รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 333 สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว
กลัวว่ายศพัฒน์จะเห็น เธอก้มหน้าลง เพื่อให้ตัวเองดูจริงใจอย่างมาก และดูท่าทางสำนึกผิด
“พัฒน์ เทวิกา เปรม์สำนึกผิดแล้วจริงๆ พวกเธอเป็นผู้ใหญ่มีจิตใจกว้างขวาง ก็ให้อภัยเธอสักครั้งเถอะนะ”
ณัฏฐาพูดแทนลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เธอให้คนเตรียมของขวัญในนามสองแม่ลูก ส่งไปแล้วพูด：“เทวิกา เปรม์ให้ของเธอเพื่อขอโทษอย่างจริงใจจริงๆ ของพวกนี้ หวังว่าเธอจะไม่รังเกียจ”
เห็นว่ายศพัฒน์สีหน้าอึมครึม เทวิกาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ณัฏฐาเลยรีบพูดต่อ：“พัฒน์ เปรม์ผิดก็จริง หลังจากที่เขาขอโทษพวกเธอแล้ว ฉันจะพาเขาไปมอบตัวเอง แล้วก็รับประกันว่าหลังจากนี้จะไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้พวกเธอสองสามีภรรยาอีก”
ส่งของเพื่อขอโทษ แล้วไปมอบตัว จะได้ไม่ถูกพศพัฒน์ควบคุมสถานการณ์ มันจะไม่ดีต่อเปรมาอย่างมาก
“พอเปรม์ออกมาแล้ว ฉันจะพาเธอออกนอกประเทศ แล้วต่อไปจะไม่กลับมาเมืองแอคเซสซ์อีก”
ณัฏฐารู้ ถ้าไม่ให้คำสัญญาพวกนี้ ยศพัฒน์ไม่มีทางวางมือแน่ กิจการของลูกสาวเธอก็จะถูกทำลายลง
ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะถูกทำลายไปพอสมควรแล้ว โชคดีที่ยังมีโอกาสรอดขึ้นมาอยู่บ้าง
ขอแค่ออกจากเมืองแอคเซสซ์ อยู่ห่างจากสองสามีภรรยาคู่นี้ ย้ายที่อยู่ ด้วยความสามารถของลูกสาว ต้องยืนหยัดขึ้นมาใหม่ได้แน่
ความอับอายในวันนี้ ถ้าวันหน้ายืนหยัดขึ้นมาได้ ค่อยแก้แค้นก็ยังไม่สาย
เปรมาเงยหน้าสบตากับเทวิกา เธอพูด：“เทวิกา ที่แม่ฉันพูดก็คือการตัดสินใจของฉัน เธอวางใจเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เธอกับพัฒน์อีก”
เธอหัวเราะเยาะตัวเอง “แต่ไหนแต่ไรพัฒน์ก็ไม่เคยเป็นของฉัน เป็นเพราะฉันโลภมาก นึกว่า……จนตอนนี้ ฉันกลายมาเป็นแบบนี้ ก็เพราะหาเรื่องใส่ตัว”
“เทวิกา เธอยกโทษให้ฉันได้ไหม?”
นักข่าวและสื่อมวลชนต่างก็กำลังอัดรายการอยู่
หลังจากที่เทวิกาเงียบไปสักพัก ก็พูด：“คำขอโทษของเธอ ฉันจะรับไว้ ส่วนของ ฉันไม่ต้องการ เธอเอากลับไปเถอะ เรื่องมอบตัว ถ้าเธอพูดออกมาแล้วทำไม่ได้ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะส่งเธอเข้าไปด้วยตัวฉันเอง”
เรื่องนี้ที่เปรมาทำลงไป ก็เหมือนกับการประกาศให้ทั้งโลกรู้ อย่าคิดว่าสร้างข่าวลือไม่ต้องการต้นทุนก็จะสามารถลอยนวลได้ อยู่ที่คนอื่นเขาจะฟ้องหรือไม่ฟ้องเธอต่างหาก รุกรานสิทธิชื่อเสียงของคนอื่น ขอแค่หลักฐานเพียงพอ พอฟ้องก็จบ
เปรมากัดริมฝีปาก แล้วมองไปที่ยศพัฒน์ เห็นว่าใบหน้าของยศพัฒน์นั้นหน้านิ่วคิ้วขมวด สายตาเย็นชา ไม่พูดอะไร ในใจเธอก็รู้สึกแย่อย่างมาก เพราะยังไงซะเขาก็เป็นผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด
ไม่เคยจะใจอ่อนให้เธอเลยสักครั้ง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อ่อนโยน เพียงแต่ความอ่อนโยนของเขามอบให้แค่เทวิกา
เมื่อก่อน เธอยังดูถูกเทวิกาว่าไม่เหมาะสมกับพัฒน์ คิดว่าตัวเองเก่งกว่าเทวิกาอยู่เลย หลังจากที่รู้ฐานะที่แท้จริงของเทวิกาแล้ว เธอพึ่งเข้าใจ แม้แต่ช่วยเทวิกาถือรองเท้าตัวเธอเองนั้นไม่คู่ควรเลยสักนิด
“เทวิกา ฉันจะไปมอบตัวเอง รับผิดชอบสิ่งที่ตัวฉันเคยทำลงไป”
ได้รับบทเรียน หลังจากนี้ถ้าทำเรื่องแบบนี้อีก จะต้องวางแผนให้แนบเนียน ให้ยศพัฒน์หาหลักฐานไม่เจอ
อ๊ะ?
