รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 320 มุกห้าล้าน
“คุณกินอันนี้เหรอ？”
เห็นกนกอรเปิดกล่องข้าวที่กินหมดก็ทิ้งออกมา มีเนื้อเล็กน้อย มีผักเล็กน้อย ง่ายดายมาก มองดูแล้วก็ไม่อร่อย ทำให้เปรมาอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
ไม่ว่ายังไงก็เป็นถึงคุณหญิงใหญ่ของตระกูลเดชอุป ทำไมถึงกินแย่ขนาดนี้！
กนกอรกินไปด้วยตอบกลับออกมาด้วย： “กินอันนี้แหละทำไมเหรอ？”
เธอเงยหน้าขึ้นมองเปรมา “ฉันเทียบกับคุณเปรมาไม่ได้หรอก ที่ได้กินอาหารชั้นเลิศทุกวัน”
เปรมาแม้มปาก แล้วพูดขึ้นว่า： “นฤเบศวร์ไม่ได้ให้เงินคุณใช้เหรอ？ฉันเห็นร้านคุณก็ขายดีมาก ไม่รู้จักกินอาหารดีหน่อยเหรอ？เป็นถึงคุณหญิงใหญ่ของตระกูลเดชอุป แต่กลับกินอาหารแย่ขนาดนี้ ถ้าข่าวแพร่ออกไปขายขี้หน้านฤเบศวร์หมด”
“กนกอร เธอกับนฤเบศวร์ไม่คู่ควรเลย”
กนกอรสวนเธอกลับไปว่า： “คุณกับบอสอันธพาลเหมาะสมกัน แต่คุณไม่ได้แต่งงานกับเขา ได้แต่มองดูฉันที่ได้ตำแหน่งคุณหญิงใหญ่ของตระกูลเดชอุปไปครอบครอง”
เปรมาสะอึกทันที
กนกอรเหมือนกันกับเทวิกา สามารถเอาชนะเธอได้อย่างเด็ดขาดทุกครั้ง
พวกเธอสองคนเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอ
คนหนึ่งแย่งยศพัฒน์ที่เธอชอบไป อีกคนก็แย่งนฤเบศวร์ที่ชอบเธอไป
“บอสอันธพาล？”
เปรมาสังเกตถึงสรรพนามที่กนกอรเรียกนฤเบศวร์
ขมวดคิ้วอย่างสง่างาม แล้วพูดกับกนกอรว่า： “คุณตั้งฉายาให้นฤเบศวร์ไปเรื่อยได้ยังไง？คุณเป็นภรรยาของเขา ต้องปกป้องชื่อเสียงเขา ฐานะเขา”
“ชื่อเสียงและฐานะของคนคนหนึ่งต้องรักษาปกป้องด้วยเจ้าตัวเอง ถ้าเขาทำได้ไม่ดี ใครก็ช่วยปกป้องชื่อเสียงเขาไม่ได้ ถ้าทำได้ดี
ใครก็ทำลายชื่อเสียงเขาไม่ได้ สายตาของทุกคนต่างสว่างกันทั้งนั้น”
ชะงักไปสักพัก กนกอรพูดขึ้นว่า： “บอสอันธพาลเหลือชื่อเสียงอะไรอีก？เป็นเพราะคุณทำให้ชื่อเสียงของเขา เสียหายไปทั้งเมืองแล้ว ทุกคนต่างพูดกันว่าเขาคือกุ้งหัวโต เป็นคนเซ่อที่มีเงินเยอะ มีแต่ฉันนี่แหละที่เป็นจิตใจดี ไม่อยากให้เขาต้องโสดไปตลอดชีวิต และเป็นผู้หญิงใจกว้างจนสามารถให้เรือจอดเทียบได้ ถึงยอมแต่งงานกับเขา”
“มิฉะนั้นชื่อเสียงของเขาที่เสียป่นปี้ไปทั้งเมืองแบบนี้ ใครจะไปยอมแต่งงานกับเขา？”
เปรมาตอบออกมาอัตโนมัติ： “ฉันยอมแต่งงานกับเขา”
“เคอๆ ถึงแม้เขาจะเป็นคนเซ่อที่มีเงินเยอะ แต่ก็ไม่อยากมีหญ้าขึ้นบนหัว ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิง ก็ไม่ชอบถูกสวมเขากันทั้งนั้น”
สีหน้าของเปรมาดำดิ่ง กัดฟันแน่น และถามเสียงต่ำออกมาว่า： “เทวิกาเป็นคนพูดเหรอ？”
