รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 283 กันตภณ
“มีลูกค้าเข้ามาแล้ว”
กนกอรยิ้มแล้วกล่าวขึ้นทันที：“เธออัปเดตบทความของเธอไปเถอะ ไม่งั้นจะต้องได้รับใบมีดและหินลับจากนักอ่านแล้วจริง ๆ”
เธอทำการต้อนรับลูกค้าที่เพิ่งจะผลักประตูกระจกเข้ามา หลังจากเห็นหน้าค่าตาแล้ว กนกอรแทบอยากจะผิวปากขึ้น
เป็นชายหนุ่มที่หล่อมาก
เธอจ้องตรงไปที่ใบหน้าของลูกค้าที่เหมือนกับดาราไอดอล ในหัวสมองกำลังสรรหาคำที่สามารถพรรณนาความหล่อของชายหนุ่ม ไม่ว่าจะเป็นหล่อแบบใส ๆ หล่อแบบไร้ที่ติ รอแบบไม่มีใครเทียบได้…..สุดท้ายสรุปใช้คำว่า “โคตรหล่อ” เหมาะที่สุด!
เรียบง่ายและชัดเจน
“ที่นี่ของพวกคุณคือ……ร้านกาแฟใช่ไหมครับ”
หนุ่มหล่อคนนั้นถูกกนกอรจ้องจนรู้สึกเขินอายเล็กแล้ว หลังจากที่มองดูรอบๆแล้วก็ได้ถามกนกอรขึ้น
เขาไม่ได้มาผิดที่ใช่ไหม
ที่อยู่ที่ได้รับ คือที่นี่ไม่ผิดแน่นอน
รูปถ่ายที่ได้รับ ก็เป็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าไม่ผิดแน่นอน
กันตภณบ่นในใจ: เป้าหมายนี้คงไม่ใช่พวกคลั่งไคล้หรอกนะ
เขาแค่อยากจะทำงานรับเงินเท่านั้น ไม่คิดอยากจะหาเรื่องใส่ตัว หากว่าอีกฝ่ายบอกรักเขาขึ้นมาจริง ๆ แล้วเขาจะทำอย่างไร
เพียงเวลานาทีเดียว กันตภณก็ได้คิดในใจถึงความเป็นไปได้หลายอย่างที่จะเกิดขึ้น
“ใช่ ๆ ๆ ที่นี่เป็นร้านกาแฟ ร้าน One Day In Coffee ในเมืองแอคเซสซ์ ร้านของฉันนี้มีชื่อเสียงมากเลยนะ”
กนกอรตกตะลึงเพียงครู่เดียวเท่านั้น ไม่ช้า เธอก็ได้สติกลับคืนมา แล้วก็ยิ้มทักทายกับกันตภณ：“สุดหล่อ เข้ามานั่งได้ตามสบายได้เลย อยากจะดื่มกาแฟหรือว่าชานมดีคะ ของหวานทางร้านเราก็อร่อยมากเลยนะ คนดังในโซเชียลล้วนชอบมาเช็กอินที่นี่ คุณจะลองชิมสักหน่อยไหม”
เหล่าคนดังในโซเชียล : พวกเราอยากมาเจอคุณนายน้อยอริยชัยกุลต่างหาก
กันตภณถอนหายใจโล่งอก ไม่ได้มาผิดสถานที่ก็ดี
“ผมนึกว่าผมมาร้านบาร์โฮสซะอีก เข้าประตูมาก็ถูกเจ้าของร้านอย่างคุณจ้องตาเป็นมันเลย”
ท่าทางของเขาราวกับลูกแกะที่ถูกเชือดอย่างนั้น
กนกอรกล่าวทั้งหัวเราะ：“คุณเคยไปบาร์โฮสเหรอ เป็นไงบ้าง ในนั้นหล่อเหมือนคุณไหม”
เธอจะต้องไปเปิดหนูเปิดตาสักหน่อย
บาร์โฮสในตำนาน
“เปล่า ผมไม่เคยไป”
กันตภณเดินมาที่โต๊ะที่อยู่ด้านหน้าหน้าต่างแล้วก็นั่งลง จากนั้นกล่าวอย่างเป็นกันเอง：“ถ้าเจ้าของร้านสนใจละก็ สามารถไปเปิดหูเปิดตาได้ กลับมาแล้วก็มาเล่าให้ผมฟังด้วย สนองความอยากรู้ของผม”
ในขณะที่พูดนั้น เขายังหยิบนามบัตรออกมายื่นให้กับกนกอร จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“ถึงตอนนั้นก็โทรศัพท์มาหาผม”
กนกอรยิ่งยิ้มหนักกว่าเดิม เธอก็แค่ล้อเล่น คิดไม่ถึงลูกค้าคนนี้จะล้อเล่นกับเธอด้วย แถมยังให้นามบัตรแก่เธอด้วย
