รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 340 ฉากละคร
หลังจากที่เทวิกาเงียบไป ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
วางกองกระดาษลง แล้วรับแก้วน้ำจากพี่เล็กมา ไปชงชาให้พี่เล็กที่ห้องน้ำชาของพนักงาน
ตอนนี้ตำแหน่งงานของเธออยู่ที่ชั้นสาม ชั้นสามจะเป็นตำแหน่งรวม พนักงานชั้นล่างของแผนกใหญ่จะทำงานอยู่ที่นี่
เทวิการับตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการคนหนึ่ง แต่เธอแม้แต่หัวหน้าที่เธอขึ้นตรงก็ยังไม่เคยเห็น ที่ทำก็มีแต่งานเบ็ดเตล็ด ใครๆก็ชี้นิ้วสั่งเธอ ใครๆก็เรียกเธอเด็กใหม่
เทวิการินน้ำชาแล้วเดินออกมา มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับพี่เล็ก：“พี่เล็ก อย่าทำเกินไปสิ ถึงแม้ว่าเธอจะพึ่งมาทำงาน พี่ก็แค่สั่งให้เธอช่วยพี่ถ่ายเอกสารได้นี่ ให้เธอไปทำลายเอกสารไม่ได้ใช้พวกนั้น สั่งให้ไปชงชาให้พี่มันเกินไปแล้วนะ”
พี่เล็กพูดเสียงไม่พอใจ：“ฉันเป็นรุ่นพี่เขา เขารินน้ำชงชาให้ฉัน นี่ฉันให้เขาได้หน้านะ เขาถึงมีโอกาสแบบนี้เนี่ย เกินไปตรงไหนกัน ใครๆก็เคยทำแบบนี้ คนที่มีแวว ไม่ต้องให้ฉันสั่งก็คงมารินน้ำชงชา เลี้ยงทั้งข้าวเช้าทั้งมื้อดึกให้ฉันแล้วล่ะ”
“ถ้าพวกเธออิจฉาล่ะก็ สับเปลี่ยนกับเขาได้นะ เด็กใหม่ ไม่กล้าบ่นอะไรหรอก รีบใช้โอกาสที่สับเปลี่ยนได้สับเปลี่ยนซะ ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาทำอะไร เบื้องบนก็ไม่ได้ให้งานอะไรเขา”
“ฉันสงสัยว่าแผนกส่วนบุคคลรับเธอเข้ามา เพราะชื่อของเธอน่ะสิ ชื่อเหมือนกับภรรยาของท่านประธานเป๊ะๆ น่าเสียดายแซ่เหมือนชื่อเหมือน แต่ชีวิตไม่เหมือนกัน เธอหน้าตาธรรมดา ประธานก็คงต้องตาบอดล่ะนะถึงจะชอบเธอได้”
คนๆนั้นพูด：“ฉันพูดแค่สองประโยค เธอลากมาทำตั้งเยอะตั้งแยะ แถมยังลากภรรยาของท่านประธานมาอีกด้วย ภรรยาท่านประธานใช่คนที่เธอจะนินทาลับหลังได้หรือไง? บนโลกนี้แซ่เหมือนชื่อเหมือนก็เยอะจะตาย เธอชื่อเทวิกาก็ไม่ได้หนักส่วนไหนเธอนี่”
“เธอเลิกจินตนาการว่าตัวเองเป็นนางเอกในนิยาย มองท่านประธานอยู่ไกลๆได้แล้ว ไม่กล้าทำอะไรภรรยาท่านประธาน เลยมาลงกับคนที่แซ่เหมือนชื่อเหมือนกับภรรยาท่านประธานแทนงั้นสิ”
จู่ๆจากความอับอายของพี่เล็กก็กลายเป็นความโกรธ：“รินรดา เธอกล้าพูดไหมล่ะว่าพวกเธอไม่เคยฝันน่ะ? ท่านประธานของพวกเรายังหนุ่มยังแน่นขนาดนั้น ไม่ว่าด้านไหนต่างก็โดดเด่นกว่าคนทั่วไปทั้งนั้น ฉันชอบเขาแล้วมันผิดตรงไหน? ไม่เหมาะสมหรือไง”
