เทวิกาอิงแอบอยู่บนร่างสามี พูดว่า“ที่รัก คุณว่าเปรมาจะไปหานฤเบศวร์หรือเปล่าคะ”
“ใช้หัวแม่โป้งเท้าคิด ก็ยังรู้เลยว่าเธอต้องไปหาเบศวร์แน่ แต่ก็ไม่รู้ว่าครั้งนี้นฤเบศวร์จะใจแข็งพอที่จะ เมินเฉยไม่สนใจเธอได้มั้ย”
ยศพัฒน์รวบรวมหลักฐานสิ่งที่เปรมาทำตอนอยู่ต่างประเทศทั้งหมดออกมาหนึ่งชุดส่งให้นฤเบศวร์ อีกชุดส่งให้คุณปู่เร็น
เป็นไปได้ที่นฤเบศวร์อาจจะใจอ่อน แต่คุณปู่เร็นไม่มีทางทำให้เขาผิดหวังแน่นอน
“ที่รัก คุณอยากดูอะไรสนุกๆมั้ย”
“พวกเราไปดูได้เหรอคะ คุณกับนฤเบศวร์ก็ไม่ค่อยจะลงรอยกัน ต่อให้พวกเราอยากจะไปดูแต่จะใช้เหตุผลว่าไปเยี่ยมเยียนก็คงไม่ได้นะคะ”
ดูอะไรสนุกๆ ใครจะไม่ชอบบ้าง
โดยเฉพาะเรื่องสนุกๆของเปรมา เทวิกาชอบที่สุดเลย
“ขอแค่คุณอยากไปดู ผมก็จะพาคุณไป ก็เพราะว่าผมกับเบศวร์ไม่ถูกกันนี่แหละ พวกเราถึงไปดูเรื่องสนุกของเขาได้ ถ้าเป็นคนที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ก็คงไม่กล้าไปดูภาพคนอื่นที่เสียใจจนน้ำตาตก”
เทวิกายิ้ม“งั้นก็รีบไปเลยค่ะ”
ยศพัฒน์เอ่ยด้วยความรักใคร่เอ็นดู“ได้”
ถ้านฤเบศวร์รู้ว่าศัตรูคู่อาฆาตเขาพาภรรยาสุดรักมาที่บ้านเขาเพื่อดูเรื่องสนุกๆโดยเฉพาะ เขาคงต้องโมโหจนตายก่อนถึงวัยอันควร
นฤเบศวร์ที่กลับมาถึงบ้านดึกมาเมื่อคืน ยังถือว่าโชคดี ที่คุณปู่ไม่ได้รออยู่ที่ห้องโถงเพื่อตีเขา
เขาค่อยๆย่องกลับเข้ามาในบ้าน ทำราวกับเป็นโจรขโมย หัวถึงหมอนก็หลับไปเลย
นอนจนฟ้าสว่างแล้ว เขาจึงตื่นขึ้นมา แต่ยังรู้สึกว่าพักผ่อนไม่พอ จึงโทรหาธันวา บอกธันวาว่า วันนี้เขาไม่ไปที่บริษัท การประชุมทั้งหมดเลื่อนออกไปก่อน
หลังจากโทรศัพท์เสร็จแล้ว เขาก็กลับไปที่เตียงนอนอีกครั้งเตรียมที่จะนอนต่อ
แต่น่าเสียดายที่มีคนไม่อยากให้เขานอน เสียงเคาะประตูดังสนั่นหวั่นไหว
“ใครเนี่ย!”