เธอรับนามบัตรของอีกฝ่ายมาแล้วก้มหน้าอ่าน ไม่น่าเชื่อจะเป็นนายแบบของบริษัทเสื้อผ้าผู้ชายยี่ห้อหนึ่ง มิน่ารูปร่างเหมือนกับไม้แขวนเสื้ออย่างนั้น หน้าตาก็ดูดี
“คุณกันตภณ คุณอยากจะดื่มอะไรคะ”
“เมื่อวานผมทำงานจนเกือบถึงตีสาม อีกเดี๋ยวก็ต้องทำงานอีก จิตใจไม่ค่อยกระปรี้กระเปร่า ย่อมต้องการดื่มกาแฟเพิ่มชีวิตชีวา ขอลาเต้แก้วหนึ่งแล้วกันครับ”
“เอาของหวานด้วยไหม”
กันตภณกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“ผมมาที่ร้าน One Day In Coffee ของพวกคุณครั้งแรก แต่เหมือนจะเป็นอย่างที่คุณเจ้าของร้านพูด ร้านของพวกคุณมีชื่อเสียงมากในเมืองแอคเซสซ์ ผมนั้นได้ยินมานานแล้ว วันนี้ผ่านมาพอดี จึงอยากจะแวะมาลองชิมดู ในเมื่อเข้ามาลองแล้ว งั้นก็ขอของหวานมาให้ผมชิมสักสองสามอย่างแล้วกันครับ ถ้าผมรู้สึกว่าไม่เลว ผมจะแนะนำให้เพื่อน ๆ ของผมมาอุดหนุนกิจการของคุณ”
“คุณกันตภณวางใจได้ รับรองว่าคุณจะกลายเป็นหนึ่งในลูกค้าขาประจำของพวกเราเลย”
“คุณกันตภณ คุณรอสักครู่นะคะ”
กนกอรรับนามบัตรของกันตภณแล้วหันหลังไป จากนั้นก็ยัดนามบัตรลงในกระเป๋ากางเกง
ตอนที่เห็นกันตภณครั้งแรกนั้น สะดุดกับความหล่อของเขาจริง ๆ แต่ไม่ถึงขั้นคลั่งไคล้ เพราะว่าเธอเคยเห็นหนุ่มหล่อที่มีความสามารถมาหลายคนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคุณพัฒน์ พี่ชายทั้งสองคนของเทวิกา รวมไปถึงพี่ชายแท้ ๆ ของเธอเอง ล้วนเป็นหนุ่มหล่อที่มีความสามารถทั้งนั้น
แม้แต่สามีคนนั้นของเธอก็หล่อชนิดที่ว่าเป็นดาราไอดอลได้เลย
เทวิกาเงยหน้าขึ้นมองมาทางกันตภณระหว่างพิมพ์ตัวอักษร คำสนทนาของทั้งคู่เทวิกาก็ได้ยิน และก็ไม่ได้คิดมาก
นิสัยของกนกอรเบิกบานตรงไปตรงมา นอกจากคนแบบเปรมาแล้ว คนทั่วไปส่วนใหญ่มักชอบคุยทักทายกับกนกอร
ตอนที่เทวิกาหันมามองนั้น กันตภณก็หันไปมองเช่นกัน สายตาของทั้งคู่ประสานตากัน กันตภณอุทานในใจ ใคร ๆ ก็บอกว่าเจ้าของร้าน One Day In Coffee สองคนนั้น ทั้งอายุน้อยและสวยมาก หน้าตาดีสุด ๆ ยังสวยแบบธรรมชาติแบบนั้นอีก วันนี้ได้มาเห็นกับตา สมกับคำร่ำลือจริง ๆ
เขายิ้มให้กับเทวิกา
เทวิกายิ้มตอบกลับ
พนักงานที่ร้านยกของหวานไปเสิร์ฟให้กับกันตภณ
เทวิกาจึงดึงสายตากลับแล้วพิมพ์งานต่อ ตอนนี้ไม่มีความกดดันเรื่องการเงินแล้ว ความเร็วในการพิมพ์งานของเธอก็ช้าลง
เมื่อก่อนอาศัยการเขียนบทความเพื่อบรรเทาความกดดันทางการเงิน แต่ละวันทำงานอย่างสุดชีวิต จึงทำให้มักจะปวดหลังปวดขาเนื่องจากความเหนื่อยล้า จนเธอยังเป็นกังวลว่าร่างกายตัวเองจะป่วยลงจากการทำงานตั้งแต่อายุยังน้อย
