รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 307 ทำตัวเหมือนคุณผู้หญิงเจ้าของบ้าน
ประยสย์สีหน้าดำดิ่งลง： “เธออย่าเอาผู้อ่านมาเป็นข้ออ้าง และอย่าทำให้ลูกหลานเขาต้องเสียคน ถึงแม้เธอจะเขียนนิยาย ก็ต้องเขียนแต่พลังด้านบวก อย่าทำให้จิตใจที่ใสบริสุทธิ์ของผู้อ่านต้องเปรอะเปื้อน”
เทวิกาบ่นพึมพำเสียงเบา
“วิกา เธอบ่นอะไร？”
“ฉันกำลังพูดว่าพี่ชายของฉันทัศนคติดีทั้งสามด้านดีมาก ผู้หญิงคนไหนได้ไปเป็นแฟนต้องโชคดีมากแน่ๆ”
ประยสย์： “……”
“พี่ ฉันรับปากกับพี่ ฉันจะไม่ไปสถานที่แบบนั้นอีกในอนาคต ต่อไปจะทำอะไรก็จะคำนึงถึงตระกูลอริยชัยกุลกับตระกูลสาระทาก่อน”
ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของยศพัฒน์ และได้ประกาศออกมาอย่างเป็นทางการแล้ว ทุกคนในเมืองแอคเซสซ์ ต่างรู้เรื่องนี้กันหมด
ตำแหน่งหน้าที่การงานของยศพัฒน์ตอนนี้ ทุกการกระทำของคุณนายน้อยอริยชัยกุลหากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น เมื่อถูกคนจับได้ แล้วส่งข่าวไปให้นักข่าว จะส่งกระทบต่อยศพัฒน์ได้ และพลอยทำให้เธอเสียชื่อเสียงไปด้วย
เขาทำอะไรก็จะคำนึงเธอตลอด เวลาเธอทำอะไรก็ควรคำนึงถึงเขาด้วย
เทวิกาถูกพี่ชายสั่งสอนไปหนึ่งฉาก ถึงรู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเธอทำไปเมื่อคืนเป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้องเลย
ก่อนหน้านี้ เธอยังรู้สึกเสียดาย รู้สึกว่ายังไม่ทันได้เปิดโลกทัศน์ให้กว้างเลยก็ถูกจับได้เสียก่อน
ประยสย์ถอนหายใจออกมา “วิกา ถ้าหากเป็นไปได้ พี่ก็อยากตามใจเธอ เธออยากทำอะไรก็ให้เธอทำ แต่ว่า พวกเรามีหลายเรื่องที่ไม่สามารถทำตามอำเภอใจได้”
“พี่ ฉันสำนึกผิดแล้ว”
“ยศพัฒน์ไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม？ถ้าเขากล้าทำอะไรเธอแม้แต่ปลายผม เธอบอกพี่ได้เลยนะ” หลังจากสั่งสอนน้องสาวเสร็จ เมื่อมาคิดได้ ประยสย์ก็กลัวว่าน้องสาวตัวเองจะถูกน้องเขยสั่งสอนอีก
เขารู้สึกว่าถึงแม้น้องสาวของเขาจะทำผิด ก็ควรเป็นคนในครอบครัวฝ่ายหญิงมาอบรมสั่งสอน ถ้ายศพัฒน์กล้าสั่งสอนน้องสาวของเขา นั่นถือเป็นความรุนแรงในครอบครัว！
ถึงแม้ เขาจะรู้ว่ายศพัฒน์ไม่มีทางทำความรุนแรงในครอบครัว และยิ่งไม่มีทางทำร้ายแม้แต่ปลายผมของน้องสาวเขาอยู่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามมันออกมา คิดในใจว่าถ้าหากยศพัฒน์ทำร้ายร่างกายของน้องสาวจริงๆ เขาจะได้มีข้ออ้างรับน้องสาวกลับตระกูลสาระทา
แต่งงานได้ก็หย่าร้างกันได้ น้องสาวของเขาไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีคนเอา！
เทวิการีบพูดขึ้นว่า： “พี่ ยศพัฒน์ดีกับฉันมาก เขาไม่มีทางทำอะไรแม้แต่เส้นผมเส้นเดียวของฉันก็ไม่มีทางทำเด็ดขาด ผมของฉันร่วงเองหมด เวลาสระผมยิ่งร่วงเยอะ สรุปง่ายๆ คือ ที่ผมฉันร่วงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับยศพัฒน์เลย”
ประยสย์： “……ใช้ความคิดเยอะเกินไป ผมยิ่งร่วง เธอต้องบำรุงตัวเองดีๆ พอแล้ว เธอเอาโทรศัพท์ให้ยศพัฒน์ ยศพัฒน์โทรหาพี่ต้องมีธุระอะไรแน่”
