รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 288 วางกับดัก
“ลูกเพิ่งจะอายุเท่าไรเชียว ยี่สิบหกปีเท่านั้น อย่าว่าแต่ลูกได้แต่งเข้าบ้านตระกูลสาระทาเลย ต่อให้แต่งเข้าบ้าน เขาก็อายุมากแล้ว ลูกจะหาสุขหาเรอไปได้อีกกี่ปี”
คุณแก้วมองไปทางประตูอย่างรวดเร็วเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเข้ามา เธอจึงได้กล่าวต่ออย่างแผ่วเบา：“พ่อของลูกมีความทะเยอทะยาน อยากจะกลืนกินตระกูลสาระทา อยากจะให้ตระกูลเลิศธนโยธากลายเป็นประมุขของเมืองซูเพร่า แต่ว่าตระกูลสาระทาหยั่งรากในเมืองซูเพร่ามาหลายศตวรรษ จะกลืนกินง่าย ๆ ได้อย่างไร”
“แม่ แม่ไม่เข้าใจ”
น้ำเสียงของพลอยต่ำมาก
เธอรู้ว่าแม้พ่อของเธอจะใจดีกับแม่ของเธอ แต่ก็ไม่ยอมให้เธอเข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องใด ๆ
“ภายในของตระกูลสาระทาวุ่นวายมาก ไม่ได้เงียบสงบเหมือนอย่างที่เห็นภายนอก ยี่สิบกว่าก่อน เนตรดาวยังถูกคนอุ้มไปได้ จะต้องรู้ตื้นลึกหนาบางภายในของตระกูลสาระทา หลายปีมานี้ หนูก็ทุ่มเท จ่ายสินบนคนไม่น้อย นอกจากหนูตาย ไม่งั้นหนูไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน”
แววตาพลอยมีความบ้าคลั่ง เธอกล่าวขึ้น：“แม่คะ เรื่องของหนูกับไซม่อน แม่ไม่ต้องเข้ามายุ่ง หนูมีพ่ออยู่ พ่อของหนูจะต้องคิดหาวิธีช่วยหนูอย่างแน่นอน”
คุณแก้วถอนหายใจอย่างจนปัญญาเมื่อเห็นว่าลูกสาวของเธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะไปตามทางของตัวเอง จึงพูดขึ้นว่า：”ลูกเป็นคนมีความคิดตั้งแต่ยังเล็ก ๆ พ่อของลูกพูดเสมอว่าถ้าลูกเป็นเด็กผู้ชาย ลูกจะต้องเป็นผู้สืบทอดตระกูลเลิศธนโยธาอย่างแน่นอน”
“ในเมื่อลูกไม่อยากให้แม่ยุ่ง งั้นแม่ก็จะไม่ยุ่ง เพียงแต่……ลูกอย่าได้เชื่อพ่อมากเกินไป พ่อของลูกเห็นลูกเป็นเพียงหมากกระดานตัวหนึ่งเท่านั้น”
“แม่คะ หนูกับพ่อเป็นพ่อลูกแท้ ๆ กัน พ่อหลอกใช้หนู ทำไมหนูจะไม่หลอกใช้พ่อ แต่ผลประโยชน์ของพวกเราสองคนนั้นตรงกัน คำพูดแบบนี้ ต่อไปไม่ต้องพูดอีกนะคะ จะได้ไม่ทำให้พ่อโกรธ แล้วด่าว่าแม่ไม่มีความคิดอีก”
คุณแก้วเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็พยักหน้าขึ้น เพื่อให้รู้ว่าจะไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก
พลอยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาใหม่ แล้วทำการโทรออกไป คุณแก้วไม่รู้ว่าเธอจะโทรไปหาใคร ได้ยินแต่เสียงเธอรับสั่งกับปลายสาย：“ก่อปัญหาให้กับโอเอกรุ๊ปหน่อย แบบชนิดที่ว่าถ้าจัดการไม่ได้ก็จะเสียหายหลายพันล้านแบบนั้น”
หลังรับสั่งเสร็จ พลอยก็วางสายโทรศัพท์
คุณแก้วถามเธอว่า：“ลูกโทรศัพท์หาใครเหรอ
“แม่คะ แม่ไม่ต้องถามแล้ว ถามไปแม่ก็ไม่เข้าใจ ก่อปัญหาให้กับโอเอกรุ๊ป ไซม่อนก็ได้จะรีบกลับมา”