เปรมานิ่งอึ้งไป นี่เธอยังไม่ปล่อยพัฒน์งั้นเหรอ?
คนที่เธอควรจะไปเอากลับคืนมาคือเบศวร์ แบบนั้นโอกาสน่าจะเยอะกว่า
แต่พอคิดว่าเธอต้องไปมอบตัว แลกกับที่ตัวเองได้สร้างข่าวลือลงไป รอเธอออกมาจากข้างในได้ ท้องฟ้าของเมืองแอคเซสซ์ก็คงจะเปลี่ยนไปนานแล้ว
เธอ สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว！
“ฉันจะรอ”
เปรมานิ่งอึ้งไป
ทั้งสองคนมองหน้ากันไม่ได้พูดอะไร
การขอขมาขอโทษจบเพียงเท่านี้
เหล่านักข่าวสื่อมวลชนโพสต์สิ่งที่พวกเขาได้เห็นในสถานที่นี้ลงบนอินเทอร์เน็ต ทำให้ทุกคนในเมืองแอคเซสซ์ได้รู้ความจริงของคุณนายน้อยอริยชัยกุลที่“นอกใจ”ในตอนแรก
เรื่องนี้จบลงด้วยการที่เปรมาขอโทษ และยอมไปมอบตัว
หลังจากที่เปรมาพานักข่าวสื่อมวลชนออกไปแล้ว มิลินท์ก็รีบช่วยแต่งหน้าให้เทวิกาด้วยความเร่งรีบ แม้แต่อาหารเช้าเทวิกาก็ยังไม่ได้กิน ก็ต้องรีบเข็นรถไฟฟ้าของป้ามะนาวที่พึ่งซื้อออกมา เพื่อขี่รถไฟฟ้าไปทำงาน
“คุณนายน้อย อาหารเช้าใส่กล่องเรียบร้อยแล้วค่ะ”
ขณะที่ป้ามะนาวถือกล่องอาหารเช้าออกมาจากห้องด้านใน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณนายน้อยแล้ว
“คุณชายพัฒน์ คุณนายน้อยยังไม่ได้กินมื้อเช้าก็ออกไปทำงานแล้วค่ะ”
ป้ามะนาวยกกล่องข้าวที่เก็บอุณหภูมิขึ้นสูง แล้วพูดกับยศพัฒน์ที่เดินออกมา
ยศพัฒน์หยิบกล่องข้าวในมือของป้ามะนาว แล้วพูดกับเธอ：“ผมจะไปส่งให้เธอเองครับ ไม่ให้ท้องเธอต้องหิวหรอก”
เขาเป็นห่วงว่าท้องของเทวิกาจะหิวมากกว่าป้ามะนาวเสียอีก
“คุณนายน้อยไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ใครรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคุณชายพัฒน์หรอกเหรอคะ?”
หลังจากที่คุณนายน้อยแต่งหน้าเสร็จ ป้ามะนาวก็จำเธอเกือบไม่ได้
นับถือฝีมือการแต่งหน้าของคุณนายรองจริงๆ ทำให้คนๆหนึ่งกลายเป็นอีกคนไปเลย
ยศพัฒน์ส่งกล่องข้าวเก็บอุณหภูมิให้มิลินท์ แล้วพูดกับเธอ：“ลินท์ ช่วยอะไรหน่อย เธอไปรอฉันที่หน้าประตูออฟฟิศ พอฉันถึงก็ค่อยส่งกล่องข้าวให้ฉัน ฉันจะทำเป็นให้รางวัลพนักงานกิน”
พนักงานคนนั้นก็คือภรรยาของเขานั่นเอง
มิลินท์ยังไม่ได้รับกล่องข้าวมา กษิดิก็ขัดขึ้นซะก่อน “พี่ใหญ่ พวกพี่สองคนจะเล่นอะไรกันมันก็เรื่องของพวกพี่สามีภรรยา อย่าทำให้ชื่อเสียงลินท์เสียหาย ทำให้คนอื่นเขาเข้าใจผิดคิดว่าลินท์คิดอะไรกับพี่ก็แล้วกัน”
ลินท์เป็นของเขา！
ยศพัฒน์：“.…..”