เธอพยายามบอกกับบรรณาธิการว่าให้จะเขียนให้จบเร็ว ๆ บรรณาธิการกับเว็บไซต์ต่างไม่ยอม เพราะว่าเรทติ้งบทความนี้ของเธอค่อนข้างใช้ได้ และเธอเขียนบทความแบบการันตีจำนวนตัวอักษรและการันตีจำนวนเงินรายได้ จึงไม่ได้อิสระเหมือนกับการแบ่งรายได้แบบครึ่งๆ
ทางเว็บไซต์กำหนดให้เธอต้องเขียน1.5ล้านคำขึ้นไป เพราะว่างานจำนวนมากจะอัปโหลดได้ต้องหนึ่งล้านคำขึ้นไปเท่านั้น
เธอทนฝืนเขียนให้เสร็จแล้วกัน มิเช่นนั้นเธอหยุดตามอำเภอใจ ทางเว็บไซต์หาคนมาเขียนโดยใช้นามแฝงของเธอ รายได้ที่เหลือก็คงไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว
นักเขียนมักจะเห็นผลงานของตัวเองเสมือนลูก ใครก็ไม่อยากให้ลูกของตัวเองที่เลี้ยงมากับมือตกไปเป็นของคนอื่น
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กนกอรออกมาพร้อมกับถ้วยกาแฟบนถาด
เมื่อเธอเดินผ่าน เทวิกายังคงได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังไม่หยุด
นฤเบศวร์ช่างเป็นสุธนกุมารจริง ๆ
เทวิการู้สึกว่าเพื่อนสนิทกับนฤเบศวร์คู่รักคู่ปรับนี้ค่อนข้างเป็นที่สะดุดสายตาคนอย่างมาก เธอจึงใช้พล็อตเรื่องของเพื่อนสนิทเป็นตัวละครเอกเขียนเค้าโครงได้หลายพันคำแล้ว น่าเสียดายที่ช่วงนี้ยุ่งเกินไป ไม่สามารถที่จะเขียนต่อไปได้ อีกทั้งต่อไปเธอก็ยังไม่ค่อยมีเวลาในการเขียนด้วย
จึงได้แต่ปล่อยทิ้งไว้
เทวิการู้สึกว่าตัวเองพลาดโอกาสดี ๆ ไป
“คุณกันตภณ กาแฟที่คุณสั่งค่ะ”
กนกอรวางถาดลงแล้วยกแก้วกาแฟวางลงด้านหน้าของกันตภณ เห็นกันตภณทานของหวานไปแล้วครึ่งหนึ่ง จึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“คุณกันตภณคิดว่าของหวานทางร้านฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ”
“อร่อยมาก ผมชอบทานของหวาน”
กนกอรได้ยินดังนั้นดวงตาเป็นประกาย “น้อยมากที่ฉันจะเห็นผู้ชายชอบของหวาน”
กันตภณกล่าวด้วยรอยยิ้ม ：“ตอนนี้คุณได้เจอแล้วหนึ่งคน”
เขาชอบของหวาน คนรักของเธอเพื่อเขาแล้ว ยังได้ไปเรียนทำของหวานหลากหลายชนิดโดยเฉพาะ ทำให้เขาซาบซึ้งใจอย่างมาก น่าเสียดายที่ความรักของทั้งสองคนไม่เป็นที่ยอมรับ
กิจการของคนรักพักนี้ไปได้ไม่ค่อยดี นายจ้างของเขายินดีที่จะช่วยคนรักของเขา ขอเพียงเขารับปากข้อตกลงของอีกฝ่าย
ถึงอย่างไรก็ทำงานเพื่อเงิน และยังสามารถช่วยคนรักได้ กันตภณจึงตอบตกลงแบบไม่ต้องคิด
ตอนนี้สัมผัสตัวของเป้าหมายแล้ว เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว หลานชายของนายจ้างช่างไม่รู้จักของดีจริง ๆ!
กนกอรยิ้ม “คุณกันตภณ เชิญคุณทานตามสบายได้เลย ฉันไปยุ่งก่อน”
“ครับ”
กันตภณส่งสัญญาณให้กนกอรเชิญตามสบายได้เลย เขายังล้วงโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปของหวาน กาแฟ และก็ถ่ายแผ่นหลังของกนกอรตอนที่เธอไม่ทันรู้ตัว