พลอยทนไม่ได้ที่ไซม่อนอยู่เคียงข้างญาณินตลอดเวลา
แม้ว่าไซม่อนไปเมืองแอคเซสซ์เพิ่งจะสามวัน
“เพิ่งหาเนตรดาวเจอ และถูกเข้าใจผิดว่านอกใจ ไซม่อนจึงไปช่วยลูกสาวและสารภาพความจริง จะอยู่หลายวันก็เป็นเรื่องปกติ พลอย บางทีไซม่อนแค่อยากจะหาลูกสาว ไม่ไม่ได้ทำเพื่อญาณินแต่อย่างใด ลูกอย่าคิดมากเลย หลายปีมานี้ มีแต่ลูกที่คอยอยู่เคียงข้างเขา ลูกยังสาวยังสวย แม่ไม่เชื่อหรอกว่าไซม่อนจะไม่สนใจในตัวลูกจริง ๆ”
หลังจากพลอยเงียบครู่หนึ่งจึงกล่าวขึ้น：“หนูอยู่ข้างกายเขามาหลายปี ยังไม่เคยตกเป็นของเขาเลย ความเป็นผู้ใหญ่สุขุมลุ่มลึกของเขา คำพูดที่ละมุนจนคนลุ่มหลง หนูอยากตกเป็นของเขามาหลายปีแล้วค่ะ ตั้งแต่ที่หนูยังเป็นเด็ก หนูก็อยากตกเป็นของเขาแล้ว……”
เพราะอย่างไรก็ยังไม่แต่งงาน ขณะที่พลอยกล่าวหน้าก็แดงก่ำ
คุณแก้วก็เงียบเช่นกัน
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอกล่าวขึ้น：“ตอนที่แม่เล่นไพ่นั้น ก็ได้ยินเพื่อน ๆ ในวงพูดเรื่องราวที่โรแมนติกเช่นกัน ได้ยินว่ามีธูปปลุกเซ็กส์ชนิดหนึ่ง เมื่อจุดแล้วดมความหอมของธูปนั้น จะทำให้คนรู้สึกเกิดอาการกระสัน หนูวางยาหลายครั้งก็ไม่สำเร็จ หรือว่าจะลองใช้ธูปนี้ดู”
“ธูปแบบนี้กลิ่นก็ไม่ค่อยแรงมาก ตอนที่ลูกอยู่กับไซม่อนตามลำพังนั้น หนูก็คิดหาวิธีจุดธูปนี้วางไว้ในมุมห้อง จะได้ไม่ดึงดูดความสนใจจากเขา จากนั้นทุกอย่างที่หวังก็จะสำเร็จ”
เพื่อน ๆ ของคุณแก้วอายุ ๆ รุ่นป้า ๆ กันหมด ต่อให้จะดูแลผิวพรรณอย่างดี ในสายตาของสามีพวกเธอ ก็เป็นเพียงผู้หญิงแก่และน่าเกลียด ไม่สามารถที่จะเทียบกับผู้หญิงข้างนอกได้ ผู้ชายมากมายในช่วงที่ชีวิตสำเร็จ ยากที่จะต้านทานสิ่งยั่วยวนจากภายนอกได้ จึงมักเลี้ยงบ้านเล็กบ้านน้อย ฯลฯ
ในฐานะที่เป็นเมียหลวง มีบางครั้งเพื่อรักษาความสัมพันธ์ของสามีภรรยาไว้ ก็ต้องใช้อุบายบางอย่าง
“แม่ แม่ช่วยหามาให้หนูหน่อย ไซม่อนใกล้จะกลับมาแล้ว เมื่อเขากลับมา หนูก็จะใช้มัน ขอเพียงพวกเราสองคนมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน ต่อให้ญาณินจะฟื้นสติกลับคืนมา ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของพวกเขาก็จะต้องหย่ากัน ญาณินก็ไม่มีทางอภัยให้กับไซม่อน”
หลายปีมานี้ ความเย็นชาที่ไซม่อนมีต่อญาณิน ความเข้มงวดที่มีต่อประยสย์ ใคร ๆ ก็เห็นอยู่ในสายตา
ปฏิบัติกับญาณินอย่างไรนั้น บางทีญาณินอาจจะยอมรับได้ เพราะว่าเธอเป็นบ้าไปแล้ว แต่ปฏิบัติไม่ดีกับประยสย์ ญาณินที่เป็นแม่ไม่โกรธสิแปลก
“อืม งั้นแม่จะไปช่วยหนูหามา”
เมื่อลูกยืนกรานที่จะเดินเส้นทางนี้ คุณแก้วที่รักลูกสาวก็ต้องช่วยเหลืออย่างเต็มที่
“ขอบคุณค่ะแม่”
คุณแก้วลูบหน้าลูกสาวเบา ๆ “แต่หวังว่าความดื้อรั้นของลูกจะแลกมาซึ่งตอนจบที่ดี”
“แม่ หนูจะต้องมีตอนจบที่ดีค่ะ!”