มิลินท์ยื่นมือออกมารับกล่องข้าวไป พูดกับชายหนุ่มทั้งสองคน：“ต้องลำบากขนาดนั้นเลยหรือไง? ฉันจะไปส่งให้ที่หน้าออฟฟิศ เอากล่องข้าวฝากไว้ที่รปภ. บอกว่าเป็นข้าวที่สั่งมา แค่นี้ก็จบแล้ว”
ชายหนุ่มพี่น้องทั้งสอง：……
มิลินท์ถือกล่องข้าวเก็บอุณหภูมิแล้วเดินจากไป
เหลือแค่พี่น้องสองคนที่มองหน้ากัน
“พี่ใหญ่ก็มีช่วงที่ทึ่มเหมือนกันนะเนี่ย”
กษิดิมีอารมณ์ขันทั้งๆที่โดนต่อว่า
“พูดอย่างกับนายฉลาดอย่างนั้นแหละ”
ยศพัฒน์พูดจบประโยค ก็เดินผ่านหน้าน้องชายไป เดินไปยังรถของเขา ไม่นานก็ขับออกไป
กษิดิหัวเราะคิกคัก แล้วพูดกับป้ามะนาว：“ป้ามะนาว ท่าทางทึ่มๆของพี่ใหญ่ ร้อยปียากที่จะได้เห็นนะครับเนี่ย”
“คุณชายรอง ใช้คำเกินจริงไปนะคะ อายุของคุณกับคุณชายพัฒน์รวมกันยังไม่ถึงร้อยปีเลยค่ะ”
กษิดิถอนหายใจ แล้วรีบพูดต่อ：“ป้ามะนาว ป้าไม่สนุกเลยอะ จริงจังไปทำไมครับเนี่ย รู้ว่าป้าเป็นคนดูแลพี่ใหญ่ เข้าข้างพี่ใหญ่อยู่แล้ว”
ป้ามะนาวหมุนตัวแล้วเดินกลับไป “คุณชายรองรู้ก็ดีแล้วค่ะ”
กษิดิ：……
อีกด้าน
หน้าสำนักงานเขต
ไม่ถึงเก้าโมง กนกอรถือใบสมรสยืนรอนฤเบศวร์อยู่หน้าสำนักงานเขต
ตอนนี้เลยเก้าโมงไปแล้ว ตานั่นก็ยังมาไม่ถึง คงจะไม่ได้คิดจะเปลี่ยนใจหรอกนะ！
กนกอรหยิบมือถือออกมาโทรหานฤเบศวร์
ไม่นานนฤเบศวร์ก็รับสายโทรศัพท์
“นฤเบศวร์ นายอยู่ที่ไหนเนี่ย? ออกมาหรือยัง? นัดกันเรียบร้อยแล้วนี่ว่าเจอกันที่สำนักงานเขตเก้าโมง ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว ทำไมนายยังไม่มาอีก? นายเปลี่ยนใจงั้นเหรอ? ถ้าเปลี่ยนใจ แม่ฉันคงด่าฉันแน่ คงบอกว่าฉันไม่อยากหย่า แล้วก็ไล่ฉันออกจากบ้าน ไม่นับฉันเป็นลูกสาวอีก”
“ผมอยู่ระหว่างทางไปสำนักงานเขตแล้ว”
นฤเบศวร์พูดราวกับมีเสียงหอบ
กนกอรถามด้วยความแปลกใจ：“นายไปทำอะไรมา ทำไมหอบอย่างนั้น”
“ผมขี่รถอยู่ จากบ้านผมไปถึงสำนักงานเขต ไกลขนาดนั้น ผมปั่นอยู่ตลอดทาง ต่อให้ร่างกายแข็งแรงแค่ไหน ก็เหนื่อยเป็นนะคุณ”
กนกอร：“.…..นฤเบศวร์ นายอย่าบอกฉันนะ ว่ารถที่นายขี่มาคือจักรยาน”
“กนกอร คุณฉลาดจริงๆ เดาถูกเผงเลย ผมขี่จักรยานอยู่”
กนกอร：“.…..”
