“เขาไม่ยอมหย่า…”
หลังจากที่ญาณินนิ่งเงียบไปสักพัก เธอก็พูดกับลูกสาว: “วิกาเรื่องของแม่กับพ่อ เดี๋ยวแม่กับพ่อจะจัดการกันเอง ลูกไม่ต้องห่วง ขอแค่ลูกมีชีวิตที่ดี แม่ก็วางใจแล้ว”
“คุณแม่คะ ชีวิตของหนูมีความสุขมากค่ะ”
“ตอนที่หนูยังไม่แต่งงาน พ่อแม่กับพี่ชายก็รักหนูมาก หลังจากที่หนูแต่งงาน คุณพัฒน์ก็รักหนูมาก ตอนนี้หนูได้กลับมาพบคุณแม่อีกครั้ง ชีวิตหนูต้องดีขึ้นแน่นอนค่ะ”
พอพูดถึงลูกเขยของเธอ ญาณินก็มองไปที่ยศพัฒน์ ยศพัฒน์ปฏิบัติกับแม่ทั้งสองอย่างเสมอต้นเสมอปลาย และเข้ากับทั้งสองแม่ได้ดี
บนใบหน้าของญาณินมีรอยยิ้มประดับอยู่ เธอพูดด้วยความพึงพอใจ: “แม่ตามหาลูกพบแล้วยังมีลูกเขยที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ แม้แต่ในความฝันแม่คงหัวเราะ”
ถึงแม้ลูกเขยจะหล่อเหลาพอๆ กับสามีของเธอ แต่ท่าทีของตระกูลลูกเขยไม่เหมือนกับตระกูลสาระทา คนตระกูลอริยชัยกุลจะอยู่ข้างวิกาอย่างมั่นคง ผู้ชายในตระกูลอริยชัยกุลถ้าแต่งงานแล้วจะไม่หย่าร้าง และไม่นอกใจ จะมีคู่ชีวิตเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิต
เป็นการแต่งงานที่สวยงามมากที่สุด
หลังจากอาศัยอยู่ในตระกูลอริยชัยกุลแค่ไม่กี่วัน ญาณินก็รู้สึกได้ ว่าบรรยากาศแบบนี้ช่างดีจริงๆ
น่าแปลกใจที่ตระกูลอริยชัยกุลสามารถนั่งตำแหน่งสูงสุดในเมืองแอคเซสซ์ได้อย่างมั่นคง
ครอบครัวรักใคร่ปรองดองทุกสิ่งเจริญรุ่งเรือง
ครอบครัวที่ทุกคนปรองดองกัน จะไม่เจริญรุ่งเรืองได้ยังไง?
ตระกูลอริยชัยกุลเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด สมาชิกในครอบครัวอุดมสมบูรณ์จนใครก็อิจฉา ฐานะของตระกูลร่ำรวยมั่งคั่ง แต่พวกเขาก็ยังทำตัวธรรมดา ไม่ได้โอ้อวดหรือดูถูกเหยียดหยามคนที่ฐานะต่ำกว่า
ญาณินเห็นด้วยตาว่าคุณย่าของลูกเขยเธอนั่งคุยกับคนงานบนก้านไม้ตรงคันนาและคุยกัน พูดคุยกันถึงเรื่องการทำนา อีกทั้งยังพูดได้อย่างกลมกลืน ถ้าคนที่ไม่รู้จักเธออาจจะคิดว่าเธอทำนามาทั้งชีวิต
แต่ใครจะคิดว่าตอนที่เธอยังสาว เธอคือหญิงแกร่งที่บริหารธุรกิจร่วมกับสามี
“คุณแม่คะ คุณแม่เป็นแบบนี้ หนูจะอิจฉาแล้วนะคะ คุณแม่ใจดีกับคุณพัฒน์มากเลย”
ญาณินยกนิ้วชี้ปัดปลายจมูกสวยของเธอเบาๆ แล้วพูดว่า: “ครอบครัวของเขาเอ็นดูลูกมากกว่าเขา แน่นอนว่าเราต้องตอบแม่เขาอย่างดีด้วย ความรักต้องทุ่มเทให้เท่ากัน ถ้าลูกรู้จักแต่จะเสพสุขกับความรักที่อีกฝ่ายมีให้ ไม่มีการตอบกลับ จะทำให้หัวใจของอีกฝ่ายหมดรักลงไม่ช้าก็เร็ว”
เทวิกาคิดถึงนฤเบศวร์กับเปรมาขึ้นมาทันที
ความรักของนฤเบศวร์ที่มีเปรมานั้นมันเยอะมากจริงๆ
เปรมารู้เพียงจะเสพสุข ไม่รู้จักตอบกลับ ไม่นาน หัวใจของนฤเบศวร์ก็จะตายใจ
วันนี้เปรมาถูกทำให้อับอายขายหน้า เทวิกายังหวังว่าหลังจากนฤเบศวร์ได้รับของขวัญชิ้นใหญ่จาก คุณพัฒน์แล้วจะตัดใจจากเปรมาได้ ถ้าเป็นแบบนั้นเปรมาก็จะไม่มีอะไรเหลือแล้วจริงๆ
พอนึกถึงผลลัพธ์นั้น เทวิกาก็อยากจะยิ้มออกมา
ทุกคนคงไม่คิดว่าเธอดูแย่เวลาที่เธอสะใจที่คนอื่นตกต่ำใช่ไหม?
