รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 351 ความผิดพลาดในความรอบคอบ หลงกลเข้าจนได้
เมื่อพลอยไพลินเห็นสีหน้านิ่งเฉยของเขาก็แอบดีใจ
สิ่งที่เธอกังวลที่สุดคือหลังจากญาณินได้สติและกลับมาเป็นปกติแล้ว ไซม่อนจะกลับไปคืนดีกับญาณินเหมือนเมื่อก่อน
เพราะก่อนหน้านี้ สามีภรรยาคู่นี้รักใคร่กันมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะญาณินกลายเป็นบ้าจนทำให้ไม่สามารถทำหน้าที่คุณหญิงของตระกูลได้ และเธอต้องทำหน้าด้านเข้าไปพัวพันกับไซม่อนละก็ ไซม่อนก็คงไม่มีทางยอมรับเธอและยอมให้เธอไปออกงานเลี้ยงต่าง ๆ กับเขาแบบนี้หรอก
เพื่อให้ได้มาทำหน้าที่คุณหญิงของตระกูล
เธอพยายามอย่างหนักและทุ่มเทอะไรไปมากมาย แถมยังต้องแบกรับคำด่าทอสารพัด เธอไม่มีทางยอมให้สิ่งที่พยายามมาทั้งหมดนี้สูญเปล่าแน่นอน
เมื่อเห็นสีหน้าของไซม่อนตอนนี้ พลอยไพลินก็รู้สึกสบายใจ เพราะคิดว่าไซม่อนกับญาณินคงไม่มีทางคืนดีกันเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว ถึงแม้ญาณินจะดูแลตัวเองได้ไม่เลว แต่ก็อายุเกือบจะห้าสิบแล้ว มีเหรอจะเทียบสาวอายุยี่สิบหกอย่างเธอได้
เธอกับไซม่อนก็เหมือนดอกไม้ที่เพิ่งจะเบ่งบาน เมื่อเทียบกับดอกไม้ที่กำลังจะเหี่ยวเฉา ไม่ว่าใคร ๆ ก็ชอบดอกไม้ที่เพิ่งจะเบ่งบานทั้งนั้น
ไซม่อนผลักประตูห้องของตัวเองออก พลอยไพลินเดินตามเขาเข้าไปในห้อง
ในห้องยังไม่ได้จุดธูปหอม
ธูปหอมปลุกอารมณ์ยังอยู่ในกระเป๋าของเธอ
และกระเป๋าของเธอก็ยังอยู่ในห้องนอนของเธอ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พลอยไพลินเข้ามาในห้องของไซม่อน เธอทำตัวเหมือนเป็นภรรยาเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า ช่วยหยิบเสื้อผ้าให้ไซม่อน จากนั้นเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำช่วยเตรียมน้ำสำหรับอาบให้ไซม่อน ก่อนจะตะโกนเรียกเขา “ไซม่อน ฉันช่วยเตรียมน้ำไว้ให้คุณแล้ว คุณไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนเถอะค่ะ”
ไซม่อนขานรับอืมคำเดียว
เขาเดินไปที่ประตูห้องน้ำและยืนพิงประตูมองพลอยไพลิน แต่ภายในหัวของเขากลับนึกถึงญาณิน เมื่อก่อนญาณินก็ใส่อกใส่ใจเขาแบบนี้เหมือนกัน
ไซม่อนได้สติและพบว่าพลอยไพลินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“คิดอะไรอยู่เหรอคะ”
เมื่อพลอยไพลินพบว่าเขาเอาแต่จ้องมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน ริมฝีปากอมยิ้มเล็กน้อย ทำให้ดูอ่อนโยนขึ้นมาในทันที
มือสองข้างของเธอจับที่คอเสื้อของไซม่อน และกำลังจะช่วยเขาปลดกระดุมเสื้อ
“พลอย”
ไซม่อนจับมือของเธอไว้พร้อมพูดเบาๆ ว่า “เธอดีกับฉันจริง ๆ”
“คุณเพิ่งรู้เหรอคะ”
ไซม่อนยิ้ม “ดึกมากแล้ว เธอเองก็ไปอาบน้ำนอนพักผ่อนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาทานอาหารเช้าด้วยกัน”
พลอยไพลินโน้มตัวซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ไซม่อนให้ฉันอยู่ดูแลคุณที่นี่เถอะนะคะ”
