รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 322 เทวิการ้ายมาก!
“กนกอร กนกอร”
จู่ ๆ เทวิกาก็เรียกเธออย่างกระวนกระวายใจ
กนกอรซึ่งกำลังนับเช็คทั้งเจ็ดซ้ำ ๆ ถามเธอขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น?ทำไมเธอถึงดูกระวนกระวายขนาดนั้น”
“มาแล้ว มาแล้ว”
เทวิการู้สึกกระวนกระวายใจจริง ๆ “แบตบอสมาแล้ว เธอรีบไปซ่อนเร็ว”
กนกอรอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นรีบเก็บเช็คทั้งเจ็ดซึ่งเป็นเงินที่เธอขายสามีของเธอ
“มาจริง ๆ เหรอ?”
“เธอดูข้างนอกสิ สองคนนี้บังเอิญมากจริง ๆ เปรมาเพิ่งออกไป ประตูรถยังไม่ได้เปิด ก็เห็นขบวนรถของนฤเบศวร์กำลังใกล้เข้ามา จริงสิ นฤเบศวร์ทิ้งบอดี้การ์ดสองคนไว้ที่ประตูเพื่อคุ้มครองเธอไม่ใช่เหรอ พวกเขาต้องรายงานให้เขามานี่แน่ ๆ”
ยศพัฒน์ก็จัดบอดี้การ์ดไว้คุ้มครองเทวิกา แต่เป็นการคุ้มครองอย่างลับ ๆ แม้ว่าตอนนี้เทวิกาจะรู้แล้ว ทว่า วายุและสายฟ้าก็ยังคงคุ้มครองคุณนายน้อยของพวกเขาอย่างลับ ๆ
แค่ไม่อยากให้เทวิการู้สึกว่าเธอถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา
ทว่า นฤเบศวร์นั้นขวานผ่าซากมาก บอดี้การ์ดที่เขาจัดมานั้นนั่งอยู่ในOne Day In Coffee เป็นเวลาทั้งวันแล้ว
กนกอรอยากจะเพิกเฉยต่อพวกเขา ยังทำไม่ได้เลย
เปรมาเข้ามาพร้อมกับคนส่งของ บอดี้การ์ดของตระกูลเดชอุปคิดว่าเธอมาหาเทวิกา พวกเขาจึงไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ
เมื่อพวกเขาเห็นว่าเปรมากำลังคุยกับนายหญิงของพวกเขาตามลำพัง พวกเขาจึงรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและรีบโทรเรียกเจ้านายของพวกเขามา พวกเขาเฝ้าดูจากข้างนอก ทว่า ไม่เห็นผู้หญิงสองคนสู้กัน
แต่เมื่อเห็นว่านายหญิงของพวกเขาเหมือนรับอะไรบางอย่างมาจากคุณเปรมา และนายหญิงก็ให้กระดาษแผ่นหนึ่งแก่คุณเปรมา คุณเปรมาก็เดินออกมาจากร้านอย่างมีความสุข
เมื่อนฤเบศวร์ได้รับการรายงานจากบอดี้การ์ด เขาก็กังวลว่ากนกอรและเปรมาจะทะเลาะกัน เขาไม่กังวลว่ากนกอรจะเสียเปรียบ แต่เขากังวลว่ามือของกนกอรจะเจ็บจากการตบตีคนอื่น ดังนั้นเขาจึงรีบมาเพื่อดูว่าเขาสามารถช่วยอะไรได้หรือไม่
ใครจะไปคิดว่า เมื่อมาถึงหน้าOne Day In Coffee ก็เห็นเปรมาเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี
ดูท่าแล้ว ไม่น่าจะมีเรื่องกัน
ในตอนนั้น นฤเบศวร์อยากมีพลังวิเศษ แล้วมุดหนีเข้าไปในดิน จะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับเปรมาตัวต่อตัว
น่าเสียดายที่เขาไม่มีพลังวิเศษ ไม่สามารถมุดหนีเข้าไปในดินได้
เปรมาจำขบวนรถของเขาได้ เมื่อเธอเห็นเขาใกล้เข้ามา เธอจึงรีบเดินไปหาเขาด้วยรอยยิ้มหวานบนใบหน้าที่แต่งแต้มมาอย่างหนัก
ในอดีต เมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอแบบนี้ นฤเบศวร์จะรู้สึกปลื้มใจ ทว่าตอนนี้ เขามักจะรู้สึกว่าเมื่อเปรมายิ้ม ปากของเธอดูกว้างเกินไป ซึ่งดูไม่ดี แต่รอยยิ้มของกนกอรนั้นสดใสมาก
“มาจริง ๆ ด้วย สองคนนี้มีวาสนาต่อกันจริง ๆ มักจะเจอกันในเวลาที่เหมาะเจาะเสมอ”
กนกอรพูดแล้วถอนหายใจออกมา
เทวิกาเร่งเธอ “เธอยังยืนอยู่ที่ทำไม ตอนที่แบตบอสถูกเปรมาขวางไว้ บอดี้การ์ดของตระกูลเดชอุปไปต้อนรับเขาแล้ว เธอรีบหนีไปสิ”
“ทำไมฉันต้องหนี?”