“พี่รู้ว่าเขาหาพี่เพราะมีธุระ แล้วทำไมพี่ต้องด่าฉันด้วย”
เทวิกาบ่นพึมพำ แล้วคืนโทรศัพท์ให้ยศพัฒน์
ยศพัฒน์พูดเสียงต่ำออกมาว่า： “พี่ พี่ลองไปตรวจสอบดูผู้ชายของบ้านพี่ได้มีชู้รักอยู่ข้างนอกไหม”
เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพ่อตากับพลอยที่กำลังคบหากัน พลอยก็คือชู้รักของพ่อตานั่นเอง เขาจึงพูดเสริมขึ้นว่า： “นอกจากคุณพ่อนะ”
“ยศพัฒน์ ผมไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ควบคุมเทวิกาให้ดี อย่าตามใจเธอมากเกินไป อย่าตามใจจนเธอเสียผู้เสียคน หากมีอะไรผิดพลาดอีก คุณก็ต้องไปสะสางปัญหาอีก”
“ผมถึงบ้านแล้ว พวกคุณเล่นให้สนุกเถอะ ดูแลคุณแม่ให้ดี อืม ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้ก่อนนะ”
ประยสย์พูดจบก็วางสายลงทันที
ยศพัฒน์มองโทรศัพท์ไปสักพัก แล้วกอดภรรยาไว้แน่น
สถานการณ์ในเมืองซูเพร่าค่อนข้างตึงเครียด
เมื่อประยสย์กลับไปถึงเมืองซูเพร่า พูดคุยแต่เรื่องในครอบครัวกับพวกเขาทางโทรศัพท์
ไม่ว่ายังไง ประยสย์เข้าใจความหมายของเขา เขาเองก็เข้าใจความหมายของประยสย์
ก็แค่สงสารภรรยาที่ต้องเผชิญกับเรื่องที่โหดร้ายอีกมากมายในอนาคต
ทุกคนที่มาถึงโลกนี้ ต่างก็ต้องโลดแล่นใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์ ลิ้มลองรสชาติทั้งเปรี้ยวหวานขมเผ็ด รักโลภโกรธหลงกันทั้งนั้น
“ที่รัก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต คุณไปที่ไหน ผมก็จะซัพพอร์ตคุณทุกอย่าง”
ยศพัฒน์พูดเสียงต่ำและอ่อนโยนออกมาว่า： “ผมไม่มีทางปล่อยคุณให้ไปเผชิญคนเดียวหรอก”
“ที่รัก ขอบคุณมาก โชคดีที่มีคุณ！”
เทวิกากอดเขากลับอย่างซาบซึ้งใจ
เมื่อประยสย์คุยโทรศัพท์กับน้องเขยเสร็จ ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที เขาเดินตามหลังผู้ใหญ่ ที่ถูกรายล้อมด้วยบอดี้การ์ด จากนั้นเดินเข้าไปในคฤหาสน์
เครื่องบินส่วนตัวของพวกเขาจอดไว้ในสนามบินเล็กของครอบครัว
“ไซม่อน”
วันนี้พลอยใส่ชุดแดงทั้งชุด เหมือนดั่งกองไฟแผดเผาเข้ามา
“คุณลุง คุณป้า”
พลอยเดินมาอยู่ตรงหน้าประยสย์ ยิ้มแล้วเรียกคุณย่าชนิศากับสามีออกมา
“คุณมาที่นี่ได้ยังไง？”
เสียงไซม่อนเรียบเฉย ฟังอารมณ์เขาไม่ออก
พลอยควงแขนไซม่อนไว้อย่างสนิทสนม แล้วเดินเข้าไปข้างในกับไซม่อน ใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วพูดขึ้นว่า： “รู้ว่าคุณจะกลับมาวันนี้ ฉันเลยไม่ไปทำอะไรเลย อยู่บ้านเพื่อรอคุณกลับมาอย่างเดียว”
เธอทำตัวเหมือนบ้านตระกูลสาระทาเป็นบ้านเธอ โดยไม่แบ่งแยกเลย
ประยสย์ที่อยู่ข้างหลังเมื่อเห็นพลอยเหมือนดังกองไฟเผาใส่พ่อของเขาอยู่ สีหน้าของเขายิ่งเย็นชาขึ้นไปอีก
แถมด่าพ่อในใจแล้วรอบหนึ่ง ตอนอยู่เมืองแอคเซสซ์ เมื่อเห็นแม่ของเขาได้สติ ยังแสดงท่าทางเหมือนยังรักแม่ของเขาอยู่เลย และตอแยแม่เขาอีก
แต่เมื่อกลับมาถึงเมืองซูเพร่า ก็มาจู๋จี๋รักใคร่กับพลอยทันที
ไม่ยอมสละธงแดงในบ้านทิ้ง และในขณะเดียวกันก็ไม่ยอมปล่อยให้ธงข้างนอกได้ใช้ชีวิตอย่างมีสีสัน โลภเกินไปหรือเปล่า!
