ประยสย์เอ่ยว่า “วิกา เรื่องนี้ปล่อยให้พี่จัดการเถอะ เธอไม่ต้องสนใจ พรุ่งนี้รับรองว่าสามารถทำให้เธอกับแม่ได้ออกไปเที่ยวกันอย่างสบายใจแน่นอน”
“พี่ พี่ไม่ไปกับพวกหนูเหรอคะ?”
“ได้ผ่อนคลายไม่กี่วัน ก็ถือว่ามากไปสำหรับพี่แล้ว พี่ไม่ไปกับพวกเธอแล้วล่ะ หลังจากคุยกับพ่อเสร็จ พรุ่งนี้พี่ก็ต้องกลับเมืองซูเพร่าแต่เช้าเลย”
ที่เมืองซูเพร่ายังมีเรื่องอีกมากมายต้องจัดการ
ประยสย์ไม่ได้บอกน้องตรงๆ เพียงแต่เทวิกาก็เข้าใจดีว่าตระกูลสาระทานั้นวุ่นวายซับซ้อนมากแค่ไหน
แม้พี่ชายไม่บอก เธอเองก็รู้ว่าชีวิตของพี่ชายเธอที่เมืองซูเพร่านั้นลำบากขนาดไหน เธอต้องรีบเรียนรู้เกี่ยวกับการทำธุรกิจ จากนั้นก็กลับเมืองซูเพร่าไปช่วยพี่ชายกำจัดพวกต่ำทรามและพวกละโมบทิ้งซะ
หนี้แค้นที่ทำให้ครอบครัวเธอบ้านแตกสาแหรกขาดมายี่สิบกว่าปีเองก็ต้องสะสาง
“พี่คะ”
“วิกา อย่าพูดอะไรที่เห็นใจพี่เลย พี่เป็นผู้ชาย เหนื่อยนิดลำบากหน่อยก็เป็นการฝึกฝนอย่างหนึ่ง จะเห็นใจก็เป็นเธอซะมากกว่า จู่ ๆก็ถูกลากเข้ามาพัวพัน ชีวิตที่สงบสุขก็ถูกทำลาย พี่รู้สึกปวดใจมาก”
เพียงแต่ นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ใครสั่งให้วิกาคือน้องสาวแท้ๆของเขากันล่ะ
ชะตาลิขิตไว้แล้วว่าต้องถูกลากเข้ามาพัวพันกับการแก่งแย่งชิงดีในตระกูลสาระทา
“พี่ อะไรที่หนูควรแบกรับ หนูก็จะแบกรับ ตอนนี้หนูยังไม่แข็งแกร่งพอ แต่หนูจะพยายามทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน พี่ จากนี้ไปพี่ไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพังแล้ว”
ประยสย์ยิ้มเอ่ยว่า “พี่รู้ ตามหาเธอเจอ พี่ดีใจมากๆ อย่างน้อย นอกจากแม่ พี่ก็ยังมีน้องสาวอีกคนให้ห่วงใยแล้ว มีคนให้ห่วงใยเองก็ความสุขอย่างหนึ่ง”
“เอาล่ะ วิกา ไม่คุยกับเธอแล้ว พี่จะไปคุยกับพ่อ เธอไปทำงานเถอะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ยังมีพี่อยู่ทั้งคน เธอใช้ชีวิตกับพัฒน์อย่างมีความสุขก็พอแล้ว อ้อ ถ้าได้ ก็รีบมีหลานให้พี่สักคน พี่อยากจะเป็นลุงแล้ว”
วิกา “……”
คนที่เร่งให้เธอมีลูกกลับเป็นพี่ชายทั้งสองคนของเธอซะงั้น
ครั้งก่อนคือพี่ใหญ่ ครั้งนี้คือพี่รอง
ล้วนอยากจะเป็นคุณลุงกันแล้ว
หลังจากวางสาย ประยสย์กก็เดินไปหาพ่อที่เพิ่งกลับมาที่คฤหัสถ์เมเปิล
“พ่อ”
เขาขานเรียก
ไซม่อนหยุดฝีเท้า มองดูเขาเดินมา เห็นสีหน้าเขาผ่อนคลายอารมณ์ดี ก็รู้แล้วว่าเขาอยู่ที่คฤหัสถ์เมเปิลนั้นมีความสุขขนาดไหน
ไซม่อนปวดใจเล็กน้อย
หลังจากที่อยู่ห่างจากตระกูลสาระทา ณินเองก็มีความสุขมากๆ