กนกอรยังคงโง่เขลา “ฉันไม่เคยกลัวแบตบอส”
เทวิกาพูดกับเธอ “เธอเพิ่งรับเงินห้าล้านของเปรมามา จากการขายแบตบอส ผู้ชายคนไหนก็ตาม เมื่อรู้ว่าภรรยาของเขาขายเขา ก็จะโกรธมาก ภายใต้ความโกรธเขาจะทำอะไรได้บ้างนั้น มันยากที่จะพูด”
กนกอร “……จริงด้วย ฉัน ฉันจะหนีตอนนี้แหละ วิกา ฉันจะไปซ่อนตัวที่บ้านเช่าของเธอนะ”
“ประตูบ้านเช่าของฉันไม่แข็งแรงพอที่จะรับได้ เธอควรกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ครอบครัวของเธออยู่ที่นั่นหมด และล้วนเป็นผู้ใหญ่ แม้นฤเบศวร์จะใจกล้าแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าไปหาเรื่องเธอที่บ้านหรอก”
“ใช่ ๆ ๆ ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ โทรศัพท์ของฉันต้องปิดเครื่อง วิกา เธอช่วยฉันติดต่อคนที่รับแลกเช็คให้ไปที่บ้านฉันหน่อย ฉันต้องรีบแลกเช็คเหล่านี้เป็นเงินสด เพื่อไม่ให้แบตบอสแย่งมันไป”
เทวิการ้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก “เงินมันหลายล้านนะ แลกแบบนี้มันไม่ปลอดภัย นอกจากนี้ คนอื่นเขาไม่สามารถเอาเงินจำนวนมากขนาดนี้ออกมาได้ในคราวเดียวหรอก เธอต้องทำการนัดหมายก่อน”
กนกอรรีบเปิดประตูร้าน ตอนที่นฤเบศวร์ถูกเปรมารั้งไว้ ความสนใจของบอดี้การ์ดก็พุ่งเข้าหาพวกเขา เธอจึงใช้โอกาสนี้รีบหนีออกไป
หลังจากวิ่งไปได้ไกล เธอก็เรียกแท็กซี่ข้างถนน ทันทีที่เข้าไปในรถ เธอก็รู้สึกปลอดภัย
ไม่กี่นาทีหลังจากกนกอรขึ้นรถ ในที่สุดนฤเบศวร์ก็สลัดเปรมาออกจนได้ เขากำข้อตกลงการหย่าร้างไว้ในมือแน่น แล้วเดินเข้าไปในOne Day In Coffeeอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าที่อารมณ์เสีย
เทวิกานั่งอยู่หน้าแคชเชียร์
เมื่อเห็นเขาเข้ามา เธอก็ทำเหมือนเพิ่งเห็นเขา
“ลมอะไรพัดแบตบอสมาเยือนที่นี่เนี่ย?ไม่จำเป็นต้องนัดคุยงาน?”
นฤเบศวร์ทุบวางข้อตกลงการหย่าร้างตรงหน้าเคาน์เตอร์แคชเชียร์ ใบหน้าของเขาดูหงุดหงิดมาก “เทวิกา กนกอรสามารถเรียกผมว่าแบตบอสได้ แต่คุณไม่สามารถเรียกผมว่าแบตบอสได้! ”
เทวิกาไม่ได้ตกใจกับความโกรธของเขา เธอพยักหน้า “ก็จริง แบตบอสเป็นเอกสิทธิ์ของกนกอร คุณเบศวร์ คุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?ถ้าคุณทำเคาน์เตอร์แคชเชียร์ของฉันพัง ฉันไม่สนคุณเป็นใคร ต้องชดใช้เหมือนกัน”
“คุณกับกนกอรหลงเข้าไปในกองเงินกองทองแล้วเหรอ ๆ ก็ชดใช้ค่าเสียหาย”
“ฉันพูดตามเหตุผล”
นฤเบศวร์หมดคำจะพูด
“กนกอรล่ะ?”
นฤเบศวร์มองไปรอบ ๆ ในร้านไม่มีลูกค้า ลุงตี๋อยู่ในห้องทำขนม ส่วนพนักงานสาว กำลังเช็ดโต๊ะด้วยผ้า
ทว่า ไม่เห็นกนกอร
เทวิกาตอบตามตรง “ตอนกลางวันฉันไม่ได้อยู่ที่ร้าน ฉันเพิ่งมาที่นี่เพื่อรับช่วงต่อในตอนเย็น ให้กนกอรหยุดในกลางคืน และฉันไม่รู้ว่าเธอไปที่ไหน ยังไงก็ตาม ฉันเป็นแค่เพื่อนของเธอ ไม่ใช่พยาธิตัวกลมในท้องของเธอ”
นฤเบศวร์จ้องมองเธออย่างเยือกเย็น
เทวิกาหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาจากด้านข้างของคอมพิวเตอร์ เปิดฟังก์ชันกล้อง และถ่ายวิดีโอของนฤเบศวร์
“เทวิกา นี่คุณทำอะไร?”
นฤเบศวร์ยื่นมือออกไป คิดจะแย่งโทรศัพท์ของเธอ แต่เธอถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่าง นฤเบศวร์ไม่ได้แย่งมันไปไว้
เทวิกาส่งวิดีโอสั้นที่เธอถ่ายไปให้สามีของเธอ และยังเพิ่มเสียงไปด้วย นฤเบศวร์ได้ยินเพียงเธอพูดว่า “ที่รัก ศัตรูตัวฉกาจของคุณ กำลังจ้องมาที่ฉันด้วยสาตาที่อาฆาต ฉันกลัวมากเลย”
นฤเบศวร์ “……เทวิกา!”
ผู้หญิงคนนี้ไปฟ้องจริง ๆ!
ร้ายมาก!
เขาถูกยศพัฒน์จัดการ ยังอนาถไม่เพียงพอเหรอ?
“นอกจากฟ้องยศพัฒน์แล้ว คุณยังทำอะไรเป็นอีก?แน่จริงก็มาสู้กับฉันสิ”
“ยศพัฒน์ อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเมียนาย ฉันถูกกนกอรทำให้โมโหจนแทบเป็นบ้า ฉันไม่ได้จ้องเมียของนาย ฉันแค่จ้อง…… พูดสั้น ๆ ตอนนี้ฉันมีความกล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าทำอะไรเมียนายหรอก เมียนายเป็นคนของตระกูลสาระทา ฉันก็กลัวเป็นเหมือนกัน”
นฤเบศวร์รู้สึกว่าตั้งแต่เขารู้จักเทวิกากับกนกอร เขาก็ไม่สามารถต่อสู้กับศัตรูตัวฉกาจของเขาได้เลย
ที่จริงเทวิกาไม่ได้ส่งให้ยศพัฒน์ เธอส่งให้กนกอร
ทว่า ตอนนี้โทรศัพท์ของกนกอรปิดเครื่องอยู่ ยังไม่เห็นข้อความที่เธอส่งไป
หลังจากทำให้นฤเบศวร์หวาดกลัวได้สำเร็จ เทวิกาก็วางโทรศัพท์ลง มองดูแบบร่างต้นฉบับที่เธอยังเขียนไม่เสร็จ แล้วพูดกับนฤเบศวร์ว่า “คุณมาจ้องฉันแบบนี้ สิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริงหมด ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน คุณลองหาเองได้ อย่ามารบกวนงานของฉันก็พอ”
นฤเบศวร์： “……”
เขาให้ธามเฝ้ากนกอรไว้ กนกอรอยู่ในร้านจริง ๆ
อย่าว่าแต่เทวิกาให้เขาหาเลย แม้ว่าเธอจะไม่ให้หา เขาก็จะหาอยู่ดี ต้องจับยัยผู้หญิงใจร้ายอย่างกนกอรออกมาให้ได้