ความดื้อรั้นในดวงตาของพลอย มีความบ้าคลั่งและก็ความชั่วร้าย
ตอนนี้เนตรดาวอยู่ในเมืองแอคเซสซ์ ล้อมรอบไปด้วยความครัวของตระกูลอริยชัยกุล รอเมื่อเนตรดาวกลับมาที่ตระกูลสาระทาแล้ว อยู่ในเมืองซูเพร่า เธออยากจะทำอะไรเนตรดาวก็เป็นเรื่องที่ง่ายอย่างปอกกล้วยเข้าปาก!
……
เมืองแอคเซสซ์
เทวิกากลับมาถึงร้านนั้น นฤเบศวร์ก็ทานอิ่มแล้ว ถึงแม้ดวงตาของเขายังคงดำทะมึนอย่างเห็นได้ชัด แต่อารมณ์ดูดีเลยทีเดียว
เทวิกาแอบหัวเราะอยู่ในใจ
ทันทีที่กนกอรลงมือ ก็จับนฤเบศวร์อยู่หมัดได้อย่างง่ายดาย ยังจะมีเรื่องเปรมาอะไรได้อีก”
เธออยากเห็นเปรมาคว้าน้ำเหลวทั้งสองมือ ผิดหวังทั้งสองฝั่ง
“วิกา เธอแอบยิ้มอะไร”
กนกอรแตะเพื่อนสนิทไปทีหนึ่ง อย่าคิดว่าเธอไม่เห็นเพื่อนสนิทแอบอมยิ้ม
เทวิกาชี้ไปยังประธานที่กำลังเช็ดโต๊ะอย่างขะมักเขม้นด้วยเศษผ้า หัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าว：“สองร้อยกับอาหารปิ่นโตทุกอย่างก็ราบรื่น ทำให้เขามีความสุขเต็มใจทำงานให้กับเธอ คุ้มค่าจริง ๆ เธอไม่ถ่ายคลิปสักหน่อยเหรอ ต่อไปเมื่ออารมณ์ไม่ดีหรือว่าทะเลาะกับเขา จะได้หยิบออกมาดูก็มีความสุขได้นะ”
กนกอร：“……”
เธอสะกิดศีรษะของเทวิกาหนึ่งที “เขียนได้แบบเลอะเทอะและชอบคิดไปเอง เธอคิดว่าฉันเป็นนางเอกในเรื่องที่เธอเขียนหรือไง มีแสงรัศมีของตัวเอก ผู้ชายทั้งหมดในเรื่องล้วนตกหลุมรักฉัน รักจะเป็นจะตาย”
“แสงรัศมีของตัวเอกโดนกระสุนสิบนัด นักเขียนไม่อยากให้เขาตาย เขาก็ไม่ตาย”
เทวิกาหัวเราะคริ ๆ “โปรดอภัยที่ฉันชอบเขียนเพ้อไปเอง ใช้ชีวิตของใครบางคนเขียนรวมเข้าไปในนั้น ไหนบอกว่าวาสนาขึ้นอยู่กับชีวิตไม่ใช่เหรอ เรื่องที่เกินจริง ในชีวิตก็มีไม่น้อยนะ”
คนที่อยู่ในเกมหรือสถานการณ์จะมองไม่ทะลุ แต่คนที่อยู่นอกเกมหรือนอกสถานการณ์จะมองเกมออก
กนกอรกับนฤเบศวร์เป็นคู่รักคู่ปรับจนเกิดความรู้สึกกันแล้ว อ้อ เป็นนฤเบศวร์ที่ถูกกนกอรปราบได้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก กนกอรกลับยังมีสติที่ไม่กระโดดเข้าไป
ต่อไปคงจะสนุกน่าดูกับการมองนฤเบศวร์ตามจีบภรรยาของตัวเอง
เทวิกาตัดสินใจตุนขนมไว้เยอะ ๆ ระหว่างรอดูฉากเด็ด ๆ เหล่านั้น จะได้พลางดูพลางทานขนมไปด้วย ช่างดีต่อใจมาก!”