ไม่สนใจแล้ว ถ้าเธอคิดว่าเธอนิสัยเสีย เธอก็จะหัวเราะ ขอแค่เปรมาไม่เหลือใคร เธอก็ดีใจแล้ว เธอก็จะหัวเราะ ฮ่าฮ่าฮ่าออกมา!
“วิกา แม่ได้ยินมาว่าคุณพัฒน์มีบ้านพักอยู่ข้างนอกอีกหลัง ช่วงนี้แม่จะไปอยู่ที่นั่น แม่ไม่อยากเผชิญหน้ากับพ่อของลูก และพวกย่าของคุณ”
เทวิกา: “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูจะไปอยู่ที่กับแม่ที่บ้านพักในคอนโดกรีนทาวน์ ดูเหมือนว่าคุณพัฒน์จะมีบ้านพักหลายหลังอยู่ข้างนอก หนูไม่ได้ถามรายละเอียด หนูเองก็ไม่รู้ว่าเขามีทรัพย์สินมากเท่าไหร่ที่อยู่ภายใต้ชื่อของเขา “
คุณพัฒน์อยากจะมอบทรัพย์สินทั้งหมดภายใต้ชื่อของเขาให้เธอดูแล เธอกลัวว่าการเก็บทรัพย์สินจำนวนมหาศาลแบบนี้จะนอนไม่หลับ ดังนั้น เธอจึงปฏิเสธออกไปทันที
แต่คิดไม่ถึง ว่าพ่อแท้ๆ ของเธอจะรวยกว่า ตามระเบียบ เธอสามารถรับมรดกครึ่งหนึ่งจากพ่อของเธอ ซึ่งเดาประมาณคร่าวๆ คงจะหลายหมื่นล้าน เธอยังคงหนีไม่พ้นชะตากรรมของการเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยมหาศาล
ยอมรับชะตากรรมเถอะ
วันจันทร์หน้า เธอจะไปทำงานที่บี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปอย่างเชื่อฟังเถอะ
มิลินท์ตกลงที่จะอาศัยอยู่ในตระกูลอริยชัยกุลแล้ว ตั้งหน้าตั้งตารอช่วยเธอแต่งหน้าทุกวัน เพื่อที่จะได้ช่วยเธอปลอมตัวเข้าไปในบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป
พอรู้ว่าแม่ของเธอไม่อยากกลับไปที่คฤหัสถ์เมเปิล เทวิกาจึงเดินไปนั่งลงข้างแม่บุญธรรมของเธอและพูดกับคุณพัฒน์: “คุณพัฒน์คะ แม่ของฉันบอกว่าท่านไม่อยากกลับไปที่คฤหัสถ์เมเปิล ดังนั้นคืนนี้ฉันจะนอนที่ คอนโดกรีนทาวน์นะคะ”
ยศพัฒน์พยักหน้าเข้าใจ: “ได้ครับ พวกเราไปอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่กัน”
เทวิกาถามแม่บุญธรรมของเธออีกครั้ง “แม่คะ แม่อยากไปด้วยกันไหม? แต่พ่อยังอยู่ที่บ้านเช่า”
“ลูกไม่กลับบ้านพักใช่ไหม งั้นเดี๋ยวแม่นอนค้างที่บ้านเช่าลูกสักสองคืน บ้านเช่าลูกยังไม่ได้คืน ถ้าไม่ได้อยู่ เราก็จ่ายค่าเช่าไปโดยเปล่าประโยชน์สิ วิกาลูกคืนบ้านเช่าได้แล้วนะลูก”
“ค่ะ หนูตกลงกับเจ้าของบ้านไว้แล้ว ว่าจะออกสิ้นเดือนนี้”
“แม่ครับ ถ้าแม่ไม่กลับไปที่คฤหัสถ์เมเปิล ก็ไปอยู่กับพวกเราที่คอนโดกรีนทาวน์ ถ้าจะกลับไปที่คฤหัสถ์เมเปิล เดี๋ยวผมจะไปส่งแม่ก่อน”
ยศพัฒน์รู้สึกว่าให้แม่สามีไปอยู่ในบ้านเช่ามันดูไม่ดี
พิชญ์สินีพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม: “แม่เป็นพวกไม่ชอบอยู่นิ่ง พรุ่งนี้แม่จะมาช่วยงานที่ร้าน พักที่คฤหัสถ์เมเปิลเดินทางไม่สะดวก แต่ถ้าพักอยู่ในบ้านเช่าจะสะดวกกว่า ใช้เวลาเดินแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว”
“พวกลูกไม่ต้องเกลี้ยกล่อมแม่นะ แม่จะอยู่บ้านเช่า”