แม่ของเขาไม่อยากคืนดีกับพ่อ ต้องการหย่าร้าง เรื่องนี้จะมาโทษแม่ของเขาไม่ได้
เพราะไม่ว่ายังไง พวกเขาสองพี่น้องก็เห็นด้วยกับเรื่องที่พ่อแม่จะหย่าร้างกันอยู่แล้ว
เมื่ออยู่ห่างจากคนของตระกูลสาระทา แม่ของเขาใช้ชีวิตอย่างผ่อนคลาย และมีความสุข
ประยสย์หวังว่าพ่อของเขาจะมีความเห็นใจ ยอมปล่อยแม่ของเขาไป ปล่อยให้แม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองแอคเซสซ์
“ไซม่อน”
น้ำเสียงของพลอยมีความออดอ้อนอยู่เล็กน้อย และถามออกมาว่า： “ไหนว่าตามหาวิกาเจอแล้ว？คนไหนคือวิกาเหรอ？รีบแนะนำให้พวกเราหน่อย”
ไซม่อนตอบออกมาว่า： “วิกายังไม่ได้กลับมา ตอนนี้อยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ ต้องให้เวลาเธอหน่อย รอให้เธอกลับมาก่อน ค่อยแนะนำให้พวกคุณรู้จักกัน คิดว่า พวกคุณคงสามารถเข้ากันได้ดี”
ประยสย์ฟังคำพูดบ้าๆ ของพ่ออยู่ เริ่มอยากด่าพ่อขึ้นมาอีกครั้ง
ยังคิดคาดหวังให้วิกากับพลอยเข้ากันได้อีกเหรอ นี่ไม่ใช่เป็นการส่งสัญญาณว่าเขากับพลอยจะใช้ชีวิตด้วยกันในอนาคตหรอกเหรอ？
พลอยมีความทะเยอทะยานสูง หลายปีมานี้ ไม่ว่าทั้งในที่ลับหรือที่แจ้งต่างหาเรื่องเขามาโดยตลอด แต่พ่อของเขากลับพูดแบบนี้ออกมาได้
ระหว่างที่อยู่ในเมืองแอคเซสซ์ ไซม่อนกับลูกถึงแม้จะไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนพ่อลูกปรกติ แต่ก็ดีกว่าตอนอยู่เมืองซูเพร่า เพราะอย่างน้อยเวลาที่เจอหน้ากันก็สามารถพูดจาดีๆ กันได้ ไม่ถึงกับต้องตบโต๊ะตบเก้าอี้กัน
เมื่อกลับมาถึงเมืองซูเพร่า ขนาดยังไม่ได้เดินเข้าประตูบ้านเลย แค่เห็นหน้าพลอย ก็สามารถทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนพ่อลูกกลับไปอยู่ในจุดเยือกแข็งทันทีอีกครั้ง
เมื่อได้ยินคำพูดของไซม่อน พลอยยิ้มออกมาอย่างดีใจ และแสดงท่าทีรู้กาลเทศะออกมาทันที และพูดออกมาว่า： “วิกาเป็นลูกของคุณ ฉันต้องเข้ากับเธอได้ดีแน่นอนอยู่แล้ว อายุของพวกเราก็ห่างกันไม่มากนัก ไม่มีช่องว่างระหว่างวัย คุยเรื่องเดียวกันได้อยู่แล้ว”
“ใช่ไง ครั้งนี้วิกาไม่กลับมาพร้อมกับพวกคุณ คุณก็ไม่พูดกับฉันก่อน ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้วิกามากมาย และได้สั่งให้แม่ครัวทำกับข้าวไว้หลายอย่าง ตอนนี้ฉันก็เหนื่อยเปล่าสินะ”
“อาหารที่ทำเสร็จแล้วผมกินไม่ได้เหรอ？”
ไซม่อนถามกลับเธอออกมา
เธอรีบยิ้มออกมา เอาศีรษะไปพิงไว้ที่ไหล่เขา แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันชอบทำกับข้าวให้คุณกินเองมากกว่า ของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ต้อนรับวิกา คุณช่วยเธอเก็บไว้ก่อนหรือเก็บไว้ห้องเธอก็ได้？ห้องนอนของเธอฉันได้ให้คนเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว”
ท่าทางของเธอราวกับเป็นคุณนายหญิงของตระกูลสาระทายังไงอย่างนั้นเลย