ไซม่อนกอดเธอเบา ๆ และผลักเธอออกเบา ๆ
“อย่าพูดคำว่าดูแลเลย เพราะแบบนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองอายุแปดสิบเก้าสิบ เดินไม่สะดวกจนต้องมีคนมาคอยดูแล”
พลอยไพลินทุบอกเขาเบา ๆ สองที่อย่างออดอ้อน “ในสายตาของฉันคุณยังหนุ่มยังแน่นมาก เวลาเดินด้วยกันกับประยสย์ก็เหมือนสองพี่น้องเดินด้วยกัน ห้ามพูดว่าตัวเองแก่ ฉันไม่ชอบฟัง พวกเราอายุเท่ากัน!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
ไซม่อนหัวเราะชอบใจ
“โอเค โอเค เราอายุเท่ากัน ฉันยังไม่แก่ ไม่แกล้งเธอแล้วรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ มันดึกมากแล้ว”
พลอยไพลินทำหน้ามุ่ย
ตาแก่คนนี้เอาใจยากจริง
“เข้าใจแล้วค่ะ”
เธอดึงไซม่อนเข้าห้องน้ำแล้วพูดว่า “ค่อย ๆ อาบนะคะ ฉันอายน้ำก่อน”
ไซม่อนแตะหน้าผากของเธอเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มจนเธอเขินอาย และเดินม้วนตัวออกจากห้องน้ำไป
หลังจากเธอออกไปแล้ว ไซม่อนก็แอบเดินไปล็อกประตู เพราะเกรงว่าถ้าตัวเองถอดเสื้อผ้าหมดแล้วเธอจะบุกเข้ามา
เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
แต่คืนนี้พลอยไพลินไม่ได้อยากบุกเข้าไปในห้องน้ำ ทันทีที่เธอออกมาก็รีบตรงกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองหยิบกระเป๋าและล้วงเอาธูปปลุกกำหนัดออกมาจากกระเป๋า พร้อมกับไฟแช็ก แล้วเดินกลับไปที่ห้องของไซม่อนอย่างเงียบๆ
เธอจุดธูปหอมตามมุมห้อง ด้วยความกังวลว่ากลิ่นหอมจะไม่แรงมากพอเธอจึงจุดธูปหอมที่ใต้เตียงเพิ่มอีก ก่อนจะปิดประตูหน้าต่างและปิดผ้าม่าน
ธูปใต้เตียงดอกเล็กมาก ตอนไซม่อนออกมา ธูปตรงใต้เตียงก็มอดดับไปหมดแล้ว ทว่ากลิ่นหอมยังคงลอยอบอวลอยู่ในอากาศ
เมื่อไซม่อนเดินออกมาก็ได้กลิ่นหอม เขาสูดดมกลิ่นเข้าไปอย่างแรงสองสามครั้ง พอเห็นพลอยไพลินนั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟาจึงเดินเข้าไปหาแล้วพูดว่า “พลอยทำไมยังไม่กลับห้องของตัวเองไปพักผ่อนอีก”
“ฉันยังอยากคุยอะไรกับคุณอีกหน่อย คุณไปทำงานต่างที่มาตั้งหลายวัน ไม่คิดถึงฉันเหรอคะ”
พลอยไพลินวางโทรศัพท์ลง ก่อนจะเดินเข้าไปโอบรอบคอของเขาพร้อมกับออดอ้อน “ฉันคิดถึงคุณจะแย่แล้ว”
ไซม่อนดึงมือของเธอออก แต่เธอกลับบังคับให้เขานั่งลงบนโซฟา พร้อมผลักเขานอนราบกับโซฟาแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมเขาไว้
“ไซม่อน”
พลอยไพลินได้กลิ่นหอมของยาปลุกกำหนัดนานกว่าเขา ตอนนั่งรอไซม่อนอยู่ที่โซฟา เธอก็เริ่มจะมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว
เธอแอบคิดในใจว่าธูปหอมนี้ประสิทธิภาพดีจริง ๆ
ตอนนี้ใบหน้าของเธอถูกเคลือบไปด้วยกลิ่นควัน ใบหน้าแดงก่ำ เธอกดไซม่อนไว้และมองเขาด้วยแววตาหลงใหล ก่อนจะโน้มศีรษะเข้ามาใกล้อยากจะจูบไซม่อน
ไซม่อนลุกขึ้นอย่างกะทันหัน พลอยไพลินที่นั่งคร่อมตัวเขาอยู่ไม่ทันระวัง ทำให้ร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
