ไซม่อนมองไปทางยศพัฒน์
ญาณินสองแม่ลูกก็มองเขาเช่นกัน
เครื่องปรับอากาศในร้านกาแฟก็เปิดไว้อยู่ และยศพัฒน์รู้สึกว่าเขาร้อนมาก จนเหงื่อแตกซึม
เขาขอความช่วยเหลือจากเทวิกาด้วยสายตา ว่าควรจะช่วยฝั่งไหนดี
เทวิกาแอบชี้ไปทางแม่แท้ ๆ
“แม่ แม่ต้องการเท่าไรครับ ผมจะไปถอนมาให้แม่ตอนนี้เลย”
ทันใดนั้นยศพัฒน์ก็ได้ทำการเลือก
ภรรยาแอบส่งเป็นนัยให้เขายืนอยู่ข้างแม่ยาย พ่อตาก็เคยบอกไว้ ให้เขาต่อไปจงเชื่อฟังคำภรรยา
เขาล้วนทำตามทั้งหมด
ทันทีที่ไซม่อนได้ยินว่าลูกเขยไม่อยู่ฝั่งตัวเอง ดวงตาก็จ้องถมึงทึงโตอย่างกับดวงตาวัว จ้องมองยศพัฒน์อย่างดุร้าย
ยศพัฒน์สบตากับพ่อตาด้วยสีหน้าใสซื่อ
ไซม่อนถูกความใสซื่อของเขาทำให้โมโหจนแทบกระอักเลือด
“ลูกดูเองแล้วกัน ถอนมาให้มากกว่าเขาก็พอ”
“ครับ”
ยศพัฒน์หันหลังจะจากไป ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วก็หันหน้ากลับมากล่าวกับภรรยาสุดที่รักว่า：“ที่รัก ผมไปถอนเงินมากมายขนาดนั้น ผมกลัวว่าผมจะถูกปล้น คุณไปเพื่อนผมหน่อยสิ”
เทวิการีบกล่าวขึ้น：“ฉันเองก็ไม่วางใจให้คุณไปถอนเงินมากมายขนาดนั้นคนเดียว ฉันไปเป็นเพื่อนคุณ แรงฉันเยอะ คุณถอนเงินเป็นกระเป๋าออกมา ฉันก็สามารถช่วยคุณหิ้วได้”
สองสามีภรรยาเข้าขากันได้ดี ไหลลื่นเร็วยิ่งกว่ากระต่าย
เหลือสองเฒ่าคู่สามีภรรยาจ้องถลึงตาใส่กัน
หลังออกมาจากร้านกาแฟ ยศพัฒน์ถามภรรยาสุดที่รักว่า：“จะไปถอนเงินจริงเหรอ”
“คุณรับปากแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะให้แม่ฉันยืมเงินจำนวนหนึ่ง ทำไม เปลี่ยนใจแล้วเหรอ?”
“นั่นเป็นคุณพ่อคุณแม่แท้ ๆ ของคุณนะ”
“ตอนนี้ฉันต้องอยู่ข้างฝั่งคุณแม่ฉัน คุณพ่อฉันเย็นชากับคุณแม่ฉันมาหลายสิบปี ตอนนี้คุณแม่ฉันสติคืนกลับมาแล้ว และเขาก็อยากกลับมาคืนดี จะมีเรื่องดี ๆ แบบนี้ที่ไหนกัน ต่อให้เขาจะไม่ยอมหย่ากับคุณแม่ฉัน แต่จะให้เขาสมความปรารถนาเร็วเกินไปไม่ได้ เห็นคุณแม่ฉันเป็นอะไร?”