ลูกชายเองก็เป็นแบบนี้
ตระกูลสาระทา……ทำให้คนเหนื่อยใจมากจริงๆ
หากตระกูลสาระทาสามารถมีบรรยากาศครอบครัวที่ดีอย่างตระกูลอริยชัยกุลได้ก็คงจะดีมากแน่ ๆ
แต่น่าเสียดาย ในตระกูลเศรษฐี น้อยมากที่จะมีบรรยากาศครอบครัวที่ดีอย่างตระกูลอริยชัยกุล อย่าว่าแต่ตระกูลเศรษฐีเลย พี่น้องในครอบครัวธรรมดาเองก็สามารถแว้งกัดกันได้เพื่อเงินทองและที่ดิน
บรรยากาศครอบครัวของตระกูลอริยชัยกุลดีมากจริงๆ
วิกามีบุญวาสนามาก จึงได้เป็นสะใภ้ของครอบครัวที่ดีอย่างตระกูลอริยชัยกุล
ไซม่อนเองก็ยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกพอใจในตัวยศพัฒน์ แน่นอน ว่าหากลูกเขยมาอยู่ฝั่งเขา ช่วยเขาอ้อนวอนให้ณินให้อภัยเขาก็จะยิ่งดีมากขึ้น
ยศพัฒน์: พ่อ ผมเชื่อฟังภรรยาผม
ไซม่อน: ……
เขาไม่สามารถโต้ตอบลูกเขยได้เลยสักนิด ใครสั่งให้ภรรยาของลูกเขยคือลูกสาวเขากันล่ะ
“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”
ไซม่อนถามเสียงเรียบ
ความสัมพันธ์ของพ่อลูกตึงเครียดมาสิบกว่าปี แม้จะตามหาวิกาเจอ ตอนที่สองพ่อลูกอยู่ด้วยกันก็ยังคงอึดอัดอยู่ดี ไม่เหมือนพ่อลูก กลับเหมือนคู่แค้นกันมากกว่า
แน่นอน ว่าพ่อลูกไม่ถูกกัน ย่อมเป็นสิ่งที่คนอื่นๆของตระกูลสาระทายินดีที่จะเห็น
“จะคุยเรื่องของพ่อกับแม่”
ไซม่อนเผยสีหน้าถมึงทึง แล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า “เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่ต้องยุ่ง”
“พ่อ ผมอายุยี่สิบสี่ ไม่ใช่เด็กแล้ว”
“พ่อจะไปเดินรอบคฤหัสถ์เมเปิลกับผมไหม?”
สีหน้าของไซม่อนไม่สู้ดีมากๆ เพียงแต่ ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยอมไปเดินรอบคฤหัสถ์เมเปิลกับลูกชาย
“ตั้งแต่ที่ผมจำความได้ แม่ผมก็เป็นบ้าแล้ว เธออยู่ดีมีสุขหรือเปล่า คงไม่ต้องให้ผมพูด พ่อรู้ดีอยู่แก่ใจ กว่าจะตามหาวิกาเจอก็ไม่ง่าย แม่ผมเองก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เธออยู่ที่นี่มีความสุขมากๆ พ่อเองก็เห็น ถ้าพ่อยังเห็นแก่แม่ ผมหวังว่าพ่อจะรีบกลับเมืองซูเพร่าเร็วๆ อย่าตื๊อแม่ผมอีก”
ไซม่อนเผยสีหน้าถมึงทึง แล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า “ประยสย์ นั่นคือภรรยาฉัน!”
ประยสย์หยุดฝีเท้า น้ำเสียงเขาเองก็ไม่สบอารมณ์ พลันแค่นยิ้มเสียงเย็น “พ่อยังจำได้อยู่เหรอว่าแม่เป็นภรรยาของพ่อ พลอยล่ะ? พ่อกับพลอยตัวติดกันเป็นตังเมมาหลายปี ตอนนี้ก็ยังสนิทสนมกัน ทำไม พ่อหวังให้เมียที่บ้านกับกิ๊กด้านนอกกลมเกลียวกันหรือไง?
“……”
ไซม่อนนอกจากเป่าหนวดถลึงตาก็เถียงอะไรไม่ออก
ประยสย์เองก็โมโหจนพูดไม่คิดว่า “พ่อให้แม่ผมอยู่ในฐานะอะไร? เห็นเธอเป็นอะไร? ตอนที่เธอเป็นบ้า พ่อกับพลอยก็ตัวติดกันเป็นตังเม พอแม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม พ่อก็อยากจะกลับมาแสดงเป็นสามีภรรยาที่รักกันดีอีกแล้วเหรอ? ทำไม อายุเยอะแล้ว หนังหน้าก็หนาตามด้วยหรือไง”
ไซม่อนง้างมือขึ้นจะตบหน้าลูกชาย ทว่าเมื่อปะทะกับสายตาเย็นชาของลูกชาย สุดท้ายเขาก็ฟาดไม่ลง
เขายังจำครั้งแรกที่ตบหน้าลูกชายได้ ลูกชายเมินเขาถึงหนึ่งปีเต็ม ไม่ยอมพูดคุยกับเขา
แม้ว่าสุดท้ายคนเป็นพ่อจะยอมก้มหัวก่อน แต่ฝ่ามือนั่นก็ยังคงเป็นหนามที่ทิ่มอยู่ในใจของพ่อลูก
เนิ่นนาน ไซม่อนลดมือลง ก่อนจะหันตัวไป ไม่อยากให้ลูกชายเห็นแววสับสนและเจ็บปวดบนสีหน้าของเขา ตอนที่เขาพูด น้ำเสียงเขาก็ยังคงเย็นเยือก ทำให้ประยสย์ฟังอารมณ์ที่แท้จริงของเขาไม่ออก
“พรุ่งนี้ นายกลับเมืองซูเพร่ากับฉัน”
ประยสย์ฟังคำพูดของพ่อ แล้วมองดูแผ่นหลังของพ่อที่จากไป มองไปเรื่อย ๆ ก็รู้สึกว่าแผ่นหลังของพ่อดูเศร้าสร้อย
เมื่อนึกถึงเรื่องของพ่อกับพลอย เขาก็สลัดความคิดแบบนั้นทิ้ง พ่อจะเศร้าได้ยังไงกัน เขามีความสุขมากต่างหาก!
เนิ่นนาน ประยสย์ก็เอาโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้น้องสาว บอกน้องสาวว่าพรุ่งนี้ไปเที่ยวกับแม่ให้สนุกก็พอ
เทวิกาก็จึงจะรู้ว่าพี่ชายโน้มน้าวพ่อสำเร็จแล้ว
เธอรู้สึกไม่สบอารมณ์ในใจเล็กน้อย
จากนั้น ยศพัฒน์ก็โทรหาเธอ บอกเธอว่าคืนนี้เขาต้องไปงานเลี้ยง ให้เธอกลับบ้านไปก่อน ไม่ต้องรอเขาที่ร้านกาแฟแล้ว
“วิกา วิกา”
เมื่อส่งกันตภณที่แค่เข้ามาซื้อขนมไม่กี่กล่องกลับไปแล้ว กนกอรก็กลับมาหาเพื่อนรัก เธอหมอบลงบนเคาน์เตอร์คิดเงิน แล้วมองซ้ายมองขวา ราวกับว่ากลัวคนอื่นได้ยินที่เธอพูดยังไงอย่างงั้น
เทวิกาสลัดเรื่องหงุดหงิดใจทิ้ง แล้วถามอย่างขบขันว่า “นึกรายการสนุกหรือมุกตลกอะไรออกอีกล่ะ?”
“วิกา เธอเคยรู้สึกไหมว่าเธอแต่งงานชุ่ย ๆแบบนี้ แล้วมีเรื่องน่าเสียดายเยอะมาก? อย่างเช่น เธอยังไม่เคยได้สนุกกับชีวิตวัยรุ่นอย่างเต็มที่เลย ก็เดินเข้าไปในป้อมปราการแล้ว”
กนกอรตาลุกวาว เทวิกาเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ ก็รู้แล้วว่าเพื่อนรักอยากจะพาเธอไปทำเรื่องบ้าๆ
แต่ก่อน ทั้งคู่ก็เคยปิดบังคนในบ้านไปทำเรื่องบ้าบอไม่น้อย
“เมื่อกี้ได้ยินหนุ่มหล่อมู่เฉินพูดถึงคลับรักนะ เธอเคยได้ยินไหม? คลับนี้มีหนุ่มหล่อหุ่นล่ำมากมายเลยล่ะ พวกผู้หญิงรวยๆขี้เหงาชอบไปคลับรักนะที่สุดเลย เธอเข้าใจดีอยู่แล้ว”
กนกอรขยิบตาใส่เทวิกา แล้วพูดเสียงเบาว่า “อันที่จริงก็คือโฮสต์คลับนี่แหละ ฉันคิดว่าพรุ่งนี้เราจะเดินทางไปพักผ่อนกัน ไม่ต้องมาที่ร้าน สามีเธอก็ไปงานเลี้ยงอีก พวกผู้ใหญ่ก็อยู่ในบ้าน เพราะฉะนั้น เราสองคนแอบไปเปิดโลกที่คลับรักนะดูไหม?”