ถูกขัดจังหวะการนอน นฤเบศวร์ก็โมโหมาก ร้องถามคนที่มาเคาะประตูด้วยเสียงตวาด พลางลงจากเตียง
“คุณชาย ผมเอง ลุงเซนครับ”
นฤเบศวร์เดินไปเปิดประตู ถลึงตาใส่ลุงเซน พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ลุงเซน ลุงจะให้คนเขานอนได้มั้ยเนี่ย มาเคาะประตูเสียงดังแต่เช้า อยากจะพังประตูหรือไง”
“คุณชาย คุณเปรมานอนอยู่บนพื้นตรงประตูครับ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย พนักงานรักษาความปลอดภัยที่เข้าเวรอยู่บอกว่าเธอมาตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว ไม่ยอมไปไหนเลยครับ”
ลุงเซนไม่ได้อยากจะมาเคาะประตูในครั้งนี้เลย
เขาเหมือนกับคุณท่าน ชอบคุณนายน้อยมากกว่า
แต่คุณชายก็เอาแต่หลงใหลคุณเปรมาอย่างโงหัวไม่ขึ้น
ถ้าไม่กลัวว่าถ้าคุณชายมารู้ทีหลังแล้วจะตำหนิเขา เขาก็ไม่สนใจหรอกถ้าเปรมาจะตาย
ลุงเซนคิดว่าเมื่อเขาพูดแบบนี้แล้ว คุณชายจะต้องวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน เหมือนที่ผ่านมาแน่นอน
ใครจะไปรู้ว่าครั้งนี้ คุณชายของเขายืนนิ่งอยู่ที่ประตูไม่ขยับ
นฤเบศวร์นึกถึงของขวัญชิ้นใหญ่ที่ตนเองได้รับ สีหน้าก็แย่มากเป็นพิเศษ เปรมามาหาเขาในตอนนี้ คงเป็นเพราะยศพัฒน์เอาหลักฐานที่รวบรวมได้ไปคิดบัญชีกับเธอ เธอกลัวว่าจะต้องติดคุก ก็เลยมาขอให้เขาช่วยเหลือ
ถ้ายศพัฒน์ไม่ไปคิดบัญชีกับเธอ คาดว่าเธอคงไม่มีทางมาหาเขา
เธอมักจะเป็นแบบนี้ มีปัญหาก็มาเขา ไม่มีเรื่องอะไรก็ไปหายศพัฒน์
หลอกใช้เขามาโดยตลอด
เขาเป็นแค่เครื่องมือที่ให้เธอปีนขึ้นไปหายศพัฒน์ เป็นหมากตัวหนึ่งเท่านั้น
“คุณชาย คุณสบายดีนะครับ”
ลุงเซนถามด้วยความเป็นห่วง
นฤเบศวร์หมุนตัวเดินกลับไป
ลุงเซนตกตะลึง คุณชายตกใจจนเพี้ยนไปแล้วเหรอ ทำไมถึงมีท่าทีแบบนี้ นอกจากไม่วิ่งออกไป แล้ว ก็ไม่ได้สั่งให้พวกเขารีบพาเปรมาไปส่งโรงพยาบาลด้วย
ผิดปกตินะ!
ลุงเซนเดินตามนฤเบศวร์เข้าไปในบ้านด้วยสัญชาตญาณ เดินไปพลางพูดไปพลางว่า“คุณชาย ที่ผมพูดเมื่อกี้คุณชายได้ยินชัดมั้ยครับ คุณเปรมามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูมาครึ่งค่อนคืนแล้ว ตอนนี้ยังนอนอยู่ที่พื้น ไม่รู้ว่านอนหลับหรือว่าตายไปแล้ว”
“คนอย่างเธอนั้น ไม่มีทางตายง่ายๆหรอก”
ในที่สุดนฤเบศวร์ก็พูดออกมา
แต่สำหรับลุงเซนแล้ว ท่าทีของเขายังคงผิดปกติ
แน่นอนว่าลุงเซนก็คาดหวังอย่างมากว่าคุณชายจะใจร้ายโหดเหี้ยมกับเปรมาเหมือนกับยศพัฒน์ ตอนนี้คุณชายมีภรรยาแล้วนะ
“คุณชายไม่ออกไปดูเธอหน่อยหรือครับ”
นฤเบศวร์หันหน้าไปมองลุงเซน หลังจากนิ่งเงียบไป ก็พูดว่า“ลุงเซน ไม่ได้อยู่ข้างคุณปู่ผมหรอกเหรอครับ ไม่ชอบที่เห็นผมคบหากับเปรมา”
“เรื่องส่วนตัวของคุณชาย ผมไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย ก็แค่รู้สึกว่าตอนนี้คุณชายผิดปกติอย่างมากเท่านั้นเองครับ ผมเป็นห่วงคุณชาย”
“ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะออกไปครับ”
นฤเบศวร์พูดเบาๆ “ลุงเซน ลุงออกไปปลุกเปรมาก่อน ถามว่ามีเรื่องอะไร ถ้าไม่มีอะไร ก็ให้กลับไป ผมยุ่งมาก ไม่มีเวลาไปเจอเธอ และก็ไม่มีเวลาช่วยเธอจัดการเรื่องอะไรทั้งนั้น”
