวใหญ่ และน่าตื่นตาตื่นใจมาก

จากนี้ต้องติดตามข่าวคราวของOne Day In Coffeeให้มากขึ้น เพราะมักจะมีข่าวใหญ่ที่น่าตื่นตาตื่นใจอยู่เสมอ!

ตอนนี้ พวกเขาอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่อยู่เบื้องหลังที่จ้างพวกหน้าม้าในโซเชียลให้สร้างเรื่อง และใส่ร้ายเทวิกาคบชู้เป็นยังไงบ้างแล้ว จะตกใจกลัวจนช็อกตายหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปแล้วหรือยัง?

ถึงแม้จะไม่ได้ตกใจตาย แต่ด้วยความให้ท้ายฝ่ายตนเองของตระกูลสาระทา จะต้องปล่อยไปง่ายๆ แน่นอน

และตระกูลอริยชัยกุลเอง ก็ไม่ยอมนิ่งเฉยอย่างแน่นอน

ผู้นำตระกูลสาระทาบอกว่าเขาจะฟ้องอีกฝ่ายข้อหาหมิ่นประมาท จะฟ้องร้องอีกฝ่ายให้หมดตัวไปเลย!

ฮ่าฮ่าฮ่า ฟ้องเถอะ ฟ้องเลย พอผู้นำตระกูลสาระทาฟ้องร้อง พวกเขาจะได้รู้ว่าใครเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง พวกเขาเองก็อยากจะรู้จริงๆ ว่าคนที่สร้างปัญหาจนต้องอับอายขายหน้าแบบนี้จะเป็นใคร

กนกอรเทน้ำอุ่นมาให้ญาณินหนึ่งแก้ว

“น้าณิน ดื่มน้ำก่อนนะคะ”

ญาณินหยิบแก้วน้ำอุ่นขึ้นมา แล้วกล่าวขอบคุณ: “หนูอร ขอบคุณจ้ะ น้าไม่เป็นไร พวกหลานไปทำงานต่อเถอะ ไม่ต้องห่วงน้า”

พิชญ์สินีมองเธอด้วยความกังวล และท่าทางอึกอักพูดไม่ออก

“พี่พิชญ์สินี พี่เองก็ไม่ต้องเกลี้ยกล่อมฉันหรอก กระจกที่แตกไปแล้ว ก็ยากที่จะซ่อมให้สภาพกลับมาดีเหมือนเดิมได้ แล้วอีกอย่าง… อีกฝ่ายก็ไม่ได้คิดจะกลับมาคืนดีกันด้วย”

ข้างกายไซม่อนยังมีพลอยอยู่ทั้งคน

ทุกคนในเมืองซูเพร่ากำลังรอดูพลอยเข้ามาแทนที่เธอ

ข้างกายเขาไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง

เธอทนมามากพอแล้วเช่นกัน

ผู้หญิงของเขาคนนั้นทำให้เธอต้องพลัดพรากจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองถึงยี่สิบสามปี

พิชญ์สินีเอ่ยพูด: “ณิน ฉันไม่ได้คิดจะเกลี้ยกล่อมเธอ เรื่องระหว่างพวกเธอ พวกเราที่เป็นคนนอกไม่รู้เรื่องอะไร และไม่คิดจะเจ้าไปยุ่ง ก็แค่ ถ้าเธอรู้สึกไม่สบายใจ เธอสามารถระบายให้ฉันฟังได้ ถ้าเธออยากร้องไห้ ฉันจะให้เธอยืมไหล่ของฉันพิง อย่าเอาแต่เก็บความเจ็บปวดไว้ในใจแบบนี้”

ญาณินด้วยความซาบซึ้งใจ: “พี่พิชญ์สินี ฉันไม่เป็นไร ขนาดเรื่องที่ยากจะทนยากจะเผชิญหน้า ฉันก็ผ่านมาแล้ว ตอนนี้ฉันตามหาวิกาพบแล้ว อีกทั้งวิกาก็ได้รับการเลี้ยงดูมาจากพวกพี่เป็นอย่างดี อีกทั้งยังได้แต่งงานกับสามีที่ดีอย่างคุณพัฒน์ แค่นี้ฉันก็พอใจมากแล้ว”

“พี่พิชญ์สินี ฉันจะไม่กลับไปที่เมืองซูเพร่าอีกแล้ว จากนี้ไป พวกเราจะอยู่เป็นเพื่อนกัน ถ้าพี่จะกลับไปที่บ้านในชนบท ฉันก็จะตามพี่กลับไปด้วย ฉันได้ยินวิกาเล่าให้ฟังว่าบ้านของพี่มีผลไม้หลายชนิด ฉันอยากจะลองความรู้สึกของการนั่งกินผลไม้ตามใจชอบใต้ต้นไม้ว่ามันเป็นยังไง”

“วิกายังบอกอีกด้วยว่าถ้าผูกเปลไว้ใต้ต้นไม้ แล้วนอนอ่านหนังสือบนเปล จะสบายอารมณ์มาก ฉันเองก็อยากจะลองทำแบบนั้นดู”

พิชญ์สินีหัวเราะออกมาทันที “วิกาชอบทำแบบนั้นมาก ตอนที่ผลไม้สุก เธอบอกว่าจะไปเฝ้าสวน แต่ที่จริงแล้วเธอกลับไปนอนบนเปล เธอชอบกินมาก ตอนนี้ก็ยังชอบ”

“พอเธอนอนจนเบื่อ เธอก็จะปีนขึ้นไปบนต้นไม้ แล้วเด็ดผลไม้มากิน ผลไม้ลูกไหนที่สุกและลูกใหญ่ที่สุด เธอก็จะกินลูกนั้น”

ญาณินจินตนาการภาพเหตุการณ์ตามไปด้วย ใบหน้าของเธอเริ่มยิ้มกว้าง และอยากลองทำแบบนั้นบ้าง

“พวกพี่ไม่ดุเธอเหรอคะ”

“ทำไมต้องดุเธอด้วยล่ะ ผลไม้ของบ้านตัวเอง เธออยากกินอะไรก็ได้ที่เธอชอบ พวกเรากลัวว่าเธอจะไม่กินมากกว่า เธอเป็นลูกรักของทุกคนในบ้าน ใครๆ ก็รักเธอ ทำใจดุเธอไม่ลงกันทั้งนั้น”

เพราะว่า พวกเธอสูญเสียลูกสาวแท้ๆ ไป และได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกไปแล้ว

ดังนั้นหลังจากเก็บเทวิกามาได้ พวกเธอจึงให้ความรักความเอ็นดูทั้งหมดให้กับเทวิกา

และแน่นอน ความรักของพวกเขาก็มีขีดจำกัด ด้านการอบรมสั่งสอนจึงไม่มีขาดตกบกพร่อง ไม่อย่างนั้นจะทำให้เทวิกากลายเป็นเด็กที่เห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจตัวเอง จะกลับกลายเป็นทำร้ายเทวิกาแทน