รินรดาก็เริ่มโมโห ：“ฉันฝัน แต่โชคดีที่ยังไม่แต่งงาน แต่เธอลูกสาวก็เข้าอนุบาลแล้ว ต่อให้ท่านประธานหิวแค่ไหนเขาก็เลือกกิน ไม่มองป้าแก่ๆแบบเธอหรอก ในใจตัวเองคิดอะไร ทำอะไร คิดว่าพวกเรามองไม่ออกหรือไง”
“เรียกใช้เทวิกาเป็นเหมือนบริกรทุกวัน เธอไม่ใช่หัวหน้าขึ้นตรงของเขาสักหน่อย”
รินรดาดูเหมือนว่าจะทวงความยุติธรรมแทนเทวิกา ความจริงแล้วก็แค่ไม่ถูกกับพี่เล็ก
เทวิกายกแก้วของพี่เล็กออกมา ได้ยินที่รินรดากับพี่เล็กเถียงกัน เธอฉีกยิ้มมุมปาก วิจารณ์อยู่ในใจ：ที่แท้ ที่นี่ก็มีแต่คนที่ชอบยศพัฒน์
ตอนเธอพึ่งเข้ามา ก็ถูกจัดให้ทำงานที่ชั้นสาม ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ที่ได้ยินเพื่อนร่วมงานผู้หญิงพูดถึงยศพัฒน์
คนในชั้นนี้ เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ต่างก็ไม่เคยเจอยศพัฒน์
ที่ไม่พูดร้อยเปอร์เซ็นต์ ก็เพราะเธอเข้ามาทำงานแล้ว
พี่เล็กเองก็ไม่เคยเจอยศพัฒน์ในระยะใกล้ เห็นแค่ไกลๆ
แค่นี้ บรรดาผู้หญิงต่างก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าตัวเองเป็นนางเอกในนิยายคู่กับประธาน ราวกับนิทานวัยเด็กเรื่องซินเดอเรลล่า
น่าเสียดาย ที่ท่านประธานถูกผู้หญิงที่ชื่อเทวิกาชิงตัวไปแล้ว
ในตอนแรกเริ่ม พวกเขาได้ยินว่าเทวิกาฐานะธรรมดา ที่ได้รู้จักกับท่านประธานก็เพราะอาศัยพี่ชาย ต่อมา ฐานะของเทวิกาถูกเปิดโปง เป็นถึงคุณหนูคนโตตระกูลสาระทาแห่งเมืองซูเพร่า สามารถสืบทอดทรัพย์สมบัติของทางพ่อถึงหมื่นล้าน
กลับกลายเป็นว่าเธอฐานะเหมาะสมกับยศพัฒน์ ราวกับสวรรค์สร้างมาให้คู่กัน
แต่คนที่มาชอบยศพัฒน์นั้น อิจฉาริษยาเทวิกา
บทละครในนิยาย ปรากฏขึ้นรอบๆตัวเทวิกา เธอกลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด！
ในบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปใครกล้าต่อกรกับภรรยาท่านประธาน?
ตอนนี้เทวิกาที่แซ่และชื่อเหมือนกันกับภรรยาท่านประธานแต่ไม่ใช่คนเดียวกันนั้น กำลังถูกรังแกอย่างหนัก
เทวิกาเดินผ่านไปราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
“พี่เล็ก ชาของพี่ค่ะ ชงเสร็จแล้ว”
เธอยื่นแก้วให้พี่เล็ก
พี่เล็กรับแก้วมา เปิดฝาที่ปิด หลังจากที่ดื่มไปหนึ่งอึก ก็ด่าเทวิกา：“เธอชงชาอะไร? ชานี่ขมเป็นบ้า แถมร้อนอีก เธออยากให้ลวกฉันตายหรือไง? เทวิกา เธอโกรธที่ฉันสั่งให้เธอทำนู่นทำนี่ เลยตั้งใจชงชาที่รสชาติห่วยมาให้ฉันใช่ไหม ใช้น้ำร้อนขนาดนี้มาลวกฉันให้ตาย”
เสียงดังของพี่เล็กที่ด่าทอ ทำให้คนที่อยู่แผนกข้างๆเดินมาดู
เทวิกายังคงรักษาภาพพจน์ เธอพูด：“ใบชาที่อยู่ในห้องชามีแต่ใบชาที่ทุกคนเอามาจากบ้าน ในกล่องที่ใส่ใบชาไว้ก็เขียนชื่อทุกคนไว้ค่ะ ฉันแค่ใช้ใบชาที่พี่เล็กเอามาจากบ้านชงให้พี่”
รังเกียจที่ชารสชาติไม่อร่อย นั่นก็เป็นชาของตัวเธอเอง
ชาเกรดต่ำอยากจะชงให้รสชาติเป็นชาเกรดสูง ขออภัยที่ฝีมือชงชาของเธอไม่ได้สูงขนาดนั้น
พี่เล็ก：……
“น้ำที่ชงชาเดิมทีก็ร้อนนะคะ ถ้าพี่เล็กอยากดื่มชาที่เย็น ครั้งหน้าฉันจะใช้น้ำเย็นชงชาให้พี่ค่ะ ฉันพึ่งจะเข้ามาทำงาน ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร พี่เล็กให้โอกาสฉันทำงาน ไม่ใช่ให้ฉันนั่งเฉยๆไม่มีงานทำ ฉันก็รู้สึกซาบซึ้งแล้วค่ะ จะโกรธได้ยังไงกันคะ”
ทุกคนสั่งงานเธอ ต่อให้เป็นงานเล็กๆน้อยๆ ก็ยังดีกว่าที่ไม่มีใครสนใจเธอ ให้เธอนั่งเฉยๆไม่มีงานทำทั้งวัน
หลังจากที่เรียนจบ เธอก็เปิดร้านกาแฟร่วมกันกับกนกอร เธอชงกาแฟเป็น ทำขนมเป็น แต่งานในออฟฟิศ เธอไม่เข้าใจจริงๆ
เธอทำงานเบ็ดเตล็ด เดินไปทั่ว ได้สัมผัสบรรยากาศแต่ละแผนกในทุกๆตึก และสามารถเข้าใจขอบเขตงานของทุกคนได้ และได้ฟังข่าวซุบซิบอีก
“รินรดา เธอได้ยินแล้วใช่ไหม”
พี่เล็กเรียกรินรดาอย่างยั่วยุ
รินรดามองเทวิกา แล้วพูดกับเธอ：“เทวิกา เธอไม่ต้องกลัวพี่เล็กหรอก พวกเราก็เห็นๆกันอยู่ พี่เล็กเขารังแกเธอที่พึ่งเข้ามาใหม่ เธอมีอะไรไม่พอใจบอกพวกเราได้เลย”
“พี่ริน ฉันไม่มีเรื่องอะไรที่ไม่พอใจค่ะ”
เทวิกาเป็นมือใหม่ก็จริง แต่ไม่ได้โง่ รินรดาก็ไม่ใช่ว่าหวังดี ก็แค่ขุดหลุมไว้ให้เธอกระโดดลงไปก็แค่นั้น
เธอหอบเอกสารที่ไม่ใช้แล้วที่พี่เล็กให้เธอเอาไปทำลาย แล้วพูดกับทั้งสองคน：“พี่เล็ก พี่ริน ฉันไปทำลายเอกสารพวกนี้ก่อนนะคะ”
เธอหอบกองกระดาษ หมุนตัวแล้วเดินจากไป
เดินไปไม่กี่ก้าว ก็เจอกับอินทัช
อินทัชไม่รู้ว่าลงมาทำอะไร ด้านหลังเขามีคนตามมาเป็นกลุ่มใหญ่ แต่ละคนใส่ชุดสูทเต็มยศ ท่าทางเคารพนอบน้อมอินทัชกันทั้งนั้น
หลังจากที่พี่เล็กเห็นอินทัช ก็รีบทำท่าทางตั้งใจทำงาน
ไม่มีใครรู้ว่าอินทัชมานานแค่ไหนแล้ว แล้วเห็นอะไรไปบ้าง ได้ยินอะไรไปบ้าง
ในใจพี่เล็กกับรินรดาหวาดกลัว กลัวมากว่าคำวิจารณ์ของพวกเธอจะถูกอินทัชได้ยินเข้า
วันนี้ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบมา ถึงพาอินทัชลงมาถึงชั้นสาม
สำหรับพนักงานที่อยู่ชั้นล่างแล้ว อินทัชก็เหมือนกับท่านประธาน ยากที่จะสนิทสนมด้วยได้ เห็นอินทัชก็เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปที่เห็นข้าราชการ