พิชญ์สินีไม่ได้ตามไปอาศัยอยู่ที่คอนโดกรีนทาวน์ เพราะอยากให้เทวิกาได้ใช้เวลากับแม่ของเธอมากขึ้น ถ้าเธอยู่ด้วย วิกาจะลำบากใจ กลัวว่าจะละเลยแม่คนใดคนหนึ่งไป เธอคิดแล้วรู้สึกสงสารจับใจ เธอไม่อยากให้ลูกสาวของเธอต้องเหนื่อยขนาดนั้น เธอจึงยอมถอยออกมาแทน
ตั้งแต่วิกาหกเดือนก็อยู่เคียงข้างเธอแล้ว ถึงแม้จะตามหาแม่แท้ๆ เจอ เธอก็ไม่ได้เสียวิกาไป
ทำไมต้องแข่งขันกับญาณินด้วย?
ยอมให้บ้างจะเป็นไรไป?
อีกอย่าง อยู่บ้านเช่าเธอมีอิสระมากกว่า อยู่ในคฤหาสน์ เธอยังไม่คุ้นชิน
สองสามีภรรยาพยายามเกลี้ยกล่อมให้พิชญ์สินีไปอยู่ที่คอนโดกรีนทาวน์ด้วยกัน แต่ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมได้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องยอมแพ้
“วิกา ตอนนี้มันดึกแล้ว พวกลูกกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวแม่กับน้องพนักงานปิดร้านทีหลังก็ได้”
พิชญ์สินีดูเวลาแล้วเร่งให้คู่สองสามีภรรยาพาญาณินกลับไปพักผ่อน
ธุรกิจในร้านตอนกลางคืนค่อนข้างจะเงียบเหงา โดยพื้นฐานแล้วจะทำความสะอาดและจัดระเบียบร้านให้เรียบร้อย
เทวิกาพยายามเกลี้ยกล่อมให้แม่ของเธอไปกับเธออีกครั้ง แต่พิชญ์สินีก็ยังปฏิเสธ เธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องกลับไปที่บ้านพักในคอนโดกรีนทาวน์กับสามีและแม่ของเธอ
“คุณแม่คะ กนกอรไม่รู้ว่าจะกลับมาไหม ถ้าเธอกลับมา ถ้ายังไม่ดึกเกินไป แม่บอกให้เธอโทรหาหนูด้วยนะคะ”
พิชญ์สินีส่งพวกเขาออกไป “แม่รู้แล้ว”
“พี่พิชญ์สินี ขอบคุณมากนะคะ”
ญาณินจับมือของพิชญ์สินีไว้
พิชญ์สินียกยิ้มแล้วพูดว่า: “ณิน เธอไม่จำเป็นต้องเกลี้ยกล่อมพี่หรอก พี่ไม่อยากเดินทางไปมา ในร้านไม่มีห้องพัก ถ้ามี พี่จะอยู่ในร้าน เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ อย่าคิดอะไรมาก ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ”
“เรื่องบางเรื่อง ไม่จำเป็นต้องฝืนทน ถ้าดื้อดึงเกินไป ต้องฟังบ้างว่ามีปัญหาอะไร บางครั้งสิ่งที่เห็น ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นความจริงเสมอไป สิางที่ได้ยินก็ไม่ใช่ว่าจะถูกต้อง ทุกอย่างล้วนมีสองด้าน ลองคิดดูจากอีกมุม บางทีเธออาจจะเห็นความจริง”
พิชญ์สินีมีทัศนคติที่ดี ถึงจะอายุมากกว่าญาณินไม่กี่ปี แต่มีประสบการณ์ชีวิตที่มากกว่า
เธอดูจากการกระทำของไซม่อนที่มีต่อญาณินดูไม่เลือดเย็นและใจร้ายอย่างที่คิดไว้
ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็เป็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดวิกา พิชญ์สินียังคงหวังว่าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดวิกา จะกลับมารักกันดังเดิม แบบนี้ถึงตอนที่วิกากลับไปอยู่กับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดถึงจะมีความสุขได้
“พี่พิชญ์สินี ขอบคุณนะคะ ฉันจะเอากลับไปคิดดู”
ญาณินกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ
