รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 303 วันหยุดพักผ่อน
“อาบน้ำแปรงฟันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม？”
เขาไม่ได้พูดคำชมออกมา
“อืม”
“ถ้างั้นก็ไปกัน ไปกินอาหารข้างล่างกัน”
นฤเบศวร์หันหน้าแล้วเดินออกไป เมื่อเดินไปได้สองก้าวก็ได้หันหน้ากลับมาพูดกับเธออีกครั้งว่า： “เป็นอาหารทะเลที่เธอชอบกิน”
กนกอรเดินตามไม่ทันฝีเท้าของเขา “กินอาหารทะเลแต่เช้าเลยเหรอ？”
“ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้า ไม่ถือว่าเช้ามากแล้ว”
“ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะนอนถึงตอนนี้！”
กนกอรร้องเสียงต่ำออกมา โทรศัพท์ของเธอยังทิ้งไว้ที่ร้านกาแฟอยู่เลย จึงไม่มีนาฬิกาปลุกเธอให้ตื่น
“แบตบอส”
“คุณได้ยินเสียงฮู้ๆ ไหม？หรือว่าเสียงเหมือนคลื่นทะเลไหมสัญญาณ”
กนกอรได้ยินมัน และเธอสงสัยว่าตัวเองอาจหูแว่วไป
จำได้ว่าเมื่อคืนนฤเบศวร์พาเธอว่าที่คฤหาสน์ส่วนตัวของเขา และบริเวณรอบๆ ก็ไม่มีทะเล
ไม่ได้อยู่ในทะเล แต่เธอได้ยินเสียงคลื่น ถ้าไม่ใช่เพราะหูแว่ว ก็แสดงว่าต้องเป็นเพราะเธอนอนหลับตื่นขึ้นมาก็มีหูตาลม
“ตอนนี้พวกเราอยู่ในเกาะส่วนตัวของตระกูลอริยชัยกุล”
กนกอรรู้สึกตกตะลึงมาก
จากนั้นเธอเดินกลับไปที่เดิม และในขณะที่เดินได้พูดไปด้วยว่า： “ต้องเป็นวิธีตื่นนอนของฉันเกิดความผิดพลาดขึ้นมาแน่เลย เป็นไปได้ยังไงที่จะอยู่บนเกาะ”
นฤเบศวร์หัวเราะออกมาแล้วดึงเธอกลับ จากนั้นดึงเธอลงไปชั้นล่าง แล้วอธิบายออกมาว่า： “เคยพูดไปแล้วหนิ่ว่าวันหยุดนี้จะพาคุณมาเที่ยวที่ทะเล เกาะส่วนตัวของตระกูลอริยชัยกุล วิวทิวทัศน์ถือว่าใช้ได้เลย เป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับมาพักผ่อน”
“เช้านี้เห็นคุณหลับสนิท ผมเลยอุ้มคุณออกมาจากบ้าน และมาพักผ่อนที่นี่กับพวกเขา”
กนกอร： “……”
“วิธีตื่นนอนอะไรที่ว่าไม่ถูกต้องเหรอ คุณยังมีวิธีตื่นนอนอีกเท่าไหร่เหรอ？”
ในขณะที่นฤเบศวร์พูดอยู่นั้นได้หัวเราะออกมาด้วย
เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง กนกอรเห็นเพื่อนร่วมทุกข์เมื่อคืนอีกสองคน
มิลินท์เห็นกนกอรที่ใส่กระโปรงอยู่ จึงได้ผิวปากออกมา แต่ถูกกษิดิมองมาด้วยสายตาที่น่ากลัว เธอรีบผิวปากใส่กษิดิสามสี่ครั้ง ทำให้กษิดิอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ตามเพลนที่ยศพัฒน์วางไว้ จะพาเหล่าบรรดาผู้ใหญ่มาพักผ่อนที่นี่ด้วย
และบรรดาผู้ใหญ่ทุกคนก็ออกมากับพวกเขาพร้อมกัน แต่พวกเขาก็รู้หน้าที่ดีเลยไม่ได้เข้ามาพักคฤหาสน์วิวทะเลนี้ด้วยกัน แต่กลับพักห่างจากหนุ่มสาวพวกนี้
บนเกาะได้สร้างคฤหาสน์วิวทะเลใช้สำหรับพักผ่อนไว้หลายหลัง นอกจากคฤหาสน์วิวทะเลแล้ว ยังมีสนามบินเล็กๆ ห้างร้าน สวนสาธารณะเป็นต้น พูดได้คำเดียว ก็คือเหมือนเมืองหลวงย่อส่วนลงมาแบบนั้นเลย