ลุงเซนตกใจมาก
ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน
คำพูดเหล่านี้ถ้ามาจากปากยศพัฒน์ ลุงเซนจะคิดว่าเป็นเรื่องปกติ แต่นี่มันออกมาจากปากของคุณชายพวกเขา เขาก็รู้สึกว่ามันผิดปกติมาก
แน่นอนว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องดี
ในที่สุดคุณชายก็ปล่อยวางความรู้สึกที่มีต่อคุณเปรมาได้แล้ว
คุณนายน้อยเป็นคนดีขนาดไหน คุณชายต้องรู้จักทะนุถนอมคุณนายน้อย
ลุงเซนตั้งสติกลับมาได้ รีบพูดว่า“คุณชาย จะให้ทำอย่างที่บอกจริงเหรอครับ”
“ถ้าลุงจำคำที่ผมบอกไม่ได้ ก็เอาโทรศัพท์มือถือมาบันทึกเสียงได้ เอาคำพูดผมไปให้เปรมาฟัง”
นฤเบศวร์เดินไปหน้าตู้เสื้อผ้า เปิดประตูตู้ หยิบเสื้อผ้าออกมา ไม่ได้มองท่าทางของลุงเซน เขาพูดเบาๆว่า“คาดว่าพวกคุณเองก็ไม่มีความสามารถที่จะพูดให้เปรมาไปได้ ถ้าเธอได้ฟังสิ่งที่ผมพูดแล้วก็ยังไม่ไป พวกคุณก็ไม่ต้องสนใจเธอแล้ว เธออยากจะนอนนานแค่ไหนก็นอนไป”
ลุงเซนรีบล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา“คุณชายครับ รบกวนคุณชายพูดอีกครั้ง ผมจะบันทึกเสียง เอาไปให้คุณเปรมาฟังครับ”
นฤเบศวร์รอจนเขาเตรียมพร้อมแล้ว ก็เอาคำพูดที่ตนเองพูดเมื่อครู่พูดใหม่อีกรอบ
หลังจากลุงเซนบันทึกเสียงแล้ว ก็เปิดครั้งหนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว เขายิ้มแล้วพูดกับนฤเบศวร์ว่า“คุณชาย ค่อยๆเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับ ผมออกไปแล้ว”
จากนั้น ก็เดินไปอย่างมีความสุข
นฤเบศวร์เห็นท่าทางที่มีความสุขของลุงเซน ก็ตกใจอยู่นาน
ดูท่าทาง การที่เขาไปหลงใหลเปรมา นอกจากแม่ของเขากับแม่ของเปรมาแล้ว ไม่มีใครเห็นด้วยที่เขากับเปรมาจะคบหาอยู่ด้วยกันเลย
นี่ยังไม่นับ ลุงเซน ที่พอเห็นเขารู้จักปล่อยเปรมาไป ก็มีท่าทียินดีปรีดา
ตอนแรกที่ได้ยินว่าเปรมานอนอยู่ตรงประตูบ้านของตนเองนั้น นฤเบศวร์ก็เกือบจะวิ่งออกไปแล้ว
เมื่อตั้งสติกลับมาได้ ก็นึกถึงของขวัญชิ้นใหญ่ที่ได้รับเมื่อวาน เปรมาบอกเขาเป็นนัยว่า หลายปีที่เธออาศัยอยู่ที่ต่างประเทศ แม้ว่าเธอจะเคยมีความรักหลายครั้งแต่ไม่เคยเอาตัวเข้าไปแลก เธอเก็บความบริสุทธิ์เอาไว้ให้ยศพัฒน์
ทำให้เขาอิจฉาริษยายศพัฒน์จนแทบบ้า
ตอนนี้ เขาเพิ่งจะรู้ว่า เปรมพูดโกหกหลอกลวง เธอทำการผ่าตัดเพื่อฟื้นฟูพรหมจรรย์ หลอกตัวเองและหลอกคนอื่นด้วย
คนหนึ่งพูดโกหกหลอกลวง ยังคิดว่าตนเองโกหกได้อย่างแนบเนียน คิดว่าตนเองไม่ได้ทำอะไรผิด เหมือนเปรมา เพราะทำการผ่าตัดฟื้นฟูพรหมจรรย์ จึงคิดว่าตนเองอยู่ที่ต่างประเทศหลายปี ไม่ได้สูญเสียพรหมจรรย์ของตนเอง ยังคิดจะเก็บรักษาเอาไว้ให้ยศพัฒน์
ความคิดแบบนี้ทำให้ตัวเปรมาเองก็ยังแยกแยะได้ไม่ชัดเจน
เธอมักจะคิดว่าตนเองจะเป็นคุณนายน้อยของคุณชายตระกูลอริยชัยกุลแน่นอนว่าจะสูญเสียพรหมจรรย์ไม่ได้ เธอคิดว่าเธอยังเก็บรักษาพรหมจรรย์ไว้ให้ยศพัฒน์ ทำให้ยศพัฒน์ซาบซึ้งอย่างยิ่ง แต่กลายเป็นว่าตนเองกำลังหลอกตัวเองอยู่