“บอสอันธพาลเป็นคนบอกฉันเอง คืนที่คุณทำร้ายจิตใจเขาวันนั้น เขาได้วิ่งไปกระดกหน้าผาที่ชายหาด และฉันเป็นคนช่วยเขากลับมาเอง”
นฤเบศวร์：……เคยพูดไปแล้ว ผมไม่ได้ไปกระโดดหน้าผา ผมแค่ไปสงบจิตใจเท่านั้นเอง！
เมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเปรมาใสขึ้นมาทันที “นฤเบศวร์ไปกระโดดหน้าผาเพื่อฉันเหรอ”
กนกอรเงยหน้าขึ้นมองเธอ จากนั้นกินข้าวกล่องของเธอต่อเปรมาเห็นเธอกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่รู้เพราะหิวหรือถูกยั่วยวน อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ เลยอดไม่ได้ที่จะด่ากนกอรในใจว่า พูดคุยกับเธออยู่ ยังห่วงแต่เรื่องกินอีก
“คุณเปรมา คุณรีบพูดสาเหตุที่คุณมาหาฉันเถอะ อย่ามัวแต่นั่งรบกวนกระทบการกินอาหารของฉันอยู่เลย”
“ฉันเห็นคุณกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้มีผลกระทบอะไรเลย”
“ใครบอก ปรกติฉันกินข้าวกล่องได้สามชุด ตอนนี้คุณอยู่ที่นี่ ฉันกินได้แค่หนึ่งกล่อง ถูกกระทบเยอะมาก ถ้าคุณ
มาหาฉันทุกวัน
ฉันคงไปถ่ายโฆษณาลดความอ้วนได้แล้ว ถ้าให้คนอ้วนกินข้าวต่อหน้าคุณ รับรองลดความอ้วนสำเร็จแน่นอน”
เทวิกาแอบยิ้ม เมื่อได้ยินเพื่อนสนิทด่าคนโดยไม่ได้ใช้คำหยาบเลย
เปรมาถูกนฤเบศวร์ตามใจจนเสียนิสัย ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ถ้าหากทะเลาะกันจริงๆ แม้แต่เธอก็ทะเลาะแพ้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกนกอรเลย
เปรมาได้ยินแบบนั้นสีหน้าดำดิ่งขึ้นมาอีกครั้ง
ผ่านไปสักพัก เธอถึงระงับความโกรธได้ จากนั้นหยิบเช็กออกมาจากกระเป๋าใบหนึ่งที่เตรียมไว้ก่อนแล้ว แล้วยื่นเช็กใบหน้าไปไว้ตรงหน้ากนกอร
กนกอรหยิบขึ้นมาดู มีแค่ห้าแสน
เธอวางมันคืน ดันเช็กไปให้เปรมา แล้วพูดขึ้นว่า： “คุณเปรมา ฉันไม่ขาดเงิน”
เปรมาเองก็ไม่ได้พูดว่าให้เงินเธอเพราะอะไร เห็นเธอดันเช็กคืนกลับมา เปรมาได้หยิบเช็กอีกใบออกมาจากกระเป๋าอีกครั้ง แล้ววางมันไว้ด้วยกัน จากนั้นดันไปไว้ตรงหน้ากนกอรอีกครั้ง
เมื่อกนกอรกินข้าวกล่องจนหมด ได้ถามเพื่อนสนิทออกมาว่า： “วิกา น้ำซุปของฉันหล่ะ”
“อยู่นี่”
เทวิการีบเอาน้ำซุปมาให้เธอ มองเช็กสองใบนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น ใบหนึ่งห้าแสน อีกใบหนึ่งหนึ่งล้าน
เธอได้เหลือบไปมองเปรมา สีหน้าเปรมบึ้งตึง ท่าทางเหมือนไม่อยากสนใจเธอ
“คุณเปรมาช่วงนี้การเงินคงไม่ค่อยคล่องสินะ”
เทวิกาพูดประชดออกมา
เปรมาสีหน้าบึ้งตึงและไม่พูดอะไรต่อ เธอพูดสู้เทวิกาไม่ได้ ครั้งก่อนก็ถูกเทวิกายั่วโมโหจนเกือบกระอักเลือดออกมา
เธอเคยมีบทเรียนแล้ว เธอเลยไม่พูดกับเทวิกา เพราะเดี๋ยวจะทำให้เธอโกรธได้