ผู้คนบนเกาะ ต่างเป็นคนงานของตระกูลอริยชัยกุล อาศัยอยู่ที่นี่เพื่อช่วยดูแลทิวทัศน์สวยงามนี้ของตระกูลอริยชัยกุลไว้ อีกทั้งยังสร้างเป็นเกาะที่ใช้สำหรับพักผ่อนโดยเฉพาะอีกด้วย
ทุกเดือน เกาะนี้จะเปิดโอกาสให้คนข้างนอกเข้ามาท่องเที่ยวได้ห้าวัน ในระหว่างที่เปิดให้ท่องเที่ยวห้าวันนี้ ขอแค่คนที่มีเงินสามารถนั่งเรือหรือนั่งเครื่องบินมาที่นี่ได้ ก็สามารถมาพักผ่อนที่นี่ได้ห้าวันอย่างสุขสบาย
ที่ทำแบบนี้เพราะเป็นการสร้างรายได้ให้กับคนงานที่ทำธุรกิจสินค้าทะเลต่างๆ บนเกาะได้มีรายได้ และขับเคลื่อนเศรษฐกิจของบนเกาะอีกด้วย
พี่ท่องเที่ยวพักผ่อนแห่งนี้ของตระกูลอริยชัยกุล มีชื่อเสียงมากในเมืองแอคเซสซ์ บรรดาบุคคลที่ร่ำรวยเหล่านั้นต่างต่อแถวเพื่อต้องการมาเกาะนี้กัน คนงานไม่ต้องเป็นกังวลเลยว่าสินค้าทะเลต่างๆ จะขายไม่ออก
หลังกินอาหารเสร็จ ในที่สุดกนกอรก็สามารถพูดคุยกับเพื่อนร่วมทุกข์อีกสองคนของเธอได้
หญิงสาวทั้งสามคนนั่งอยู่บนโคดหินริมทะเล มองไปทะเลข้างหน้า
คลื่นทะเลใหญ่มาก เสียงดังฮู้ๆๆ
คลื่นทะเลซัดเข้าหาฝั่งอย่างเป็นจังหว่ะ
“วิกา เธอเป็นอะไรไหม？ผู้ชายของเธอคนนั้นโมโหโกรธจนจะจัดการเธอไปหรือเปล่า？”
กนกอรแตะตัวเพื่อน ถามออกมาอย่างอยากรู้
เทวิกพูดกับเธอว่า： “เธอยังมีหน้ามาถามอีก เป็นเพราะความขี้โม้ของเธอ ถึงทำให้นฤเบศวร์เกิดความสงสัย ทำให้พวกเราถูกจับได้ไปด้วย”
“โชคดีที่ประจำเดือนฉันมา ไม่งั้นวันนี้ฉันคงลงมาจากเตียงไม่ได้”
เทวิกานึกถึงเรื่องเมื่อคืนยังตกใจไม่หายเลย
ตอนที่ยศพัฒน์หาเธอเจอ ใบหน้าบูดเบี้ยวนั้นทำให้เมื่อคืนตอนเธอนอนหลับแล้วยังฝันร้ายตลอดเวลา น่ากลัวจริงๆ
ริมฝีปากแดงของเธอก็ได้รับโทษด้วย ถูกเขาบดขยี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
จนกระทั่งเธอร้องขอความช่วยเหลือ รับปากว่าหลังจากนี้จะไม่เหยียบเท้าเข้าไปที่คลับ รักนะอีก และปลอบใจเขาไปสักพัก ทำทุกวิถีทางและแสดงความรักออกมาอย่างเต็มที่ ถึงจะปลอบใจเขาไว้ได้
“เมื่อคืนนฤเบศวร์ก็โมโหเหมือนกัน ฉันกลัวมาก โชคดี ที่เขายังถือว่าเป็นสุภาพบุรุษอยู่ ไม่ได้ทำอะไรฉัน แค่ไม่ยอมรับ บอกว่าจำเงื่อนไขสัญญาระหว่างฉันกับเขาไม่ได้ วิกา ปากเธอแม่นมากเลย คำพูดที่เธอเคยพูดไว้เมื่อก่อน ตอนนี้ เสมือน กลายเป็นความจริงทุกอย่างแล้ว”
กนกอรพูดออกมายังเป็นกังวลว่า： “ฉันก็แค่ต้องการคืนหนี้บุญคุณเขาเท่านั้น ไม่เคยคิดจะใช้ชีวิตกับเขาทั้งชีวิตเลย”
เทวิกาพูดออกมาว่า： “นี่คือกฎแห่งความจริงของการพัฒนาโครงเรื่อง นิยายของพวกเราต่างเขียนกันแบบนี้ ผู้อ่านก็ชอบดูพวกเธอตบปากตัวเอง”
กนกอร： “……”
“เปรมาทำให้เขาเสียใจ ถ้าเขาหมดใจต่อเปรมาเมื่อไหร่ ก็จะรั้งเธอไว้ไม่ยอมปล่อย”
ส่วนเทวิกากลับดีใจที่จะได้เห็นเพื่อนรักตบหน้าตัวเอง
ใครให้เพื่อนรักดูเธอตบหน้าตัวเองก่อนหล่ะ
เพื่อนรักกัน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน
ตบหน้าก็ต้องโดนตบเหมือนกัน！
“อีกสองสามวัน ฉันจะลองเอ่ยปากขอหย่ากับเขาดู หลายวันนี้ ในใจเขาอาจว้าวุ่นอยู่ ฉันไม่อยากไปแตะต้องเดี๋ยวซวยไปด้วย”
เทวิกหัวเราะเคอๆ สองครั้งออกมา “เขาไม่ยอมหย่ากับเธอหรอก เหมือนฉันตอนนั้นไง ยศพัฒน์ยอมหย่าไหม？”
“วิกา เธอไม่ให้ความหวังฉันแม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ？”
“ฉันให้เธอเตรียมใจไว้ก่อน”
“กระต่ายที่ฉันเลี้ยงรสชาติใช้ได้เลย วิกา ฉันทดลองของมาแล้ว”
มิลินท์ที่ไม่พูดอะไรเลยจู่ๆ ก็พูดเสียงหวานออกมา
เทวิกามองไปที่เธอ
ส่วนกนกอรกลับมีสีหน้างุนงง จึงพูดกับมิลินท์ออกมาว่า： “เธอกินกระต่ายด้วยเหรอ？ทำไมไม่เรียกฉันด้วย คือกระต่ายน้ำแดงหรือย่างกระต่ายอะไร？”
มิลินท์เลียปากตัวเอง แล้วพูดขึ้นว่า： “มีทั้งสองรสชาติมั้ง ถือว่ารสชาติดีก็แล้วกัน กนกอร นี่คือกระต่ายที่ฉันเลี้ยงเองให้เธอกินไม่ได้”
กนกอรพูดบ่นออกมา： “ถึงแม้พวกเราจะเพิ่งรู้จักกันแต่พวกเราก็เหมือนรู้จักกันมานานแล้ว เธอนี่ช่างขี้เหนียวจริงๆ เลย แค่กระต่ายตัวเดียว แบ่งฉันกินหน่อย ก็ไม่ยอม ฉันซื้อกลับมาให้เธอเลี้ยงสามสีตัวก็ได้”
เทวิกาหัวเราะเสียงดังออกมา； “กนกอร กระต่ายในปากของลินท์คือกษิดิ คุณชายรองของตระกูลอริยชัยกุลน้องชายของสามีฉันเอง เธอจะกินเขาเหรอ？”
กนกอรพูดไม่ออก
“……คุณชายรองตระกูลอริยชัยกุลกลายเป็นกระต่ายได้ยังไง！”
และทำให้เธอคิดว่ามิลินท์ขี้เหนียวไม่ยอมเลี้ยงเธอกินเนื้อกระต่ายอีก
“มันเป็นสรรพนามเรียกของคู่รักเค้า”
เทวิกาถูกเพื่อนทำให้หัวเราะจนปวดท้องไปหมด
เมื่อกนกอรเข้าใจทุกอย่างแล้ว ได้ดึงไหล่ของมิลินท์เข้ามากอด ถามออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า： “เธอพูดซิเธอทดลองอะไรออกมาเหรอ？”
ใบหน้าของมิลินท์แดงก่ำ
“วิกาเข้าใจทันที”
เธอดึงมือของกนกอรออก แล้วลงมาจากโคดหิน ทิ้งคำพูดไว้ว่า： “เมื่อคืนกินอิ่มเกินไป ต้องกลับไปนอนต่ออีกหน่อย พวกเธอสองคนถ้ามีโปรแกรมอะไร ไม่ต้องเรียกฉันนะ”
กนกอรมองแผ่นหลังที่ไปไกลของมิลินท์ แตะตัวเพื่อนรัก แล้วถามออกมาว่า： “เธอทดลองอะไรออกมากันแน่เหรอ？”
เทวิกาหน้าแดง “เธอรวบรวมคำพูดของเค้าแล้ว ก็คิดไม่ออกเหรอ？เธอดูนิยายไปมากขนาดนั้นถือว่าดูไปโดยเปล่าประโยชน์จริงๆ”
“คุณปู่คุณย่าฉันตกปลาอยู่ทางโน้น ฉันขอไปดูก่อนนะ”
กลัวจะถูกเพื่อนรักถามต่อไปอีก เทวิกาลงมาจากโคดหิน ทิ้งกนกอรไว้ แล้ววิ่งหนีไปก่อน
กนกอร： “……”
เธอตรึกตรองดูสักครู่ ในที่สุดก็เข้าใจ จึงบ่นพึมพำออกมาว่า： “ก็แค่ทองลองออกมาว่าคุณชายรองของตระกูลอริยชัยกุลยังไร้เดียงสาอยู่ พูดออกมาตามตรงก็ได้ไม่ใช่เหรอ？”