“พลอย”
ไซม่อนรีบเข้าไปช่วยพยุงเธอลุกขึ้น
“พลอย ได้กลิ่นหอมอะไรหรือเปล่า ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นอะไร”
พลอยไพลินไม่ทันได้จูบเขา แถมยังล้มลงไปกองกับพื้นอีก เธอไม่พอใจและเริ่มมีอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิม
ทันทีที่เขาดึงเธอขึ้น เธอก็รีบโอบกอดเขาไว้แน่นพร้อมกับซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “อาจเป็นเพราะดอกไม้ในสวนบานหมดแล้ว กลิ่นดอกไม้ก็เลยโชยเข้ามามั้งคะ”
สวนของบ้านตระกูลสาระทาเป็นเหมือนกับสวนดอกไม้ ที่นี่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ เวลาที่ดอกไม้บานก็จะได้กลิ่นหอมของดอกไม้
“ไซม่อนฉันรักคุณนะคะ ไซม่อนพวกเรามีลูกด้วยกันดีไหมคะ”
พลอยไพลินเงยหน้าขึ้น แววตาพร่าเบลอ เธอวาดแขนโอบรัดรอบคอไซม่อนรั้งคอเขาลงมาต่ำก่อนจะทาบริมฝีปากแดงเข้าไปใกล้อีกครั้ง
ไซม่อนเบือนหน้าหลบจูบของเธอ เขาอยากจะผลักเธอออก แต่ตอนนี้เธอเหมือนมือปลาหมึกที่เกาะเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย พอเรียกเธอ ปากเธอก็ได้แต่บ่นพึมพำ ทว่าสติกลับไม่ค่อยจะมี ไซม่อนเหลือบมองแก้มสองข้างของเธอที่แดงก่ำ มีเหรอไซม่อนจะไม่รู้ว่าอาการแบบนี้หมายถึงอะไร
เขายกมือขึ้นฟาดเข้าที่ท้ายทอยของพลอยไพลิน ทำให้เธอหมดสติไปทั้งที่อารมณ์ยังเพ้อคลั่ง
เขาพยุงร่างอันอ่อนปวกเปียกของเธอนอนราบลงบนโซฟา
ไม่นานไซม่อนก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับตัวเอง
ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะจูบพลอยไพลิน และรู้สึกอยากจะมีอะไรกับเธอเลยด้วย
เขาตกหลุมพรางเข้าแล้ว！
ไซม่อนรีบลุกพรวดพราดขึ้นจากโซฟาและถอยห่างจากพลอยไพลิน
เขาหลงกลตั้งแต่เมื่อไหร่
ไซม่อนสูดกลิ่นหอมเข้าไปไม่นานเท่าพลอยไพลิน เขายังพอมีสติอยู่บ้าง
ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาคิดวิเคราะห์แล้วว่าตัวเองตกหลุมพรางตั้งแต่เมื่อไหร่ และหลงกลอะไรเข้า
เขารีบหันตัวเดินออกไปทันที
เขารีบเปิดประตู สูดอากาศภายนอก ความร้อนภายในร่างกายของเขาดูเหมือนจะค่อย ๆ สงบลงแล้ว
ทันใดนั้น ไซม่อนก็นึกถึงกลิ่นหอมที่เขาได้กลิ่นหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ
กลิ่นหอมนั่นมีบางอย่างผิดปกติ
พลอยไพลินวางแผนให้เขาหลงกลมาไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว และทุกครั้งก็จะถูกเขาหลบเลี่ยงได้อย่างชาญฉลาด
คิดไม่ถึงว่าคราวนี้เธอจะใช้เครื่องหอม มิน่าล่ะ ตอนเขาอาบน้ำเธอถึงไม่เซ้าซี้เหมือนอย่างเคย ที่แท้ก็ถือโอกาสตอนเขาอาบน้ำไปจุดเครื่องหอมอะไรบางอย่าง เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าพลอยไพลินจะใช้อุบายนี้ และเขาก็หลงกลจนได้
เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังขึ้นจากชั้นล่างของบ้าน
ประยสย์กลับมาแล้ว
นอกจากเสียงฝีเท้าของประยสย์แล้วยังมีชลด้วยอีกคน