“ก็ถูก ธุรกิจย้ายมาในประเทศจนหมด แต่กลับไม่ดีขึ้นเลย ต้นทุนเก่าก็เกือบจะใช้หมดแล้ว เงินในมือไม่คล่องก็เป็นเรื่องปรกติ”
เทวิกาไม่สนใจที่เธอไม่ตอบกลับ เธอพูดเองเออเอง ทำให้ยั่วโมโหเปรมาจนหน้าเขียวสำเร็จ
อ้าปาก อยากด่าเทวิกาออกมา คำพูดออกมาถึงปาก แต่เธอก็กลืนมันกลับไปอีกครั้ง
อดทน！
อย่าทะเลาะกับเทวิกาเด็ดขาด！
เธอเคยทะเลาะกับเทวิกาแล้วหลายครั้ง และพ่ายแพ้ทุกครั้ง
เดิมที ที่ทั้งสองคนเจอหน้ากันครั้งแรก พฤติกรรมที่เทวิกามีต่อเธอถือว่าค่อนข้างดีเลย
เทวิกา：ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าคู่รักตอนเด็กของยศพัฒน์คือฉันหนิ่
เปรมาหยิบเช็กออกมาจากกระเป๋าอีกหนึ่งใบ
เทวิกาพูดขึ้นว่า： “คุณเปรมา ถ้าคุณจะเอาเงินมาแลกกับนฤเบศวร์ ฉันแนะนำให้คุณใจป้ำหน่อย เอาเงินที่คุณสามารถจ่ายได้
เอาออกมาครั้งเดียวเลย ไม่ต้องขี้เหนียว มันไม่ใจป้ำเลย”
เปรมาพูดออกมาอย่างโกรธเคืองว่า： “คุณคิดว่าเป็นเงินสิบบาทยี่สิบบาทเหรอ ทุกครั้งที่ฉันหยิบเช็กออกมาไม่ใช่ห้าแสน ก็เป็นหนึ่งล้าน！”
“ถ้ามีปัญญา คุณก็ใจป้ำหน่อย”
เทวิกายิ้มแล้วพูดออกมาว่า： “ฉันไม่ต้องเอาเงินซื้อผู้ชายสักหน่อย โอะ แต่ฉันใช้เงินเช่าสามี เดือนละห้าพันก็ได้ละ ยศพัฒน์ของฉันเลี้ยงง่าย ห้าพันยังใช้ไม่หมดเลย แถมเขายังได้คืนกลับมาให้ฉันเป็นเท่าตัว”
ยศพัฒน์ให้เงินเธอใช้ทุกวัน และเยอะกว่าค่าเช่าของเธอเป็นหลายเท่า
เปรมา： “……เทวิกา ตอนนี้ฉันไม่ได้มาหาคุณ คุณมีมารยาทหน่อยได้ไหม หลบไปไกลๆ ！”
ผู้ชายที่เธอไม่ได้ แต่เทวิกาใช้เงินเดือนละห้าพันก็ได้เขามา
ผู้ชายที่เคยรักเธอจะเป็นจะตาย มาวันนี้เธอต้องใช้เงินซื้อกลับมาอีก
เปรมาเสียใจจนลำไส้กลายเป็นสีเขียวไปแล้ว！
“ได้ ฉันไม่รบกวนเธอกับกนกอรคุยเจรจาราคาก็ได้”
เทวิกายิ้มแล้วเดินออกไป
สามารถทำให้เปรมาโกรธได้ เธอก็ดีใจแล้ว
หลังจากที่เปรมาหยิบเช็กออกมาแล้วหลายใบก็ไม่ได้หยิบต่ออีก
หลังจากที่กนกอรดื่มน้ำซุปที่เถ้าแก่ร้านอาหารทำข้าวกล่องส่งมาให้จนหมด ถามคู่แข่งที่นั่งอยู่ตรงข้ามว่า： “เช็กของคุณหยิบออกมาหมดหรือยัง？”
เปรมาไม่พูดอะไร
นั่นแสดงว่าหยิบออกมาหมดแล้ว
กนกอรยื่นมือไปหยิบเช็กเหล่านั้นมา แล้วนับดู มีทั้งหมดเจ็ดใบ สามใบหนึ่งล้าน สี่ใบห้าแสน จำนวนเงิน ทั้งหมดห้าล้าน
นฤเบศวร์อยู่ในใจของเปรมามีค่าแค่ห้าล้านเอง！
ถ้าเทียบกับคนธรรมดาทั่วไป ถึงว่ามีค่ามาก
แต่ถ้าเทียบกับคนระดับสังคมไฮเอนด์ด์ แล้ว นฤเบศวร์ที่เป็นถึงประธานของRA กรุ๊ป ถือว่าราคาถูกไปหน่อย
“คุณเปรมา คุณหมายความว่ายังไง？”
กนกอรสะบัดเช็กพวกนั้นแล้วถามออกมา