หลังจากที่ยศพัฒน์เงียบไปครู่หนึ่ง ก็ได้ยื่นมือมาโอบที่ไหล่ของเธอ แล้วกล่าวอย่างเอาใจ：“ยังไงเสียผมก็จะทำตามการขยิบตาของคุณ คุณพ่อของคุณก็บอกแล้วให้ผมเชื่อฟังคำภรรยา ผมพูดได้ก็ต้องทำได้ พ่อของคุณจะตำหนิผมไม่ได้”
เทวิกากล่าวอย่างกังวล：“คุณพ่อคุณแม่ของฉันแข็งกระด้างใส่กันเช่นนี้ก็ไม่ใช่ทางออก ที่รัก สมองของคุณเร็วกว่า รีบคิดหาวิธีแยกพวกเขาออกจากกันหน่อย ไม่เช่นนั้นพวกเขาแข็งกระด้างใส่กันทั้งวันแน่”
ยศพัฒน์กล่าวด้วยรอยยิ้ม：“นี่ไม่ยาก ผมจะโทรหาพ่อผมกับแม่ ผม ให้พวกเขาพากันไปเดินเล่น ทำความคุ้นเคยกับบรรยากาศ และทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดีต้อนรับแขกผู้มาเยือน”
“งั้นคุณรีบโทรเถอะ”
เขามองเธอด้วยตาเป็นประกาย
เป็นสามีภรรยากันมาก็ระยะเวลาหนึ่งแล้ว เทวิกาจะไม่รู้ความหมายเขาได้อย่างไร เธอทั้งเขินทั้งโกรธจนแทบอยากจะกระทืบเท้า “นี่มันอยู่บนท้องถนนนะ”
“บนท้องถนนแล้วยังไง”
เทวิกายื่นมือมาหยิกแขนของเขา “หยิกแขนคุณบนถนนได้ยังไงเล่า”
“ฮ่า ๆ”
ยศพัฒน์หัวเราะอย่างเบิกบาน จากนั้นก็หอมฟอดไปที่แก้มของเธออย่างรวด แล้วก็กล่าวอย่างพอใจ：“ถูกคุณหยิกคือความสุขแบบหนึ่ง นฤเบศวร์อยากจะให้ภรรยาหยิกยังไม่มีโอกาสเลย”
นฤเบศวร์：พวกคุณสองสามีภรรยาจะจู๋จี๋กันทำไมต้องลากผมเข้าไปเกี่ยวด้วย
ช่างทิ่มแทงหัวใจมากเลย
ยศพัฒน์ได้โทรศัพท์หาคุณแม่ของเขา
สิบกว่านาทีผ่านไป
ยศพัฒน์ถือเงินหนึ่งกระเป๋าเดินตรงไปหาแม่ยาย
“แม่ครับ นี่เงิน ผมถอนออกมาแล้ว”
ญาณินตอบอือ แล้วก็รับกระเป๋าเงินมา หิ้วขึ้น แล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะ ตบดังเปรี๊ยะหนึ่งที
ญาณินไม่สนใจการมองของไซม่อน เปิดกระเป๋าเงินออก แล้วก็ทำให้กองเงินทั้งหมดยุ่งเหยิง เดิมทีที่เป็นกระเป๋าเงิน หลังถูกทำให้ยุ่งเหยิงแล้ว ก็ยิ่งดูมากขึ้น
“วิกา มานี่”
เทวิการีบเดินเข้ามา แล้วกล่าวอย่างประจบ：“แม่”
ญาณินตบกระเป๋าเงินแล้วกล่าวกับลูกสาวว่า：“วิกา แม่มีปัญญาทำให้ลูกได้นับเงินจนมือไม้อ่อน เงินเหม็น ๆ ของใครบางคน พวกเราก็อย่าไปเอาเลย ได้มาแล้ว แม่ยังรู้สึกสะอิดสะเอียน”
เทวิการีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
คุณแม่สุดยอด!
ไซม่อน：“……”
เขามองดูลูกสาวและลูกเขยอย่างขุ่นเคือง ไม่น่าเชื่อว่าไม่มีใครยืนข้างเขาสักคน
ยศพัฒน์มองเทวิกาอย่างรักใคร่
เทวิกาแหงนหน้ามองเพดาน ไม่ยอมที่จะมองคุณพ่อ
ไซม่อน：“……” ไหนบอกว่าลูกสาวคือแก้วตาดวงใจของคุณพ่อ
เทวิกา：พ่อ ตอนนี้หนูรั่วไหลไปแล้ว
“คุณน้อง ที่แท้คุณน้องก็มาหลบอยู่ตรงนี้นี่เอง ฉันว่าอยู่แล้วเชียว ว่าคุณน้องหายไปไหนตั้งแต่เช้า”
ทันใดันั้นเสียงจัตรภัคจู่ ๆ ก็ดังก้องขึ้น
จากนั้นก็เห็นเขากับณัชชาผลักประตูกระจกเดินเข้ามา
“คุณแม่ยายคะ”
สองสามีภรรยามองเห็นพิชญ์สินี จึงเรียกขึ้นอย่างเป็นกันเอง พิชญ์สินียิ้มตอบ รู้สึกว่าทั้งคู่มาที่นี่เพื่อมาช่วย จึงขยิบตาให้กับพวกเขา
ณัชชาส่งสายตากลับให้กับอีกฝ่ายอย่างสบายใจ
แล้วก็เดินเข้าไปหาคู่สามีภรรยาที่แข็งกระด้างพร้อมสามี
“นี่เกิดอะไรขึ้น เงินมากมายขนาดนี้”
ณัชชาถามญาณินอย่างสงสัย จากนั้นคล้องแขนของญาณินอย่างสนิทชิดเชื้อ “คุณแม่ยายคะ ฉันอยากจะเดินตลาดช้อปปิ้ง คุณแม่ยายไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ เอาเงินกระเป๋านี้ไปด้วย พวกเราจะใช้จ่ายกันอย่างสนุกสุดเหวี่ยงไปเลย”
ญาณินให้ความสำคัญกับพ่อแม่ลูกเขยอย่างมาก จึงกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า：“ฉันเองก็ว่างมาก งั้นพวกเราก็ออกไปช้อปปิ้งกันเถอะ เรียกคุณพี่ใหญ่ไปด้วย”
ณัชชาตอบอือแล้วก็ปิดล็อกกระเป๋าเงิน จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“คุณแม่ยายค่ะ คุณชินกับการใช้เงินสดไหมคะ”
“อืม”
“ฉันจะหาคนช่วยพวกคุณถือกระเป๋านะคะ ไปเถอะ ครั้งก่อนฉันเห็นชุดเสื้อผ้าที่ถูกใจหลายชุด วันนี้จะไปซื้อกลับมา
ณัชชาแขนข้างหนึ่งพลางหิ้วกระเป๋าเงินสด อีกข้างหนึ่งพลางดึงมือของญาณินแล้วจากไป
ยังไม่ลืมที่จะเรียกพิชญ์สินีด้วย
ยศพัฒน์มีเรื่องให้ต้องทำแล้ว เขาเดินหน้าเข้ามาอย่างเอาใจใส่ แล้วช่วยคุณแม่หิ้วกระเป๋าเงิน
จากนั้นส่งคุณแม่ทั้งสามออกจากร้าน
บอดี้การ์ตระกูลสาระทาติดตามไปด้วย ตระกูลอริยชัยกุลก็มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งที่ติดตามและช่วยหิ้วกระเป๋าเงินเช่นกัน
เพียงเวลาไม่กี่นาที ก็เหลือเพียงไซม่อนที่ฉายเดี่ยวเดียวดาย
เขามองดูเงินมากมายที่อยู่บนโต๊ะเหล่านั้น แล้วก็กล่าวกับลูกสาวขึ้น：“วิกา ช่วยพ่อเก็บเงินเหล่านี้หน่อย”
เทวิกาตอบอือแล้วก็มาช่วยคุณพ่อแท้ ๆ เก็บเงินอย่างขะมักเขม้น
จัตรภัคนั่งอยู่ตรงด้านหน้าของไซม่อน แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“คุณพ่อตาครับ หรือไม่ พวกเราก็ออกไปช้อปปิ้งด้วย คุณมาที่เมืองแอคเซสซ์เป็นครั้งแรกสินะ ผมจะพาคุณไปเที่ยวให้ทั่ว คุ้นเคยบรรยากาศสถานที่สักหน่อย”
ไซม่อนมองดูคุณพ่อของลูกเขยอย่างลึกล้ำครู่หนึ่ง แล้วกล่าวหนึ่งประโยคขึ้น：“คุณพ่อปู่ คุณเชื่อฟังคำภรรยามากเลยใช่ไหม”
“เชื่อฟังสิ บ้านของพวกเราผู้ชายมักเชื่อฟังคำพูดภรรยาเสมอ คุณพ่อตา คุณวางใจได้ พัฒน์เองก็ได้สืบทอดประเพณีที่ดีงามนี้ของครอบครัวเรา ต่อไปเขาจะต้องเชื่อฟังคำวิกาเป็นหลัก วิกาพูดอะไรเขาก็จะต้องทำตามแน่นอน”
ไซม่อน：“……”
เรื่องดี ๆ ของเขาถูกคุณพ่อคุณแม่ลูกเขยขัดจังหวะขึ้น
เพื่อชีวิตที่มีความสุขของลูกสาวเขา เขาจะโกรธทางฝั่งคุณพ่อคุณแม่ลูกเขยไม่ได้
“คุณพ่อตา ไปกันเถอะ ผมจะพาคุณไปหาความสุข พวกเธอไปช้อปปิ้ง คิดว่าคงน่าจะเดินทั้งวัน พวกเราตามไปด้วยคงจะน่าเบื่อ ไปหาความสุขอย่างอื่นกันดีกว่า”
จัตรภัคลุกขึ้นเร่งให้ไซม่อนตามเขาออกไป
ภรรยาไปกันหมดแล้ว ไซม่อนฉายเดี่ยวต่อไปไม่ไหว หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นแล้วตามจัตรภัคไป
บรรยากาศที่ตึงเครียดในร้านกาแฟ ในที่สุดก็จางหายและความเงียบสงบก็กลับคืนมา
